บทที่670 บริการให้เธอ
ฝ่ามือของโห้หลีเฉินวางลงบนบ่าของเย้นหว่าน จับเธอออกมาจากริมหน้าต่าง มากอดไว้ในอ้อมแขน
เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “รอสักครู่ลงจากรถแล้วค่อยดูอีก ยังง่วงหรือเปล่า พักอีกสักหน่อยมั้ย?”
ในอ้อมแขนของเขาอบอุ่นมาก เป็นที่ที่เธอไม่อยากจะจากไป
แต่ในตอนนี้ เย้นหว่านกลับอยากดูหิมะมากกว่านิดหน่อย
เธอส่ายหน้า “ไม่ง่วงแล้วหล่ะ”
พูดไป สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะลอยไปด้านนอก ยังอยากดูหิมะที่ริมกระจก
วิวทิวทัศน์ที่หายาก เธออยากมองเยอะๆ
ทว่าเธอยังไม่ทันได้ออกจากอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน โห้หลีเฉินก็ก้มหน้าลงมา วางคางลงบนไหล่ของเธอ
น้ำเสียงของเขาต่ำและอ่อนโยน “งั้นฉันของีบสักพัก เธอกอดฉันไว้มั้ย?”
เป็นคำถาม
ก็เป็นประโยคที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้
เธอนอนพิงโห้หลีเฉินและหลับมาตลอดทางแล้ว ตอนนี้เขาอยากพักผ่อน เธอก็จะให้เขาพิงบ้าง เป็นหน้าที่ที่ปฏิเสธไม่ได้เป็นอันขาด
แม้ว่าเย้นหว่านจะอยากดูวิวหิมะอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ลังเลเลยสักนิด สองมือกอดโห้หลีเฉินเอาไว้ ยิ้มแล้วตบหลังเขาเบาๆ
“หลับเถอะ”
โห้หลีเฉินพิงเย้นหว่าน มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นอย่างพอใจ
ช่างเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ทั้งน่ารักและเชื่อฟังจริงๆ
ความจริงแล้วเขาไม่ได้ง่วง เพียงแต่ไม่ต้องการให้เย้นหว่านมองไปด้านนอกอีก
ถนนสายนี้ยังดีหน่อย ไม่ค่อยชันเท่าไหร่ แต่ตอนนี้กำลังขึ้นบนทางลาดชันแล้ว เส้นทางข้างหน้าทั้งแคบทั้งเต็มไปด้วยหิมะ ด้านข้างก็ยิ่งชันขึ้นเรื่อยๆ มองไปยังนอกหน้าต่างก็ไม่เห็นก้นหน้าผา
เย้นหว่านเห็นแล้วอาจตกใจได้
เธอนอนอยู่ในที่นี่แบบนี้ หลับอย่างสะลึมสะลือไปไม่กี่วัน ตื่นมาก็ถึงที่หมายแล้ว
อันตรายทั้งหมด ไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับเธอ
ทางถนนบนภูเขานั้นขรุขระ เย้นหว่านที่กอดโห้หลีเฉินไว้ ก็ต้องนั่งให้ตรง มือก็ต้องจับที่นั่งด้านหน้า เพื่อรักษาความสมดุลของร่างกายไว้
ความคิดทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่กับเรื่องนี้ เพื่อให้โห้หลีเฉินพิงได้ง่ายยิ่งขึ้น และหลับสบายยิ่งขึ้น เธอแทบจะไม่มีแรงที่จะชมวิวทิวทัศน์ด้านนอกอีกแล้ว
โงนเงนอยู่แบบนี้ไม่รู้นานเท่าไหร่ ในที่สุดขบวนรถก็หยุดลง
ดวงตาที่กำลังปิดอยู่ของโห้หลีเฉินเปิดขึ้นมา มีแสงสว่างชัดเจนอยู่ภายใน ราวกับไม่มีความมึนงงจากการตื่นนอน
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่เขาหลับจริงๆ หรือเพียงแค่หลับตาเท่านั้น
“คุณผู้ชาย เสื้อผ้าส่งมาแล้วครับ”
เว่ยชีหันไปด้านหลังแล้วพูด
โห้หลีเฉินพยักหน้า “วางเสื้อผ้าไว้ พวกนายออกไปก่อน”
“ครับ คุณผู้ชาย”
เว่ยชีพูดจบก็กดปุ่มปุ่มหนึ่ง จากนั้นที่นั่งทั้งหน้าและหลังก็ลดแผงกั้นสีดำลงทันที บังกระจกหน้าหลังไว้แน่นหนา
จากนั้น ด้านหน้าก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น เว่ยชีและบอดี้การ์ดลงจากรถไป และนำถุงเสื้อผ้าใหญ่สองถุงเข้ามาวางไว้ และปิดประตูเบาๆ อีกครั้ง
จากนั้น โห้หลีเฉินก็ยื่นมือไปกดล็อกประตู แผงกั้นสีดำก็ยกขึ้นอีกครั้ง กระจกรอบๆ ก็เปลี่ยนสีทันที ครอบคลุมไปด้วยชั้นสีเทาดำมันวาว
แสงในห้องโดยสารรถหรี่ลงเล็กน้อย เหลือเพียงแค่โห้หลีเฉินและเย้นหว่าน
โห้หลีเฉินยื่นมือไปหยิบหนึ่งในถุงใหญ่นั้นมา เปิดถุงพลางพูด
“นี่คือเสื้อผ้าของเธอ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยลงไป”
เย้นหว่านรับเสื้อผ้ามาไว้ เสื้อผ้าทั้งชุดตั้งแต่ข้างในไปถึงข้างนอก ฮีทเทค สเวตเตอร์ เสื้อโค้ทตัวเล็กและชุดกันหนาว
ถ้าจะเปลี่ยน ที่ใส่อยู่ก็ต้องถอดออก
เย้นหว่านเขลานิดๆ เธอยังคงคิดว่าแค่ใส่เสื้อนอกก็พอแล้ว
เธอหยิบเสื้อผ้าและมองไปยังนอกหน้าต่าง เห็นเว่ยชีและบอดี้การ์ดต่างยืนอยู่รอบรถห่างไปสามถึงสี่เมตร และยืนหันหลังให้รถ
แต่ถึงแม้จะยืนหันหลังให้รถ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่เป็นส่วนตัวอยู่ดี ถึงจะอยู่ในรถแต่ก็เป็นกลางวันแสกๆ
“คือฉัน……ฉัน…….”
เธอพูดติดๆ ขัดๆ อย่างไม่เป็นอิสระ
โห้หลีเฉินมองความคิดของเธอออก และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ที่เป็นสีดำนี้คือกระจกมองด้านเดียว จากข้างในสามารถมองเห็นภายนอกได้ แต่ด้านนอกไม่สามารถมองเห็นด้านในได้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอก ไม่มีใครมองเห็น”
ได้ฟังคำอธิบายของโห้หลีเฉินแล้ว เย้นหว่านมองกระจกข้างๆ ด้วยความแปลกใจ
ที่แท้สิ่งที่เป็นชั้นๆ นี้ก็มีหน้าที่นี้นี่เอง
อีกทั้งยังสามารถปรับและควบคุมได้ทันทีอีกด้วย คิดรอบคอบจริงๆ
เพราะเหตุนี้ ความรู้สึกของเย้นหว่านก็ผ่อนคลายลงหน่อย หยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวจะเปลี่ยน แต่พอเริ่มขยับมือก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจ้องมองเธออยู่ ไม่หลบแม้แต่นิดเดียว
เย้นหว่านชะงักไป
แก้มร้อนขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “นี่ นายมองไปด้านนอกได้มั้ย?”
จ้องเธออยู่แบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาเหรอ? คิดแล้วก็อาย
โห้หลีเฉินเลิกคิ้ว จู่ๆ ร่างสูงก็โน้มหาเย้นหว่าน
น้ำเสียงกำกวมเหมือนกับเย้าแหย่ “ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเธอไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้นะ จะหลบทำไม?”
แก้มของเย้นหว่านยิ่งแดงขึ้น อายจนไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
แม้ว่าจะทำเรื่องลึกซึ้งมาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าในตอนถอดเสื้อผ้า มันคนละเรื่องกัน
ลงมือทำเองกับถูกกระทำ แตกต่างกันมาก
ราวกันมองเห็นความคิดของเย้นหว่าน ทันใดนั้นโห้หลีเฉินก็ยื่นนิ้วมือที่เห็นข้อต่อกระดูกชัดเจน วางลงบนกระดุมคอเสื้อของเย้นหว่าน
“ถ้าอย่างนั้น ฉันช่วยเธอถอด”
เสียงพูดจบลง ท่าทางที่ชำนาญของโห้หลีเฉินก็ปลดกระดุมเม็ดแรกแล้ว
กระดูกไหปลาร้าขาวผ่องของเย้นหว่านก็โผล่ออกมา
เธอตะลึงไปชั่วขณะ ได้สติก็รีบจับมือของโห้หลีเฉินไว้ แก้มแดงราวกับแอปเปิ้ล
“นาย นายจะทำอะไรน่ะ!”
เป็นความจริงที่ว่าในช่วงไม่กี่วันมานี้เริ่มกินเนื้อสัตว์มากเกินไป แม้แต่จะขยับมือ
มุมปากของโห้หลีเฉินเปื้อนรอยยิ้มชั่วร้าย พลิกมือไปกุมมือเล็กของโห้หลีเฉินไว้
“ไม่ต้องอาย”
ขณะที่พูดอยู่ มืออีกข้างของเขาก็ถอดต่อไป
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อไปทันที แก้มร้อน ในใจเริ่มตื่นตระหนก ไม่กี่วันมานี้ ความสัมพันธ์กับโห้หลีเฉินเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น สุดท้ายก็หนีไม่พ้นที่ถูกเขาเอาเปรียบจนได้
ที่นี่ไม่มีการยับยั้งใจสามวันครั้งอะไรทั้งนั้น แต่เป็นวันละสามครั้ง
ตอนนี้เขานอนพิงอยู่ใกล้ขนาดนี้ อีกทั้งยังถอดเสื้อผ้าให้เธออีก ราวกับเธอมองเห็นไฟที่กำลังเผาไหม้อยู่ในดวงตาของเขา
แต่นี่มันในรถนะ ด้านนอกยังมีบอดี้การ์ดอีกหลายคนที่ยืนรออยู่อีก!
เย้นหว่านไม่กล้าทำอะไรกับเขาที่นี่ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว
“ฉันถอด ฉันจะถอดเอง ถอดเอง”
เย้นหว่านพูดอย่างลุกลี้ลุกลน รีบถอยไปด้านหลังเล็กน้อย
นิ้วมือของโห้หลีเฉินลากลงมาตั้งแต่กระดุมเม็ดที่สอง
เขายังคงกุมมืออีกข้างของเธอไว้ ในสายตาล้ำลึกของเขาส่องแสงเป็นประกายแวววาวไม่หยุด
“ไม่ต้องการให้ฉันช่วยถอดจริงเหรอ?”
ขมับของเย้นหว่านเต้นไม่หยุด น้ำเสียงเหมือนยังไม่หายอยาก ชัดเจนว่ามีแผนอย่างอื่น
เธอพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่ต้อง!”
เย้นหว่านดึงมือออกจากมือของโห้หลีเฉินอย่างแรง เย้นหว่านขยับไปข้างหน้าต่าง หันหลังให้โห้หลีเฉินและเริ่มปลดกระดุม
ถ้าเขาไม่หันกลับไป เธอก็จะหันกลับไปเอง
โห้หลีเฉินมองตรงไปที่หลังเล็กๆ ของเย้นหว่าน แววตายิ่งมืดครึ้มยิ่งขึ้น……
