หลินชวนฮวารู้สึกภาคภูมิใจราวกับแม่ทัพที่ชนะศึกและนำเชลยกลับมาได้ ผู้คนมากมายต่างอิจฉาหลินชวนฮวาเพราะนางได้แต่งงานกับเฉินผิงอันผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังใหญ่โต
หลังจากเข้าบ้าน เฉินเถียนเถียนและหลินชวนฮวาก็เปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว เฉินเถียนเถียนที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
“มีอะไรหรือท่านแม่? จะล้างแค้นข้าอย่างนั้นหรือ?”
หลินชวนฮวาตกตะลึง ปกติแล้วเฉินเถียนเถียนไม่กล้าพูดจาเช่นนี้ นางจะเชื่อฟังและคอยเป็นที่รองรับอารมณ์ให้กับหลินชวนฮวาเสมอ
แต่คนที่อยู่ตรงหน้านางตอนนี้ก็คือเฉินเถียนเถียน เหตุใดจึงเปลี่ยนไปราวกับคนละคน?!
หลินชวนฮวาขมวดคิ้วพลางตะคอก “อีขี้ครอกไปอยู่บ้านนายน้อยหลี่เพียงไม่กี่คืน ปีกกล้าขาแข็งขนาดนี้เชียวหรือ?!”
เฉินเถียนเถียนมองหลินชวนฮวาด้วยสายตาเหยียดหยัน หญิงสาวชนบทที่หยาบคายจนเป็นสันดานแม้จะแสร้งทำดีแค่ไหนก็ไม่มีทางปกปิดได้
“ใช่! หากไม่ใช่เพราะแม่ส่งข้าไป ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นถึงเพียงนี้หรือ? ลองให้ข้าส่งแม่ไปที่นั่นบ้างดีไหมเผื่อจะได้กล้าหาญขึ้นบ้าง?”
เพราะหลินชวนฮวาเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว การบอกว่าจะส่งนางให้ชายอื่นถือเป็นการหมิ่นเกียรติอย่างยิ่ง
หลินชวนฮวาตะคอกกลับอย่างเหลืออด “อีขี้ครอก นังเด็กแม่ไม่สั่งสอน กล้าดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้กับข้า?!”
เฉินเถียนเถียนขมวดคิ้ว “แม่ข้าตายไปแล้วจะให้มาสั่งสอนได้อย่างไร? จากเรื่องวันนี้ นอกจากพ่อ… คงไม่มีใครเชื่อว่าท่านเป็นคนอ่อนโยนแล้วกระมัง?”
หลินชวนฮวาถามด้วยความสงสัย “เจ้าไม่ใช่เฉินเถียนเถียน เจ้าเป็นใคร?”
เฉินเถียนเถียนไม่ได้ตกใจหรือกังวลเลย เพราะไม่ว่าอย่างไรรูปลักษณ์ของนางก็ยังเป็นเฉินเถียนเถียนคนเดิมของหมู่บ้านเทพธิดา เพียงแต่กลัวชาวบ้านจะหาว่าตนโดนผีเข้าเท่านั้น
“ถ้าข้าไม่ใช่เฉินเถียนเถียน แล้วเป็นใครเล่า? หากท่านสติวิปลาสก็จงไปหาหมอเสีย!”
ทันใดนั้นเฉินผิงอันเดินเข้ามาด้วยความโมโห เนื่องจากออกไปตามหาเฉินเถียนเถียนทั้งวันและยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะความหิวโหยจะให้อารมณ์ดีได้อย่างไร?!
“พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่? ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว!”
หลินชวนฮวาต้องเอาใจผู้เป็นสามีจึงตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โอ้สามี… ข้าจะไปทำกับข้าวให้เดี๋ยวนี้ เถียนเถียนตั้งเตาเสีย!”
หลินชวนฮวาพูดเสียงดังโจ่งแจ้ง! เป็นเพราะนางต้องการทำให้เฉินเถียนเถียนอับอาย ในหมู่บ้านนี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่เป็นหญิงและยังสาวแต่ไม่ยอมทำงานบ้าน แต่เฉินเถียนเถียนไม่ได้โต้ตอบ เพียงนั่งลงจุดไฟตั้งเตาเท่านั้น
หลินชวนฮวาไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะหากเกิดเรื่องอีกคงขายขี้หน้ากว่าเดิม แท้จริงแล้วหลินชวนฮวาไม่ได้สนใจในชื่อเสียงหรือความอับอาย นางเพียงสนใจเฉินผิงอันเท่านั้น…
เพราะเฉินผิงอันห่วงเรื่องภาพลักษณ์และชื่อเสียงเป็นอย่างมาก! หากหลินชวนฮวาทำอะไรไปโดยไม่ระวังอาจเป็นผลเสียต่อนางและทำให้สามีต้องอับอาย! เฉินผิงอันเป็นคนบ้าบิ่นไร้เหตุผล คงไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ แน่!
ครานี้หลินชวนฮวาเข้าครัวด้วยตนเอง ซึ่งปกติแล้วนางจะสั่งให้เฉินเถียนเถียนทำ แต่เนื่องจากเฉินผิงอันมายืนเฝ้าด้วยความหิวโหยนางจึงไม่มีทางเลือกอื่น
นี่คือเหตุผลสำคัญ!
เฉินผิงอันยืนรอด้วยความหิวและเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา หลินชวนฮวาจึงแสร้งทำตัวเป็นหญิงผู้อ่อนโยน แม้ไม่ได้ดูเป็นเช่นนั้นจริง แต่คนจะเชื่อไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าก็เชื่อ!
นี่คือครั้งแรกของหลินชวนฮวาในการทำอาหาร เพราะก่อนหน้านี้เป็นฝีมือของเฉินเถียนเถียนทั้งนั้น
ที่ผ่านมานางใช้อาหารอันโอชะซึ่งเป็นรสมือของเถียนเถียนหลอกล่อเอาใจเฉินผิงอันเพราะเขาไม่รู้ว่าเป็นมือของลูกสาวตัวเอง
หลินชวนฮวารู้ดีว่าฝีมือการทำอาหารของตนนั้นไม่ได้เรื่อง แต่เนื่องจากอยากเอาใจสามี และเคยเฝ้าดูเฉินเถียนเถียนมาหลายครั้งคงไม่น่ามีอะไรยาก
จากนั้นหลินชวนฮวาจึงลงมือทำอาหารด้วยตนเองทันที เฉินเถียนเถียนมองดูหลินชวนฮวาด้วยสายตาเย้ยหยันขณะที่อีกฝ่ายกำลังเทน้ำลงในอาหารที่กำลังปรุง
เฉินเถียนเถียนได้แต่คิดในใจว่า… นางปล่อยให้คนโง่เขลาเช่นนี้รังแกตนเองมาร่วมสิบปีได้อย่างไร?!
แน่นอนว่าเฉินเถียนเถียนเถียนไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเขาแต่ก็อยากเห็นว่าหลินชวนฮวาจะหลอกเฉินผิงอันอย่างไรสำหรับอาหารในมื้อนี้?!
หลังจากหลินชวนฮวาชิมอาหารคำแรก ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวทันที นางตระหนักได้ว่าไม่มีทางนำอาหารรสชาติเช่นนี้ไปหลอกเฉินผิงอันได้ แต่เพราะตอนนี้ไม่มีวัตถุดิบในห้องครัวแล้ว ไม่เช่นนั้นยังสามารถสั่งให้เฉินเถียนเถียนทำใหม่ได้
หลินชวนฮวาร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่จู่ ๆ ก็นึกแผนการบางอย่างออก
หลินชวนฮวาเดินไปหาเฉินเถียนเถียนพลางยิ้มอ่อน “เถียนเถียนว่ากันว่าพ่อลูกตัดกันไม่ขาด เฉินผิงอันอาจโกรธจึงพูดออกไปเช่นนั้นเอาเป็นว่าให้ข้าช่วยคุยให้ดีไหม?”
เฉินเถียนเถียนรู้ทันทีว่าหลินชวนฮวากำลังหลอกใช้ตนจึงคิดจะแก้แค้น แต่เพื่อให้หลินชวนฮวาตายใจต้องยอมเชื่อฟังนางก่อนในคืนนี้ ยังไงซะเฉินเถียนเถียนก็เป็นตำรวจจึงรู้จักใช้หลักจิตวิทยาจัดการคนร้าย
หลินชวนฮวาประสงค์ร้ายต่อเฉินเถียนเถียนมาโดยตลอด แล้วอาหารวันนี้นางต้องโทษว่าเป็นฝีมือของเฉินเถียนเถียนแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไร เฉินเถียนเถียนก็ตั้งใจจะหาวิธีแก้แค้นให้ได้
“แม่ตัดสินใจเถิด ไม่ต้องถามข้า! ที่พ่อละเลยและเกลียดชังข้าก็เป็นเพราะท่านไม่ใช่หรือ?”
แววตาของหลินชวนฮวาเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะไม่ว่าอย่างไรเฉินผิงอันก็เชื่อฟังนางอยู่ดี
ตอนนี้หลินชวนฮวาหวีผมแต่งตัวเสร็จสิ้นแล้วจึงนำอาหารที่นางปรุงไปให้เฉินผิงอัน…
