บทที่95 คุณถอดได้แล้ว
มู่หรงชิ่นหวังอยากให้โห้หลีเฉินมากดให้ แต่ที่นี่มีเย้นหว่านอยู่ด้วย เธอไม่สะดวกที่จะพูดออกมา
ก็เลยต้องเลือกทางเลือกที่สอง:“เสี่ยวหว่าน คุณมาช่วยฉันกดนะคะ”
“โอเคค่ะ”
เย้นหว่านตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเลย และเดินไปหามู่หรงชิ่น
ป่ายฉีกลับเปิดปากพูดทันที “คุณไปไม่ได้ ผมจะตรวจสุขภาพให้คุณเดี๋ยวนี้”
เย้นหว่านพูดไม่ออก มักรู้สึกว่าป่ายฉีคนนี้ตั้งใจจะเล่นลูกไม้ชัดๆ
เธอยิ้มอย่างรักษามารยาทไว้ “การตรวจสุขภาพของฉัน เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ค่ะ”
“ของคุณต้องทำห้าชั่วโมง ผมไม่มีอารมณ์มารอคุณนานขนาดนี้หรอกนะ”
น้ำเสียงของป่ายฉีไม่มีที่ให้ต่อรองเลยแม้แต่น้อย
เย้นหว่านทำตัวลำบาก
แต่มู่หรงชิ่นกลับมีสายตาดีใจ แววตาที่อ่อนโยนมองไปที่โห้หลีเฉิน “เฉินคะ ถ้าอย่างงั้นก็ไม่ทางเลือกแล้ว รบกวนคุณช่วยฉันกดหน่อยนะคะ?”
ให้โห้หลีเฉินเป็นคนที่เห็นเรือนร่างของเธอ ผลลัพธ์อย่างนี้คือสิ่งที่เธอต้องการ
เธอมั่นใจว่าหุ่นของตัวเองดีมาก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเห็นแล้วก็ต้องคิดฟุ้งซ่านอย่างแน่นอน ถึงแม้โห้หลีเฉินจะเป็นคนเย็นชา แต่อย่างน้อยก็ต้องทิ้งร่องรอยไว้ที่ใจเขา
มองมาตามแววตาที่คาดหวังของมู่หรงชิ่น โห้หลีเฉินพูดอย่างนิ่งเฉย “เว่ยชีช่วยคุณกดเอง”
ทันใดนั้นร่างกายของมู่หรงชิ่นแข็งทื่อขึ้นมาทันที รู้สึกตกที่นั่งลำบากสุดๆ
“เฉิน เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ฉันเห็นว่าคุณเป็นเพื่อน ถึงได้เชื่อใจให้คุณช่วยกดให้ แต่เลขาเว่ยกับฉันไม่สนิทกันนะ ให้เขาอยู่ที่นี่ ฉันจะรู้สึก……….ตกที่นั่งลำบากมากเลยค่ะ”
“นี่เป็นการรักษาโรค”
โห้หลีเฉินมีสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงยืนหยัดจนไม่มีที่ต่อรอง
ใจของมู่หรงชิ่นหนาวเย็นไปหมด ยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่พอเห็นสีหน้าที่เย็นชาของโห้หลีเฉินแล้ว คำพูดมากมายได้ติดอยู่ในคออยู่อย่างนั้น
โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เธอรู้ดีว่า โห้หลีเฉินเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น
หากเธอยังตื๊ออีก จะยิ่งทำให้โห้หลีเฉินรังเกียจเธอ
“……โอเคค่ะ”
เงียบไปสักพัก มู่หรงชิ่นถึงเปิดปากพูดอย่างยากลำบาก
ดวงตาคู่ที่สวยงามของเธอแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย ดูแล้วเธอรู้สึกน้อยใจมากๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาแปลกใจ ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำใจให้ผู้ชายคนอื่นมองแฟนของเขา?
ผู้ชายคนนี้ช่างไฮโซจนไร้หัวใจจริงๆ
ป่ายฉีก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เดิมทีเขาตั้งใจจะให้โห้หลีเฉินอยู่ที่นี่ คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าผู้ชายคนนี้ถึงได้หัวดื้อขนาดนี้
มีผู้หญิงสวยๆแบบนี้วางอยู่ตรงหน้าไม่เอา ดันจะตามตัวเย้นหว่านติดๆ
สีหน้าของเว่ยชีเต็มไปด้วยความอึดอัด แถมยังหูแดงอีกต่างหาก
“คุณหนูมู่หรงวางใจได้ครับ เดี๋ยวผมจะดูแค่ปุ่มกดเท่านั้น จะไม่มองดูอย่างอื่นเด็ดขาดครับ”
พอได้ยินคำพูดนี้แล้ว มู่หรงชิ่นยิ่งรู้สึกเสียใจ
ทุกคนต่างก็มาเป็นเพื่อนเธอทั้งนั้น แต่สุดท้ายกลับให้เลขาคนนึงมาช่วยเธอกดปุ่ม แถมยังอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เธอเปลือยกายอีกด้วย
ช่างน่าอับอายจริงๆ
ในใจเต็มไปด้วยความคับแค้น แต่ใบหน้าของมู่หรงชิ่นกลับรักษารอยยิ้มที่ใจกว้างไว้ “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนเลขาเว่ยแล้วนะ”
ป่ายฉีบอกขั้นตอนการควบคุมเครื่องตรวจให้มู่หรงชิ่นแล้ว หลังจากนั้นก็พาโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านเดินไปที่อีกทิศทางนึง
ที่นี่ใหญ่มาก มีอุปกรณ์ตรวจสุขภาพร่างกายทุกรูปแบบ
ไม่ว่าจะตรวจสุขภาพใดๆ โห้หลีเฉินได้เดินตามเย้นหว่านอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยห่างจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
ป่ายฉีก็ได้ตรวจสุขภาพร่างกายให้เย้นหว่านอย่างสุภาพ
ทุกอย่างปกติดี จนมาถึง——
“เย้นหว่าน ถอดเสื้อผ้า ผมจะตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจให้คุณ”
เห็นหน้าที่จริงจังของป่ายฉีแล้ว เหมือนกับว่าเขาแค่ทำงานตามหน้าที่ของการรักษา และถอดเสื้อก็เป็นแค่ขั้นตอนของการตรวจร่างกายแบบธรรมดาๆเท่านั้น
แต่ทำไมเย้นหว่านถึงได้รู้สึกอับอายล่ะ?
ไม่ว่าจะตรวจสุขภาพใดๆ โห้หลีเฉินได้เดินตามเย้นหว่านอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยห่างจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
ป่ายฉีก็ได้ตรวจสุขภาพร่างกายให้เย้นหว่านอย่างสุภาพ
ทุกอย่างปกติดี จนถึง——
“เย้นหว่าน ถอดเสื้อผ้า ผมจะตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจให้คุณ”
เห็นหน้าที่จริงจังของป่ายฉีแล้ว เหมือนกับว่าเขาแค่ทำงานตามหน้าที่ของการรักษา และถอดเสื้อก็เป็นแค่ขั้นตอนของการตรวจร่างกายแบบธรรมดาๆเท่านั้น
แต่ทำไมเย้นหว่านถึงได้รู้สึกอับอายล่ะ?
สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งดูไม่ดีเข้าไปใหญ่ และจูงมือเย้นหว่านมาข้างหลังตัวเอง รักษาระยะห่างกับป่ายฉีไว้
เขาเปิดปากพูดอย่างเย็นชา “เธอไม่ตรวจรายการนี้”
“การตรวจสุขภาพของผม ขาดไม่ได้แม้แต่รายการเดียว ไม่อย่างนั้นสุดท้ายแล้วข้อมูลที่ออกมาจะไม่แม่นยำ”
ป่ายฉีพูดอย่างยืนหยัด
โห้หลีเฉินดวงตามืดมน กลิ่นของอันตรายกระจายอยู่รอบตัว ดูแล้วช่างเยือกเย็นถึงขีดสุด
ผู้หญิงของเขา จะแก้ผ้าแล้วให้ผู้ชายคนอื่นดูได้ยังไงกัน?
“ผมตรวจให้เธอเอง”
เย้นหว่านตะลึง หน้าแดงไปหมด โห้หลีเฉินตรวจให้เธอ ก็หมายความว่าเธอต้องเปลือยกายต่อหน้าโห้หลีเฉินน่ะสิ?
เธอไม่ตรวจแล้วได้มั้ยอ่ะ?
ป่ายฉีหัวเราะอย่างสนุก “คุณโห้ คุณตรวจเป็นหรือ?”
“ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่เป็น”
โห้หลีเฉินยกมือขึ้น แล้วชี้ไปตรงทางออก “คุณหมอป่าย เชิญคุณออกไปได้”
ป่ายฉีมีสีหน้ามืดมน รู้สึกเหมือนจะค่อนข้างโกรธ แต่เขาก็หัวเราะแล้วยักไหล่ทำเหมือนไม่เป็นไร
“ได้ คุณทำไปเลย”
พูดจบ เขาก็ได้เดินออกไปทางด้านนอกอย่างสง่า
หลังจากเสียงปิดประตูดังขึ้น ข้างในห้องได้เงียบกริบ
เย้นหว่านยืนตัวแข็งอยู่กับที่ จ้องมองโห้หลีเฉินไว้ ในใจวุ่นวายไปหมด
ถ้าเป็นหมอ อย่างน้อยเธอยังปลอบใจตัวเองได้ว่า อีกฝ่ายแค่เห็นเธอเป็นคนไข้คนนึง แต่เปลี่ยนมาเป็นโห้หลีเฉิน…….
ไม่ใช่แบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาชิวๆ แววตาที่ลึกซึ้งเหมือนมีเปลวไฟที่มืดกระโดดโลดเต้นอยู่ข้างใน
ดูแล้ว ช่างอันตรายจริงๆ
เย้นหว่านกลืนน้ำลาย และจับเสื้อของตัวเองไว้อย่างแน่น
“คุณ คุณโห้คะ ฉันตรวจเองได้มั้ยค่ะ?”
“คุณทำไม่เป็น”
โห้หลีเฉินพูดอย่างมั่นใจ
เย้นหว่านคิดวกไปวนมาเป็นพันรอบ วินาทีนี้ เธอคิดอยากจะไปจากที่นี่โดยตรงเลย ยังไงเสียคนที่จะรักษาก็เป็นมู่หรงชิ่นไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย
เธอจะรออยู่ที่นี่ทำไม?
“ถ้าอย่างนั้นคุณหลับตาก่อน ห้ามดูนะ”
เย้นหว่านโทษตัวเองและหันหลังให้กับโห้หลีเฉิน มือเล็กๆของเธอเขยิบไปที่กระดูมอย่างยากลำบาก
นี่ ช่างน่าอับอายจริงๆ
โห้หลีเฉินมองดูท่าทีของเธอ แล้วได้ยิ้มอ่อนๆ
เขาเดินที่ข้างกายเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่นและเสียงเบา
“ไม่ต้องรีบ”
เย้นหว่านตัวแข็งอย่างกระทันหัน แก้มแดงเหมือนเลือดจะไหลออกมาแล้ว
ความรู้สึกแบบนี้ ทำไมเหมือนกับว่าเธอรีบร้อนอยากจะถอดให้เขาดูซะงั้นล่ะ?
โห้หลีเฉินเดินผ่านตัวเธอ หลังจากนั้นเดินไปที่ตรงกลางของห้อง เหยียบเก้าอี้แล้วยืนขึ้นไป
แต่เดิมเขาก็สูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรอยู่แล้ว พอยืนอยู่บนเก้าอี้แล้วยิ่งสูงจนทำให้คนเงยหน้ามองไม่ได้ แนบชิดกับบนเพดาน
เย้นหว่านแปลกใจ “คุณทำอะไรคะ?”
โห้หลีเฉินไม่พูดอะไร ยื่นมือไปเอาที่คลอบไฟออก แล้วเอากล้องเล็กๆที่ซ่อนอยู่ข้างในออกมา
ตอนที่เย้นหว่านเห็นกล้องนั้นแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที และรู้สึกไม่สบายใจ
ป่ายฉีคนนี้ซ่อนกล้องไว้ที่นี่ได้ยังไง?
“เขาเป็นโรคจิตรึไง?!”
เธอตกใจและจับเสื้อตัวเองไว้แน่นๆ อกสั่นขวัญแขวน ยังดีที่เมื่อกี๊ยังไม่ได้ถอด
ณ เวลานี้ ริมทางเดินในห้อง ป่ายฉีกำลังดูวีดีโอของกล้องวงจรปิดในมือ พอได้ยินเสียงที่พูดคุยในวีดีโอแล้ว หน้าที่หล่อเหลาซีดเซียวทันที
ไม่นึกว่าเธอจะว่าเขาว่าเสียๆหายเป็นไอ้โรคจิต…………
เสียใจจริงๆ แค่นี้ก็เข้าใจเขาผิดซะแล้ว
เขากลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด เวลานี้หน้าตาที่เขากำลังแอบมองผ่านทางกล้องวีดีโอนั้น ดูแล้วก็เหมือนไอ้โรคจิตจริงๆ
โห้หลีเฉินดึงกล้องออกอย่างคล่องแคล่ว หลังจากนั้นถึงได้ลงมาจากเก้าอี้ และจ้องมองที่เย้นหว่าน
พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ:“คุณถอดได้แล้ว”
