บทที่687 ถูกรังแก
เย้นหว่านสงสัย แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกมา
เดินไปอยู่ครู่หนึ่ง ภายใต้การนำทางของสาวน้อย เย้นหว่านก็เดินผ่านสวนดอกไม้เล็กๆ ไปทางตรงกันข้ามในแนวทแยงมุมที่ไกลที่สุด แล้วก็ได้เข้าไปในห้องแต่งตัวในตำนาน
ที่จริงก็สามารถเรียกว่าห้องแต่งตัวได้ เพราะว่ามันใหญ่กว่าห้องแต่งตัวของเธอที่ตระกูลเย้นซะอีก
แม้แต่สามารถเรียกได้ว่า ที่นี่มันคือร้านขายเสื้อผ้าได้เลย
ด้านในมีตู้มากมาย เสื้อผ้าของผู้ชายและผู้หญิงวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ นอกจากนี้ยังมีชั้นวางมากมายพร้อมที่แขวนเสื้อผ้าทุกชนิด
ถ้าที่นี่ไม่ใช่บ้านของคุณป้าคนนี้ เย้นหว่านก็จะสงสัย ว่าที่คือร้านขายเสื้อผ้าจริงๆ
เด็กหญิงตัวเล็กๆ มองไปรอบๆ ในห้องแต่งตัว สุดท้ายก็วิ่งไปยังตู้ด้านหลัง
“พี่สาวสุดสวย เสื้อผ้าของพี่อยู่ตรงนี้ค่ะ”
เย้นหว่านเดินตามไป แล้วก็เห็นเสื้อผ้าของเธอทั้งชุดอยู่บนตู้
ด้านข้างนั้น มีเสื้อคลุมผ้าฝ้ายตัวหนาของโห้หลีเฉิน แต่ว่าไม่มีเสื้อผ้าอื่นๆ ของเขาอยู่ตรงนั้น
คิดดูแล้ว เขาน่าจะเปลี่ยนไปเรียบร้อยแล้ว
เดิมทีเย้นหว่านอยากจะเอาเสื้อผ้าทั้งหมด แต่ว่าอากาศในตอนนี้นั้น ความเป็นจริงแล้วสามารถใส่เสื้อผ้าชั้นเดียวได้ ห้องนั้นเป็นเพียงแค่ห้องสำหรับนอนหลับเพียงแค่ชั่วคราวของเธอ แล้วอีกอย่างประเพณีของที่นี่ ดูเหมือนกับว่าจะไม่วางสิ่งของอย่างอื่นไว้ในห้อง
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หยิบแค่เสื้อตัวเดียวที่จำเป็นต้องใส่เท่านั้น
เย้นหว่านหยิบเสื้อผ้า แล้วก็เดินผ่านสวนเล็กๆ นั่นอีกครั้ง ไปถึงห้องที่เธอฟื้นขึ้นมา แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
สำหรับเสื้อผ้าที่เปลี่ยนแล้วนั้น เธอก็ต้องซัก
เย้นหว่านถือชุดนอนแล้วก็เดินออกมาอีกครั้ง หาอยู่รอบหนึ่ง ก็หาเครื่องซักผ้าไม่เจอเลย และก็ไม่เจอสระสำหรับซักผ้าด้วย ก็เลยต้องไปซักในห้องน้ำ
เธอพึ่งจะเปิดก๊อกน้ำเตรียมจะซักผ้านั้น ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงที่ตื่นเต้นสองสาวน้อยดังขึ้นมาจากทางด้านข้าง
“พี่สาวสุดสวย ตรงนี้ซักผ้าไม่ได้นะคะ เดี๋ยวจะถูกดุเอา”
ท่าทางที่เย้นหว่านกำลังจะซักผ้า ก็หยุดลงกะทันหัน
สาวน้อยช่วยเหลือเธอไม่น้อยเลย ทั้งไร้เดียงสาและใจดี เย้นหว่านก็เลยเชื่อในสิ่งที่เธอพูด
เธอพูดด้วยความสงสัยว่า “ทำไมถึงซักที่นี่ไม่ได้ล่ะ? ”
“มันเป็นกฎของบ้านหลังนี้ ว่าเสื้อผ้าของทุกคนต้องถูกนำไปซักที่ริมแม่น้ำ”
เย้นหว่านเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก
ไปซักเสื้อผ้าที่ริมแม่น้ำยังงั้นเหรอ?
นั่นมันเป็นสิ่งที่เขาทำกันในสมัยโบราณไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันสมัยไหนกันแล้ว?
แล้วอีกอย่าง ก็ไม่ใช่ว่าในบ้านจะไม่มีน้ำ
เย้นหว่านไม่ค่อยอยากจะไปเท่าไหร่ แต่ว่าเด็กสาวก็เดินเข้ามา แล้วก็ดึงแขนเสื้อของเย้นหว่านเบาๆ
“พี่สาวคนสวยคะ เดี๋ยวหนูพาพี่ไปริมแม่น้ำ ถ้าซักผ้าที่บ้านจะโดนดุจริงๆ นะ”
เย้นหว่านรู้สึกปวดหัว
เธอนั้นไม่ค่อยจะเข้าใจกฎจริงๆ แต่ว่าเธออยู่ภายใต้ชายคาของเขาแล้ว เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม
แล้วอีกอย่าง คุณป้าที่จากไปก่อนหน้านี้ ดุขนาดนั้น ความจริงแล้วเธอก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับเธอหรอก
ไม่มีทางเลือก เธอจำเป็นต้องถือเสื้อผ้า แล้วก็ไปที่ริมแม่น้ำกับเด็กผู้หญิงคนนั้น
ด้านหลังนั้น ก็ตามมาด้วยเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ สองคนที่ตากลมโต
ริมแม่น้ำไม่ค่อยไกลจากลานบ้านเท่าไหร่นัก อยู่หลังบ้านไม่ไหล
ริมฝั่งแม่น้ำมีความกว้างมาก มีกองหินกองไว้ มันค่อนข้างสะดวกที่จะเหยียบบนนั้น
แล้วอีกอย่าง สิ่งที่ทำให้เย้นหว่านแปลกใจก็คือ ในเวลานี้ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนอยู่ที่ริมแบบน้ำ และกำลังซักผ้ากองโตอยู่เหมือนกัน
ภาพนั้น ทำให้เย้นหว่านมึนงงเล็กน้อย
เหมือนกับว่าเห็นฉากในละครโบราณ กลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำ
ถ้าหากว่าตอนนี้เธอยังไม่ค่อยได้สติ เธอต้องสงสัยว่าตัวเองได้หลุดไปอยู่ในสมัยโบราณอย่างแน่นอน
ประเพณีพื้นบ้านของประเทศเบียนหนาน ช่างเป็นธรรมชาติจริงๆ
เย้นหว่านมองไปรอบๆ ทั้งสี่ด้าน แล้วก็เห็นพื้นราบเรียบที่หนึ่ง ตรงนั้นมีผู้หญิงสองสามคนกำลังซักผ้าอยู่ ก็เตรียมจะเข้าไปซักผ้าด้วย
แล้วก็อาศัยโอกาสนี้ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ไปด้วยเลย
แต่ว่าสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงเลยก็คือ เธอพึ่งจะขยับเข้าไปใกล้ ผู้หญิงพวกนั้นก็รีบลุกขึ้นทันที แล้วก็มองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด
แม้แต่ชี้นิ้วมาที่เธอด้วยซ้ำ แล้วก็พูดภาษาถิ่นที่เธอฟังไม่เข้าใจ
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่ แต่ว่าดูจากท่าทางของพวกเธอแล้ว ก็ดูรู้เลยว่าไม่ได้มีเจตนาดีเท่าไหร่นัก
ฝีเท้าของเย้นหว่านที่กำลังเดินไปข้างหน้านั้นก็หยุดลง
เธอจำสถานการณ์ของประเทศเบียนหนานที่พวกเขาวิเคราะห์กันมาก่อนหน้านี้ได้ วันนี้เมื่อข้อมูลในโลกนั้นเปิดกว้าง แต่ว่าที่นี่ไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอก เป็นประเทศที่ปิดตัว
ผู้อยู่อาศัยในหมู่พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะต่อต้านและเกลียดชังชาวต่างชาติในระดับมาก
ดังนั้นผู้หญิงคนนั้นถึงได้มีท่าทีเลวร้ายกับเธอขนาดนั้น และผู้หญิงเหล่านี้จะชี้นิ้วและแสดงความเป็นศัตรูเมื่อเห็นเธอ
ความจริงเย้นหว่านรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าเธอจะถามข้อมูลอะไร ก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ค่อยง่ายเท่าไหร่เลย
แล้วอีกอย่าง ภาษาถิ่นที่พวกเขาพูดกันนั้น เธอฟังไม่ออกจริงๆ
ต้องยอมแพ้อย่างช่วยไม่ได้ เย้นหว่านถือเสื้อผ้าแล้วก็ไปหาสถานที่เดี่ยวๆ แล้วก็ก้มลงซักผ้าอย่างยอมรับชะตาชีวิต
เธอรอให้โห้หลีเฉินกลับมา แล้วค่อยถามเกี่ยวกับเรื่องราวกับเขาดีกว่า
ที่ตอนนี้เขาสามารถไปที่ที่เรียกว่าพระราชวังได้ ดูเหมือนว่า น่าจะเข้ากับที่นี่ได้ไม่เลวเลย
ยอดเยี่ยม สมกับเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ
พอนึกถึงเขา เย้นหว่านก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา แล้วก็แช่ผ้าในน้ำอย่างมีความสุข
แต่ว่าวินาทีต่อมา สีหน้าของเธอก็ต้องเปลี่ยนไปในทันที
เธอยกมือขึ้นจากน้ำทันทีเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ทำไมน้ำถึงได้เย็นยะเยือกขนาดนี้? นี่มันน้ำแข็งแล้ว!
น้ำนี้แค่แตะโดน มือก็เย็นมาก แล้วจะซักผ้ายังไงกัน?
นี่มันคือการต้องทนทุกข์ทรมานชัดๆ
เสื้อผ้านี้ไม่สามารถซักตรงนี้ได้อย่างแน่นอน
เย้นหว่านตัดสินใจในทันที หยิบเสื้อผ้าที่เปียกไปครึ่งตัวขึ้นมาแล้วเดินกลับไป แต่ว่าพึ่งจะเดินไปได้แค่สองก้าว เสียงด่าที่แสบแก้วหูก็ทะลุเข้ามา
คุณป้าเจ้าของบ้านนี้ชี้มาที่หน้าของเย้นหว่าน แล้วก็ด่าอย่างใหญ่โตว่า
“คนขี้เกียจ ซักผ้ายังไม่ทันเสร็จก็จะเอากลับมาแล้ว คิดจะตบตาใครกัน?! ”
เย้นหว่านปวดขมับ การโดนด่าในที่สาธารณะแบบนี้ เธอพึ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรก
เธอขมวดคิ้ว “น้ำนี่มันเย็นเกินไป ฉันวางแผนจะเอากลับไปซัก”
เมื่อกี้ตอนที่เธออาบน้ำเธอก็รู้ว่า น้ำในห้องน้ำนั้นมันอุ่น ไม่ได้หนาวจนถึงกระดูกขนาดนี้
คุณป้าคนนั้นด่าแรงกว่าเดิมอีก
“คนที่นี่ต่างก็ต้องซักผ้าที่นี่เท่านั้น คนอื่นก็ไม่มีใครไม่ชอบความหนาว แล้วเธอจะมาไม่ชอบอะไรกัน? ยัยชั้นต่ำ รีบไสหัวไปเลยนะ ไปซักผ้าให้สะอาดแล้วค่อยกลับมา! ”
เย้นหว่านมึนงงและยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่ว่าจะนิสัยดีแค่ไหน ก็อดทนต่อความโกรธนี้ไม่ได้หรอก
เธอกับคุณป้าคนนี้ไม่ได้คุยกันอะไรมากมายเท่าไหร่นัก อาศัยบุญคุณของสามีเธอที่ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ เธอก็พยายามอดทนต่อทัศนคติที่ไม่ดี แต่ว่ามันก็ไม่สามารถทำให้เธอปล่อยให้ตัวเองโดนด่าตามอำเภอใจแบบนี้ได้
เดี๋ยวก็ขี้เกียจเดี๋ยวก็ชั้นต่ำ นี่จะไม่ได้รับการสั่งสอนมาสักหน่อยเลยเหรอ?
เย้นหว่านหน้ามืดมน ไม่ได้สนใจคุณป้าคนนั้น ถือเสื้อผ้าที่กึ่งเปียกกึ่งแห้งนั้นเดินหลับไป
แต่ไม่คิดเลยว่า ความปากร้ายของคุณป้าคนนี้ จะเกิดกว่าที่เธอได้คิดไว้ซะอีก
คุณป้าคนนี้พุ่งไปที่เย้นหว่านอย่างใจร้อน ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมา แล้วก็ผลักเย้นหว่าน
เย้นหว่านไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ล้มลงไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เจ็บ！
เจ็บปวดราวกับกระดูกร้าว
เย้นหว่านล้มลงที่กองหินด้านหลังของตัวเอง ใบหน้าของเธอซีดลงด้วยความเจ็บปวดและดวงตาของเธอเป็นสีแดง
