บทที่661 เห็นแล้ว
ถุง?
เย้นหว่านตะลึงไปเล็กน้อย สถานการณ์เมื่อคืนนี้ แน่นอนว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งแล้วพูดด้วยความตื่นตระหนก “แย่แล้ว ตอนนี้ฉันยังท้องไม่ได้นะ”
กู้จื่อเฟยมองเธอด้วยความประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?”
เย้นหว่านขมวดคิ้ว รู้สึกหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย
“ทางที่จะไปประเทศเบียนหนานครั้งนี้อันตรายมาก ยังไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่จึงจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น นอกจากนี้สถานการณ์ของประเทศเบียนหนานก็ยังไม่แน่นอน มีอันตรายเต็มไปหมด โห้หลีเฉินลำพังแค่ดูแลฉันก็อาจจะต้องเสียแรงไปพอสมควรแล้ว ถ้าฉันท้องอีกล่ะก็ จะต้องกลายเป็นภาระของทุกคนแน่”
เป็นเพราะเหตุผลนี้
กู้จื่อเฟยมองเย้นหว่านด้วยแววตาวูบไหว “งั้นเธอวางแผนว่ายังไง?”
“จื่อเฟย”
เย้นหว่านจูงมือกู้จื่อเฟยอย่างกระตือรือร้นแล้วพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน “เธอช่วยฉันหน่อยสิ ช่วยไปหายาคุมกำเนิดฉุกเฉินให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
“ยาคุมกำเนิด? ของแบบนั้นกินแล้วมันไม่ดีต่อร่างกายนะ”
“ไม่เป็นไร กินแค่ครั้งเดียวไม่ได้ทำอันตรายของร่างกายมากนัก ขอแค่ไม่เกินสามครั้งต่อปีก็ได้แล้ว”
เย้นหว่านพูดอธิบาย “พูดไปแล้ว ตอนนี้มันก็เกิดขึ้นแล้ว ก็มีแต่ต้องกินยาคุมกำเนิดฉุกเฉินถึงจะสามารถแก้ไขได้”
กู้จื่อเฟยคิดดูแล้วก็เป็นตามนั้น จึงได้แต่พูดว่า “งั้นเธอรอก่อน ฉันจะไปเอาที่ป่ายฉี”
พูดจบ กู้จื่อเฟยก็กำลังจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นกลับถูกเย้นหว่านคว้าข้อมือเอาไว้
สีหน้าของเย้นหว่านเต็มไปด้วยตึงเครียด “อย่าไปหาป่ายฉี แค่แอบไปขอที่เสี่ยวฮวนมาสักกล่องก็พอแล้ว ให้ดีอย่าให้พวกพี่ชายของฉันรู้เลยจะดีที่สุด”
ป่ายฉีกับเย้นโม่หลินนั้นเหมือนกางเกงตัวเดียวกัน ถ้าไปเอาจากป่ายฉี งั้นคนทั้งบ้านก็ได้รู้กันหมดแล้ว
กู้จื่อเฟยมองเย้นหว่านอย่างค่อนข้างงุนงง “เธอคิดจะไม่ให้พวกเขารู้เหรอ? แล้วโห้หลีเฉินล่ะ?”
“อย่าให้เขารู้ด้วยเหมือนกัน”
เย้นหว่านพูดอย่างไม่ลังเล
กู้จื่อเฟยมองเธออย่างสงสัยและไม่เข้าใจ
เย้นหว่านสีหน้าหมองคล้ำลง พูดอธิบาย “ถ้าโห้หลีเฉินรู้ว่าฉันกินยาคุมกำเนิดเขาคงจะโทษตัวเอง”
คำพูดเรียบง่าย แต่กลับทำให้กู้จื่อเฟยเข้าใจความกลัดกลุ้มของเย้นหว่าน
ตอนนี้อาการของโห้หลีเฉินกำลังแย่ อาจตายได้ทุกเมื่อ ต้องพึ่งพาหยูกยาและเย้นหว่านเพื่อมีชีวิตอยู่ ที่เย้นหว่านไม่ต้องการลูก ก็เพราะกังวลถึงสภาพร่างกายของโห้หลีเฉิน
แต่สำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว ผู้หญิงของเขาต้องกินยาคุมกำเนิดเพราะเขา ในใจก็คงรู้สึกว่าเป็นความผิดของเขา เป็นเขาที่เป็นภาระของเธอ
เย้นหว่านไม่ต้องการให้โห้หลีเฉินมีภาระทางใจแบบนั้น
กู้จื่อเฟยมองเย้นหว่านด้วยแววตาสั่นไหว เอ่ยเสียงเบา “บางครั้ง ฉันก็อิจฉาความสัมพันธ์ของเธอกับโห้หลีเฉินจริง ๆ ”
แม้ว่าทางข้างหน้าจะยากลำบาก แต่ใจจริงที่เชื่อมกันของพวกเขา การได้เจอกันและกันนั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิต
ขอแค่อยู่ด้วยกันก็เป็นสุข อุปสรรคทั้งหมดก็ล้วนเอาชนะได้
สายตาของเย้นหว่านราวอยู่ในภวังค์ “ที่จริงแล้วการได้อยู่กับโห้หลีเฉิน ตอนนี้ฉันก็เหมือนกับอยู่ในความฝันแล้วล่ะ”
โห้หลีเฉินนั้นดีเกินไป ตั้งแต่แรก ไม่ว่าเขาจะดีกับเธอขนาดไหน เธอก็ไม่กล้าคิดไปว่าเขาชอบเธอ
ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน เธอก็ยังคงราวกับว่าถูกเทพเจ้าแห่งความโชคดีโจมตี ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่ดีพร้อมขนาดนั้น จะกลายเป็นแฟนหนุ่มของเธอจริงๆ ผู้ชายของเธอ และสามีในอนาคตของเธอ
เย้นหว่านมักคิดบ่อยๆ ว่าชาติก่อนเธอคงกอบกู้ทางช้างเผือกเอาไว้ ชาตินี้ถึงได้โชคดีแบบนี้สินะ
กู้จื่อเฟยจับแขนของเย้นหว่าน พูดอย่างจริงจัง “ทะนุถนอมไว้ให้ดีล่ะ จะต้องมีความสุขแน่ ๆ ”
“อื้ม”
เย้นหว่านพยักหน้า เธอเองก็หวังว่าจะมีความสุข
มองไปที่กู้จื่อเฟย เย้นหว่านจึงพูดขึ้น “จื่อเฟย เธอเองก็ต้องมีความสุขแน่”
ถึงเย้นโม่หลินไม่ใช่คนรัก แต่เธอก็ดีขนาดนี้ จะต้องเจอผู้ชายอีกคนที่ทั้งหล่อทั้งดีที่จะอยู่เคียงข้างไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน
กู้จื่อเฟยสีหน้าค่อนข้างตกตะลึง มีความสุขเหรอ? เธอไม่รู้ว่าชีวิตนี้ยังจะหาเจอรึเปล่า
ผู้ชายบางคนก็โดดเด่นไม่มีเปรียบ เมื่อได้พบเจอ จะจดจำมันไปชั่วชีวิต ประทับในส่วนลึกของจิตวิญญาณ อย่างไรก็ลบมันไปไม่ได้
เมื่อได้คำแนะนำกลับมาของเย้นหว่าน จากนั้นกู้จื่อเฟยก็ออกจากห้องไปหาเสี่ยวฮวน
สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ บ้านตระกูลเย้นที่มีครบหมดทุกสิ่งอย่าง คาดไม่ถึงว่าจะไม่มียาคุมกำเนิดติดอยู่เลย
เสี่ยวฮวนสีหน้าลำบากใจ “ของทั้งหมดในบ้านหลัก ล้วนแต่มีไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่คุณท่านและคุณหญิงรวมทั้งคุณชายและคุณหนู ดังนั้นจึงไม่มีใครคาดคิดว่าใครในพวกท่านจะใช้ยาคุมกำเนิด”
คุณท่านรักใคร่กับคุณหญิงดี เย้นโม่หลินก็ไม่สันทัดเรื่องผู้หญิง เย้นหว่านเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเรื่องแบบนั้น
ใครจะไปคิด ว่าเย้นหว่านจะใช้ขึ้นมาจริงๆ
เสี่ยวฮวนลังเลเล็กน้อยก่อนพูด “อย่างนี้ก็แล้วกันค่ะ คุณหนูกู้ รอฉันที่นี่สักครู่ ฉันจะออกไปซื้อในเมืองกลับมา”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง”
กู้จื่อเฟยส่ายหน้า “ฉันกำลังจะไปซื้อของนิดหน่อยพอดี ก็แวะซื้อกลับมาด้วยเลยก็แล้วกัน”
แบบนั้น เบื้องหน้าจะได้ดูสมเหตุสมผล ไม่ถูกใครสงสัยอะไร
เสี่ยวฮวนรู้ว่ากู้จื่อเฟยและเย้นหว่านนั้นจงใจปกปิดเรื่องนี้จากคนอื่นๆ ไม่ต้องการให้รั่วไหล เธอจึงตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ว
“คุณหนูกู้ งั้นฉันจะเตรียมรถให้นะคะ ฉันจะมาร์คตำแหน่งที่ตั้งของร้านยาดีๆ ในเมืองไว้ให้”
เสี่ยวฮวนจัดการอย่างรอบคอบ ให้กู้จื่อเฟยออกจากบ้านอย่างเหมาะสมด้วยข้ออ้างว่าจะส่งกู้จื่อเฟยออกไปซื้อของ
กู้จื่อเฟยเตรียมจะไปแล้ว แต่ยังต้องซื้อของเล็กน้อย ตอนที่กลับมาก็ถือถุงเต็มๆ สองใบ
เต็มแน่นเอี๊ยด
ให้เหมือนกับว่าออกไปซื้อของครั้งใหญ่จริงๆ
หลังจากคนขับรถส่งเธอที่ประตูลานบ้านของเย้นหว่านแล้ว ก็จากไป กู้จื่อเฟยถือถุงใบใหญ่สองใบ เดินเข้าไปข้างในอย่างผ่าเผย
น่าเสียดาย ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน ก็พบกับเย้นโม่หลินที่เดินออกมาจากข้างในเข้า
ชั่วขณะที่เห็นเย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนยืดตัวให้เชิดขึ้น
เย้นโม่หลินเองก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนใจเธอ ประตูของเล็กขนาดนั้น พวกเขาคนหนึ่งจะเข้า อีกคนจะออก แค่เห็นก็แทบจะชนกันอยู่แล้ว
กู้จื่อเฟยถอยหลังอย่างกะทันหันด้วยสัญชาตญาณของร่างกายโดยแทบจะไม่ได้คิดเลย
ในหัวของเธอมีเพียงความคิดเดียว เย้นโม่หลินเกลียดเธอ และไม่อยากจะสัมผัสกับเธอ
ด้วยเหตุนี้ กู้จื่อเฟยจึงถอยหลังไปอย่างรีบเร่งและรีบร้อนเกินไป ขาจึงสะดุด ของที่ถืออยู่ในมือหล่นโครมลงบนพื้น
“ระวัง!”
เย้นโม่หลินตอบสนองอย่างมือไวตาไว เอื้อมมือคว้าแขนของกู้จื่อเฟยเพื่อหยุดไม่ให้เธอถอยไปจนล้ม
ด้วยแรงดึงของเย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยจึงยืนอย่างมั่นคงได้อย่างหมิ่นเหม่
แต่ความร้อนที่ส่งขึ้นมาจากข้อมือ แต่กลับราวกับจะเผาไหม้ผิวหนังของเธออย่างนั้น
เธอยืดตัว รีบสลัดมือของเขาทิ้ง
“ขอบ ขอบคุณ”
เธอเอ่ยอย่างเก้ๆ กังๆ สายตาของเธอมองนั่นนี่ไปทั่ว โดยไม่ได้มองไปที่เขา
มือของเย้นโม่หลินที่ถูกสลัดออก แข็งค้างกลางอากาศ รู้สึกถึงความเย็นชาเป็นพิเศษ
มองหญิงสาวที่หลบหน้าหลบตาอยู่ตรงหน้า ในใจก็เกิดไฟโหมลุก
เขาขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ในขณะนั้นเอง กลับไปเห็นสิ่งหนึ่งในของที่กองอยู่บนพื้นโดยไม่ตั้งใจ ซึ่งเตะตาเป็นพิเศษ….ยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน
