บทที่ 68 คุณสมบัติที่เหมาะสมของคู่หมั้นหนุ่ม
โห้หลีเฉินไม่ได้แคร์ที่ถูกเย้นหว่านจ้องมอง เขาเดินเข้าไปหาเธออย่างใจกว้าง พูดด้วยเสียงเบา:
“สายจากใคร?”
เสียงของเขาเบามาก ไม่ถึงกับทำให้คนฝั่งนั้นในโทรศัพท์ได้ยิน
แต่ไม่รู้ว่าเกิดจากความรู้สึกผิดใช่หรือไม่ เย้นหว่านก็กดทับหูฟังด้วยความร้อนรน
“เป็นของมู่จื่ออี้ เขาหาฉันตลอด ฉันโทรกลับไปเพื่อให้เขาสบายใจ”
เมื่อเห็นการกระทำของเย้นหว่าน แววตาของโห้หลีเฉินก็ไม่พอใจเล็กน้อย
เขานั่งลงข้างๆเธอร่างสูงของเขาอยู่ใกล้เธอโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
“วางซะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
เพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนตัวเขามีกลิ่นหอมจางๆของเจลอาบน้ำ น่าดมมากๆ
หัวใจของเย้นหว่านเต้นรัวขึ้นหลายครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอหน้าแดง และถือโทรศัพท์แนบกับหู “จื่ออี้ ตอนนี้ฉันสบายดี คุณวางใจเถอะ ฉันอยู่บ้านแล้ว เตรียมตัวจะนอนแล้ว คุณก็ควรรีบพักผ่อน เจอกันวันจันทร์”
ระหว่างการโทรนั้น มู่จื่ออี้เงียบไปสองวินาที และส่งเสียงเบาๆมา “ครับ ราตรีสวัสดิ์”
หลังจากวางสายแล้ว มู่จื่ออี้จ้องมองหน้าจอมือถือที่มืดไปแล้ว ใบหน้ากลับหม่นลงไปทีละน้อยๆ รอบตัวเต็มไปด้วยอารมณ์เศร้าหมอง
โทรศัพท์มือถือของเขาได้รับการปรับแต่งเป็นพิเศษและเป็นเทคโนโลยีล่าสุด ประสิทธิภาพการรับเสียงก็ดีเป็นพิเศษ แม้ว่าเสียงของผู้ชายในโทรศัพท์นั้นจะเบามาก แต่เขาก็ยังได้ยินอยู่บ้าง
ตอนนี้เย้นหว่าน กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วยกัน
ระยะห่างระหว่างกันกับโห้หลีเฉินทำให้เย้นหว่านทำตัวไม่ถูก เธอค่อยๆขยับไปด้านข้างเล็กน้อย
“คุณโห้ คุณจะคุยอะไรกับฉันหรือ?”
โห้หลีเฉินมองดูการกระทำเล็กๆน้อยๆของเย้นหว่าน ดวงตามืดครึ้มลง ค่อนข้างไม่พอใจ
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เรียกชื่อฉัน”
“แต่……ฉันเคยชินที่เรียกคุณว่าคุณโห้แล้ว ชื่อเรียกนี้เหมาะสมที่สุดแล้ว”
“คุณเคยเห็นมีใครเรียกคู่หมั้นหนุ่มของตัวเองแบบนี้?”
โห้หลีเฉินค้ำแขนไว้บนเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาเข้าใกล้เย้นหว่านบ้างแล้ว “หรือไม่ก็เป็น คุณโห้ คุณนายโห”
คุณโห้ คุณนายโห้!
นี่คือชื่อเรียกของคู่สามีภรรยาที่แต่งงานแล้ว
เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ ราวกับถูกไฟฟ้าช็อตชาไปทั้งตัว
เธอพูดด้วยความลนลาน “ฉัน ฉันต่อไปอยู่ต่อหน้าคนในครอบครัวของคุณ ก็จะเรียกชื่อของคุณ”
โห้หลีเฉินตอนนี้ดูเหมือนถึงพอใจเล็กน้อย ยื่นมือไปลูบหัวของเธอ
“อย่าแบไต๋ล่ะ”
ลมหายใจของผู้ชาย ฝ่ามือของผู้ชาย ทำให้คนทั้งคนของเย้นหว่านแข็งทื่อ
เธอกระเถิบถอยไปข้างหลังอีกครั้ง
โห้หลีเฉินก็ไม่ได้บังคับเธออีก ถ้ายังบังคับต่อ ผู้หญิงคนนี้คงต้องตกลงไปใต้เตียงแล้ว
เขาพูดอย่างไม่รีบร้อน “อาทิตย์หน้าย้ายไปทำงานที่โห้ถิงกรุ๊ปเถอะ”
“อะไรนะ?”
เย้นหว่านมองดูโห้หลีเฉินอย่างผิดปกติ
และรู้สึกตกใจ
บริษัทที่เธอทำงานในตอนนี้ เป็นบริษัทแรกที่ใหญ่อยู่แล้ว ช่วงแรกๆเธอก็ต้องทุ่มเทพยายามอย่างหนักถึงเข้าไปได้ ดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะถูกเสิ่นโป๋เม๋ยกดขี่ แต่เธอก็ไม่ได้ลาออก
แต่ว่าถ้าเปรียบเทียบขึ้นมา โห้ถิงกรุ๊ปก็เป็นซุปเปอร์กรุ๊ป
แม้ว่าจะมีคุณสมบัติของผู้สมัคร เป็นสถานที่ที่ดีไซเนอร์ชื่อดังอาวุโสยังไม่แน่ว่าจะสามารถเข้าไปได้ สามารถบอกได้ว่าข้อกำหนดนั้นสูงมากจนหาที่เปรียบมิได้ ละเอียดจนหาที่เปรียบมิได้
“บริษัทปัจจุบันของคุณ ไม่สามารถจัดหาโอกาสในการพัฒนาให้คุณได้อีกต่อไปแล้ว โห้ถิงกรุ๊ปสามารถมอบแพลตฟอร์มที่ใหญ่กว่าให้คุณได้ ให้คุณไปบรรลุความฝันของคุณ”
การแข่งขันการออกแบบเครื่องแต่งกายOviเป็นเวทีที่ดีที่สุดที่จะมีชื่อเสียงในชั่วข้ามคืน แต่โห้ถิงกรุ๊ปก็สามารถบรรจุดีไซเนอร์หนึ่งคนและส่งเสริมไปทั่วโลก
เย้นหว่านซาบซึ้งใจอย่างมาก แต่ก็รู้ดี “ฉันไม่มีคุณสมบัตินี้ที่จะเข้าร่วมโห้ถิงกรุ๊ปหรอก”
เพราะความเกี่ยวข้องของโห้หลีเฉินเธอยิ่งไม่ต้องการ ใช้เส้นสายนี้เข้าไป
เหมือนว่าดูออกความคิดทั้งหมดของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินหยิบแท็บเล็ตเครื่องหนึ่งออกมาวางไว้ตรงหน้าของเย้นหว่าน
“คุณดูสิ ชื่อเสียงในตอนนี้ของคุณ ไม่ได้ด้อยไปกว่าดีไซเนอร์ชื่อดังอีกแล้ว”
เธอไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศเธอได้รับชื่อเสียงมาจากไหน?
เย้นหว่านถือแท็บเล็ตไว้ด้วยความสงสัย เห็นมันโดยบังเอิญ บนฟอรัมแฟชั่นและข่าวสาร มีการพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อของเธอมากมาย และถึงกับมีคนจัดกิจกรรมหนึ่งขึ้นด้วยตนเอง เรียกว่า———ตามหาเย้นหว่าน
ตอนนี้เธอมีผู้สนับสนุนมากมาย แม้กระทั่งมีชื่อเสียง
เบ้าตาของเย้นหว่านร้อนผ่าว ในใจไม่สามารถบอกได้ว่าเธอรู้สึกเสียใจหรือปลื้มใจ พันกันยุ่งเหยิงและสลับซับซ้อน
เธอคิดว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสได้ขึ้นเวทีดีไซเนอร์อีกแล้ว คิดไม่ถึงว่า จะมีคนสนับสนุนเธอมากมายขนาดนี้ และรอเธอ
โห้หลีเฉินมองที่เย้นหว่าน ถึงได้พูดต่อ:
“โห้ถิงกรุ๊ปจะคัดเลือกนักออกแบบที่มีศักยภาพ และอาศัยลูกเล่นของหัวข้อว่า’ค้นหาเย้นหว่าน’ สร้างเวทีอันใหม่เพื่อคุณ ทำให้คุณได้รับความนิยม หลังจากนั้น คุณจะไม่มีทางด้อยไปกว่าดีไซเนอร์คนอื่นๆอีก”
นี่ก็เป็นไปตามคุณสมบัติด้านการรับคนของโห้ถิงกรุ๊ปแล้ว
เย้นหว่านไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมีโอกาสพลิกชีวิตกลับมาอีกครั้ง เธอมีความหวังอีกครั้งแล้ว มองดูโห้หลีเฉินอย่างซาบซึ้ง
“คุณโห่ ขอบคุณคุณนะคะ”
เธอรู้ดี โอกาสในครั้งนี้ เป็นโห้หลีเฉินที่มอบให้เธอเป็นพิเศษ
สองวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เย้นหว่านก็เกรงใจที่จะออกไปแต่เช้า จึงได้อยู่ต่อ
คุณนายใหญ่ตระกูลโห้นั่งอยู่ที่ห้องโถง หัวเราะเหอะๆพร้อมแนะนำให้เล่นไพ่
พูดไป เธอก็มองไปที่เย้นหว่านเป็นพิเศษ “เสี่ยวหว่าน เธอเล่นไพ่นกกระจอกเป็นใช่ไหม?”
“เป็นนิดหน่อย เล่นได้ไม่ค่อยดี”
เย้นหว่านมีความสดใสเล็กน้อย เล่นไพ่กับคุณยายโห้ไหม?
มีความรู้สึกเหมือนได้แต่งงานเข้าตระกูลโห้แล้วจริงๆ
จูเหลียนอีงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกวักมือเรียก “เสวียนหลัน จิ้งชิว พวกเธอก็มาเล่นด้วยกัน”
ลูกสะใภ้ทั้งสองลุกขึ้นยืนด้วยความร่วมมือทันที และช่วยพยุงจูเหลียนอีงเดินไปที่ห้องไพ่เฉพาะ
คุณยายหนึ่งคน คุณป้าสองคน ผู้เล่นตัวจริงแบบนี้ทำให้เย้นหว่านมีความตื่นตระหนกเล็กน้อย
เธอมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่สบายใจ “คุณโห้ ฉันต้องเล่นจริงๆหรือ?”
“เล่นเถอะ”
โห้หลีเฉินยื่นมือออกมาแล้วลูบบนหัวของเย้นหว่าน “แพ้แล้วนับเป็นของผม”
เย้นหว่าน: “……”
เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่คำพูดนี้ก็ทำให้คนรู้สึกสบายใจอย่างมาก
โห้หลีเฉินถือโทรศัพท์และเขย่ามันไปมาอยู่ตรงหน้าของเย้นหว่าน “มีเรื่องอะไรก็หาผม ผมอยู่ตลอด”
แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อ พยักหน้าๆ แล้วเดินตามคุณนายใหญ่ตระกูลโห้ไป
ที่เรียกว่าห้องไพ่ เป็นห้องกว้างใหญ่และหรูหราหนึ่งห้อง ข้างในตั้งโต๊ะไพ่นกกระจอกอยู่ตรงกลางห้อง
แม่บ้านเก่าแก่มาถึงนานแล้ว หลังจากจัดโต๊ะไพ่เรียบร้อยแล้ว และยังวางน้ำชากับขนมหวานอยู่ข้างๆที่นั่งของทุกคน
คุณหญิงท่านนั่งลงในทิศทางของที่นั่งหลัก จากนั้นก็กวักมือไปทางเย้นหว่าน
“เสี่ยวหว่าน เธอมานั่งข้างๆฉัน”
เฝิงเสวียนหลันซึ่งแต่เดิมต้องการนั่งลงความไม่พอใจพาดผ่านในตา แต่ก็ยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้าแล้วนั่งลงอีกที่หนึ่ง
หลังจากนั่งลง เฝิงเสวียนหลันมองเย้นหว่านด้วยรอยยิ้ม พูดขึ้น:
“เสี่ยวหว่าน เป็นครั้งแรกที่เธอเล่นกับพวกเรา พวกเราก็เล่นเล็กที่สุด ต่ำสุดหนึ่งพันดีไหม?”
เย้นหว่านนิ่งอึ้ง หนึ่งพันหยวนใช่ไหม? นี่นี่คือเล็กที่สุดเหรอ?
เงินเดือนหนึ่งเดือนของเธอเกรงว่าจะไม่พอเสียในหนึ่งเกมจะ
เห็นเย้นหว่านลังเล เฝิงเสวียนหลันเหมือนกับจะค้นพบอะไรบางอย่าง ขมวดคิ้วอย่างกังวล
“เธอคงไม่ได้คิดว่ามากเกินไปใช่ไหม? เธอกับโห้หลีเฉินอยู่ด้วยกัน เขาไม่ได้ให้เงินค่าขนมกับเธอหรือ?”
ทำไมโห้หลีเฉินจะต้องให้เงินค่าขนมกับเธอล่ะ?
เย้นหว่านมีความรู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กๆ เม้มริมฝีปากแน่น “คุณป้าใหญ่ การเงินของฉันคือยืนด้วยลำแข้งตัวเอง”
ถึงแม้มีไม่มาก แต่ว่าก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าจะต้องมีผู้ชายมาเลี้ยงดู
“เธอเป็นหลานสะใภ้ของตระกูลโห้ที่กำหนดไว้ จะเอาเปรียบเธอได้อย่างไรล่ะ?”
เฝิงเสวียนหลันกลับไม่เห็นด้วยอย่างมาก หันไปมองที่คุณนายใหญ่ตระกูลโห้ “แม่คะ แม่ดูหลีเฉินสิช่างใช้ไม่ได้เลย ไม่ให้เงินค่าขนมคู่หมั้นสาวไว้ใช้จ่าย นี่มันดูเหมือนคุณสมบัตที่เหมาะอย่างหนึ่งของคู่หมั้นหนุ่มตรงไหนกัน”
คำพูดนี้ ยิ่งแฝงความหมายอีกนัยหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านนั้นไม่ได้เหมือนอย่างที่แสดงออกอย่างนั้น
