สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 178 เฉินไฉ่อมาเยือนหน้าประตู
ตอนที่ 178 เฉินไฉ่อีมาเยือนหน้าประตู
“ไม่ใช่! นายน้อยหลี่ไม่ใช่คนเช่นนั้น ครั้งก่อนเขายังยิ้มให้ข้าอยู่เลย!”
หัวหน้าหมู่บ้านมองดูลูกสาวที่พยายามจะอธิบายต่อหน้าเขาอย่างหมดหนทาง รู้สึกปวดหัวขึ้นมาจริง ๆ
“เจ้าเคยเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้ง แน่ใจหรือว่าเขาไม่ใช่คนเช่นนั้น? แล้วถ้าเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นจริง ครอบครัวของเขาจะยินยอมให้มีภรรยาที่เป็นเพียงลูกสาวชาวนาหรือ?”
เฉินไฉ่อีกล่าวอย่างหมกมุ่น “ต้องไม่เป็นเช่นนั้นแน่ในหนังสือบอกไว้ หากบุตรชายของตระกูลที่ร่ํารวยรักชอบข้าจริง ๆ เขาต้องพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อให้ได้แต่งงานกับข้า!”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านปรี่เข้าไปตบหน้าลูกสาวอย่างรุนแรง “หากเจ้ายังไม่เลิกฝันกลางวัน วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย! ต้องโทษพ่อของเจ้าที่สอนให้รู้หนังสือ ถึงได้เอาแต่เพ้อฝันเป็นจริงเช่นนี้!”
นี่เป็นอีกครั้งที่เฉินไฉอีถูกทําร้าย หลังจากโดนตบนางก็วิ่งเข้าไปในห้องและกระแทกประตูเสียงดัง ก่อนจะร้องไห้พร้อมกับกอดผ้าห่มไว้ในอ้อมแขน
แม้ว่าคนทั้งโลกจะบอกว่านายน้อยหลี่โหดร้ายเพียงใดนางก็ไม่มีทางเชื่อ บทบรรยายในนิยายนั้นสวยงามมาก นางคือหญิงสาวชาวนาที่นายน้อยหลี่ตกหลุมรัก ด้วยความสนับสนุนจากนายน้อยหลี่จะทําให้ชีวิตของนางหลุดพ้นจากความยากลําบาก
เหตุใดพ่อกับแม่ถึงไม่เข้าใจความรักอันงดงามเช่นนี้
แต่สมาชิกของครอบครัวห้าคนที่กําลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างนอกก็ไม่สบายใจนัก
หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้ว เขาเสียใจที่ตนตามใจลูกสาวคนนี้มากเกินไป
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านตบโต๊ะก่อนจะพูดออกมา “ข้าให้กําเนิดสิ่งที่น่ารังเกียจอะไรเช่นนี้ จะด่าจะตีก็ไม่ได้ สมองของนางคงมีปัญหาไปแล้ว ให้อยู่อย่างนี้ต่อไปไม่ได้แล้วจริง ๆ”
เต่ออันกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึง “พ่อ! วันนี้น้องสาวกล้าไปขวาง ทางนายน้อยหลี่ ไม่รู้ว่าต่อไปนางจะทําเรื่องน่าอับอายอะไรอีก ท่านต้องสั่งสอนนางให้ดี หากเกิดเรื่องเสียหายขึ้น แม้แต่ตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านท่านก็จะไม่ได้เป็น”
ภรรยาของเต่ออันเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจเหยียดหยามในตอนที่นางแต่งงานเข้ามาอยู่ที่นี่ แม่สื่อบอกกับนางว่าหญิงสาวผู้นั้นเป็นคนฉลาดและมีเหตุผล แต่คนที่มีความรู้จะทําเรื่องสิ้นคิด เช่นนี้ได้อย่างไร?
ลองคิดดูแล้วนายน้อยหลี่คงไม่มีท่าทีที่ดีต่อนางนัก ไม่เช่นนั้นจะกลับมาร้องไห้ที่บ้านหรือ?
เด็กน้อยไร้เหตุผล นางจะยอมก้มหัวให้ผู้อื่นก็แค่ตอนที่กินข้าวเท่านั้น ไม่เคยเข้าใจความยากลําบากที่ผู้ใหญ่ต้องเผชิญมาอย่างยาวนาน
เมื่อลูกชายกล่าวเช่นนั้น หัวหน้าหมู่บ้านก็ตระหนักถึงสิ่งที่ควรทํา เขาพยักหน้าเบา ๆ “ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี เมื่อลูกสาวโตขึ้นนางก็ยิ่งดื้อรั้น หน้าที่ของผู้เป็นแม่คือต้องหาชายที่ซื่อสัตย์มาแต่งงานกับนาง ส่วนคุณสมบัติของครอบครัวนั้นไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลนัก”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผู้หญิงอย่างนางหากข้าส่งไปแต่งงานกับบ้านไหนก็คงเหมือนส่งโชคร้ายเข้าบ้านคนอื่น สุดท้ายพวกเขาจะไม่ด่าข้าลับหลังหรอกหรือ? ถ้าจําเป็นต้องแต่งจริง ๆ ข้าคิดว่าอาจจะทําได้แค่หมั้นหมายเอาไว้ก่อน ไม่ใช่เรื่องดีนักหากจะให้แต่งงานเลยโดยที่นางยังทําใจไม่ได้”
ภรรยาของเต่ออันมุมปากกระตุก นางไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายดายเหมือนที่แม่สามีพูด น้องสาวของสามีวันวันไม่ทํางานบ้าน เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการอ่านนิยาย ทั้ง ๆ ที่หญิงสาวชาวบ้านทั่วไปควรจะเรียนรู้เรื่องการเป็นแม่บ้านแม่เรือน แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งพ่อ และแม่ต่างก็ยินดีที่จะตามใจลูกสาวคนนี้ ในฐานะลูกสะใภ้นางจึงพูดอะไรมากไม่ได้
แต่ถ้าน้องสาวไม่สามารถแต่งงานออกไปได้ นางก็คงได้รับความอับอายไปด้วยเช่นกัน
ทางด้านหยุนเถียนเถียนนั้นไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอก สิ่งที่นางไม่อนุญาตให้หลี่ซื่อฮวาถามก่อนหน้านี้ ไม่ได้หมายความว่าหยุนเคอจะไม่อยากรู้
ที่ผ่านมาเขาคอยปลอบใจตัวเองว่าระหว่างคนสองคนมีความลับต่อกันบ้างก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนัก แต่ตอนนี้เขารู้สึกคันยุบยิบในใจด้วยความอยากรู้ว่าความลับอันยิ่งใหญ่ของหญิงสาวคืออะไร นางเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ได้อย่างไร หรือว่านางได้วิญญาณปีศาจภูเขามาจากที่ใดกัน?
หยุนเถียนเถียนสังเกตเห็นตั้งแต่แรก นางรู้ดีว่าหยุนเคอกําลังสงสัยเรื่องอะไร
ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ออกไปได้ การมีอยู่ของเสี่ยวเถาคือตัวช่วยและตัวแปรที่สําคัญที่สุดของนาง ในตอนนี้หยุนเคออาจจะยังไม่เป็นอันตรายต่อนาง แต่ใครจะรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น?
ชีวิตก่อนของนางเคยเห็นมาเยอะเรื่องที่ญาติพี่น้องหรือแม้แต่สามีภรรยาขัดแย้งกันเพราะผลประโยชน์ หากคนที่มีเจตนาร้ายรู้เรื่อง นี้แม้แต่เพียงเล็กน้อย นางอาจจะถูกจับไปเผาทั้งเป็นเพราะคิดว่านางเป็นปีศาจก็ได้
หยุนเคออาจจะสงสัยแต่ถึงอย่างไรก็ไม่มีหลักฐาน หยุนเถียนเถียนจึงพอวางใจไปได้บ้าง
ในตอนบ่ายขณะที่ทุกคนกําลังงีบหลับ มีคนมาเคาะประตูหน้าบ้าน
แม้หยุนเถียนเถียนจะแปลกใจที่มีคนมาเวลานี้ แต่อย่างไรคนมาเยือนก็คือแขก จะไม่ออกไปต้อนรับก็เป็นไปไม่ได้
เมื่อเปิดออกไปจึงเห็นเฉินไฉ่ยี่ยืนอยู่หน้าประตู
หัวหน้าหมู่บ้านและครอบครัวของเขาล้วนทํางานให้นาง มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันในฐานะนายจ้างและลูกจ้าง ดังนั้นนางจึงต้องอดทนกับคนในครอบครัวของพวกเขาสักเล็กน้อย
“พี่สาวไฉ่อี เหตุใดท่านถึงมาที่นี่ในเวลานี้? เข้ามาข้างในก่อนเถิด”
แต่เฉินไฉ่อีกลับยืนนิ่ง นางเมินเฉยต่อความกระตือรือร้นของหยุนเถียนเถียน
“เป็นอะไรไป? พี่ไฉอีมีอะไรจะคุยกับข้าหรือ?”
เฉินไฉ่อไม่พูดจาแต่ความอิจฉาริษยาฉายชัดในแววตาของนาง
นางไม่เคยสังเกตมากก่อนเลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เด็กหน้าตามอมแมมคนนั้น เติบโตเป็นหญิงสาวรูปร่างดีและหน้าตางดงามถึงเพียง
ตั้งแต่ตอนที่ออกจากตระกูลเฉิน หยุนเถียนเถียนมักจะแต่งตัว ซอมซ่ออยู่แต่ในบ้านของตัวเอง เมื่อออกไปข้างนอกก็ดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก เฉินไฉ่อีเคยเจอนางอยู่สองสามครั้ง และไม่เห็นว่าหญิงสาวผู้นี้จะดูดีตรงไหน
แต่ว่าตอนนี้เมื่ออยู่ในบ้านของนาง หญิงสาวหน้าตาสะอาดหมดจด รูปลักษณ์เปล่งประกายงดงามไปทั้งตัว จนไม่อาจละสายตาจากนางไปได้ ไม่ต้องพูดถึงว่านายน้อย หลี่จะชื่นชอบเพียงใด แม้แต่นางที่เป็นผู้หญิงก็อาจจะถูกล่อลวงได้
“เถียนเถียน ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า ในเมื่อเจ้าเป็นผู้หญิงในหมู่บ้านนี้ ดังนั้นชื่อเสียงของเจ้าย่อมส่งผลต่อทุกคน ตอนนี้เจ้ากําลังจะแต่งงานและอยู่ร่วมชายคากับหยุนเคอ ดังนั้นก็ไม่ควรไปให้ความหวังผู้ชายที่ไม่ใช่ของเจ้าอีก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนเถียนเถียนแข็งค้างไปในทันที
จู่ ๆ ก็เข้ามาสั่งสอนนาง ลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านมีหน้าที่ต้องดูแลเรื่องพวกนี้ด้วยหรือ?
“พี่สาวไฉ่อีพูดเรื่องอะไร? ข้าฟังไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว เหตุใดท่านไม่พูดออกมาตรง ๆ ว่าท่านกําลังคิดสิ่งใดอยู่?”
เฉินไฉอีพิจารณาตัวเองดูแล้ว นางมีความรู้อ่านหนังสือได้ แม้ว่า หยุนเถียนเถียนจะงดงามมาก แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถเทียบชั้นกับนางได้
