บทที่684 ความฝันนั้นยาวนานมาก
ร่างกายของเย้นหว่านเสื่อมโทรม มันเร็วยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก
ไม่มีอาหาร ไม่มีความร้อน ไม่มีพลังงาน ยิ่งเธอเดินยิ่งเหนื่อย ทุกก้าวเดิน รู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบจะทนไม่ไหว
และความหนาวเย็น ก็ยิ่งไม่สามารถต้านทานได้ มันซึมเข้าสู่ร่างกายทางเสื้อผ้า ทำให้เธอสั่นตลอดเวลา
อาการของโห้หลีเฉินตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้น มันซีดเผือดและไร้เลือดมากขึ้นเรื่อยๆ
มือของเขา มันเย็นเหมือนกับน้ำแข็งเกือบจะตลอดเวลา
ถึงแม้ว่าสมรรถภาพทางร่างกายของเขาจะแข็งแรงกว่าเย้นหว่าน แต่ว่าที่นี่ก็มีความเย็นจัดของน้ำแข็งและหิมะ เธอใส่ชุดสำหรับฤดูหนาวพิเศษของเธอก็ยังไม่สามารถกันได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับโห้หลีเฉินที่ใส่แค่เสื้อคลุมผ้าฝ้ายเพียงเท่านั้น
อดทนได้จนมาถึงตอนนี้ ก็เพราะว่าสมรรถภาพทางร่างกายที่ยอดเยี่ยมของเขา
“โห้หลีเฉิน……”
ภายใต้หิมะนั้น เสียงของเย้นหว่านลอยขึ้นมาเบาๆ วินาทีต่อมาก็ถูกพัดหายไปในสายลม
โห้หลีเฉินกลับได้ยิน
เขาหยุดเดิน แล้วก็หันมามองเธอ มีเกล็ดหิมะเกาะอยู่บนคิ้วของเขา แต่ว่าคิ้วของเขากลับอ่อนโยนเหมือนน้ำแร่
“มีอะไรเหรอ？”
“โห้หลีเฉิน……”
เย้นหว่านเรียกเขาเบาๆ พยายามเปิดเปลือกตาขึ้น สายตาของเธอเบลอไปหมดแล้ว
สติของเธอ เริ่มไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่แล้ว
หนาวมาก และเหนื่อยมาก
เธอพยายามจ้องมองอย่างยากลำบากเพื่อให้เห็นโห้หลีเฉินอย่างชัดเจน น้ำเสียงสั่นเครือและอ่อนแอ เหมือนกับว่าจะถูกตัดขาดได้ทุกเมื่อ
“ขอโทษด้วยนะ……”
“ฉันน่าจะทนไม่ไหวแล้ว ฉัน……”
“อาจจะเดินไปเป็นเพื่อนนายไม่ได้อีกแล้ว ประเทศเบียนหนานใกล้ถึงแล้ว นายต้องเดินต่อไปด้านหน้า……”
เธอ เธอเดินมาได้ถึงแค่นี้
ร่างกายและจิตวิญญาณของเธอ ได้มาถึงขีดสุดแล้ว
สีหน้าของโห้หลีเฉินแข็งทื่อไป มือที่สั่นทั้งสองข้างกอดเย้นหว่านไว้ในอ้อมแขนแน่น
เขามองหน้าเธออย่างร้อนใจ แล้วก็พูดอย่างรีบด่วน
“เย้นหว่าน เธอห้ามหลับ พวกเราใกล้จะถึงแล้ว ตื่น ทนไว้ก่อน”
ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็ตบไหล่เธอเบาๆ
สายตาของเย้นหว่านนั้นเลอะเลือน เธอเห็นเพียงแค่โครงร่างของโห้หลีเฉินเพียงเท่านั้น
เธอส่ายหน้าเบาๆ สายตาของเธอก็เริ่มฟุ้งซ่านมากขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันง่วงมากเกินไป……”
เธอลืมตาไม่ได้ และเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
เธอหนาวและอ่อนเพลียอย่างมาก พลังทั้งหมดของเธอถูกใช้ไปหมดแล้ว
เดิมที ทุ่งหิมะที่สวยงาม ก็สามารถคร่าชีวิตผู้คนได้
แต่แค่น่าเสียดาย ที่เธอไม่ได้เดินไปกับโห้หลีเฉินจนสุดท้าย
“นายรับปากฉันสิ นายต้องเดินต่อไป ไม่ต้องสนใจฉันอีกต่อไปแล้ว……”
เธอค่อยๆ พูด เสียงของเธออ่อนแอลงเรื่อยๆ เหมือนกับว่าจะปลิวหายไปกับสายลมและหิมะได้ตลอดเวลา
สีหน้าของโห้หลีเฉินซีดลงเรื่อยๆ เส้นประสาทที่ตึงเครียดของเขาเหมือนจะขาดลงได้ทุกเมื่อ
อาการของเย้นหว่าน มันแย่มากแล้ว
หลายวันมานี้ ร่างกายของเธอแย่ลงเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ เหมือนกับว่าจะทนจนถึงขีดสุดแล้ว
แต่ว่า ภายหน้ายังมีหนทางอีกมากมายให้ต้องเดิน
ถ้าเกิดว่าเธอล้มลงไป เธออาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย
เหมือนกับว่ามีเข็มเจาะที่หัวใจของเขา ความอึดอัดของโห้หลีเฉินทำให้เขาเกือบจะแทบหมดลมหายใจ
เขาโอบเอวของเธอ กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น ราวกับว่าจะละลายเข้าไปในกระดูกและเส้นเลือด
“เย้นหว่าน มีฉันอยู่ ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรแน่นอน เดี๋ยวพวกเราก็ออกจากทุ่งหิมะนี้ได้ในไม่ช้าแล้ว เธอทนอีกหน่อย ฉันจะพาเธอออกไป”
เสียงของเขานั้นทุ้มต่ำและเด็ดเดี่ยว และก็เป็นความดื้อรั้นที่บ้าคลั่ง
หนทางข้างหน้านั้นยากลำบากและร่างกายของเขาก็เหนื่อยมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถทิ้งเธอและเดินต่อไปคนเดียวได้
เสียงของโห้หลีเฉินดังขึ้นที่ข้างหู เนื้อหามันทำให้เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจ เขาจะพาเธอไป ก็มีแต่จะเพิ่มภาระ
จนถึงตอนนั้นทั้งสองคนก็ไม่สามารถออกจากทุ่งหิมะนี้ได้
เธอพยายามจะหยุดเขาด้วยความไม่สบายใจ แต่พออ้าปากออก ก็ถูกความอ่อนเพลียที่ท่วมท้นกลืนกินลงไป เธอเปล่งเสียงไม่ออกเลยแม้แต่อันเดียว สติสัมปชัญญะค่อยๆ ถูกความมืดกลืนกิน
มือเล็กๆ ของเย้นหว่านที่จับแขนของโห้หลีเฉินอยู่นั้น ก็ค่อยๆ ไหลลงมาอย่างอ่อนแรง
ในที่สุดเธอก็ยื้อจนมาถึงจุดสุดท้าย ไม่มีเรี่ยวแรงอีกต่อไปแล้ว
ร่างกายที่สูงใหญ่ของโห้หลีเฉินนั้นแข็งทื่อไป ในใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เย้นหว่าน！เธอห้ามหลับ ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้”
เขาเขย่าตัวเธอด้วยความตื่นตระหนก
แต่ไม่ว่าเสียงของเขาจะดังแค่ไหน แรงของเขาจะมากแค่ไหน เย้นหว่านก็เหมือนกับตุ๊กตาที่กำลังหลับอยู่ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย
เธอไม่ได้หลับไป แต่ว่าเธอสลบไป
การที่หลับไปท่ามกลางหิมะและน้ำแข็งเช่นนี้ มันอาจจะเย็นเข้าสู่หัวใจและปอด แล้วก็ไม่ฟื้นอีกเลย
เวลาที่เธอจะให้เขา มันเหลือไม่เยอะแล้ว
ไม่ง่ายเลยกว่าที่โห้หลีเฉินจะสงบลงได้ เขาจ้องมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง กัดฟันแล้วพูดว่า
“ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่ เชื่อฉัน! ”
เสียงที่ทุ้มต่ำของเขา เป็นการรับปากกับเธอ แล้วก็เป็นการสาบานกับตัวเอง
โห้หลีเฉินถอดเสื้อคลุมผ้าฝ้ายของตัวเองออกอย่างว่องไว แล้วก็สวมให้เย้นหว่าน สวมใส่ร่างเล็กของเธอ คลุมทั้งร่างกายของเธอ
เขาแบกเธอไว้บนหลังของเขาอีกครั้ง
คนที่นอนหลับไป ไม่ได้มีแรงคอยสนับสนุนไว้ พอแบกไว้ด้านหลังก็หนักกว่าปกติมาก
น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นนี้ ถ้าเกิดว่าเป็นปกติ ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรมาก แต่ว่ากำลังของโห้หลีเฉินก็เสื่อมทรุดจนจะไม่ไหวแล้ว น้ำหนักที่หลังของเขาทำให้เขายากที่จะก้าวไปทุกย่างก้าว
แต่ว่าก้าวเท้าของเขานั้น ไม่ได้มีความลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว
สายลมหิมะเย็นยะเยือกปะทะเข้ากระทบร่างของเขาที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตไว้ด้านในเท่านั้น ความหนาวเย็นเช่นนี้ ช่างหนาวถึงกระดูกเลยจริงๆ
เหมือนกับว่าจะทำให้คนตัวแข็ง ทำให้คนพังทลาย
ทุกก้าวย่าง ต้องกัดฟันจนถึงที่สุด
สายตาของโห้หลีเฉินนั้นแน่วแน่น แบกเย้นหว่าน แล้วก็ก้าวต่อไปด้านหน้าอย่างไม่ย่อท้อ
เขาจะพาเธอออกไปจากทุ่งหิมะนี้ เขาจะทำให้เธอมีชีวิตต่อ
ถ้าเกิดว่าหยุดเมื่อไหร่ ก็มีเพียงแค่ความตายเท่านั้น
หิมะ ตกลงมาแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่วงหล่นราวกับขนห่าน หนาแน่นแทบมองไม่เห็นทิวทัศน์อันไกลโพ้น
และทุ่งหิมะ ยังคงมีภูเขาลูกหนึ่ง และอีกลูกหนึ่ง ราวกับว่าชีวิตนี้ก็ไม่มีจุดสิ้นสุดและไม่มีขอบเขต
โห้หลีเฉินแบกเย้นหว่าน เดินไปข้างหน้าแต่ละก้าวอย่างยากลำบาก ด้านหลังของเขานั้น ก็เหลือไว้เพียงแต่รอยเท้าที่ดูหนักอึ้งเท่านั้น
แต่ว่าผ่านไปไม่นาน รอยเท้าของเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ตกหนัก
“เย้นหว่าน เธอเคยบอกแล้วไงว่าจะอยู่กับฉัน ฉันไม่อนุญาตให้เธอไม่รักษาคำพูดนะ”
เสียงของโห้หลีเฉินนั้นแหบแห้ง เสียงทุ้มต่ำราวกับก้อนหิน
ตลอดทั้งทาง เขาเอาแต่พูดอยู่กับตัวเอง
คนที่อยู่ด้านหลังของเขา กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนกับการนอนหลับสนิท หรือไม่ก็หมดลมหายใจไปแล้ว
ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน ในทุ่งหิมะอันไร้ขอบเขตนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับความเหนื่อยล้าของร่างกายที่มากเกินไป ทุกก้าวเดินของโห้หลีเฉินนั้นมันช้าลงเรื่อยๆ ยิ่งเดินยิ่งยาก
เขาไม่มีแรงแม้แต่จะหยุดและตั้งเต็นท์
เย้นหว่านยื้อไม่ไหวแล้ว แล้วกำลังอันเข้มแข็งของเขามันจะไม่เสื่อมโทรมจนถึงขีดสุดได้อย่างไรกัน ตอนนี้เดินมานานขนาดนี้ พลังงานทั้งหมดของเขามันกำลังจะหมดลงแล้ว
หนาวเหน็บ และไม่มีอาหาร
ร่างกายมนุษย์ย่อมมีขีดจำกัดเสมอ
โห้หลีเฉินที่อาศัยความเด็ดเดี่ยวจนอดทนมาจนถึงตอนนี้ ในที่สุดสายตาของเขาก็เริ่มพร่ามัวแล้ว
ร่างสูงไม่สามารถรับน้ำหนักของคนสองคนได้อีกต่อไป เสียง “ปัง”ดังขึ้น แล้วเขาก็ล้มลงที่พื้นหิมะ
——
เย้นหว่านฝันอย่างยาวนาน
ในฝันนั้น เธอปรากฏตัวขึ้นที่เมืองหนาน ไปที่คฤหาสน์หลังเล็กๆ ของโห้หลีเฉิน
มันยังเหมือนกับในความทรงจำของเธอทุกอย่าง
