บทที่659 ต้องมาถูกคู่รักสวีทหวานให้เห็นบ่อยๆ
สิ่งที่สำคัญที่สุด คือส่งเย้นหว่านกลับห้องเนี่ยนะ
ปากของเย้นโม่หลินกระตุกอย่างรุนแรง ก่อนจะมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างเหนื่อยใจ แต่เขาไม่ว่า ตัวเองหาข้ออ้างมาหักล้างไม่ได้
เขาจะบอกว่าไม่ให้โห้หลีเฉินไปส่งก็ไม่ได้
แต่การสวีทหวานต่อหน้ายังไงก็ไม่โอเคอยู่ดี
โห้หลีเฉินไม่สนใจความคิดของเย้นโม่หลินเลย เขาก็อุ้มเย็นหว่านจากไป
“รอเดี๋ยวค่ะ”
เธอพูดขึ้นช้าๆ ก่อนจะยื่นมือออกไป และมือเล็ก ๆ ก็ช่วยจัดคอเสื้อของโห้หลีเฉินให้เรียบร้อย
เธอขมวดคิ้วและจัดการกับขอบเสื้อที่ยุ่งเหยิงของโห้หลีเฉินอย่างตั้งอกตั้งใจ
โห้หลีเฉินเป็นคนรักความสะอาด น้อยครั้งที่จะได้เห็นเขาสภาพยุ่งเหยิงแบบนี้ แทบไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลย แต่สำหรับเธอแล้วเขาอดทนได้ทุกอย่าง
เย้นหว่านรู้สึกไม่อยากจากไป จึงจัดเสื้ออย่างเชื่องช้า
ฉากนี้ต้องมาถูกคู่รักสวีทหวานให้เห็นบ่อยๆ
เหมือนถูกเย้ยหยัน
เย้นโม่หลินทนไม่ไหวจึงหันไปอีกทางด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“ป่ายฉีไปจัดการกันก่อนเถอะ”
“เข้าใจแล้ว” ป่ายฉีตอบ
ป่ายฉีเฝ้าดูด้วยความหวานแหวนของคู่รัก เขาถูกเรียกไปอย่างกะทันหัน และทำได้เพียงเดินตามไป
เย้นหว่านหยุดชะงัก เมื่อเธอจัดปลอกคอเสื้อของโห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่านด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า
“ พี่คะ พี่ห้ามทำร้ายโห้หลีเฉินอีกนะ ”
ก่อนหน้านี้มีหลายครั้งแล้ว
กู้ซึงยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้บริสุทธิ์
คราวนี้ทำร้ายโดนใบหน้าของโห้หลีเฉินโดยตรงเมื่อมองไปที่รอยแดงบนใบหน้าของโห้หลีเฉินและคราบเลือดจาง ๆ ที่มุมปากของเขา เย้นหว่าน รู้สึกตกใจมาก
เย้นโม่หลินหยุดและลูบขมับของตัวเอง
ดูสิ แค่ตีเบา ๆ น้องสาวของเขาก็จะคิดบัญชีกับเขาเสียแล้ว
เป็นน้ำที่น้องสาวที่แต่งงานแล้วพ่นออกมาจริงๆ
เขายิ้มและพูดว่า “โอเค ไม่ทำร้าย ถ้าเขาทำอะไรให้น้องเสียใจก่อน ”
เย้นโม่หลินพูด ก่อนจะเดินออกไป
เย้นหว่าน “… “
มุมปากของเขากระตุก เขาหมายความว่าถ้าโห้หลีเฉินทำให้เขาไม่พอใจ เขาก็จะทำร้ายอีก
เขาแก้ปัญหาด้วยวิธีคนมีอารยะไม่ได้หรือ ไง
เย้นหว่านรู้สึกไม่พอใจ
โห้หลีเฉินมองไปที่รูปร่างบอบบางของเย้นหว่านอย่างรักใคร่ และยิ้มอย่างพอใจ
ก่อนจะพูดเบา ๆ “ไม่ต้องห่วง ผมคงจะไม่ถูกพี่ชายของคุณทำร้ายแล้วล่ะ”
ก่อนหน้านี้เขาทำไปเพราะปกป้องน้องสาวและไม่อยากให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน จากนี้ไปเขาจะเป็นทั้งพี่เขยและเพื่อน
ความสัมพันธ์ของเขาก็จะแตกต่างกันไป
ยิ่งไปกว่านั้น โห้หลีเฉินมั่นใจว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เย้นหว่านถูกรังแกแน่นอน
เย้นหว่านมองไปทางเขาและไม่สามารถบอกได้ว่าในใจของเธอเป็นอย่างไรในเมื่อเธอรู้ว่าเขากำลังแย่งทุกอย่างเพื่อเธอ
เธอสัมผัสแก้มที่แดงระเรื่อของเขาและพูดเบา ๆ ว่า
“ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ไม่ว่าใครจะมาทำร้ายคุณ คุณก็ต้องหลบ”
อย่ายืนเฉยให้เขาทำร้าย
มันเจ็บ.
โห้หลีเฉินพยักหน้าทันที “ได้ครับ”
วันนี้ที่เขาปล่อยให้เย้นโม่หลินทำร้ายโดยไม่หนี มันเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ เพราะเขามีอะไรกับน้องสาวของคนอื่นไปจริงๆ
สำหรับโห้หลีเฉินทุกอย่างคุ้มค่ามาก
กู้จื่อเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอมองไปที่ความสวีทหวานของทั้งสองคน สองมือกอดอก และลูบขนที่ลุกขึ้นมา
เธออยากจะอ้วก“ฉันต้องมากินของหวานก่อนอาหารเช้าเหรอ”
ฉันทนไม่ได้จริงๆ ดังนั้นฉันจะไม่สามารถดูมันได้อีกต่อไป จึงเดินจากไป”
ต้องบอกว่าเธอพากู้ซึงออกไปข้างนอกด้วย
ท่าทางรังเกียจและทนไม่ได้ที่จะมองต่อไป
เย้นหว่านกระตุกยิ้มมุมปาก แก้มของเธอกลายเป็นสีแดง ด้วยท่าทีเขินอาย
เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแสดงความรักให้คนอื่นเห็นนะ
เมื่อมองไปที่ โห้หลีเฉินอีกครั้ง การแสดงออกของเขานิ่งสงบ ไม่ได้รับอิทธิพลใด ๆ จากอาการรังเกียจของคนอื่นเลย
ในสายตาของเขาเอง ก็มีแค่เย้นหว่านเท่านั้น
เย้นหว่านฝังใบหน้าเขินอายของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างมีความสุข
ฝีเท้าของกู้จื่อเฟยเร็วมาก หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พากู้ซึงออกจากห้องมา
นอกสนามไม่มีใครอื่นนอกจากพวกบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ในระยะไกล
รอยด้านไร้ผู้คน
การแสดงออกบนใบหน้าของกู้ซึงไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป เขาทรุดตัวลงปล่อยมือของ กู้จื่อเฟย
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของกู้ซึง กู้จื่อเฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เธอเพียงแค่พากู้ซึงออกมา แต่สำหรับกู้ซึง ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ระหว่างเย้นหว่านและโห้หลีเฉินจะเพิ่มความเจ็บปวดและรอยแผลเป็นให้
กู้จื่อเฝยไม่สามารถคิดได้ว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหนถ้าเธอเห็นเย้นโม่หลีควงผู้หญิงคนอื่น
แม้จะเป็นนางในหัวใจ แต่ถ้าไม่สามารถแตะต้องได้ ก็ไม่มีใครทนได้หรอก
“ กู้ซึงเราจะกลับไปที่เมืองหนานเมื่อไหร่?”
กู้จื่อเฟยปกปิดความเศร้าของเธอและเดินตามกู้ซึงไปเรื่อยๆ
ดวงตาของกู้ซึงสั่นไหว เขาลังเลอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เราจะพักฟื้นอีกสักสองสามวัน ร่างกายของฉันได้รับบาดเจ็บ ไม่เหมาะกับการบินนาน ๆ “
เธอมองไปที่ กู้ซึงอย่างสงสัย มันเป็นเพียงเพื่อรักษาการรักษาอาการบาดเจ็บของเขาจริงๆหรือ?
เมื่อคืนเขาพุ่งตัวชนพวกบอดี้การ์ดอย่างแรง เขาไม่เห็นสนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
เฮ้อ
ท้ายที่สุด ก็ต้องยืนมองเย้นหว่านและพวกเขาเดินทางจากไป
พอเย้นหว่านจากไป เขาถึงได้เต็มใจกลับไป
ถึงจะวางใจได้หรือยอมตายใจสินะ
ความรู้สึกที่ไม่สามารถได้อยู่กับคนที่รัก แต่ต้องยืนมองอย่างเงียบ ๆ ทำให้กู้จื่อเฟยเห็นใจ รู้สึกเหมือนเห็นตัวเอง
ความรู้สึกที่เธอมีต่อเย้นโม่หลิน ก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือไง
ฉันไม่กล้าที่จะรัก จึงรักษาระยะห่างที่เพียงพอ ไม่ได้จากไปในทันที เพราะแค่อยากเห็นด้วยตาของตัวเอง ว่าพวกเขาเตรียมอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการเดินทางครบไม่มีพลาด แล้วออกเดินทางอย่างปลอดภัย
เมื่อเขาจากไป เธอก็จะควรจากไปเช่นกัน
เพื่อให้ได้ยืนส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อนึกถึงการพรากจากกัน เหมือนจะถูกบีบอย่างรุนแรง ราวกับว่ามันจะบีบให้หัวใจของเธอแตกสลายได้ทุกเมื่อ
ตามกู้ซึงอย่างช้าๆ เสียงของกู้จื่อเฟยนั้นนุ่มนวลมาก
“ ฉันจะรอให้คุณรักษาหายแล้วไปด้วยกัน”
โห้หลีเฉินส่งเย้นหว่านกลับไปที่ห้องและวางเธอไว้บนเตียง ก่อนที่จะปล่อยเดินออกจากห้องทีละก้าวอย่างไม่เต็มใจ
ก่อนออกเดินทางเธอเรียกร้องให้เขาพักผ่อนให้ดีและอย่าเอาแต่วิ่งวุ่น
เย้นหว่านรู้สึกเหมือนเด็กคนหนึ่ง
เด็กที่เลี้ยงดูโดยโห้หลีเฉิน
จนกระทั่งโห้หลีเฉินจากไป เธอยังคงมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า แล้วมองไปที่ทิศทางของประตูอย่างเหม่อลอย
“โอ๊ย ฤทธิ์ยายังไม่หมดหรือไง ให้ฉันพาไปที่ที่พวกเขาเตรียมการไหม แล้วตามหาโห้หลีเฉินให้เจอ”
เสียงล้อเลียนของกู้จื่อเฟยดังเข้ามา
เย้นหว่านได้ยินเสียงนั้นก็ได้สติและเห็นกู้จื่อเฟยเดินเข้ามาทางประตูด้วยสีหน้าหยอกล้อ
แต่ในใจของฉันมีความคิดบางอย่างขึ้นมา เธอจะไม่รบกวนโห้หลีเฉินเตรียมการ แต่เธอสามารถนั่งมองอยู่ข้างๆได้ไม่ใช่หรือไง
