ตอนที่ 153 ชะตาของหลี่ซื่อฮวา
เฉินไฉ่อีหน้าแดงก่ําในทันใด นางก้มศีรษะลงอย่างเอียงอายและตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “เจ้าค่ะ!”
จากนั้นก็เดินหันหลังเข้าห้องไป เดิมที่ลูกสาวเป็นเด็กร่าเริงอยู่ดี ๆ มาเดินด้วยท่าทางเยี่ยงกุลสตรีเช่นนี้ หัวใจของหัวหน้าหมู่บ้านหนักอึ้ง!
ยิ่งเมื่อเขาบังเอิญหันไปเห็นรอยยิ้มลึกซึ้งของหลี่ซื่อฮวาหัวใจของหัวหน้าหมู่บ้านนั้นเย็นเยียบ!
นี่คือนายน้อยหลี่ ไม่ใช่ผู้ที่เขาสามารถขุ่นเคืองได้เขาก้มลงและพาชายหนุ่มผู้นี้เข้าไปในห้องโถงอย่างเร่งรีบ!
เสี่ยวชื่อเบ้ปากอย่างเจ็บใจ ชายแก่ผู้นี้จริงจังมากแม้ว่าลูกสาวของเขาจะงดงาม แต่นางก็เป็นบุตรสาวในตระกูลต่ําต้อยอยู่ดี! หญิงสาวเจ้าเล่ห์ในหมู่บ้านยังสวยกว่าหญิงผู้นี้อีกหัวหน้าหมู่บ้านกีดกันนายน้อยของเขาราวกับเป็นข โมย!
หลี่ซื่อฮวาเหลือบหางตามอง เมื่อเห็นท่าที่ตลกขบขันของเด็กหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสายหัวและยิ้มจากนั้นจึงยื่นพัดออกไปเคาะหัวเสี่ยวชื่อ!
เสี่ยวชื่อได้สติในทันที และไม่กล้าทํากิริยาเล็ก ๆ น้อย ๆเหล่านี้อีก!แต่ก็ยังแอบบ่นพึมพําในใจ
“นายน้อยหลี่ห้องเย็นนี้เรียบง่าย ต้องขออภัยด้วย!”
หลี่ซื่อฮวาโบกพัดในมือของเขาแล้วพูดอย่างแผ่วเบา “แม้เรียบง่าย นายน้อยผู้นี้ก็คงอยู่ไม่นานมิใช่หรือ?”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าอย่างเชื่องช้าและยิ้ม “ใช่แล้ว! ข้าพูดมากไปแล้ว!”
หลี่ซื่อฮวายังคงกล่าวถึงเด็กสาวไร้หัวใจผู้นั้นทันใดนั้นก็นึกบางอย่างได้และถามขึ้น “ตอนนั้นที่ข้ามา ผู้หญิงคนนั้นยังแซ่เฉิน เหตุใดชั่วพริบตาถึงกลายเป็นหยุนไป ได้? มีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือ?”
หัวหน้าหมู่บ้านได้แต่ทอดถอนใจ ในเมื่อนายน้อยเอ่ยปากถามก็บอกความจริงดีไปกว่า!
ขณะที่ทั้งสองกําลังคุยกัน เฉินไฉ่อีเปิดประตูห้องของนางอย่างเงียบ ๆ และลอบมองผ่านช่องประตูจ้องคนที่สีหน้าเคร่งเครียดซึ่งกําลังขมวดคิ้วฟังอย่างตั้งใจ
เมื่อภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเห็นเข้าหัวใจของนางแทบร่วงจึงรีบเดินไปผลักลูกสาวเข้าไปในห้อง!
“เด็กดื้อ เจ้ามองอะไรหรือ?”
เฉินไฉ่อถูกขังไว้ในห้องอยู่นานและไม่เคยเห็นนายน้อยผู้นี้มาก่อนเวลานี้จึงรู้สึกแปลกใหม่
“แม่! คนผู้นั้นเป็นใคร?”
ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านมองดูใบหน้าเขินอายของลูกสาวแล้วถอนหายใจ! ดูเหมือนว่าเมื่อลูกสาวของนางโตขึ้นก็เริ่มควบคุมไม่ค่อยได้
แต่ถึงจะควบคุมไม่ได้ ก็ปล่อยให้เด็กคนนี้มาอยู่ใกล้ชายมากรักไม่ได้อยู่ดี
“เด็กดื้อด้าน อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม! นายน้อยผู้นั้นไม่ใช่คนดีปีศาจราคะผู้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเราเจ้าจักรู้หรือไม่?”
เมื่อพูดถึงชื่อของนายน้อยหลี่ เฉินไม่อีกหน้าซีดแม้จะเคยได้ยินเพียงเท่านั้น แต่ทุกคนก็รู้ดีถึงความโหดเหี้ยมและบ้าตัณหาของเขา!
“ใช่แล้ว เขาดูเหมือนมนุษย์สวมชุดผ้าไหมทั่วไปแต่คนผู้นี้มองแค่เปลือกนอกไม่ได้ นั่นคือหลี่ซื่อฮวานายน้อยคนโตของตระกูลหลี่ตอนนี้พ่อของเจ้ากําลังขัดขวางไม่ให้เจ้าพบเจอเขาดังนั้นอย่าให้มีเรื่องผิดพลาดในยามวิกฤติ!”
“ในหมู่บ้านนี้ แม้ว่าพ่อของเจ้าจะเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านแต่ข้างนอกนั้นหากนายน้อยหลี่ชิงตัวเจ้าไปพ่อเจ้าก็ช่วยชีวิตน้อย ๆของเจ้าไว้ไม่ได้เข้าใจหรือไม่?”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงหญิงผู้นี้น่าจะรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้จึงออกไปทํางานของตัวเอง
แต่เฉินไม่ดีไม่คิดอย่างนั้น นางคิดอยู่เสมอว่าข่าวลือเหล่านี้ไม่เป็นความจริงแน่นอน
แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะรู้สึกกลัวแต่เมื่อเห็นหลี่ซื่อฮวานางก็รู้สึกว่าสิ่งที่คนเหล่านั้นพูดเป็นเรื่องหลอกลวง
ชายหนุ่มที่รูปงามผู้นี้ช่างดูอ่อนโยนเมื่อเขายิ้มให้นางคนเช่นนี้จะเป็นคนมากราคะและโหดเหี้ยมได้อย่างไร บางทีอาจมีคนอิจฉานายน้อยหลี่จึงทําลายชื่อเสียงของเขา
เฉินไฉ่อีเป็นลูกสาวของครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านผู้ที่อบรมเลี้ยงดูนางอย่างเอาใจใส่มาโดยตลอดก็คือพ่อของนาง
หญิงสาวถือได้ว่าเป็นคนที่หายากในหมู่บ้านที่สามารถอ่านหนังสือได้แม้ว่าพ่อของนางมักจะขอให้อ่านหลักสี่คุณธรรมของหญิงสาวแต่นางกลับรู้สึกว่าท่านพ่อนั้นอวดดี เกินไป จึงแอบซื้อหนังสือนิยายจากร้านหนังสือในเมืองมา
ชายหนุ่มตรงหน้านั้นหล่อเหลามาก เมื่อมองแวบแรกเขาดูคล้ายกับบัณฑิตที่มีความรักเหมือนในหนังสือ!ในตอนนี้ใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยจินตนาการเพ้อฝัน หัวใจของเฉินไฉอีได้หลุดลอยไปเสียแล้ว!
หลี่ซื่อฮวาได้ฟังเรื่องราวของหญิงสาวจากหัวหน้าหมู่บ้านก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ในหมู่บ้านแห่งนี้ยังมีคนที่ชีวิตน่าตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าบทขับร้องเพลงงิ้ว!
ในตอนนี้เขายิ่งรู้สึกชื่นชมเด็กสาวมากขึ้น หลินชวนฮวาและคนอื่น ๆ สามารถบดขยี้เด็กสาวให้ตายได้ลงมือทําเรื่องโง่เขลาในเวลานี้ได้อย่างไรเป็นไปได้ที่เด็กสาวจะมีส่วนในเรื่องนี้
ดูเหมือนเด็กสาวผู้นี้เคยบอกต่อหน้าว่าจะร่วมมือกับเขานางไม่ได้โกหกและสามารถทําได้จริง!
เขาขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านอย่างเคร่งขรึม จากนั้นหันหลังกลับขึ้นรถม้าด้วยความช่วยเหลือจากเสี่ยวชื่อ!
เฉินไฉ่อมองแผ่นหลังของหลี่ซื่อฮวาด้วยความหลงไหลชายหนุ่มที่สุภาพเช่นนี้ จะเกี่ยวโยงกับคําร่ําลือที่โหดร้ายได้ อย่างไร?
เมื่อเฉินซ่งหันกลับมาเห็นท่าที่โง่งมของลูกสาว เขาก็รู้สึกแย์ในใจ!
“ไฉ่อี! เจ้ากําลังทําอะไร?”
เฉินไม่กี่รู้สึกถึงความเข้มงวดในน้ําเสียงของผู้เป็นพ่อ จึงรีบเก็บสายตาและก้มศีรษะลงกล่าวเสียงเบา“ท่านพ่อ! ไม่.. ไม่มีอะไร!”
เฉินซ่งถอนหายใจ รู้ว่าเขาควบคุมหัวใจของลูกสาวคนนี้ไม่ได้!นางเป็นลูกสาวที่รักที่สุดของเขาจะให้แต่งงานกับคนอย่างหลี่ซื่อฮวาได้อย่างไร?
แม้ว่าเขายังพอมีอํานาจอยู่บ้างในหมู่บ้านนี้ แต่เกรงว่าตนจะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปพูดต่อหน้าคนอย่างนายน้อยหลีหากลูกสาวของเขาแต่งงานไปอย่างมากสุดนางก็ได้เป็นแค่นางบําเรอบางทีนางอาจจะไม่ได้เป็นด้วยซ้ําแต่เป็นได้ แค่สาวใช้ข้างห้อง!
“ลูกเอ๋ย พ่อกับแม่หวังดีต่อเจ้าเสมอ นายน้อยผู้นี้ไม่คู่ควรกับเจ้า เจ้าก็ได้ยินชื่อเสียงของเขาทั้งโหดเหี้ยมและมักมากในตัณหาเจ้าจะลงเอยกับคนเช่นนั้นได้อย่างไร?”
“นอกจากนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าสถานะของครอบครัวของเราเป็นอย่างไร? ถึงแม้ว่าในหมู่บ้านนี้เจ้าจะสามารถเลือกแต่งกับคนตระกูลใดก็ได้แต่อยู่ในแค่พื้นที่ของหมู่บ้านเทพธิดาส่วนระดับนายน้อยหลี่และคนอื่น ๆ นั้นเป็นสิ่งที่เจ้าไม่สา มารถอาจเอื้อมได้!”
“หาครอบครัวที่ซื่อสัตย์และได้เป็นภรรยาเอก จําเป็นต้องไปเป็นนางบําเรอของเขาหรือ? แม้แต่นางบําเรอบางทีก็อาจจะเป็นไม่ได้เป็นได้แค่สาวใช้ข้างห้อง ยิ่งไปกว่านั้นมีหญิงสาวมากมายที่ต้องตายไปในบ้านของนายน้อยหลี่ไม่เห็นแม้ แต่กระดูก!”
