คนประเภทนี้ ไม่แยกแยะถูกผิด ถือว่าตัวเองมีอำนาจอยู่บ้าง บวกกับฝูงชนขนาดใหญ่ คิดเอาชีวิตเย้นหว่านตามอำเภอใจ
เมื่อฆ่าคนอย่างไร้หัวใจ ตอนที่ถูกฆ่าก็อย่าคาดหวังความเมตตาจากคนอื่น
เขาไม่ใช่พ่อพระ
ผู้ชายอีกคนที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น เห็นสภาพน่าเวทนาของเพื่อนที่ถูกโยนลงไปในคุกใต้ดิน ร่างกายก็ยิ่งสั่นเทาอย่างรุนแรง
ถึงขั้นรู้สึกว่าสองแขนหักที่เจ็บปวดของตัวเองก็ไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว เพราะถึงอย่างไร สองแขนที่ใช้การไม่ได้กับถูกโยนลงไปในคุก แทบเรียกได้ว่าฟ้ากับเหว
เขาแอบยินดีเงียบๆ กลืนความเจ็บปวดที่แขนทั้งสองข้าง อาศัยกำลังที่หน้ากับขา ค่อยๆ ขึ้นมาคุกเข่ากับพื้นช้าๆ
เขาฉวยโอกาสที่ไม่มีคนสังเกตเห็นเขา เดินเข่าออกไปข้างนอกเงียบๆ
พยายามหลบหนี
แต่เขาเพิ่งเดินเข่าไปไม่กี่ก้าว น้ำเสียงนิ่งเย็นชาของเซอร์ยุนซีก็ดังมาไม่ไกล
“เดี๋ยว”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อทันที นี่คือเรียกใครน่ะ
ระหว่างที่เขากำลังสงสัย ก็เห็นการ์ดที่จับชายอีกคนไปก็หยุดเช่นกัน
พวกการ์ดหันมาก้มหัวทำความเคารพเซอร์ยุนซี
เซอร์ยุนซีเอ่ยปากพูดบางเบา “ยังมีอีกคน อย่าพลาด”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อ หน้าซีดฉับพลัน อากาศเย็นพัดจากฝ่าเท้าขึ้นถึงขมับ
คาดไม่ถึงว่าท่านดยุกยังจะย้ำเตือนเป็นพิเศษอีกนะ!
นั่นหมายความว่า เขาถูกหักแขนทั้งสองข้างไปแล้วยังต้องถูกโยนลงไปในคุกใต้ดินรอความตายอีกงั้นเหรอ
“ไม่นะ ฝ่าบาทท่านดยุก กระหม่อมได้รับการลงโทษแล้ว แขนของกระหม่อมหักหมดแล้ว ไม่สามารถรับอะไรได้อีกแล้ว หลังจากนี้ต่อไปก็เป็นคนพิการแล้ว กระหม่อมชดใช้สิ่งที่ควรชดใช้แล้ว ท่านทรงไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงแค่จับคุณเย้นเท่านั้น ตอนนี้เธอสบายดีไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บจริงๆ เลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
ชายคนนั้นร้องโหยหวนสยดสยองต่อคุกใต้ดิน เป็นความหวาดกลัวถึงที่สุด
เขาเป็นข้าหลวง เคยโยนคนมากมายเข้าไปในนั้นด้วยมือตัวเอง เพลิดเพลินกับการดิ้นรนทรมานก่อนตายของผู้คนมานับไม่ถ้วน
ตอนนี้ถึงตาเขาเองแล้ว แค่คิดก็ขนลุกขนพอง เขายอมเอาหัวโขกตายดีกว่า
ไม่ เขาอยากมีชีวิต อยากมีชีวิตอยู่
“เหอะ ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ งั้นเหรอ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซอร์ยุนซี ปะทุความโกรธรุนแรง แต่มุมปากกลับยกขึ้นอย่างมีร่องรอยความสนุกสนาน “ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ แกคิดว่าจะได้แค่โดนขังในคุกใต้ดินธรรมดาแบบนี้เหรอ”
สายตาของเขาเย็นชาราวกับประกอบไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ กวาดผ่านทุกคนที่อยู่ที่นี่
“มีใจคิดฆ่าคน ควรตาย ฆ่าคนตาย ประหารเก้าชั่วโคตร”
คำพูดที่โหดร้าย เป็นเหมือนระฆังมรณะ เสียงดังอยู่เหนือศีรษะ เมฆหมอกปกคลุมทั่วฟ้า
ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก ซีดเผือดราวกับกระดาษ
พวกเขามองไปยังเซอร์ยุนซีที่หล่อเหลาสง่างาม แต่เวลานี้กลับเหมือนเห็นปีศาจมฤตยู
เป็นปีศาจ ฆ่าโดยไม่กะพริบตา แก้แค้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า
พวกเขาเพิ่งเริ่มรู้สึกยินดีกับตัวเองอย่างจริงจัง โชคดีที่เย้นหว่านไม่ได้ตาย มิฉะนั้นพวกเขาในที่นี้ไม่มีใครหนีรอดได้สักคน ถึงขั้นที่ว่าสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาก็ยังจะเดือดร้อนไปด้วย
เดิมทีผู้คนยังล้อมรอบอยู่ด้วยความไม่สำนึก ตอนนี้ในใจทุกคนคิดว่าโชคดี แต่ละคนจึงต่างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างตื่นตระหนกหวาดกลัว
กลับใจสำนึกผิด
“ขอประทานอภัย ท่านดยุก พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไม่ควรฟังข่าวลือแล้วมากล่าวโทษและทำร้ายคุณเย้น”
“ต่อไปพวกเราไม่กล้าอีกแล้ว ข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง ต่อไปเราไม่กล้าฟังไม่กล้าเชื่ออีกแล้ว”
“พวกกระหม่อมยินดีรับการลงโทษ ขอท่านดยุกได้โปรดได้โปรดเมตตา ให้โอกาสพวกกระหม่อมได้แก้ไขสักครั้งนะพ่ะย่ะค่ะ”
กลุ่มคนคุกเข่ากับพื้น ร้องขอความเมตตาและสารภาพด้วยความหวาดกลัว
ที่หยิ่งผยองและยโสโอหังก่อนหน้านี้ หายไปอย่างสมบูรณ์
ถึงแม้พวกเขาส่วนใหญ่จะมาเพื่อดู ไม่ได้ลงมือกระทำรุนแรง แต่ถึงพวกเขาไม่ได้ลงมือแต่ก็ทำการยุยงปลุกปั่น ทำให้เย้นหว่านตกอยู่ในการถูกรุมประณามจากฝูงชน โดยที่พวกเขามีส่วนร่วมไม่มีการห้ามปราม
เห็นผู้คนเหล่านี้คุกเข่ายอมรับผิด สายตาของเซอร์ยุนซีมองพวกเขาอย่างเย็นชา
แต่ละคนที่มาที่นี่ เขาไม่ได้วางแผนจะปล่อยคนเหล่านี้ไป
เย้นหว่านมองดูคนคุกเข่ารอบๆ ด้วยความประหลาดใจ ในใจบอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร
แต่ไหนแต่ไรมากฎหมายไม่ลงโทษคนหมู่มาก ต่อให้ลงโทษ ก็จะเลือกบรรดาตัวหัวโจก
ตัวอย่างเช่นชายสองคนที่เป็นคนลงมือ
เย้นหว่านก็คิดว่าเรื่องราวจะจบลงไปแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าอำนาจปราบปรามของเซอร์ยุนซีจะยิ่งใหญ่ถึงขนาดทำให้คนเหล่านี้คุกเข่าลงด้วยความกลัวและยอมรับความผิด
ในใจเย้นหว่านรู้สึกสะใจจนอธิบายไม่ถูก
แต่ก็สงสัยว่าเซอร์ยุนซีจะทำอย่างไรกับคนพวกนี้
ดูเหมือนว่าจะรู้สึกได้ถึงสายตาของเย้นหว่าน เซอร์ยุนซีจึงหันหน้าไปมองเย้นหว่าน
ดวงตาสองคู่ปะทะกัน
สายตาของเขาดูอ่อนโยนเหมือนว่ามันเต็มไปด้วยความรัก
เย้นหว่านชะงักโดยพลัน รีบเบนสายตาหนี
แม้ว่าตอนนี้เธอกับเซอร์ยุนซีจะเป็นพันธมิตรกัน แต่ผู้ชายคนนี้ที่จริงแล้วปัญญาอ่อนจนต้องหลีกหนีให้ไหล
เซอร์ยุนซีมองท่าทางอึดอัดของเย้นหว่านแล้วก็ยกยิ้มอย่างร่าเริง ผู้หญิงของเขากำลังเขินอยู่ล่ะ
ต้องประทับใจในอำนาจของเขาแน่ๆ
เซอร์ยุนซีอารมณ์ดี แม้แต่มองกลุ่มคนที่คุกเข่าบนพื้น ก็ยังเห็นว่าเป็นสิ่งที่เจริญหูเจริญตาขึ้นมานิดหน่อย
เขาพูดว่า “ฉันอารมณ์ดี จะไว้โทษตายพวกแก ควบคุมตัวทุกคนไปรับร้อยแส้ที่ศาลอาญา หลังจากนั้นไสหัวออกไปจากราชสำนัก อย่าได้มาโผล่ให้ฉันเห็นในสายตาอีก
มิฉะนั้น เห็นหนึ่ง ฆ่าหนึ่ง”
ทุกคนต่างตกตะลึงนิ่งงัน
รับโทษหนึ่งร้อยแส้ พวกเขาเนื้อตัวบอบบางและสูงค่า แทบจะหมดสิ้นไปครึ่งชีวิตแล้ว นี่ยังไม่พอ ยังต้องลาออกจากราชสำนักอีกเหรอ
พวกเขาเป็นข้าหลวงที่มีตำแหน่งสูง ตำแหน่งคืออนาคตของพวกเขา อนาคตเลยนะ
เซอร์ยุนซียกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ทำไม คิดว่าการลงโทษพวกนี้มันเบาเกินไปเหรอ”
“ไม่! ไม่กล้า!”
ผู้คนแทบจะตอบกลับในทันทีอย่างจริงจังขึ้นอีก ต้องการให้พวกเขาไปตายเหรอ
แม้ว่าจะสูญสียทุกอย่าง อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่
ไม่มีใครกล้าลังเลอีกแล้ว รีบคำนับหัวโขกพื้น “เป็นพระคุณท่านดยุกที่ไว้ชีวิต พวกกระหม่อมจะรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไสหัวไปทันที”
เมื่อพูดจบ กลุ่มคนก็ต่างพากันไสหัวจากไปอย่างรวดเร็ว ชายหญิงสลายตัวไปจนหมดสิ้น
มาอย่างผยองลำพอง ไปอย่างหมาจรจัด
เย้นหว่านมองดูฉากนี้ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกเป็นสุข และก็รู้สึกว่าระบอบกษัตริย์ของประเทศเบียนหนาน กดขี่ประชาชนเช่นเดียวกับสังคมศักดินา
ใครมีอำนาจ ก็เป็นกษัตริย์โดยสมบูรณ์
บรรดากลุ่มคน ที่ลากไปคุกใต้ดินก็ไปคุกใต้ดิน ที่หนีหัวซุกหัวซุนก็หนีหัวซุกหัวซุน สวนเล็กๆ แห่งนี้ ในที่สุดก็สะอาดเรียบร้อย
เย้นหว่านมองดูรัฐมนตรีอาวุโสวิ่งปะปนไปในฝูงชนด้วยสายตานิ่งๆ ดวงตาเข้มเลื่อนผ่านโดยไม่พูดอะไร
คนอื่นๆ บางทีอาจจะฟังข่าวลือมา แต่คนคนนั้น กลับมีจุดประสงค์ชัดเจนว่าต้องการฆ่าเธอ
เขาต่างหากถึงจะเป็นตัวการชั่วช้า
แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเขาคือซาอินติ เป็นการวางแผนสมรู้ร่วมคิดทั้งหมด
แม้ว่าเซอร์ยุนซีจะมีอำนาจแข็งแกร่ง สามารถกำจัดรัฐมนตรีอาวุโสคนนี้ด้วยมือของเขาได้ แต่สุดท้ายแล้วไม่รักษาที่ต้นเหตุก็ไม่หาย ตัดหญ้าไม่ถอนโคน จะยิ่งทำให้เซอร์ยุนซีถูกซาอินติคิดแค้นพยาบาท
ดังนั้นเย้นหว่านจึงไม่ได้ชี้ให้เห็นรัฐมนตรีอาวุโส
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาต่อสู้กับซาอินติ อดทนอีกหน่อย ตราบใดที่ได้เมล็ดแมกโนเลียมา เย้นหว่านก็ไร้ซึ่งความเกรงกลัว
ซาอินติ ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอย่างนั้น จะให้เธอได้เรียนรู้บทเรียนในที่สุด!
