สายตาที่เหมือนกับจิ้งจอกน้อยนั่น เสมือนเปลวไฟแผดเผาหัวใจของเย้นโม่หลิน
ทั้งร่างกายเขาแข็งทื่อ เปลวไฟพุ่งเข้าใส่ตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงศีรษะของเขา ร้องตะโกนให้เขาต้องทำอะไรบางอย่าง
แต่เขาก็ใช้ความสามารถในการควบคุมตัวเองที่เหนือมนุษย์ บังคับยับยั้งเอาไว้
เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “พอแล้วค่อยคุย นอนเถอะ”
พูดจบ ไม่ให้โอกาสกู้จื่อเฟยได้พูด เย้นโม่หลินก็หลับตาลงไปก่อน
สองมือวางไว้บนท้อง นอนแบบเรียกได้ว่าเรียบร้อยตามกฎเกณฑ์
กู้จื่อเฟยมองดูท่าทีของเย้นโม่หลินที่หลบเลี่ยงไม่ยอมคุยด้วย มุมปากยกขึ้นอย่างครุ่นคิด
เขาอยากหลบ ก็ใช่ว่าเธอจะปล่อยเขาไป
เสียง”กึก”ดังขึ้น กู้จื่อเฟยเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง
จากนั้นนอนลงข้างกายเย้นโม่หลิน ไม่เอนเอียงไปข้างใดข้างหนึ่ง เป็นระยะห่างไหล่ชนไหล่พอดี
ร่างกายของเย้นโม่หลิน ยิ่งเกร็งตัวแน่นขึ้นทันที ลมหายใจของเขาหนักอึ้ง สักพักหนึ่งจึงจะเปลี่ยนลมหายใจ
เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
รอยยิ้มมุมปากของกู้จื่อเฟยก็ยิ่งลึกขึ้น เหล่ตามองเย้นโม่หลิน เอ่ยปากเบาๆ ทันที
“พี่เย้น ฉันหนาว”
หนาว?
เย้นโม่หลินเบิกตาโต ดูค่อนข้างเหนือความคาดหมายอย่างเห็นได้ชัด
นี่เป็นห้องที่หาได้ชั่วคราว ไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่อุณหภูมิห้องตอนนี้ยังถือว่าสบายมาก ห่มผ้าห่มบางกำลังดี
ทำไมเธอยังจะหนาวอีกล่ะ?
“พี่เย้น ฉันหนาวมาก หนาวจังเลย”
กู้จื่อเฟยบ่นพึมพำอีกครั้ง น้ำเสียงฟังดูน้อยใจมาก “เป็นอาการที่ตามมาของพิษหรือเปล่านะ……”
มีความเป็นไปได้
ตอนนี้จำเป็นต้องดูแลให้ดี
ชั่วพริบตาเย้นโม่หลินไม่มีความสงสัยอะไรแล้ว รีบร้อนดึงผ้าห่มมาห่มให้กู้จื่อเฟยอย่างมิดชิด
เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ดีขึ้นหน่อยไหม? ฉันจะไปหยิบผ้าห่มอีกผืนมาให้”
“อย่าไป ฉันกลัว”
เย้นโม่หลินยังไม่ได้ขยับ กู้จื่อเฟยก็จับนิ้วมือของเขาเอาไว้แล้ว
เธอจับเพียงนิ้วมือนิ้วเดียว ท่าทางระมัดระวังและกลัวอย่างมาก ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดจับใจขึ้นทันที
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วง “ยังหนาวมากอยู่ไหม?”
“อืม หนาวมาก”
“ฉันเรียกป่ายฉีเข้ามาดูเธออีกรอบไหม?”
“ไม่เอา”
“เขาอยู่นอกประตู เรียกทีเดียวก็เข้ามาแล้ว”
เย้นโม่หลินคิดรอบคอบดีมาก แบบนี้ไม่ต้องให้เขาออกห่างจากกู้จื่อเฟยพลอยทำให้เธอกลัว และสามารถให้ป่ายฉีเข้ามาดูอาการให้กู้จื่อเฟยได้
ทว่ากู้จื่อเฟยกลอกตาในความมืด เธอแสดงจนถึงระดับนี้แล้ว ทำไมพี่เย้นยังไม่รู้ว่าต้องรับช่วงแสดงต่อล่ะ?
ต้องให้เธอพูดให้ชัดเจนจริงๆ ถึงจะได้
กู้จื่อเฟยกัดฟัน พลางเอ่ยอย่างน้อยอกน้อยใจ
“พี่เคยได้ยินเรื่องราวที่คนสองคนต่างโอบกอดแนบชิดทำให้ตัวอบอุ่นด้วยกันในพื้นหิมะไหม?”
เย้นโม่หลินนิ่งชะงัก เรื่องราวพวกนี้เขาไม่เคยได้ยินจริงๆ
เขาได้ยินแต่ทักษะการเอาตัวรอดในพื้นหิมะ ร่างกายของต่างฝ่ายก็คือเตาผิงที่ดีที่สุด สามารถเพิ่มเวลารอดชีวิตได้มากขึ้น
ดังนั้น ความหมายของกู้จื่อเฟยคือ……
ร่างสูงใหญ่ของเย้นโม่หลินก็ยิ่งเกร็งแน่นขึ้นทันที แม้ว่าอยู่ในความมืดมิด ก็ไม่มีทางปิดบังความรู้สึกไม่สบายใจของเขาไว้ได้
นอกเหนือจากคืนนั้นแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขานอนบนเตียงเดียวกันกับผู้หญิง อีกฝ่ายยังเป็นกู้จื่อเฟยที่ทำให้ความรู้สึกของผิดปกติได้อยู่ตลอด
ตอนนี้นอนอยู่ก็แล้วไป ถ้ายังต้องกอดด้วยละก็……
เป็นครั้งแรกที่เย้นโม่หลินเริ่มกังวลการควบคุมตัวเองแล้ว
กู้จื่อเฟยบ่นพึมพำอย่างน้อยใจอีกครั้ง “หนาว……”
น้ำเสียงที่เหมือนกับแมวนั่น เสมือนเล็บที่ฉวยหัวใจของเย้นโม่หลิน ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่นและอ่อนยวบลง
ความคิดที่ยุ่งเหยิงนั่น ก็ยังต้านทานคำว่าหนาวคำเดียวของเธอไม่ได้
เย้นโม่หลินพลิกตัวอย่างรวดเร็ว ยื่นแขนด้วยท่าทางแข็งทื่อ ดึงกู้จื่อเฟยเข้ามาในอ้อมกอดตัวเอง
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉันจะทำให้ตัวเธออุ่น”
ในความมืด ใบหน้ากู้จื่อเฟยผลิบานรอยยิ้มที่งดงามเสมือนดอกไม้
แสดงออกมาอย่างเปิดเผยเป็นนัยๆ ว่านานมาก ในที่สุดพี่เย้นของเธอก็เปิดหูเปิดตาแล้ว
เธอยื่นแขนออกทันที โอบกอดตามเอวของเย้นโม่หลินเอาไว้ ร่างกายก็ยิ่งเหมือนงูน้ำที่แนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ใบหน้าถูไถเข้ากับหน้าอกของเขา ส่งเสียงเอ่ยอย่างพอใจ “อบอุ่นจังเลย”
ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่อยิ่งขึ้น ราวกับกลายเป็นท่อนไม้ เหล็กแข็ง
ในขณะเดียวกัน เปลวไฟก็เริ่มร้อนรนจากข้างในร่างกาย ทั้งหมดพุ่งเข้าไปสู่ตำแหน่งท้องน้อยของเขา
เธออบอุ่นแล้ว ทว่าเขากลับร้อนจนใกล้จะระเบิดแล้ว
กู้จื่อเฟยนอนอยู่อย่างสบาย รู้สึกถึงร่างกายของผู้ชายแข็งทื่อเกินไปจริงๆ ยังไม่คุ้นชินการนอนแนบชิดแบบนี้กับเธออย่างแน่นอน
จากนี้เธอจะต้องสร้างโอกาสมากๆ ถึงจะดี
กู้จื่อเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พี่เย้น กอดพี่แล้วสบายจังเลย จากนี้ฉันนอนกับพี่ด้วยบ่อยๆ ได้ไหม?”
เย้นโม่หลิน “……”
แววตาของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรงในความมืด แทบจะเกร็งไว้ไม่อยู่จนกระโดดขึ้นมาเลย
ใครมาบอกเขาที เขาได้ยินคำพูดที่น่าอกสั่นขวัญแขวนมาหมดแล้ว?
คำพูดแบบนี้ ออกมาจากปากของเด็กสาวคนหนึ่งอย่างนึกไม่ถึง
ความคิดตามหลักประเพณีของเย้นโม่หลินถูกกระทบรุนแรงโดยตรง เกือบจะแตกระแหงพังทลายแล้ว
“แค่กๆ ” เย้นโม่หลินอึดอัดจนถึงขีดสุดแล้ว “เธอได้รับบาดเจ็บ เป็นสถานการณ์พิเศษ อย่างไรก็ตามพวกเราเป็นชายหญิงอยู่ตามลำพัง นอนด้วยกันบ่อยๆ ไม่ค่อยดีนัก”
ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเธอ
กู้จื่อเฟยเอ่ยอย่างไม่เห็นด้วย “แต่พี่ตั้งใจจะรับผิดชอบฉันไม่ใช่เหรอ? พี่วางแผนจะแต่งงานกับฉันไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงซักถามข้อสงสัยนั่น ทำให้เย้นโม่หลินรีบร้อนโต้แย้งความจริงให้กระจ่าง
“ฉันจะรับผิดชอบเธอแน่นอน ขอเพียงเธอเต็มใจ ฉันจะแต่งงานกับเธอแน่นอน”
มุมปากกู้จื่อเฟยยกยิ้มเป็นเส้นรัศมีวงกลมสูงขึ้นเรื่อยๆ ทว่าจงใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง
“ในเมื่อจากนี้พี่ตัดสินใจจะแต่งงานกับฉัน ตอนนี้นอนด้วยกัน ก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
เย้นโม่หลิน “……” แม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เขากลับสรรหาคำพูดจากปากทื่อๆ ออกมาโต้แย้งไม่ได้
ความรู้สึกของกู้จื่อเฟยดีแล้ว ก็ถูไถหน้าอกของเย้นโม่หลินอีกครั้ง นอนอิงอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสุขสบาย
อ้อมกอดนี้ เธอเคยเพ้อฝัน ทว่าแม้แต่คิดก็ไม่กล้า
แต่ตอนนี้ กลับมีจริงๆ แล้ว
ดีจังเลย
ในใจกู้จื่อเฟยหวานฉ่ำ กำลังวางแผนอยู่ จากนี้จะเพิ่มความสุขของตัวเองในระดับที่มากขึ้นอย่างไรดี ให้เย้นโม่หลินใช้เวลาร่วมกันยามค่ำคืนกับเธออย่างมีความสุขด้วยความสมัครใจ
ค่ำคืนนี้ กู้จื่อเฟยนอนหลับดีเป็นพิเศษ ไม่ได้ฝันเลย
เธอยังนอนจนสะลึมสะลือ ซ้ำยังสามารถนอนต่อได้ ก็ถูกคนปลุกให้ตื่น
เธอลืมตาขึ้น ก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์ของเย้นโม่หลิน
“พี่เย้น อรุณสวัสดิ์”
กู้จื่อเฟยหรี่ตาลงแล้วเบิกตาขึ้น ส่งยิ้มหวานให้เขา
ท่าทีนั้นมองดูแล้วน่ารักมาก ทำให้ทนไม่ไหวอยากฉวยโอกาสจูบสักที
เย้นโม่หลินเกือบจะทำแล้ว
เพิ่งจะก้มตัวลง สติสัมปชัญญะของเขารีบดึงเขาเอาไว้ พูดอย่างอึดอัดใจขีดสุด
“ต้องเตรียมตัวออกเดินทางแล้ว เธอลุกขึ้นไปล้างหน้าบ้วนปากก่อน แล้วมากินข้าวเช้า”
กู้จื่อเฟยลุกขึ้น ถึงได้สนใจใต้ใบหน้าหล่อเหลาของเย้นโม่หลิน ได้สวมเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดเรียบเป็นรอยจีบแล้ว เขาแต่งตัวเรียบร้อยหมดจดแล้ว
คิดโยงไปถึงตอนนี้พวกเขายังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยังไม่รอดพ้นจากอันตราย กู้จื่อเฟยก็ไม่ล่าช้า ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“ฉันแค่นาทีเดียวก็เสร็จแล้ว ไม่นาน”
พูดแล้ว กู้จื่อเฟยก็เดินไปยังห้องอาบน้ำข้างๆ
เย้นโม่หลินเห็นท่าทีของเธอรีบร้อน พาลเป็นกังวลนิดหน่อย ร่างกายของเธอยังพักฟื้นอยู่ กระโดดแบบนี้ร่างกายจะทนไม่ไหวเอาหรือเปล่า?
เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ย “ของใช้ล้างหน้าบ้วนปากแยกออกให้แล้ว อยู่ในแก้ว”
เสียงหัวเราะที่เฝ้ารอคอยของกู้จื่อเฟยดังต่อมาจากในห้องอาบน้ำ “พี่เย้น ยาสีฟันกับแปรงสีฟันพี่แยกออกมาจัดวางไว้ให้ฉันแล้วใช่ไหม? “
