สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 103 พายุกําลังจะมา
แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้โชคจะอยู่ข้างเถียนเถียน..
ชายคนนั้นจําเป็นต้องปลอมตัว ไว้หนวดเคราเมื่อเดินไปมาบนถนนแม้มันจะลําบากแต่ก็ดีกว่าถูกจับได้และโดนประหาร!
ชีวิตของเขาไม่ได้สะดวกสบายนัก แต่มันดีขึ้นมากเมื่อหลินชวนฮวามาดูแลทุกวัน
เงินสําหรับใช้ในชีวิตประจําวันก็ได้รับจากหลินชวนฮวาเช่นกันส่วนสตรีนางนี้ทั้งหอบเงินมาให้อีกฝ่ายและยังหุงหาอาหารให้เขาอีกด้วย
เพื่อความสะดวกสบาย เขาจะต้องพยายามอย่างหนักเพื่อให้หลินชวนฮวามีความสุขและโปรดปรานไม่รู้จบ
เดิมที่เขาคืออัจฉริยะผู้เก่งกาจ ไม่ว่าใครก็ต้องการครอบครองเย่วฉิวไฉ… ตอนนั้นเขาคือชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและ ฉลาดหลักแหลมส่วนหลินชวนฮวาก็เป็นหญิงสาวที่งามงอก ว่าใครจะเปรียบเทียบได้ ทั้งสองคนราวกับเทพธิดา เทพบุตรประจําหมู่บ้าน
แต่การดื่มเหล้าในครั้งนั้นทําให้เขาพลั้งมือฆ่าคนตายใน ซ่องชิวไฉจึงกลายเป็นบุคคลน่ารังเกียจทันที ส่วนหลินชวนฮวาต้องกลายเป็นแม่ม้ายและตบแต่งกับเฉินผิงอันเพื่ อนําเงินมาจุนเจือเขา
เมื่อไม่มีเงิน เย่วชิวไฉไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอให้หลินชวนฮวามาหาทุกวินาทีเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องเช่าด้วยความ หวาดระแวง
ก่อนหน้านี้เขามีอนาคตที่สดใสจนไม่ต้องใยดีหลินชวนฮ วามากนักแต่ในตอนนี้เขาต้องพึ่งพานางจึงจําเป็นต้องกล่าววาจาไพเราะให้ลื่นหูอีกฝ่ายเขาพูดซ้ํา ๆ เสมอว่าเขาไม่ อาจขาดนางได้
วันนี้ก็เช่นกัน หลินชวนฮวาต้องซื้อของเข้ามาให้เขา เช่นนี้ เย่วชิวไฉจึงออกมาจากห้องเพื่อกล่าวคําหวานกับนางสัก หน่อย
เขาพูดพร่ําเสมอว่ารังเกียจตนที่ทําเรื่องผิดพลาดและทํา ให้หลินชวนฮวาต้องเจ็บช้ําน้ําใจ
เมื่อก่อนเขาเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม แต่ตอนนี้เขาอยู่ในฐานะฆาตกรและเก็บตัวเงียบไม่สามารถเดินเตร็ดเตร่บน ถนนได้ เช่นนี้จึงทําให้เขาไม่สามารถเดินจูงมือกับนางได้ดั่งเช่นเคย
ทั้งสองกล่าวคําหวานต่อกันก่อนจะโอบรัดกันอย่างรักใคร่ หลินชวนฮวาอิงแอบศีรษะไว้กับอกกว้างด้วยใบหน้าอิ่มเอมทั้งสองเดินกอดกันเข้าไปในตรอกแคบอย่างมีความสุข
ภาพทั้งหมดประจักษ์ต่อสายตาของเถียนเถียนและหลี่ เสียวเหอชัดเจน!
แม้ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องยอมรับ เถียนเถียนต้องการจะ เอ่ยปากเรียกอีกฝ่ายแต่หลีเสียวเหอเอามืออุดปากนางไว้อ ย่างรวดเร็วและลากนางออกมาข้างนอก
“เถียนเถียน! ห้ามร้องเรียกเด็ดขาด ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าชายคนนั้นอันตรายยิ่ง เขาเป็นฆาตกร หากเขาจับได้เราสองคนถึงคราวเคราะห์แน่เขาอาจจะฆ่าปิดปากเราได้ เอาล่ะเด็กดีใจเย็น ๆ เถิดนะ”
หยุนเสียนเถียนแสร้งทําเป็นตัวสันราวกับหวาดกลัวคําพูด นั้นอย่างแท้จริง
หลังจากหลี่เสี่ยวเหอลากนางออกมา หยุนเถียนเถีย นก็ฟื้นคืนสติและอยู่เฉยตามที่อีกฝ่ายบอก
เป็นตอนนี้เองที่นางได้พูด จึงระบายความคับข้องใจทัน ที่ “ไม่แปลกเลยว่าทําไมนางจึงปฏิบัติไม่ดีกับเฉินเอ๋อ เพราะหัวใจนางมีเพียงฆาตกรคนนั้น!”
หลี่เสี่ยวเหอตื่นตระหนกที่เห็นเถียนเถียนกล่าวออกโดย ไม่สนใจฝูงชนเดินผ่านไปมา นางเกรงว่าคําพูดเหล่านี้จะทําให้ใครไม่พอใจจึงลากหยุนเถียนเถียนออกจากบริเวณนี้โดย เร็วทันที
“สรุปว่าเรื่องที่เราคาดเดากันเป็นความจริง แต่เจ้าจะรี บกล่าวออกไม่ได้ ตอนนี้เจ้าอาศัยอยู่ในบ้านเพียงคนเดียวหากฆาตกรนั้นรู้เรื่องเข้า มันคงบุกมาฆ่าปิดปากเจ้าแน่ เอา ล่ะเราออกจากที่นี่กันเถิด… ข้าต้องรีบไปจัดการกับเศษผ้าที่ บ้านนะ!”
หยุนเสียนเถียนสงบปากลงและปล่อยให้หลี่เสี่ยวเหอลาก ขึ้นเกวียน เด็กสาวแสร้งทําหน้าหวาดกลัวและไม่กล่าวคําใด ขณะนั่งอยู่บนเกวียน
หลี่เสี่ยวเหอถอนหายใจยาวพร้อมกล่าวปล อบ “เถียนเถียน… เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอกยังไงซะเฉินผิง อันก็ไม่ใช่พ่อของเจ้า ถ้าหากให้ข้ากล่าวคงต้องบอกว่า ทั้งสองคนนี้เหมาะสมกับราวกับผีเน่าโลงผุ คนหนึ่งก็ไร้ยางอายอีกคนก็ไร้หัวใจ!”
หยุนเถียนเถียนเพียงส่ายศีรษะ “ข้าเพียงเป็นห่วงเฉิน เอ๋อ…”
นางไม่ได้กล่าวจนจบเพียงแต่เงียบไป ซึ่งทุกคนเข้าใจดีแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
“หลินชวนฮวาคิดทําสิ่งใดแน่?! แม้เฉินผิงอันจะชั่วช้าแต่ข้าก็ซื่อสัตว์ ชิวไฉต่างหากที่เป็นฆาตกร ชายคนนั้นเลวร้ายเกินจะพรรณาเรื่องนี้จบไม่สวยแน่!”
หยุนเถียนเถียนแสยะยิ้ม “แล้วเฉินผิงอันมีอะไรดีเล่า? เขาเพียงแค่โง่เขลาเท่านั้น เย่วชิวไฉนั้นรูปหล่อและดูดียิ่งนัก ไม่แปลกที่นางจะเอาเงินของเฉินผิงอันไปปรนนิบัติดูแล ชายฆาตกรและปล่อยให้ลูกชายของเฉินผิงอันต้องอดอยาก”
หลี่เสี่ยวเหอคิดตามและรู้สึกได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่นางไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยว่าน้ําเสียงของหยุนเสียนเถียนเปลี่ยนไปแล้ว
“อ้อ เรื่องมันเป็นเช่นนี้ อ๊ะ เฉินผิงอันผู้น่าสงสาร ถูกปอกลอกเงินแล้วยังถูกสวมเขา!”
หยุนเถียนเถียนเกือบสําลัก สําหรับนางคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับ!
แม้ปากของหลี่เสี่ยวเหอจะพูดพร่ําว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร แต่หยุนเถียนเถียนรู้ดี
นางไม่สามารถหุบปากได้แน่นอน!
เมื่อเกวียนแล่นมาถึงหมู่บ้าน หลี่เสี่ยวเหอไปส่งเถียนเถียนที่บ้านและรีบตรงปรี่ไปยังบ้านของเพื่อนตนเองอย่างรวดเร็ว
ไม่นานนัก ข่าวลือของเถียนเถียนกับพรานปาก็หายไปอ ย่างรวดเร็ว
เป็นเพราะมีข่าวลือใหม่ปรากฏออก หลินชวนฮวาแต่ง กายงามงดตรงปรี่เข้าเมืองทุกวัน การบ้านงานเรือนไม่แตะต้องลูกน้อยก็ไม่สนใจ… นางเข้าเมืองเพราะเหตุใด?
นางเข้าไปหาเพื่อนงั้นหรือ? แล้วผู้ใดกันคือเพื่อนของนาง สามีเก่าที่เป็นฆาตกรใช่หรือไม่? เดิมที่เขาคืออัจฉริยะแต่เพราะพลั้งมือสังหารโสเภณีนางหนึ่งจึงต้องกลายเป็นผู้ต้องหา หลบหนีคดี!
หากนางยังติดต่อกับเขาอยู่ แล้วเหตุใดจึงมาตบแต่งกับเฉินฝั่งอัน?
อีกฝ่ายเป็นถึงฆาตกร แต่นางกลับออกไปพบเขาเพื่ออะไรกัน? อีกทั้งยังใช้เงินของเฉินผิงอันเลี้ยงดูลูกชายคนโตอย่างดี คงเป็นเพราะเงินของเฉินผิงอันจึงทําให้นางตกลงแต่ง งาน!
แต่นางก็แต่งงานจนมีลูกกับเฉินผิงอันแล้ว เหตุใดจึงยัง เกี่ยวข้องกับฆาตกรคนนั้นอีกล่ะ? ฆาตกรหลบหนีคดีจะเทีย บกับเฉินผิงอันที่มอบความสะดวกสบายให้นางได้อย่างไร?
แต่ทําไมจะเทียบไม่ได้? ชิวไฉทั้งรูปงาม วาจาไพเราะน่าฟังส่วนเฉินผิงอันทั้งหยาบโลนและแข็งกระด้าง จะสามารถ เทียบเทียมกันได้อย่างไร?
เพราะเหตุผลนี้แน่นางจึงให้ความสําคัญกับลูกชายของสามีเก่าอย่างยิ่งยวด กลับกันหลินชวนฮวาเลี้ยงลูกชายคน เล็กอย่างทิ้งขว้างไม่ดูแลไม่ใส่ใจใยดีใด ๆ ทั้งสิ้น!
