ซาอินติมองโห้หลีเฉินอย่างตะลึง ไม่คิดเลยว่า โห้หลีเฉินจะลุกเดินออกไปทั้งอย่างนี้
ในถ้วยของเขา มีผักที่เธอคีบให้วางอยู่อย่างนั้นอย่างโดดเดี่ยว
ความรู้สึกนี้ทำเอาเธอหัวใจแทบแตกสลาย
โห้หลีเฉินกลับไม่มองเธอเลย ยิ่งไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงบ้าง สายตาที่เย็นชามองไปที่เซอร์ยุนซีต่อ
“ในเมื่อรีบหายา ฉันก็ส่งนายไปช่วงหนึ่งแล้วกัน ไปเถอะ”
เซอร์ยุนซีที่คีบอาหารมากำลังจะเอาเข้าปาก “??”
เขายังกินข้าวอยู่เลย จำเป็นต้องรีบขนาดนี้ไหม?
โห้หลีเฉินสายตาเย็นชาขึ้นกว่าเดิม “ทำไม ความขยันที่ทำมาแสร้งทำงั้นเหรอ?”
เซอร์ยุนซีตัวกระตุกสั่นเทา พูดไม่ออกสักคำ
เขาแค่อยากกินข้าวให้อิ่มก่อน ทำไมกลายเป็นไม่ขยันแล้วล่ะ?
หรือว่าน้องเขยในสายตาของพี่ชายภรรยา จะดูยังไงก็ขัดตาไปเสียหมดเหรอ?
เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าโห้หลีเฉิน เซอร์ยุนซีไม่ลังเลอีก วางตะเกียบลงอย่างเด็ดขาด
เขาลุกขึ้นยืนทันที “ฉันไปกับนาย ฉันอยากนำกระบองเพชรกลับมาเร็วๆ ไม่ให้เสี่ยวหว่านต้องรอนาน”
พูดแล้ว ก็มองเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง
เย้นหว่านขนลุกซู่ในทันที
ตาบ้านี่ รีบไปเลยนะ ไปไกลๆเลย
โห้หลีเฉินหันไปมองเวนเดลล์ พูดว่า
“เสี่ยวหว่านไม่สบาย เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว นายให้ฉู่ฉู่ส่งเธอไปพักผ่อนในห้องก็พอแล้ว ในเมื่อองค์หญิงเป็นแขกในบ้าน นายก็ไม่ต้องตามฉันไปวังหลวงแล้ว ดูแลเธอให้ดี”
สมเหตุสมผลดีนะคำพูดนี้ แต่เวนเดลล์กลับเข้าใจอย่างชัดแจ้งว่า โห้หลีเฉินโยนองค์หญิงที่วุ่นวายคนนี้ให้เขาจัดการแทน
คำพูดนั้นก็คือ อย่ารบกวนไปถึงเย้นหว่าน
เวนเดลล์รู้ดีอีกว่า โห้หลีเฉินไปแล้ว องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ท่านี้ก็จะไม่อยู่ที่นี่ต่อไป ถึงแม้เขาจะอยากดูแล อย่างมากก็แค่ส่งเธอออกไปเท่านั้น
คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก
ดังนั้น เวนเดลล์รีบตอบโดยไม่คิดอะไรมาก “ครับ งั้นเรื่องในวัง ก็รบกวนคุณด้วยนะครับ”
ความหมายก็คือ เหมือนโห้หลีเฉินทำอะไรมากกว่าอย่างนั้น
ทั้งสองพูดคุยกัน ก็ตกลงกันเสร็จสรรพแล้ว
โห้หลีเฉินเม้มปากบาง หันหลังเดินออกไปด้านนอกทันที แผ่นหลังที่สูงกำยำนั้นทั้งเย็นชาและสง่า
ตั้งแต่เริ่มจนจบ ไม่มองซาอินติแม้แต่สายตาเดียว และไม่ทักทายเธอเลยสักคำ
เหมือนไม่สนใจเธอเลยสักนิด
ซาอินตินั่งอยู่ตรงนั้นตัวแข็งทื่อ สีหน้าเริ่มซีดขาวขึ้น
โห้หลีเฉินไม่ชอบเธอ เธอก็รู้ดี
แต่เธอเป็นผู้หญิงที่สูงศักดิ์ที่สุดยอดเยี่ยมที่สุดและสวยที่สุดในประเทศเบียนหนาน ผู้ชายทั่วประเทศต่างก็อยากแต่งงานกับเธอ คิดว่าโห้หลีเฉินก็คงจะเหมือนกัน
ดังนั้นเธอจึงตามจีบโห้หลีเฉินอย่างมั่นใจ รอเขาหวั่นไหวกับเธอ และแต่งงานกับเธอ
แต่พยายามมาหลายวัน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินยังคงมีระยะห่างอยู่มาก ไม่ก้าวหน้าไปเลย
ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ และร้อนรน
โห้หลีเฉินไปแล้ว ยังเอาเซอร์ยุนซีจอมยุ่งนี่ไปด้วย แต่ซาอินติยังอยู่
เย้นหว่านไม่รู้สึกดีกับซาอินติสักเท่าไหร่
เธอก็จึงไม่อยากอาหารอีก คิดว่าโห้หลีเฉินไปแล้ว ซาอินติก็ไม่มีคนให้เกาะแกะด้วยแล้ว และจะเดินตามออกไปด้วย แต่ไม่คิดว่า เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่เหมือนว่าจะออกไปเลย
เย้นหว่านรออยู่สักพัก อดทนนานพอสมควร
ช่างเถอะ ซาอินติไม่ไป เธอไปแทนก็ได้
ยังไงก็ไม่อยากกินอยู่แล้ว
เย้นหว่านวางตะเกียบลงเบาๆ ใบหน้ายิ้มอย่างมีมารยาท
“ฉันอิ่มแล้ว พวกเธอกินไปก่อนเลยนะ”
พูดแล้ว เธอก็ลุกขึ้น เตรียมตัวออกจากโต๊ะ
ฉู่ฉู่ที่ยังกินข้าวได้ยินคำนี้ ก็รีบวางถ้วยในมือลง ลุกขึ้นรีบตามเย้นหว่านไป “ฉันกลับไปพร้อมเธอนะ”
โห้หลีเฉินสั่งให้เธอตามติดเย้นหว่าน ดูแลเย้นหว่าน เธอไม่กล้าผิดหน้าที่หรอกนะ
ช่วงนี้ฉู่ฉู่อยู่กับเย้นหว่านจนเคยชินแล้ว เย้นหว่านก็จึงพยักหน้า
เดินออกไปด้านนอกก่อน
เธอเดินไม่ถึงสองก้าว ในตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีเสียงของซาอินติดังขึ้น
“ช้าก่อน”
เย้นหว่านชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอก็ยังคงอดทนและหันหลังไป ถามอย่างมีมารยาทว่า “องค์หญิง มีอะไรเหรอ?”
ซาอินติวางถ้วยตะเกียบลง ไม่ได้กินอีก
เธอลุกขึ้นยืน ยิ้มหวานให้กับเย้นหว่าน น้ำเสียงอ่อนโยน
“เสี่ยวหว่าน ฉันอยู่คนเดียวที่นี่ก็เบื่อมากเลย เธอไปดื่มน้ำชายามบ่ายกับฉันไหม?”
ไม่สนใจเวนเดลล์เลยสักนิด “……” เขาเช็ดเหงื่อหน้าผาก ให้เย้นหว่านกับซาอินติอยู่ด้วยกัน จะเป็นอะไรไหมนะ?
ซาอินติมีมารยาทอย่างมาก การเชื้อเชิญแบบนี้ เย้นหว่านไม่มีโอกาสปฏิเสธได้เลย
แม้ใจจะไม่อยากแค่ไหนก็ตาม
เย้นหว่านจำต้องฝืนยิ้ม “แน่นอน”
เห็นเย้นหว่านตกลงแล้ว ซาอินติก็ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก และเดินไปเลยทันที เธอเกี่ยวแขนเย้นหว่านไว้อย่างสนิทสนม เหมือนพี่น้องกันปานนั้นเลย
“ไปเถอะ ได้ยินว่าบรรยากาศสวนดอกไม้ที่นี่ไม่เลวเลย พวกเราไปนั่งกันนะ”
การถูกสัมผัสจากคนแปลกหน้า กลิ่นน้ำหอมจากผู้หญิงข้างๆ ทำเอาเย้นหว่านอึ้งไปทันที
เธอกับซาอินติเหมือนว่าจะไม่สนิทกันขนาดนั้นนะ?
ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กะทันหันนะ
เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิด ไม่สบายใจ ชักมือออกมาด้วยท่าทางแข็งทื่อ
“องค์หญิง ฉันนำทางไปดีกว่า”
พูดแล้ว เย้นหว่านก็รีบเดินไปข้างหน้าก่อน เว้นระยะห่างจากซาอินติไว้
ซาอินติเห็นมือตัวเองว่างเปล่า สายตาก็มืดมนลง
ต่อมาก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มกว้างและตามเย้นหว่านเดินไปด้านนอก
เมื่อกี้ เธอคิดวิธีได้กะทันหัน
ใครก็ดูออกว่า โห้หลีเฉินเป็นห่วงและชอบน้องสาวตัวเองเย้นหว่านมากแค่ไหน ในเมื่อโห้หลีเฉินตอนนี้ยังพยายามรักษาระยะห่างกับเธออยู่ เข้าใกล้ไม่ได้ งั้นเธอก็ต้องคิดหาทาง เข้าทางข้างๆบ้าง
ว่ากันว่า ชอบใครก็ต้องชอบคนที่เขารักด้วย
ถ้าเธอกับเย้นหว่านสนิทกัน ให้เย้นหว่านพูดจาดีๆกับโห้หลีเฉิน ไม่แน่โห้หลีเฉินอาจจะรู้สึกปลื้มเธอขึ้นมาก็ได้นะ
ความปลื้มเล็กน้อยนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอกลายเป็นช่องว่าง จีบโห้หลีเฉินติดได้
ดังนั้นในตอนนั้นเอง ซาอินติก็ตัดสินใจ จะลงมือทางเย้นหว่านแทน เอาใจเย้นหว่านให้ได้
เธอมั่นใจมาก โห้หลีเฉินเย็นชา เข้าใกล้ยากเกินไป แต่เย้นหว่านเป็นแค่ผู้หญิง สามารถจัดการได้อย่างง่ายๆ
เย้นหว่านเดินไปทางสวนดอกไม้ ในใจก็รู้สึกไม่ดี
องค์หญิงคนนี้เชิญเธอดื่มชากะทันหัน ต้องคิดอะไรแน่ เธอต้องระวังตัวไว้
บาปกรรมอะไรนักหนานะ ส่งตัวเซอร์ยุนซีออกไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าซาอินติจะอยู่ต่ออีก
ฉู่ฉู่เคารพองค์หญิงมาก และเป็นเจ้านายอีก ก็จึงไปเตรียมน้ำชาอะไรก่อน วางไว้ในศาลาสวนดอกไม้ก่อนแล้ว
นี่เป็นสวนดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นโดยเฉพาะ ศาลาเย็น รอบด้านมีดอกไม้ต้นหญ้า สภาพแวดล้อมดีมาก
เย้นหว่านกับองค์หญิงนั่งตรงข้ามกัน
“องค์หญิง เชิญค่ะ”
เย้นหว่านเชิญองค์หญิงดื่มชาอย่างมีมารยาท และไม่ได้เริ่มพูดอะไรก่อน
