หลังจากกินเสร็จทั้งสองคนก็ออกเดินทางอีกครั้ง ในที่สุดพวกเขาก็เห็นหมู่บ้านเทพธิดา มีควันไฟลอยขึ้นมาจากบ้านแต่ละหลังซึ่งเป็นการส่งสัญญาณว่าทุกคนกำลังตื่นมาทำอาหารเช้า
จากความทรงจำเก่าของเฉินเถียนเถียน บ้านที่ดูดีที่สุดคือบ้านของตระกูลเฉิน!
ในขณะที่ฟ้ายังไม่สว่างดี เฉินเถียนเถียนรีบหาเสื้อผ้ามาใส่ เพราะหากมีคนเห็นนางใส่เสื้อผ้าผู้ชายอย่างนี้คงไม่พ้นถูกจับถ่วงน้ำแน่!
หยุนเคอมองนางที่กำลังใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ของเขาด้วยความขบขันในขณะที่เด็กสาวกำลังคลานข้ามรั้วไปอย่างทุลักทุเล
เฉินเถียนเถียนเดินไปยังโรงเก็บไม้ที่คุ้นเคยก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า และแอบเดินออกทางประตูหลังเพื่อเอาเสื้อผ้ามาคืนหยุนเคอ
หยุนเคอรับเสื้อผ้าไว้และไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหันหลังกลับ
“เอ่อ… ขอบใจเจ้ามากนะ!”
หยุนเคอชะงัก แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรและเดินจากไปทันที
เป็นเพราะเฉินเถียนเถียนกินไก่ป่ามาครึ่งตัวจึงไม่รู้สึกหิว เธอเอนกายนอนเพื่อพักผ่อนก่อนจะรับศึกหนักที่จะเกิดขึ้นในเช้านี้!
ในห้องนอนใหญ่ หลินชวนฮวานอนหลับอย่างสบายใจ เพราะสามารถกำจัดเสี้ยนหนามชีวิตอย่างเฉินเถียนเถียนได้สำเร็จ เมื่อเสียงไก่ขันดังขึ้น นางก็รีบลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าทันที
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเฉินเถียนเถียนที่ต้องทำอาหารเช้า แต่อีกฝ่ายไม่อยู่แล้วจึงเป็นหน้าที่ของหลินชวนฮวา เช่นนี้ก็เพราะไม่ให้เฉินผิงอันเคลือบแคลงใจต่อนาง
หลังจากส่งตัวเฉินเถียนเถียนไปเมื่อวานนี้ เฉินผิงอันยังมีท่าทีคล้ายทำใจไม่ได้… ดังนั้นหลินชวนฮวาจึงต้องทำตัวดี ๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียดในใจของเขาบ้าง
หลินชวนฮวานึกถึงลูกชายคนโปรดของตัวเองที่ได้ร่ำเรียนในโรงเรียนดี ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์ดี หลังจากทำอาหารเสร็จแล้วนางจึงปลุกเฉินผิงอัน
ส่วนลูกคนเล็กคงไม่เป็นไรหากจะอดมื้อกินมื้อ เพราะยังไงซะเฉินเฉิงเยี่ยลูกชายคนโปรดได้เข้าโรงเรียนประจำตระกูลหลี่แล้ว ค่าใช้จ่ายของเขาค่อนข้างมากเช่นนี้ครอบครัวจึงต้องประหยัดเพื่อให้เขามีชีวิตที่ดี
แต่แล้วอารมณ์สุนทรีของหลินชวนฮวาก็พังทลายลง เมื่อเห็นเฉินเถียนเถียนเดินออกมาจากโรงเก็บไม้
“อีขี้ครอก! เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เฉินเถียนเถียนแสร้งทำตัวราวกับเจ้าของร่าง… เธอก้มหน้าลงพร้อมกล่าวเสียงแผ่ว “แม่… หากข้าไม่อยู่ที่นี่… แล้วควรไปที่ใดเล่า?”
หลินชวนฮวากังวลใจมาก หากสินบนที่ถูกส่งตัวไปกลับมา… แล้วลูกชายของนางจะได้เรียนหนังสืออยู่หรือไม่?
“นังตัวดี! แกกล้าหนีกลับมาได้ยังไง!? แกไม่อยากให้พี่ชายได้ดีใช่ไหม… มานี่ ข้าจะทุบตีเจ้าให้ตายเดี๋ยวนี้!”
หากเป็นเฉินเถียนเถียนคนเดิมอาจปล่อยให้นางทุบตีตามสะดวกและรีบวิ่งแจ้นกลับไปหานายน้อยหลี่
แต่ผู้หญิงที่อยู่ในร่างนี้คือเฉินเถียนเถียนคนใหม่ซึ่งไม่ยอมถูกรังแกหรือตกเป็นเบี้ยล่างของใคร ขณะหลินชวนฮวากำลังหยิบฟืนท่อนใหญ่เพื่อจะฟาดอีกฝ่าย แต่เฉินเถียนเถียนหลบได้และวิ่งออกจากโรงเก็บไม้ไปอย่างรวดเร็ว
“แม่! ข้ากลัวแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะรีบกลับไปที่บ้านนายน้อยหลี่บอกให้เขาอย่าไล่พี่ชายออก”
ส่วนหลินชวนฮวาได้เพียงฟึดฟัดอยู่ในใจแต่ไม่คิดวิ่งตามเด็กสาวไปแต่อย่างใด ภาพลักษณ์ของแม่เลี้ยงผู้แสนดีที่นางพยายามสร้างมาตลอดจะต้องไม่พังทลายลงจากการโวยวายของเฉินเถียนเถียน… เช่นนี้นางจึงไม่คิดจะสาปแช่งอะไรและหยุดฝีเท้าไม่ก้าวออก
แม้เฉินเถียนเถียนจะอ่อนเพลียเนื่องจากไม่ได้นอนทั้งคืน แต่การวิ่งหนีหลินชวนฮวาก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นนัก!
“แม่อย่าตีข้าเลย ข้ากลัวแล้ว! เดี๋ยวข้าจะรีบกลับไปนอนบนเตียงของนายน้อยหลี่ตอนนี้เลย ข้าจะไม่ให้เขาไล่พี่ชายออกเด็ดขาด!”
ยังไงซะแม่เลี้ยงคนนี้แสนจะปลื้มลูกชายคนโตอย่างยิ่ง อีกทั้งยังป่าวประกาศไปทั่วสารทิศว่าลูกชายได้เข้าเรียนในโรงเรียนประจำของตระกูลหลี่!
ถ้าปล่อยให้เด็กขี้ครอกคนนี้โวยวายไปทั่ว ชาวบ้านต้องรู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น!
ทุกคนรู้ดีว่านายน้อยหลี่เป็นคนอย่างไรและตอนนี้เฉินเถียนเถียนก็ยังไม่หยุดตะโกน
หลินชวนฮวาที่เพิ่งโอ้อวดลูกชายไปเมื่อวาน วันนี้กลับตกเป็นเป้าสายตาของชาวบ้าน… ผู้คนมากมายหลั่งไหลออกมามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสนอกสนใจ
“ข้าก็สงสัยอยู่ว่าคนโง่เขลาเช่นเฉินเฉิงเยี่ยจะเข้าเรียนในโรงเรียนประจำตระกูลหลี่ได้อย่างไร ที่แท้ก็เอาลูกสาวไปเป็นสินบนนี่เอง!”
“ข้าอุตส่าห์คิดว่าหลินชวนฮวาเป็นคนดี ที่ไหนได้กลับลูกเลี้ยงไปแลกกับอนาคตของลูกชายตัวเอง โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!”
“เฉินผิงอันยังมีสมองให้ไตร่ตรองหรือไม่? เอาลูกสาวแท้ ๆ ไปแลกกับอนาคตลูกนอกสมรสได้อย่างไร?!”
“ก็เห็นกันอยู่ว่าเขารักเมียใหม่มากกว่าลูกแท้ ๆ ของตัวเอง! ผู้หญิงคนนี้คงจะร้องขอเรื่องนี้บนเตียง เขาจึงยอมรับปาก อีกอย่างหลินชวนฮวาก็เต็มไปด้วยมารยาร้อยเล่มเกวียน สำหรับนางแล้วมันคงไม่ยากเย็นนัก”
เฉินเถียนเถียนพอใจมากที่มีคนมากมายล้อมรอบเข้ามา เพราะการแสดงเพิ่งจะเริ่มต้น หากไม่มีผู้รับชมคงไม่สนุกนัก!
ในเมื่อมีผู้ชมแล้วเฉินเถียนเถียนจึงไม่ลังเลที่จะแสดงต่อ ขณะที่หลินชวนฮวาถือไม้เตรียมจะฟาดลง เฉินเถียนเถียนแกล้งล้มทันที แต่ภาพที่ชาวบ้านเห็นคือแม่เลี้ยงใจร้ายทุบตีลูกเลี้ยงจนล้มลง
“แม่อย่าตีข้าเลย ข้าจะกลับไปบ้านนายน้อยหลี่เดี๋ยวนี้! เมื่อคืนข้ากลัวมากจึงวิ่งหนีอออกมา!”
ตอนนี้หลินชวนฮวาเห็นว่าภาพลักษณ์ของนางถูกทำลายย่อยยับเสียแล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่ต้องสนใจสิ่งใดอีก
“เหตุใดเจ้าจึงว่าร้ายข้าเช่นนี้? เป็นเจ้าเองมิใช่หรือที่เห็นแก่เงินจนถวายตัวให้นายน้อยหลี่! จะกล่าวโทษข้าได้อย่างไร!”
เฉินเถียนเถียนขมวดคิ้วแน่นเพราะไม่คิดว่าหลินชวนฮวาจะมีแผนตีกลับเช่นนี้!
แต่เธอไม่ได้โง่และไม่ยอมจนตรอกเพียงแค่นี้แน่!
“แม่พูดเช่นนี้ได้อย่างไร? หากข้าต้องการถวายตัวให้นายน้อยหลี่เพื่อหวังเงินทองจริงแล้วหนีกลับมาทำไมเล่า? กว่าข้าจะหนีออกมาได้มิใช่เรื่องง่าย!”
เป็นตอนนี้เองที่หลินชวนฮวาเริ่มสงสัยว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าคือเฉินเถียนเถียนผู้อ่อนแอและขี้ขลาดจริงหรือ?
“แม่… ถึงแม้ข้าจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่ข้าก็เรียกท่านว่าแม่มาหลายปี ข้าแค่กลัวจึงหนีกลับมา ท่านถึงขั้นจะเอาชีวิตข้าเลยหรือ? พ่อ… พ่อช่วยข้าด้วย แม่จะฆ่าข้าแล้ว!”
เฉินเถียนเถียนไม่ได้วางแผนที่จะจัดการเพียงหลินชวนฮวาเพราะหญิงผู้นี้ฉลาดเกินไป นางจึงคิดที่จะร้องเรียกพ่อผู้โง่เขลาออกมาเผชิญปัญหาพร้อม ๆ กัน!
