ตอนที่ 85 คือความรักหรือความเกลียดชัง ?
ป้าหวงตระหนักได้ในทันใด “ในตอนนั้นพวกเจ้าไม่ได้เข้าหอกัน? เช่นนั้นเถียนเถียนเกิดมาได้อย่างไร?”
เฉินผิงอันแสดงสีหน้าเย้ยหยัน “ต่อหน้าทุกคน…. หญิงผู้นั้นช่างดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติใช่หรือไม่? พวกท่านคงคาดไม่ถึงตอนที่ท่านแม่ข้าช่วยชีวิตนาง! นางเคยแต่งงานมาก่อนแล้ว! เป็นข้า… เฉินผิงอัน… เพื่อเห็นแก่นาง จึงนําหมวกมาสวมให้ตัวเองชุบเลี้ยงนังเด็กสารเลวที่ไม่รู้ที่มาคนนี้!”
หลายคนยังคงไม่เชื่อความจริงข้อนี้ สตรีผู้จิตใจดีและโอบอ้อมอารีคนนั้นจะทําอย่างนั้นได้อย่างไร?
ผู้เฒ่าสี่ตบโต๊ะอย่างรุนแรงอีกครั้ง “เฉินผิงอัน คนตายคือผู้สูงส่ง ไม่ใช่เรื่องสมควรที่เจ้าจะมากล่าวถึงเช่นนี้!”
เฉินผิงอันยิ้มด้วยความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “ดูเถิด ข้ารู้ว่าอย่างไรพวกท่านก็ไม่เชื่อ โชคดีที่ในตอนนั้นมิได้มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ของข้าหรือจะไม่รู้?”
จี้ชื่อตกตะลึงอยู่นาน “ไม่แปลกที่ครานั้นท่านแม่สามีถามเจ้าว่าจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกใช่หรือไม่! เจ้ารู้ทั้งรู้ว่านางหยุนมีลูกอยู่แล้ว เหตุใดถึงยังแต่งนางเข้าตระกูล?”
เฉินผิงอันราวกับคนบ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว “ในครานั้นข้าหลงใหลในตัวของนางที่งดงามราวกับเทพธิดา ข้าคิดมาเสมอว่าตราบใดที่ข้าแต่งงานกับนาง สักวันหนึ่งคงจะเปลี่ยนใจนางได้! แต่ผ่านไปหลายปี นางกลับไม่เคยแยแสข้าแม้แต่น้อย!”
เฉินเถียนเถียนรู้ความจริงของเรื่องทั้งหมดนี้แล้วและพบกุญแจสําคัญในการหักล้างเฉินผิงอัน!
“ในตอนนั้นท่านแม่น่าจะรู้ว่าตัวเองมีลูก คนที่มีลูกแล้วคงไม่เต็มใจแต่งงานกับชายอื่น! ท่านต้องทําบางอย่างเพื่อให้นางแต่งงานด้วยใช่หรือไม่?”
เฉินผิงอันหัวเราะ และจ้องมองเฉินเถียนเถียนด้วยดวงตาแดงกํ่า แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สุดจนน่าตกใจ!
“ใช่! แม้ว่าแม่ของข้าจะใช้เรื่องบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตนางมาบีบบังคับ นางก็ไม่ยอมแต่งงานกับข้า! สุดท้ายข้าจึงใช้เจ้าก้อนเลือดชั่ว ๆ ที่อยู่ในท้องของนางตอนนั้นมาข่มขู่ นางจึงยอมตกลง!”
เฉินเถียนเถียนหัวเราะเสียงดัง “เฉินผิงอัน ท่านช่างน่าสงสารนัก! เพื่อจัดการกับหญิงอ่อนแอผู้หนึ่ง ท่านถึงกับคุกคามชีวิตลูกของนาง! และแม้ว่าท่านแม่หยุนจะแต่งงานกับท่านเป็นเวลาหลายปี แต่ก็ไม่เคยเหลือบแลท่าน ข้าสมเพชยิ่งนัก!”
“นั่นคือสิ่งที่นางติดค้างข้า! เมื่อนางตายไปแล้ว เจ้าก็ต้องชดใช้ทั้งหมด!”
จู่ๆ เฉินเทียนเถียนก็ไม่ใยดี ดวงตาของนางไม่แดงก่ำอีกต่อไป แต่กลับเดินสบาย ๆ ไปนั่งข้าง ๆ ผู้เฒ่าสี่ ดูเหมือนว่าชายชราจะตกใจจนนั่งนิ่งไม่ไหวติงเพราะเรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้!
“นางติดค้างอันใดท่าน? เห็นได้ชัดว่าท่านข่มขู่นาง! ทรัพย์สินมากมายที่นางได้มอบให้ตระกูลเฉิน ถือว่าชดใช้บุญคุณที่ช่วยชีวิตนางไปนานแล้ว! จากนั้นตระกูลเฉินต่างหากที่ติดค้างนาง แม้ว่าจะตาย… นางก็ไม่เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างท่าน!”
เฉินผิงอันที่ถูกคําพูดยั่วยุวิ่งเข้าไปหวังจะเอื้อมมือไปบีบคอหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเพื่อบรรเทาความโกรธของตน
น่าเสียดายที่หยุนเคอคว้าคอเสื้อด้านหลังไว้ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปไม่กี่ก้าว เช่นนี้จึงไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีก!
หลายปีก่อนข้าน่าจะฆ่าเจ้าซะ นังเด็กเวร! น่าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!”
เฉินเถียนเถียนหยิบถ้วยชาขึ้นมาอย่างสบาย ๆ ข้างในคือชาที่นางชงเองจากในครัว เดิมที่ตั้งใจจะนํามาให้ผู้เฒ่าสี่ดื่ม!
“เดิมที… นางหยุนสามารถหาที่พักพิงที่เหมาะสมเพื่อให้กําเนิดบุตร แม้กระทั่งเลี้ยงดูลูกอย่างดีได้ด้วยตนเอง แต่แผนการที่ดีนี้ กลับถูกทําลายโดยชายบ้านนอกหลงตัวเองเช่นท่าน!”
“ท่านเห็นแก่ตัวเอง คิดว่าทําอย่างไรก็ได้ ขอแค่เพียงนางอยู่เคียงข้าง! แต่สุดท้ายนางก็ตาย! ข้าคิดว่าในตอนนั้นท่านแม่ของข้าคงไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลของท่าน แล้วสุดท้ายต้องมาจบลงเช่นนี้ พวกท่านไม่ได้ช่วยนางเลย แต่ท่านฆ่านางต่างหาก!”
“ทั้งเครื่องประดับบนเรือนร่างและทักษะทางการแพทย์ของนางก็เพียงพอแล้วที่จะยืนยันว่าตัวตนของนางมิได้เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ! นางหงส์ผู้สูงศักดิ์กําลังตกอยู่ในสถานการณ์ลําบาก คนโง่เช่นเจ้าคงเกินจะจินตนาการถึง!”
“เฉินผิงอัน แม้ว่านางจะตายไปแล้ว แต่ท่านก็ยังทรมานข้ามาโดยตลอด! ในใจของท่านมีความสุขจริงหรือ? บางทีความเกลียดชังของท่านก็เป็นเพราะว่าท่านรักนางมากเกินไป! ผ่านมาหลายปีจนถึงตอนนี้ ท่านก็ยังคงรักนางหยุนเช่นเคย!”
“ท่านช่างน่าสมเพชนัก ตกหลุมรักผู้หญิงที่ไม่เคยสนใจใยดี! และไม่เคยได้รับอะไรจากนางเลยด้วยซ้ำ!”
ในสายตาผู้อื่น คําพูดเหล่านี้ก็เป็นคํากล่าวเสียดสี มีเพียงหยุนเคอที่อยู่ใกล้ ๆ เฉินผิงอันเท่านั้นที่รู้ดีว่ามันคือยาพิษร้ายแรงแค่ไหน!
แน่นอนว่าเฉินผิงอันยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ
“ไม่! ข้าไม่มีทางตกหลุมรักหญิงไร้ยางอายผู้นั้น ข้าเกลียดมัน ข้าแทบทนรอไม่ไหวที่จะทรมานนางจนตาย แต่น่าเสียดายที่นางตายเร็วเกินไป!”
เฉินเถียนเถียนยิ้มแล้วโยนถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะ “ท่านจดจํานางเสมอมา! เอาแต่สงสัยในใจว่านางเกลียดท่านที่ตรงไหน? แน่นอนว่านี่คือความรัก ท่านมันคนเลวทราม!”
“เพื่อพิสูจน์ว่าท่านเกลียดนาง จึงแสร้งทําเป็นชอบหลินชวนฮวา แต่ท่านชอบหลินชวนฮวาจริงหรือ? แม้ว่าหลินชวนฮวาจะแต่งตัวหรูหรา ท่านรู้ว่านางอาจมีปัญหาแต่ก็ไม่เคยสนใจ! หากท่านชอบหลินชวนฮวาจริง ๆ คงเอาใจใส่นางและไม่ปล่อยให้นางมีโอกาสทรยศท่าน!”
“เฉินผิงอัน… ท่านเป็นคนที่สารเลวที่สุดในโลก!”
เฉินเถียนเถียนไม่คิดจะเสียเวลาอยู่ต่อหลังจากพูดจบ นางหันหลังกลับและยิ้มให้กับจี๋ชื่อ “วันนี้ต้องขอบคุณท่านป่า ในบ้านหลังนี้ไม่มีอะไรเป็นของข้า ดังนั้นข้าก็ควรจะกลับบ้านได้แล้ว!”
จี๋ชื่อยิ้มอย่างกังวลเล็กน้อย “เถียนเถียน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มิตรภาพตลอดหลายปีที่ผ่านมาระหว่างข้ากับแม่ของเจ้าจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง อย่างไรในใจข้า เจ้าก็เป็นหลานสาวของข้าเสมอ!”
เฉินเถียนเถียนยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แน่นอน เถียนเถียนจะไม่ลืมบุญคุณ จะจดจําทุกคนที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างดี! ในตอนนั้นท่านแม่ของข้าเป็นคนที่วิเศษยิ่งนัก พ่อของข้าย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดา แม้ว่าเขาจะไม่รู้ถึงการมีอยู่ของตัวข้าก็ตาม เฉินผิงอัน… หากโชคชะตานําพาให้ข้าได้พบท่านพ่อ ข้าจะบอกให้เขารู้ว่าท่านทําให้แม่และข้าต้องเจ็บปวดแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”
“ข้าคิดว่าเขาจะไม่ปล่อยท่านไปอย่างแน่นอน! คอยดูเถิด ท้ายที่สุดแล้ว ความดีและความชั่วย่อมได้รับการตอบแทนเสมอ! ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไม่ได้ชดใช้เพียงแต่มันยังไม่ถึงเวลา! ข้าจะคอยดูอยู่ตรงนี้ว่าเจ้าได้รับผลกรรมเช่นไร!”
“ท่านป้า ข้าคงต้องขอให้ท่านพาข้าไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน เนื่องจากข้าไม่ใช่ลูกสาวของเฉินผิงอัน ก็ไม่จําเป็นต้องใช้แซ่เฉินตามเขา! ข้าอยากใช้สกุลเดิมของท่านแม่!”
