ผู้คนมากมายต่างอิจฉาโห้หลีเฉินที่เป็นที่โปรดปรานขององค์หญิง แต่ไม่มีใครสักคนกล้าเข้าไปต่อสู้แย่งชิง แม้กระทั่งยามปกติก็ยังช่วยพูดหว่านล้อมกับโห้หลีเฉิน ทำให้เขายอมรับองค์หญิงที่ดีเช่นนี้
“ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น พวกคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ”
ซาอินติยิ้มอย่างเขินอาย จากนั้นก็กวักมือและพูดขึ้น “ทุกคนคงหิวกันแล้วใช่ไหม รีบทานเบนโตะร้อน ๆ กันเถอะค่ะ ทั้งหมดเป็นอาหารที่พ่อครัวในวังเพิ่งทำเสร็จ พวกคุณลองชิมดูว่ารสชาติอร่อยหรือไม่”
“มันต้องดีแน่ ๆ อาหารที่พวกเรากินไม่กี่วันมานี้ ต่างเป็นอาหารรสเลิศที่สุดที่พวกเราเคยกินมาในทั้งชีวิต”
เบนโตะที่พ่อครัวในวังทำ พวกเขาเหล่านี้แทบจะไม่เคยมีโอกาสได้ลิ้มรสมันเลยในชีวิต
แต่เพราะโห้หลีเฉิน ได้ประโยชน์จากการเชื่อมสัมพันธ์นี้หลายครั้ง
ได้ยินคำชื่นชมและยกยอของเหล่าหนุ่ม ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของซาอินติ ก็ยกยิ้มสูงขึ้น ทั้งตัวต่างราวกับเหยียบอยู่บนก้อนเมฆที่ลอยละล่อง
สายตาของเธอจ้องมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างอ่อนโยนราวกับสายน้ำ มันเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ถ้ามีสักวันที่โห้หลีเฉินจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนกับพวกผู้ชายเหล่านี้…..ไม่ มีสักครึ่งของพวกผู้ชายเหล่านี้จะดีมาก
เธอมั่นใจ ตราบใดที่เธอยังมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ เธอจะต้องทำให้โห้หลีเฉินตกหลุมรักได้แน่นอน
ถึงอย่างไรประเทศเบียนหนานนี้ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ยอดเยี่ยมไปกว่าเธออีกแล้ว
ซาอินติหยิบเบนโตะแห่งความรักที่บรรจุห่อไม่เหมือนกันด้วยตัวเองขึ้นมาหนึ่งกล่อง จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะของโห้หลีเฉินอย่างสง่างาม
เธอนั่งลงข้างกายโห้หลีเฉินอย่างเป็นธรรมชาติ “หลีเฉิน หิวแล้วใช่ไหม กินอะไรสักหน่อยก่อนสิคะ แล้วค่อยไปทำงาน ฉันทำเนื้อวัวน้ำแดงมาให้คุณ คุณชอบไหมคะ”
ระหว่างที่พูด เธอก็หยิบเบนโตะมาเปิด ทันใดนั้นกลิ่นหอมก็ลอยเข้ามาเตะจมูก
เบนโตะนี้ไม่เหมือนกับของผู้ชายคนอื่น มันเป็นเบนโตะที่สุดยอดหรูหรา
ข้างในมีอาหารเลิศรสมากมาย มันถูกจัดวางอย่างสวยงามราวกับจัดวางบนจานอาหารอย่างประณีต เมื่อทั้งหมดรวมเข้าด้วยกันก็จะกลายเป็นรูปหัวใจ
มันแฝงความหมายที่อยากจะประกาศในนั้น โดยไม่ต้องพูดก็เข้าใจ
ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เห็นมัน ก็ส่งเสียงดังหยอกล้อทันที
“ว้าว นี่เป็นเบนโตะแห่งความรักที่สมคำร่ำลือสินะ แม้แต่อาหารก็เป็นรูปร่างเหมือนว่ารักนาย ความรักที่เติมเต็มขององค์หญิงอยู่ข้างในปิ่นโตนี้หมดแล้ว คุณโห้ช่างมีความสุขมากจริง ๆ”
“อิจฉาชะมัด ฉันก็อยากกินเบนโตะแห่งความรักบ้าง”
ผู้คนต่างพูดไปคำว่าไปคำ จนเกือบจะเรียกความสนใจจากเพื่อนร่วมงานทั้งสำนักงานให้เข้ามา
พวกเขาล้อมรอบเข้ามาจนเป็นวงกลม ต่างส่งเสียงดังและรอดูโห้หลีเฉินกินเบนโตะ
เวนเดลล์ที่อยู่ในห้องทำงานส่วนตัวมองผ่านหน้าต่างกระจกโปร่งใส รู้สึกได้ถึงขมับที่เต้นตุบ ๆ เท่านั้น มันช่างปวดมาก ๆ
การบุกไล่ตามขององค์หญิงช่างดุเดือดเช่นนี้ เพียงแค่ผลักโห้หลีเฉินให้ยอมตัวงั้นไง
แต่โห้หลีเฉินไม่ใช่ผู้ชายที่จะประนีประนอมแบบนั้นได้แน่นอน
ทำแบบนี้ต่อไป อาจจะถูกฉีกหน้าและเกิดปัญหาใหญ่
เขาจะร้อนรนไม่มาก แต่ถึงอย่างไรก็เข้าไปแทรกแซงไม่ได้จริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงหรือโห้หลีเฉิน เขาควบคุมไม่ได้เลย
ทำได้เพียง หลับตาลงอย่างสิ้นหวังและปล่อยให้เป็นไปตามชะตาลิขิต
โห้หลีเฉินที่ถูกทุกคนเข้ามารายล้อมอยู่ตรงกลางจนกลายเป็นจุดโฟกัส ดูเหมือนจะอดทนกับเสียงหนวกหูไม่ไหว ทำให้หยุดการกดแป้นพิมพ์
เขาเหลือบตาขึ้น สายตาอันเยือกเย็นกวาดมองทุกคนราวกับหนามแหลมคม
ทันใดนั้นราวกับมีลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามา อุณหภูมิของทั้งสำนักงานลดลงหลายสิบองศาอย่างฉับพลัน พริบตาเดียวก็เหมือนแช่แข็ง ทำให้คนต่างหนาวสั่น
ทุกคนกลัวจนเงียบปาก สำนักงานที่เสียงดังอึกทึกก็เปลี่ยนเป็นเงียบงันในทันที
เดิมทีทั้งหมดต่างเป็นเพื่อนร่วมงานที่มีสถานะและตำแหน่งเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไม ออร่ารอบตัวของโห้หลีเฉินถึงมีอำนาจจนบดขยี้พวกเขาได้โดยง่าย ปล่อยให้พวกเขาหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ
ไม่มีใครกล้าส่งเสียงหยอกล้อต่อไป
ทุกคนต่างหวาดกลัว ต่างออกห่างอย่างขลาดกลัว แล้วกลับไปยังตำแหน่งที่จากมาของตัวเอง
ความเยือกเย็นและเงียบงันอย่างกะทันหัน ทำให้จิตใจที่ลอยละล่องของซาอินติราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น จนรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
บรรยากาศที่เธอพยายามสร้างอย่างยากลำบาก คิดจะใช้เพื่อนร่วมงานเหล่านี้ถือโอกาสทำให้โห้หลีเฉินรับเบนโตะแห่งความรักของเธอ แต่ไม่คิดว่าไม่มีผลเลยสักนิดเดียว
ความเย็นชาของเขา ราวกับมีสันน้ำแข็งที่อยู่แสนไกลจนไม่สามารถเข้าใกล้ได้
ในใจของซาอินติรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่บนใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มแสนหวานและน้ำเสียงอันนุ่มนวลเหมือนสายน้ำไว้
“หลีเฉิน ในเมื่อกำลังพักผ่อนอยู่ งั้นกินอะไรสักหน่อยก่อนสิ คนเป็นอาวุธ อาหารก็เป็นเหล็กกล้านะคะ กินอะไรสักหน่อยแล้วค่อยไปทำงาน ถึงจะมีกำลัง”
โห้หลีเฉินมีสีหน้าที่เย็นชา เขาเหลือบตามองไปยังซาอินติ
ถึงแม้สายตาจะเย็นชา แต่การจ้องมองโดยตรงแบบนี้ ทำให้หัวใจของซาอินติเต้นรัวไปมาหลายครั้งอย่างควบคุมไม่ได้
นี่ก็คือชายหนุ่มที่เธอกำลังตกหลุมรักสินะ
เพียงแค่มองก็กระตุ้นหัวใจของเธอให้เต้นผิดจังหวะ
แต่โห้หลีเฉินมองไม่เห็นความอ่อนโยนของเธอเลยสักนิด เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนถึงที่สุด
“อย่ามายุ่งกับงานของฉัน”
พูดจบ เขาก็หันหัวกลับ จ้องมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ เสียงนิ้วกดแป้นพิมพ์แก๊ก ๆ ดำเนินขึ้นต่อไปอีกครั้ง
คนในแผนก wai ต่างลุกลี้ลุกลนอย่างไม่มีอะไรทำ ทว่าตั้งแต่โห้หลีเฉินเข้ารับตำแหน่งจนถึงตอนนี้ เขาก็ยุ่งมากมาโดยตลอด
ซาอินติอยากรู้มากว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับอะไรกันแน่ แต่ก็กลัวที่จะแอบมองหน้าจอจนทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกไม่พอใจ จึงไม่เคยถามมาโดยตลอด
และเบนโตะที่เธอนำมา ก็เหมือนกับเมื่อก่อน โห้หลีเฉินยุ่งจนไม่มีเวลาที่จะกิน
ซาอินติรู้สึกท้อใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเธอได้คิดวิธีมากมายไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะเข้าใกล้โห้หลีเฉินได้
แต่ว่าเวลาของเธอก็มีไม่มาก
เธอได้ลงมือกับเย้นหว่านแล้ว โห้หลีเฉินรักและทะนุถนอมเย้นหว่านขนาดนั้น เมื่อกลับไปรู้ว่าเย้นหว่านเกิดเรื่องขึ้น จะต้องเสียใจและเจ็บปวดอีกหลายวันแน่นอน เมื่อจิตใจของเขาเจ็บปวด ก็ไม่ยากที่จะเห็นความรักและความดีของเธอ
จากนั้นเธอก็จะไปตามทางของโห้หลีเฉิน เพราะความคืบหน้าของเย้นหว่านจะล่าช้าไปอีกนาน
เธอไม่สามารถรั้งต่อไปแบบนี้ได้อีก อย่างไรก็ต้องเร่งความคืบหน้าอีกนิดหน่อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามกับโห้หลีเฉินมีความคืบหน้านิดหน่อยก็ถือว่าดี
เมื่อโห้หลีเฉินรู้สึกเจ็บปวดเสียใจกับการตายของเย้นหว่าน แบบนี้เธอก็จะสามารถปลอบโยนเขาได้
หลังจากครุ่นคิดสักพัก ในที่สุดซาอินติก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้า
เธอหยิบตะเกียบที่อยู่บนกล่องอาหาร คีบเนื้อวัวบาง ๆ หนึ่งชิ้น แล้วยื่นไปยังริมฝีปากของโห้หลีเฉินอย่างเบามือ
“หลีเฉิน คุณยุ่งกับงานของคุณไป ฉันจะป้อนให้คุณทานสักหน่อย”
บนใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มและน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างหาที่ใดเปรียบ
ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่สามารถทนการโจมตีที่อ่อนโยนแบบนี้ได้
ผู้ชายคนอื่น ๆ มองเห็นฉากนี้ แววตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความอิจฉาและเกลียดชัง ต่างแทบที่จะอยากให้ตัวเองกลายเป็นโห้หลีเฉินที่สามารถเพลิดเพลินกับการปฏิบัติแบบนี้
แต่ทว่า คิ้วเรียวงามของโห้หลีเฉินกลับย่นขึ้นอย่างไม่สบายใจ
ดวงตาแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด
เขารังเกียจหญิงสาวที่เข้าใกล้เขาในระยะหนึ่งเมตร และก็รังเกียจหญิงสาวที่นำของมาเพื่อเข้าใกล้เขา แม้แต่นำเนื้อวัวชิ้นนี้ เขารู้สึกรังเกียจทั้งหมด
ออร่ารอบตัวเขาลดลงมาอย่างรวดเร็วและใกล้จะโมโห….
“ขอบคุณ เนื้อวัวอร่อยมากจริง ๆ ”
ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีริมฝีปากเล็กยื่นเข้ามาจากด้านข้าง แล้วได้กินเนื้อวัวเข้าไปในทันที
ซาอินติเบิกตากว้างอย่างงงงัน แล้วมองเนื้อวัวบนตะเกียบของเธออย่างไม่น่าเชื่อ มันหายไปแล้ว
ใครที่กล้าทำได้ขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าต่อหน้าเธอก็ยังกล้าที่จะแย่งอาหารของโห้หลีเฉินไป
