เมื่อเรื่องของโห้หลีเฉินสงบลงเย้นโม่หลินก็โทรหาบ้านเพื่อรายงานข่าวดี
เย้นเจิ้นจื๋อและกงจืออวีต่างก็ดีใจมากเมื่อได้ยินข่าวนี้ และหินก้อนใหญ่ในใจพวกเขาก็ถูกยกออกจากอกในที่สุด
แต่ทันทีกงจืออวีก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“เสี่ยวหว่านที่น่ารัก ฉลาด สวยงามและไร้เดียงสาของฉันถูกหลอกไปเสียแล้ว”
เธออยู่บ้านยังไม่ทันไรก็ถูกโห้หลีเฉินเอาตัวไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว เธอก็ยังคงจะคัดค้านการแต่งงานนี้
“แม่ โห้หลีเฉินเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ เสี่ยวหว่านคบกับเขาจะต้องมีความสุข แม่วางใจเถอะ”
เย้นโม่หลินพูดปลอบใจ
ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไม แต่โห้หลีเฉินดูถูกชะตามากขึ้นเรื่อยๆ พอเห็นเขาเอาใจเย้นหว่าน เธอจึงคิดว่ามันดี
และรู้สึกว่าการได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขและรูปลักษณ์ที่มีความสุขของเย้นหว่านนั้นดีสำหรับเธอจริงๆ
“เอ๊ะ?”
กงจืออวีดูลูกชายของเธอด้วยความประหลาดใจผ่านวิดีโอและจ้องมาที่เขา “จู่ๆ แกก็พูดแบบนี้ออกมางั้นเหรอ? แกยังเป็นลูกชายแม่อยู่รึเปล่า?”
เย้นโม่หลิน “…”
กงจืออวีมีดวงตาที่เฉียบคม “แม่ได้ยินว่าลูกมีแฟนแล้วเหรอ?”
ดวงตาของเย้นโม่หลินหรี่ลง และร่างสูงของเขาก็รัดกุมขึ้นทันใด
เขาพูดเสียงขรึม “แม่ แม่เคยเจอจื่อเฟยแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ผมไม่สนใจเรื่องสถานะและภูมิหลังของเธอ ผมอยากรับผิดชอบเธอ แม่อย่าทำให้เธอลำบากใจล่ะ”
เมื่อได้ยินแบบนี้กงจืออวีก็เบิกตาโพลงในทันที มองดูลูกชายคนโตอย่างตกตะลึง
เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?
เจ้าตอไม้หมื่นปีไม่เคยรู้ว่ารักคืออะไร เธอสงสัยว่าลูกชายที่จะเป็นโสดตลอดชีวิตจะพูดคำเหล่านี้เกี่ยวกับการปกป้องผู้หญิงจากปากของเขาในสักวัน
เธอดูวิดีโอด้วยกัน ดูอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่ามีคนแอบอ้างเป็นลูกชายของเธอ
ก่อนหน้านี้ เมื่อเธอได้ยินข่าวว่าเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยคบกัน เธอคิดว่ามันเป็นเพียงเพราะมีอะไรกัน เจ้าตอไม้อย่างเย้นโม่หลินจึงคิดจะรับผิดชอบแต่ตัวไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย
แต่ตอนนี้ดูแล้ว…
กงจืออวีตาลุกวาว ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รอคอยมานาน และเสียงของเธอก็อ่อนโยนมาก
“เสี่ยวโม่ เมื่อไหร่ลูกจะพาจื่อเฟยกลับมาที่บ้าน? ให้พ่อกับแม่ได้เจอกับเธอล่ะ”
เย้นโม่หลิน “…ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ก็เจอแล้วนี่ครับ”
กงจืออวีแทบอยากจะยื่นมือออกจากหน้าจอแล้วเคาะหัวเขา
“มันจะเหมือนกันได้ยังไง? เมื่อก่อนมาในฐานะเพื่อนของเสี่ยวหว่าน ตอนนี้มาในฐานะลูกสะใภ้ของเรา สถานะไม่เหมือนกันเสียหน่อย”
กู้จื่อเฟยมาหาเย้นโม่หลิน เธอเพิ่งเปิดประตูเข้ามาและได้ยินประโยคดังกล่าวอย่างไม่ทันตั้งตัว
นี่ กำลังพูดถึงเธอเหรอ?
ลูกสะใภ้สามคำนี้ยิ่งทำให้เธอใจเต้นแรงในทันที และเธอก็สะดุ้งกลางอากาศ
เย้นโม่หลินกำลังบอกพ่อแม่ของเขาเกี่ยวกับพวกเขาทั้งหมดเลยเหรอ? พูดเรื่องแต่งงานกับเธอด้วยเหรอ? พูดถึงขั้นเรื่องลูกสะใภ้แล้ว
เธอหน้าแดงและหัวใจเต้นและดีใจเป็นที่สุด
ดูเหมือนว่าเย้นโม่หลินจะยังไม่ได้สารภาพรักกับเธอ แต่ก็จัดการเรื่องพวกนี้ให้แล้ว เขาบอกพ่อแม่แล้ว เขาตั้งใจจะแอบเตรียมงานแต่งงานแล้วรึเปล่า…
“เธอไปไม่ได้”
เสียงที่เย็นชาและแข็งของเย้นโม่หลินดังขึ้นจากห้อง และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เคร่งขรึม “เธอไม่แต่งกับผม”
กงจืออวีเร่งเสียงสูงขึ้นทันที “อะไรนะ?”
เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?
อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่แต่งล่ะ? ลูกชายเธอออกจะดีเลิศขนาดนี้…
กู้จื่อเฟยที่หน้าประตู “…”
เธอปวดหัวจะแย่แล้ว เธอบอกจะต้องสร้างความสัมพันธ์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงบอกว่าไม่แต่งแล้วล่ะ?
การแต่งงานและไม่แต่งงานในอนาคตเป็นสองแนวคิด โอเคไหม!
ยังไม่ได้เจอพ่อแม่สามีเลย แต่จะให้เข้าใจผิดที่เขาพูดแบบนั้นไม่ได้
กู้จื่อเฟยรู้สึกสับสน ดังนั้นเธอจึงรีบเข้าไปโดยคิดอะไรไม่ทัน “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันไม่ได้บอกว่าไม่แต่ง”
เมื่อสิ้นเสียงห้องก็เงียบในทันที
กู้จื่อเฟยยืนอยู่ด้านหลังเย้นโม่หลิน หันหน้าไปทางหน้าจอและหันหน้าไปทางกงจืออวี
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูดกู้จื่อเฟยก็ตกตะลึง แก้มของเธอก็แดงทันที
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะกัดลิ้นของเธอ
เธอพูดไปแบบนี้ไม่เท่ากับบอกให้รีบแต่งงั้นเหรอ?
อะไรจะเอาแต่ใจแบบนั้น
เย้นโม่หลินหันไปด้านข้างและมองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างไม่คาดคิดด้วยสีหน้าลึกซึ้ง
ไม่ว่าพวกเขาจะอ่อนไหวต่อสิ่งเหล่านี้แค่ไหน เขาก็รู้ว่ากู้จื่อเฟยหมายถึงอะไร
สีหน้าของเขาสั่นไหว เขาระงับอารมณ์แล้วถาม
“เธอวางแผนจะแต่งงานกับฉันแล้วเหรอ?”
กู้จื่อเฟย “…”
จิตใจแห้งเหี่ยว นี่คือคำขอแต่งงานแล้วเหรอ?
เป็นคำขอแต่งงานที่ดูเร่งรีบไปหน่อย หากไม่ใช่คำขอแต่งงาน ต่อหน้าว่าที่แม่สามี เธอไม่มีทางปฏิเสธ
กู้จื่อเฟยรู้สึกกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออก
กงจืออวีเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของหญิงสาวและเห็นเรื่องราวทั้งหมดทันที
เธอด่าพร้อมกับยิ้ม “เสี่ยวโม่ ทำไมพูดจาแบบนี้? ไม่มีดอกไม้หรือแหวนเพชรจะขอคนอื่นแต่งงานแล้วพูดจาแบบนี้น่ะเหรอ ทำแบบนี้จื่อเฟยของเราก็ตกใจหมดสิ คอยดู เข้าใจไหม”
ของเรา…
เย้นโม่หลินกระตุกมุมปาก ดูแล้วแม่ของเขาที่เปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที ทำให้พูดไม่ออก
กงจืออวียิ้มอีกครั้งและพูดกับกู้จื่อเฟยอย่างเป็นกันเอง
“จื่อเฟย เธออย่าถือสาเลยนะ เสี่ยวโม่ของเราพูดจาค่อนข้างตรงไปตรงมา แต่นิสัยดีมากและมีความจริงใจที่สุดเลยนะ”
กู้จื่อเฟยอึ้งไป ให้เธออย่าถือสาแบบนี้หรือแค่โอ้อวดเรื่องของเย้นโม่หลินกันแน่นะ?
เธอยิ้มน่ารัก “คุณป้า ไม่ค่ะๆ ฉันชินกับเขาแล้ว คุณป้าช่วงนี้สุขภาพเป็นยังไงบ้างคะ? รอเรื่องยุ่งทางนี้เสร็จแล้ว ฉันจะไปเยี่ยมนะคะ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ กงจืออวีก็มีความสุขมากในทันที
ลูกสะใภ้จะมาที่บ้านแล้ว แล้วเรื่องแต่งงานยังอยู่อีกไกลไหม?
“ดีเลยๆ ฉันจะทำอาหารอร่อยๆ รอเธออยู่ที่บ้านนะ ต้อนรับทุกเวลาเลย”
กงจืออวีพูดอย่างมีความสุขแล้วพูดกับเย้นโม่หลิน “เสี่ยวโม่ อยู่ข้างนอกลูกก็ดูแลกู้จื่อเฟยดีๆ นะ แล้วอย่าลืมพาเธอกลับมาเที่ยวเล่นที่บ้าน”
เย้นโม่หลินมองดูผู้หญิงสองคนด้วยความประหลาดใจ เออออห่อหมกกันแบบนี้ก็ได้เหรอ
เขายังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
พยักหน้าและพูด “ผมเข้าใจแล้ว”
ไม่ต้องให้กงจืออวีสั่ง เขาก็ต้องดูแลกู้จื่อเฟยอย่างดีอยู่แล้ว
เขามองกู้จื่อเฟยด้วยสายตาที่ซับซ้อน ไม่ค่อยเข้าใจว่ากู้จื่อเฟยหมายถึงอะไร เธอยังไม่ได้ตัดสินใจจะแต่งงานกับเขา แต่กลับจะเข้าบ้านในฐานะลูกสะใภ้ในอนาคต มันหมายความว่าอย่างไร?
พอวางสาย ห้องก็เงียบลงเหลือเพียงเย้นโม่หลินและกู้จื่อเฟย
พวกเขามองหน้ากันแทบจะพร้อมกัน
แก้มของกู้จื่อเฟยแดงและเธอหลบสายตาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่กลับสังเกตเห็นเย้นโม่หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย
สีหน้าดูเหมือนจะงงมาก
เธอถามด้วยความสงสัย “พี่เย้น ทำไมเหรอคะ?”
เย้นโม่หลินมองไปที่กู้จื่อเฟยด้วยดวงตาที่หนักหน่วง ทันใดนั้นก็เอื้อมมือออกไปและคว้าแขนของเธอ
ร่างสูงของเขาก้าวไปข้างหน้าใกล้กับเธอมาก
เขาจ้องมองเธอ เสียงของเขาต่ำและดึงดูดมาก
