ความสงสัยภายในใจของซาอินติในที่สุดก็คลายลงแล้ว ตอนนี้เธอกำลังแอบฟัง สรุปได้ว่าเย้นหว่านไม่โกหกต่อหน้าของโห้หลีเฉิน
ในเมื่อเย้นหว่านไม่ได้ค้นพบจริง ๆ ว่าคุณป้าคนนั้นวางยาพิษ แม้ว่าหลังจากที่เธอกลับไป ปล่อยแผนซ้อนแผนให้คุณป้าคนนั้น เรื่องวางยาพิษก็จะสามารถปิดบังไว้ได้
นับว่าช็อกบ้าง แต่ยังโชคดีอยู่
แต่แผนนี้สุดท้ายกลับล้มเหลว วิธีเดียวกันก็ใช้ไม่ได้อีกต่อไป ไม่งั้นจะถูกเปิดเผยได้ง่าย
ซาอินติกวักมือเรียกสาวใช้ให้หล่อนมาอยู่ข้างกายของเธอ แล้วสั่งคำสั่งด้วยเสียงที่เบา
“จัดการทำความสะอาดร่องรอยทางนั้นของเวนเดลล์ทั้งหมด ให้พวกเขาหยุดลงมือชั่วคราว แผนที่ฆ่าเย้นหว่าน ฉันจะกำหนดใหม่”
เวนเดลล์ออกมาจากในห้องทำงาน พยักหน้าให้องค์หญิงที่อยู่ในห้องน้ำชา แล้วเดินไปที่ประตูห้องพักผ่อนของโห้หลีเฉินและยกมือเคาะประตู
พูดเสียงดัง “หลีเฉิน ค้นหาเอกสารกองใหม่ออกมาอีกครั้ง เพื่อหยุดโครงการ คุณจัดการเสร็จก็รีบออกมา เวลากระชั้นชิดมาก”
เวนเดลล์เป็นคนมีไหวพริบ
เขามองซาอินติที่อยู่ห้องน้ำในห้องทำงาน ก็รู้ว่าซาอินติกำลังแอบฟังเสียงสนทนาในห้องของโห้หลีเฉินอยู่
แต่เดิมทีความสัมพันธ์ของโห้หลีเฉินและเย้นหว่านก็เป็นของปลอม พวกเขาทั้งสองอาจจะพูดอะไรที่ล้ำเส้นเป็นการส่วนตัว หากให้ซาอินติได้ยิน มันจะไม่เป็นการเปิดเผยหรือ
เขาต้องรีบเรียกให้โห้หลีเฉินออกมาเร็วที่สุดถึงจะใช่
ได้ยินเสียงตะโกน โห้หลีเฉินก็เปิดประตูในเวลาไม่นาน
เขามองเวนเดลล์และพยักหน้า “จะไปทันที”
โห้หลีเฉินไม่ได้ปิดประตูอีก เขาหันตัวไปพูดกับเย้นหว่านที่กึ่งนอนบนเตียงอย่างอ่อนโยน
“คุณก็พักอยู่ที่นี่ ผมจะไปทำงานก่อนนะ”
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างน่ารัก “ได้”
โห้หลีเฉินลุกยืนขึ้นอีกครั้ง เตรียมเดินออกไป
เพิ่งก้าวได้ก้าวเดียว มือเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังก็คว้าข้อมือของเธอไว้
โห้หลีเฉินหันศีรษะกลับไปและถามอย่างอดทน “เป็นอะไรเหรอ”
“ฉันนอนพักอยู่ที่นี่คนเดียวมันน่าเบื่อ คุณมีโทรศัพท์ที่ใช้ได้ไหม ฉันอยากเล่นเกม”
เย้นหว่านพูดอย่างปกติมาก ๆ
แต่ภายในใจมีเรื่องยิบย่อยมากมาย ครั้งล่าสุดใช้โทรศัพท์ของฉู่ฉู่ เธอถึงได้รู้ว่าซิมการ์ดของเธอไม่สามารถใช้ได้ที่นี่ จำเป็นต้องทำซิมการ์ดในท้องที่ถึงจะได้
แต่เวลานี้โห้หลีเฉินยุ่งมาก เธอก็ไม่มีวิธีที่จะไปทำซิมการ์ดได้ด้วยตัวเอง เรื่องนี้ก็ล่าช้าไปตลอด
โห้หลีเฉินมีงานที่ต้องรับผิดชอบอยู่ที่นี่ คิด ๆ ไปแล้วโทรศัพท์ต้องติดตั้งเรียบร้อยแล้วแน่นอน
แววตาของโห้หลีเฉินหม่นลงเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวออกมา ส่งให้กับเย้ยหว่านและกำชับอย่างอ่อนโยน
“เล่นน้อย ๆ หน่อย มันไม่ดีต่อสายตา”
ไม่ดีต่อสายตางั้นเหรอ
มีบางอย่างในประโยคนี้
เย้นหว่านไม่เข้าใจอยู่พักหนึ่ง แต่ก็พยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู
โห้หลีเฉินออกไปอย่างวางใจ เขาไม่ได้ปิดประตู แถมยังเปิดประตูห้องทิ้งไว้ แบบนี้จะสะดวกเวลาที่เขากำลังทำงาน และก็สามารถจับตามองสถานการณ์ทางนั้นของเย้นหว่านได้ตลอดเวลา
ซาอินติเห็นโห้หลีเฉินออกมาแล้ว ก็ยกแก้วใบหนึ่งและเดินออกมาจากในห้องน้ำชา
เธอยิ้มเล็กน้อยขณะเดินไปถึงห้องพักผ่อน มองดูเย้นหว่านและพูด
“เสี่ยวหว่าน นี่เป็นน้ำน้ำตาลทรายแดงที่ฉันต้มมาให้เธอ เธอดื่มสักหน่อยเถอะ”
ของที่ซาอินติเพิ่งจะต้ม เย้นหว่านไม่กล้าที่จะดื่มง่าย ๆ
แต่เย้นหว่านก็ยังยิ้มเล็กน้อย รับแก้วไว้และพูดอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ”
ของที่เพิ่งต้ม ยังร้อนอยู่มากจนมีไอร้อนลอยออกมา
เธอพูดอีก “รอให้เย็นสักหน่อยแล้วค่อยดื่ม”
ซาอินติไม่แสดงความคิดเห็นอะไร เธอส่งยิ้ม “ได้ อย่าลืมดื่มนะ เธอพักผ่อนสักหน่อยก่อนเถอะ มีอะไรที่ต้องการก็เรียกฉัน ฉันจะช่วยเธอทุกอย่าง”
คำพูดสุภาพอ่อนโยนเหมือนผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แถมยังมีน้ำใจช่วยผู้คน
ภาพลักษณ์ที่เป็นมิตรนี้ แสดงได้ดีจริง ๆ
เย้นหว่านก็ไม่ได้เปิดโปงเธอ ส่งยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าอย่างสุภาพ
ซาอินติไม่ชอบเย้นหว่าน ก็ไม่ให้ตัวเองลำบากที่จะอยู่ในนี้กับเย้นหว่านต่อไปมากกว่านี้ จึงรีบออกมาจากในห้องพักผ่อนอย่างรวดเร็ว
เธอเดินออกมา สาวใช้ก็ส่งกาแฟแก้วหนึ่งให้
มองกาแฟในมือ ในดวงตาของซาอินติส่องแสงเป็นประกายและสว่างไสว
เธอยกกาแฟ เดินด้วยความสง่าไปยังข้างโต๊ะทำงานของโห้หลีเฉิน แล้วนำกาแฟวางไว้ข้างมือของเขาอย่างเบา ๆ
“หลีเฉิน ทำงานหนักล่วงเวลา คุณดื่มกาแฟเพิ่มความสดชื่นสักหน่อยสิ”
ทั้งวันส่งเบนโตะ กาแฟ ขนมหวานและผลไม้ทั้งหมดเป็นพฤติธรรมที่เคยชินไปแล้ว
โห้หลีเฉินไม่ได้เป็นหวัดเลย
พูดสองคำอย่างเย็นชาเท่านั้น “วางนั่น”
ระหว่างพูดคุย แม้แต่สายตาก็ไม่ห่างออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เลย นิ้วก็ยังพิมพ์เสียงแก๊ก ๆ ไม่หยุด
ซาอินติคุ้นชินกับท่าทีแบบนี้แล้ว
ตราบใดที่โห้หลีเฉินไม่ได้ให้เธอเอามันออกไปโดยตรงและไปให้พ้น เธอก็ยังพอมีความหวังอันเล็กน้อยว่าสุดท้ายโห้หลีเฉินอาจจะหิวน้ำและดื่มมันสักคำ
ผู้ชายที่ทำงานอยู่โต๊ะใกล้ เคยชินกับสถานการณ์แบบนี้มานานแล้ว
และก็รู้ว่าทุกครั้งที่ซาอินติส่งของกินมาให้ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มหรือขนมหวาน โห้หลีเฉินไม่เคยกินเลยสักคำ
เช่นเดียวกับที่เพิกเฉยองค์หญิงซาอินตินี้ และไม่สนใจของที่เธอนำมาทั้งหมดเลยสักนิด
แต่องค์หญิงยังคงไม่รู้สึกเบื่อหน่ายและเหน็ดเหนื่อย
เพียงแต่ วันนี้เขารู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย
คนนั้นมององค์หญิงอย่างสงสัยและถามขึ้น “ฝ่าบาท ท่านไม่ไปทำงานเหรอ”
โดยปกติ แม้ว่าซาอินติมารายงานทุกวัน แต่ในสถานะองค์หญิง จะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานมาก
หลังจากที่ส่งของแล้ว จะใช้เวลาไม่นานก็กลับไป
แต่ตอนนี้เธอยังนั่งอยู่ด้านข้างของโห้หลีเฉิน ไม่มีความคิดที่จะกลับไปเลยสักนิด
ซาอินติหันศีรษะกลับไป บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยนและพูด
“เสี่ยวหว่านไม่สบาย ฉันจะดูแลอยู่ที่นี่ ถ้ามีเรื่องอะไร ฉันจะได้สะดวกดูแล พวกคุณอยู่ที่นี่ต่างเป็นผู้ชายร่างใหญ่ ไม่เข้าใจเรื่องผู้หญิงหรอกค่ะ”
“องค์หญิง ท่านช่างรู้ใจมากเลย”
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะชื่นชม
ผู้ชายคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะมองมาด้วยสายตาที่เต็มด้วยความชื่นชม
ผู้หญิงแบบนี้เป็นเทพธิดาที่สมบูรณ์แบบภายในใจของพวกเขาจริง ๆ
ซาอินติได้รับการชื่นชมจากทุกคน แววตาประกายเล็กน้อยมองไปทางโห้หลีเฉิน หวังว่าจะได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอันน้อยนิดของเขาบ้าง
แต่ดวงตาที่สวยงามและมีเสน่ห์ทั้งสองข้างของเขายังคงจ้องมองจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ กลิ่นอายเย็นชาและความห่างเหินทั่วร่างกายราวกับแยกออกจากโลกใบนี้และตัวเธอ เหมือนไม่ได้อยู่ในเวลาเดียวกันโดยสิ้นเชิง
ไม่ได้ถูกรบกวนด้วยการสนทนาของพวกเขา
ความพยายามของซาอินติก็เหมือนกับการตีฝ้าย ทั้งหมดถูกดีดกลับมา
แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
ในห้องพักผ่อน เย้นหว่านได้ยินความคิดเห็นของพวกเขา ก็เอียงมุมปากด้วยความรังเกียจ
ซาอินติคนนี้ยังรักการแสดงจริง ๆ ช่างเป็นสุดยอดดอกบัวขาว
เธออยากทำลายดอกไม้อย่างโหดร้ายจริง ๆ
แต่น่าเสียดาย โอกาสและความสามารถตอนนี้ยังไม่พอ เธอต้องอดทนต่อไป
รอให้ได้ยามาแล้ว เธอจะให้เย้นโม่หลินพาคนมา ทำให้องค์หญิงคนนี้ต้องทุกข์ทรมาน
ระหว่างที่เย้นหว่านกำลังคิด ก็นำซิมการ์ดของโห้หลีเฉินเปลี่ยนในโทรศัพท์ของตัวเธอเองด้วยท่าทีที่ฉับไว
ครั้งที่แล้วถูกเซอร์ยุนซีทำให้ล่าช้า จนเธอยังไม่มีเวลาทำลายระบบรักษาความปลอดภัยเครือข่ายของประเทศนี้ เลยไม่สามารถติดต่อกับเย้นโม่หลินได้
วันนี้มีเวลาพอดี เธอจะลองดูอีกครั้ง
