ค่ำคืนที่เงียบสงัด
เย้นหว่านหาวิธีให้ฉู่ฉู่ไปแต่เช้าแล้ว ตัวเองได้นอนรอโห้หลีเฉินอยู่ที่ห้อง
เธอมองดูประตูอยู่เรื่อยๆ มีความรู้สึกที่น่าพิศวงเหมือนอาบน้ำอาบท่ารอสามีกลับมากินตับเธออย่างไร้สาเหตุ
แก้มของเธอแดงก่ำอีก หัวใจอดเต้นตุ๊มๆต่อมๆไม่ได้
แต่กลับไม่คิด เพราะมือถือไม่มีเน็ต ก็ไม่มีเรื่องเฉพาะเจาะจงอะไรให้เธอทำ หัวใจเต้นตุ๊มต่อมไปมาเธอก็หลับเฉยเลย
เธอหลับอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกบนตัวคันยุบยิบ ไม่ค่อยสบายตัว ด้วยจิตใต้สำนึกจึงได้เอามือไปผลัก แต่แล้วกลับผลักไม่ออก แถมยิ่งคันยุบยิบกว่าเดิมอีก เย้นหว่านผลักอีกและพึมพำว่า “อย่าขยับ……”
อาการคันบนตัวหยุดไปหนึ่งวินาที ต่อมาก็ได้คันยุบยิบอีก ยังนำพามาซึ่งเสียงทุ้มต่ำมีแรงดึงดูดของผู้ชาย
“คุณให้ผมกลับมาเร็วๆ ไม่รับผิดชอบไม่ได้นะ”
รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไร?
สมองของเย้นหว่านยังสะลึมสะลืออยู่ อาการคันของร่างกายยิ่งอยู่ยิ่งชัดเจน ราวกับแฝงด้วยกระแสไฟคอยช็อตเส้นประสาทของเธอ
เธอตัวสั่นและอ่อนยวบยาบจนยากที่จะควบคุม แต่วินาทีที่ผู้ชายจะครอบครองเธอ เธอถึงได้สติขึ้นมาอย่างสิ้นเชิง
โห้หลีเฉินฉวยโอกาสตอนที่เธอยังหลับอยู่กินตับเธอ กินตับเธอแบบนี้เลย…….
ท้องฟ้ายังไม่สว่าง
ข้างหูของเย้นหว่านก็เอะอะเสียงดังขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ที่เห็นก็คือใบหน้าหล่อกระชากใจของโห้หลีเฉินที่จนทำให้เธอจิตใจล่องลอย
เขายังอยู่
หัวใจของเย้นหว่านกระชุ่มกระชวย แต่ก็สังเกตเห็นว่าเสียงของด้านนอกทำให้โห้หลีเฉินไม่สบายใจจนขมวดคิ้ว
เห็นได้ชัดว่าหลายวันมานี้เขาไม่ได้หลับดีๆเลย ใต้ตาดำคล้ำ เมื่อคืนเขาหลับสนิท ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย
เย้นหว่านอยากให้เขานอนพักผ่อนอีกหน่อย กำลังอยากจะเปิดปากให้บอดี้การ์ดไล่คนที่เอะอะเสียงดังไป แต่กลับได้ยินบอดี้การ์ดพูดเสียงสูงว่า “ท่านดยุกครับ รบกวนคุณไปก่อนครับ คุณเย้นยังนอนอยู่ครับ”
ท่านดยุก?
เซอร์ยุนซี!
เย้นหว่านเบิกตากว้างอย่างตะลึงงัน นี่เพิ่งจะกี่โมงเอง ทำไมเซอร์ยุนซีก็มาที่นี่แล้ว
อีกอย่าง ที่สำคัญคือ โห้หลีเฉินยังนอนเตียงเดียวกับเธออยู่เลย
ถ้าถูกเขาพบเห็นเข้า ด้วยอิทธิพลที่เซอร์ยุนซีมีต่อประเทศเบียนหนาน แผนการทั้งหมดของเธอกับโห้หลีเฉินก็จะล้มเหลวหมด
งั้นก็จบเห่แล้ว!
เย้นหว่านตื่นเต้น ตั้งหน้าตั้งตารอให้เซอร์ยุนซีรีบไปเร็วๆ แต่กลับตะลึงงันที่ได้ยินเขาพูดว่า “ฉันให้เกียรติเธอ ไม่เข้าไปด้านในหรอก ฉันจะรอเธอตื่นที่ห้องโถง”
ระหว่างที่พูด ยังตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามา แค่อยู่หน้าประตูของห้องนอนเย้นหว่านเอง
ในขณะเดียวกัน ยังตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของคนอื่น บนผ้าม่านประตูก็สะท้อนเงาสูงใหญ่อยู่หลายเงา
คือบอดี้การ์ดสี่คนนั้นยืนอยู่นอกม่านประตู
เหมือนเทพเฝ้าประตูยังไงอย่างงั้น ไม่ให้เซอร์ยุนซีมีโอกาสเข้ามาและขวางทางที่โห้หลีเฉินแอบจากไปไว้ด้วย
เย้นหว่านนั่งอยู่บนเตียงอย่างตื่นตะลึงจนตาค้าง เธอแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“หนวกหูจริงๆ”
ข้างกายมีเสียงทุ้มต่ำและหงุดหงิดของผู้ชายดังขึ้น
ฝ่ามือของเขาก่ายอยู่บนตา ทั้งเนื้อทั้งตัวมีกลิ่นไอของความเหี้ยมโหดและอันตรายฟุ้งกระจายอยู่
อาจจะเรียกกันโดยทั่วไปว่านอนไม่อิ่มแล้วหงุดหงิด
ขมับของเย้นหว่านกระตุก โห้หลีเฉินยังคงถูกรบกวนจนตื่นอยู่ดี อีกอย่าง เขาอารมณ์ไม่ดีขนาดนี้ เธอยิ่งกลัวเขาเดินออกไปบีบคอเซอร์ยุนซีให้ตายโดยตรง
งั้นก็ไม่ต้องปกปิดความสัมพันธ์ แต่ต้องเปลี่ยนเป็นซ่อนศพโดยตรงแล้ว
แค่คิดเย้นหว่านก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว เธอรีบจูงมือของโห้หลีเฉินไว้ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เซอร์ยุนซีอยู่ด้านนอก จะทำยังไงดีคะ?”
“เดี๋ยวเอาให้มันตายเลย”
แต่ละถ้อยคำของโห้หลีเฉินโหดเหี้ยมมาก
เย้นหว่านตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ มองไปด้านนอกด้วยแววตาลุกลี้ลุกลน เซอร์ยุนซีหาเหาใส่หัวเก่งขนาดนี้ มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้วจริงๆ
ช่างน่าสงสาร
แต่ว่า ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาเห็นอกเห็นใจเซอร์ยุนซี
จู่ๆเย้นหว่านกลัวด้านนอกจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร จะมีคนเข้ามาหรือว่าโห้หลีเฉินควรจะออกไปยังไง?
คิดๆแล้ว จู่ๆเย้นหว่านคิดได้ว่า ไม่จำเป็นต้องให้โห้หลีเฉินออกไปก็ได้หนิ
เดี๋ยวเธอจะออกไปล่อให้เซอร์ยุนซีไปด้านนอก จากนั้นโห้หลีเฉินก็ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีคนและแอบชิ่งไปก็เรียบร้อยแล้ว
พอคิดแบบนี้ เย้นหว่านก็ได้ลุกขึ้นมาจากเตียงและไปหยิบเสื้อผ้าทันที เธอใส่เสื้อผ้าไปด้วยและพูดกับโห้หลีเฉินไปด้วย “คุณนอนพักต่อนะ ฉันออกไปก่อน เดี๋ยวคุณค่อยออกมานะ”
เย้นหว่านเพิ่งพูดจบ แขนของเธอก็ถูกโห้หลีเฉินจับเอาไว้ และดึงเธอมาในอ้อมกอด
แก้มของเธอชนเข้าที่ทรวงอกของผู้ชายอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ลมหายใจของผู้ชายแฝงด้วยความอบอุ่นที่ทำให้คนหวั่นไหว พริบตาเดียวก็ทำให้เย้นหว่านหัวใจเต้นแรง
เธอเงยหน้ามองเขาอย่างลนลาน “คุณทำอะไรคะ?”
ตอนนี้เธอจะต้องรีบหาวิธีไล่เซอร์ยุนซีไปให้ได้
โห้หลีเฉินก้มมองเย้นหว่านแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าดูไม่รื่นรมย์เอาซะเลย “ผมจะไม่ให้โอกาสเขาได้อยู่ลำพังกับคุณอีก”
เย้นหว่านอึ้ง ทีนี้ถึงตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว โห้หลีเฉินนี่กำลังหึงเหรอเนี่ย?
เย้นหว่านรู้สึกตลกอย่างควบคุมไม่ได้ เธอเม้มปากพูด “ฉันไปแค่แป๊บเดียวเองค่ะ คุณค่อยออกมาไล่เขาไปก็โอเคแล้วค่ะ”
“ไม่ได้”
โห้หลีเฉินปฏิเสธข้อเสนอของเย้นหว่านอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ฝ่ามือใหญ่กดไหล่ของเธอไว้ กดเธอกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่กลับพูดอย่างไม่ต้องสงสัย “ตอนนี้ยังเช้าอยู่ คุณนอนพักอีกหน่อย ผมไปแก้ไขเอง”
คำว่าแก้ไขออกมาจากปากของเขา น้ำเสียงอ่อนโยน แต่กลับทำให้คนรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตอย่างไร้สาเหตุ
เกรงว่าวันนี้เซอร์ยุนซีคงไม่สามารถกลับไปอย่างสมบูรณ์แบบแล้วมั้ง?
แต่ นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด ตอนนี้โห้หลีเฉินถูกคนพบเห็นไม่ได้ที่สุด เขาไปแก้ไข ไม่ใช่ไปเติมเชื้อไฟในกองเพลิงเหรอ?
เย้นหว่านไม่สบายใจ เธอกำลังจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ยังไม่ทันพูดออกมา โห้หลีเฉินก็เปิดปากพูดแล้ว “เด็กดี”
คำพูดที่ไม่เบาไม่หนัก ทุ้มต่ำมีแรงดึงดูด ก็เหมือนกระแสไฟคอยโจมตีหัวใจของเย้นหว่าน ทำให้เธอไม่มีแรงต่อต้านเลย
เธอมองเขาอย่างเซ่อๆและเชื่อฟัง
โห้หลีเฉินลูบศีรษะของเย้นหว่าน ทีนี้ถึงพลิกตัวลงมาจากเตียงพร้อมใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินออกไปข้างนอกอย่างหน้าบูดบึ้ง
ทั้งเนื้อทั้งตัวแฝงด้วยความเหี้ยมโหดที่ทำให้คนหวาดผวา
เย้นหว่านมองเงาของโห้หลีเฉินอย่างกระวนกระวาย ในใจว้าวุ่นไปหมด วันนี้โห้หลีเฉินตื่นขึ้นมาแล้วหงุดหงิดมาก เขาจะทารุณเซอร์ยุนซีตายยังไงนะ?
อีกอย่างข้างนอกมีคนอยู่เยอะแยะ เขาเดินออกไปจากห้องของเธอแบบนี้ เตรียมจะอธิบายยังไง?
เย้นหว่านงสัยและคิดไม่ตก แต่กลับรู้สึกสบายใจอย่างไร้สาเหตุ เธอรู้ว่าโห้หลีเฉินไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มีความมั่นใจ
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอาหารเช้า สามารถบอกได้ว่าเช้ามากเลย
ยากที่นานๆทีโห้หลีเฉินจะได้หลับสบาย ก็ถูกเซอร์ยุนซีรบกวนจนตื่นแบบนี้เฉยเลย อารมณ์ของเขาแย่สุดๆ
เขาหน้าเขียวหน้าดำอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ มือดึงผ้าม่านออก จากนั้นรูปร่างสูงใหญ่ก็เดินออกไปเลย
วินาทีต่อมา ก็ได้ปล่อยมือจากผ้าม่าน
เซอร์ยุนซีที่รออย่างทุกข์ทรมาน ในที่สุดก็เห็นหน้าประตูมีความเคลื่อนไหวแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และมองไปที่ประตูอย่างดีอกดีใจ
“เสี่ยวหว่าน อรุณ….”
เพิ่งพูดออกมา หลังจากเขามองเห็นคนที่ออกมาจนชัดเจนแล้ว ก็ตกใจจนกลืนคำพูดกลับไปในคอ
ทำไมคนที่ออกมาจากห้องนี้ถึงเป็นโห้หลีเฉิน?
เขาตกใจจนหน้าซีด หลังจากช็อกไปครู่หนึ่ง ได้ลุกขึ้นมาทันทีและเค้นถามอย่างเคร่งขรึมและเฉียบขาด “พี่อยู่ห้องของเย้นหว่านได้ยังไงครับ?”
