ซูสือเยว่และลั่วชิงเจ๋อได้ส่งพ่อแม่ตระกูลลั่วถึงโรงแรม
สุขภาพคุณแม่ลั่วไม่ค่อยดี ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ตระกูลฉิน เธอมักจะฝืนร่างกายตัวเองเสมอ พอออกจากตระกูลฉิน ก็เหมือนลูกบอลที่โดนปล่อยลม เธออ่อนแอลงเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ลั่วเยียนที่ทำเพื่อซูสือเยว่กลายเป็นแบบนั้นไป ซูสือเยว่รู้สึกว่าตัวเองต้องดูแลแม่ของลั่วเยียนแทนเธอให้ดีที่สุด
จากนั้นหญิงสาวก็เทชาเทน้ำให้คุณแม่ลั่วไม่หยุด
“คุณนายฉิน ไม่ต้องดูแลฉันแล้วค่ะ”
คุณแม่ลั่วที่พิงหลังอยู่ตรงหัวเตียง เอามือลูบอกเบาๆ “นี่มันโรคเก่าของฉันแล้วค่ะ พักแป๊ปเดียวก็หาย”
“สถานะคุณสูงส่งขนาดนี้ ไม่ต้องดูแลฉันแล้วค่ะ อย่าลดสถานะลงมาเลยนะคะ”
คำพูดของเธอ ทำให้ร่างกายของซูสือเยว่ชะงักเบาๆ
จากนั้นไม่นาน หญิงสาวก็ได้ถอนหายใจออกมา “คุณป้าคะ อย่าพูดแบบนี้สิคะ”
“ถึงแม้ว่าหนูจะเป็นภรรยาของฉินโม่หาน แต่หนูก็เป็นเพื่อนของลั่วเยียน”
“หนูควรดูแลคุณป้าค่ะ”
พอพูดถึงลั่วเยียนคุณแม่ลั่วยิ่งไอหนักกว่าเดิม
“ลุกขึ้น”
ลั่วชิงเจ๋อที่อยู่ด้านข้าง ใช้สายตาที่เยือกเย็นมองไปยังซูสือเยว่ น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา “แม่ผมก็แค่เสียใจเกินไป พักผ่อนสักแป๊ปก็หาย”
“คุณไม่ต้องมายุ่งอยู่ที่นี่จะดีกว่า”
พูดจบ ชายหนุ่มเหลือกตามองบนอย่างเย็นชา เดินหันหลังกลับไปเปิดประตูห้อง “ไปเถอะ”
ซูสือเยว่เม้มปาก
พฤติกรรมของลั่วชิงเจ๋อ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจตลอด
“คุณนายฉิน คุณกลับไปเถอะ”
คุณแม่ลั่วเธอพิงหลังกับหัวเตียง พูดต่อ “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม?”
“โทษฉันคนเดียวเลยค่ะ……”
พูดจบ เธอก็หันไปมองลั่วชิงเจ๋อ “ส่งคุณนายฉินกลับไป ได้ยินไหม?”
“ครับ”
ลั่วชิงเจ๋อเบ้ปาก “แม่ไม่ต้องบอกผมก็จะไปส่งแน่นอนครับ”
ขณะพูด เขาได้มองซูสือเยว่ด้วยสายตาดูถูก “ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นผู้หญิงอ่อนแอ ถึงผมจะเกลียดคนตระกูลฉิน ก็คงไม่ถึงขั้นไม่สนใจเขาหรอกครับ”
ชายหนุ่มเปิดประตูห้อง แล้วมองซูสือเยว่อีกครั้ง “เชิญครับ”
เขาพูดมาขนาดนี้แล้ว ซูสือเยว่จะอยู่ที่นี่ต่อก็คงไม่ดี
เธอมองไปยังคุณแม่ลั่ว ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณป้า”
“หนูรู้ว่าคำพูดบางอย่างหนูไม่ควรจะพูด”
“ถึงแม้ว่าฉินหนานเซิงเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด นิสัยแปลกไปบ้าง”
“แต่ เขาออกตัวเองว่าจะขอลั่วเยียนแต่งงาน แล้วเขาก็ต่อต้านคนในบ้านเพื่อลั่วเยียนเอง”
“อีกอย่าง เรื่องหุ้นที่พวกคุณเป็นห่วง จริงๆแล้วฉินหนานเซิงไม่ได้แต่งงานกับลั่วเยียนเพื่อหุ้น เป็นสามีหนูเองค่ะที่กลัวว่าพ่อแม่ของฉินหนานเซิงจะไม่ยอม แล้วทำให้เขาลำบากใจ สามีหนูก็เลยสัญญาว่า จะให้หุ้นฉินหนานเซิงสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของขวัญสำหรับการแต่งงาน”
“ไม่เคยมีเรื่องที่บอกว่าฉินหนานเซิงแต่งงานกับลั่วเยียนเพื่อเงินเลยค่ะ”
เธอตั้งใจตามมาด้วย ก็เพราะอยากจะอธิบายเรื่องให้คนตระกูลลั่ว
เพราะยังไง ฉินหนานเซิงก็คงไม่มีทางอธิบายเอง ฉินโม่หานก็ไม่สามารถตามาด้วย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ คงต้องเป็นเธอทีจัดการ
“ถึงเขาจะไม่ได้ทำเพื่อเงิน แล้วพ่อแม่เขาหล่ะ?”
ลั่วชิงเจ๋อเหลือกตามองบน “ก็ยังทำเพื่อเงิน?”
“แล้วสิ่งที่แม่เขาพูด นั่นคือคำพูดของคนหรอ?”
ซูสือเยว่กัดริมฝีปาก “แต่ว่า คนที่ลั่วเยียนคือฉินหนานเซิง”
“ไม่ควรเอาพ่อแม่มาตัดสินลูกหรอกมั้งคะ?”
เธอสูดหายใจเข้าอย่างลึก “งั้นพวกคุณดูออกไหมคะ ว่าแม่หนูทิ้งหนูไปตั้งแต่หนูเกิด พ่อหนูยังเป็นคนติดเหล้าอีก?”
“หนูยังพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง”
“พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงของหนูทำได้ทุกอย่าง เพื่อเงินแล้ว พวกเขาบังคับให้หนูแต่งงานกับฉินโม่หานเป็นการตอบแทนบุญคุณพวกเขา”
“ถ้าจะพูดตามหลักการที่ว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น หนูคงเป็นคนที่ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ไม่มีจริยธรรม แล้วก็เป็นคนไร้ความผิดชอบใช่ไหมคะ?”
คำพูดของหญิงสาว ทำให้บรรยากาศภายในห้องเงียบลงในทันที
สามีภรรยาตระกูลลั่วมองซูสือเยว่อย่างตกใจ
พวกเขารู้สึกตกใจกับ ประวัติชีวิตของซูสือเยว่ แล้วก็ความกล้าของผู้หญิงคนนี้
พวกเขาก็เพิ่งได้เจอกับเธอวันนี้ที่บ้านตระกูลฉิน
เธอกลับยอมเอาเรื่องในอดีตทุกอย่างของเธอมาเล่าให้ฟัง ในตอนที่เกิดความเห็นต่างที่กำลังคุยกันอยู่
ความจริงใจของเธอ ทำให้ลั่วชิงเจ๋อที่อยู่ข้างๆรู้สึกเริ่มเกรงใจที่จะคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แย่ต่อ
ทันใดนั้น ชายหนุ่มเบ้ปาก “พูดมากขนาดนี้ทำไม?”
“คุณจะไปไหม?”
“ไป”
ซูสือเยว่กัดริมฝีปาก ก่อนที่จะโค้งคำนับบอกลาสามีภรรยาตระกูลลั่ว แล้วหันหลังเดินตามลั่วชิงเจ๋อไป
พอออกจากโรงแรม ซูสือเยว่เห็นทางตรงข้ามหน้าโรงแรมมีร้านขายเกี๊ยวอยู่
เธอจำได้ว่า ลั่วเยียนเคยพูดตอนถ่ายรายการว่า อาหารที่เธอชอบที่สุดก็คือเกี๊ยว อาหารที่น้องชายเธอชอบที่สุดก็คือเกี๊ยวเหมือนกัน
และแล้วหญิงสาวก็เม้มปาก แล้วลากลั่วชิงเจ๋อเดินเข้าร้านขายเกี๊ยว
“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณลุงกับคุณป้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”
เหตุผลของเธอทำให้ลั่วชิงเจ๋อยอมทำตาม
ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามซูสือเยว่อย่างไม่เต็มใจ
ร้านขายเกี๊ยวใช้เวลาต้มเกี๊ยวนานมาก
ยิ่งทำให้ซูสือเยว่ทนไม่ได้ที่จะพูดคุยกับลั่วชิงเจ๋อ
เนื้อหาการพูดคุย คงหนีไม่พ้นเรื่องของลั่วเยียน
“เธอจะดีขึ้นแน่นอน”
ลั่วชิงเจ๋อเทน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง ก่อนจะเม้มปากเบาๆ “พี่สาวผมเป็นเด็กดีมาก”
“เขาไม่มีทางยอมให้แม่เสียลูกสาวไปสองคนภายในไม่กี่ปีหรอก”
ลูกสาวสองคน?
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว “คุณมีพี่สาวอีกคน?”
ร่างกายลั่วชิงเจ๋อของชะงักไปสักครู่
“น่าจะมั้ง”
“แต่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ”
“ลู่จื่อเหยาที่ก่อนหน้านี้เคยพูดถึงไง”
ลู่จื่อเหยา！？
ซูสือเยว่ตกใจจนเบิกตากว้าง “เขาเป็นพี่ของคุณด้วยหรอ?”
“อื้ม”
ใบหน้าที่ดูเกเรของลั่วชิงเจ๋อในตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผูกพันที่มีต่อลั่วเยียน“ตอนเด็กพี่สาวผมเคยโดนลักพาตัวไปขาย แต่สุดท้ายเขาก็หนีออกจากบ้านพวกค้ามนุษย์มาได้”
“สุดท้ายก็โดนคนส่งเข้าบ้านเด็กกำพร้า”
“พี่ผมรู้จักกับลู่จื่อเหยาที่บ้านเด็กกำพร้า เขาสองคนสนิทกันจนเหมือนพี่น้อง”
“จากนั้นตอนที่ตำรวจพาพ่อกับแม่ไปหาพี่ พี่เอาแต่ขอร้องพ่อกับแม่ให้รับเลี้ยงลู่จื่อเหยาด้วย”
“เพราะฉะนั้น”
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขมขื่น “จากนั้นแม่ก็เลยพาเธอกลับบ้านด้วย แล้วเลี้ยงเหมือนเป็นลูกแท้ๆ”
“แต่ว่า……”
เขาก้มหัวลง “ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว”
“พี่สาวผมมอบครอบครัวให้กับลู่จื่อเหยา มอบความหวังที่จะมีชีวิตใหม่ให้ลู่จื่อเหยา”
“แต่สิ่งที่ลู่จื่อเหยาตอบแทนเธอคือ ทำให้ผู้ชายที่พี่ผมรักที่สุด มีพื้นที่สำหรับเธอด้วยเสมอ”
คำพูดของเขา ทำให้ซูสือเยว่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ อยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้ลั่วเยียนมากๆ
แต่พอนึกดูแล้ว……
“จริงๆมันไม่ใช่ความผิดของลู่จื่อเหยา”
“เธออาจจะคาดไม่ถึง……”
“ทำไมเธอจะคาดไม่ถึง”
ลั่วชิงเจ๋อยิ้มอย่างเยือกเย็น “เขาเป็นขโมย”
ซูสือเยว่เม้มปาก ยังไม่ทันที่จะได้ถามว่าลู่จื่อเหยาขโมยของอะไรของลั่วเยียนไป เกี๊ยวก็ถูกต้มเสร็จพอดี
ลั่วชิงเจ๋อถือถุงเกี๊ยวแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆพร้อมโบกมือลาซูสือเยว่
ในตอนที่เขากำลังจะหันหลังนั้น จู่ๆเขาเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
เขาหันหน้ากลับมา ริมฝีปากเขาพูดด้วยความเย็นชา “ลู่จื่อเหยาขโมยของสำคัญที่สุดของพี่ผมไป”
