สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 137 เธอหวานกว่าน้ำผึ้ง

ในเวลาอาหารค่ำ ซูสือเยว่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศ​แปลกๆ

เธอเหลือบไปมองฉินโม่หานที่กำลังกินข้าวด้วยสีหน้าที่เย็นชาอยู่ข้างๆเธอ จากนั้น ก็เหลือบไปมองซิงเฉินและซิงกวงที่กำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์​ รู้สึกว่าเมื่อสักครู่​ที่เธออยู่ในห้องครัวจะพลาดอะไรบางอย่างไป

สัญชาตญาณ​บอกเธอว่า เธอต้องพลาดอะไรสนุกๆไปแน่เลย

ทว่า เห็นสีหน้าของฉินโม่หานไม่ค่อยดีนัก เธอก็เลยไม่กล้าที่จะถามออกไปตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่……….

ถ้าไม่ถามเธอก็ไม่สบายใจ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน​ ในที่สุดเธอก็เหลือบไปมองซิงเฉินอย่างทนไม่ไหว“กินข้าวดีๆ มีอะไรน่าหัวเราะเหรอ?”

ซิงเฉินยิ้มแล้วมองไปยังเธอ “หม่ามี๊​ แด๊ดดี้​บอกว่าหม่ามี๊​ชอบแด๊ดดี้มากเลย”

“ชอบจน ทักไปบอกอรุณสวัสดิ์​ในตอนเช้า และบอกฝันดีในตอนกลางคืน แถมยังส่งข้อความหวานๆชวนเลี่ยนไปอีกด้วย”

พูดจบ เขากะพริบ​ตาแล้วมองไปที่ใบหน้าของซูสือเยว่ “หม่ามี๊​ ทำแบบนี้เหรอครับ?”

ซูสือเยว่：“……”

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอถึงถามซิงเฉินออกไป

ทำไมเรื่องที่เธออยากรู้นั้น กลายเป็นเรื่องของตัวเองเสียล่ะ?

ผู้หญิงเม้มปาก และมองไปทางฉินโม่หานโดยไม่รู้ตัว

พอดีกับผู้ชายก็กำลังมองเธออยู่

ดวงตาทั้งสองสบกัน ฉินโม่หานมองเธออย่างนิ่งๆแล้วยักไหล่ ประมาณว่า แล้วแต่เธอจะพูด

ซูสือเยว่จะกล้าพูดมั่วได้อย่างไร?

เธอประหม่าจนกระแอมออกเสียงเล็กน้อย “คือ…….มันเป็นแบบนี้”

ตอนนั้น ฉินโม่หานเอาโทรศัพท์​ของเธอไปเมมเบอร์​ของตัวเองว่า “ที่รัก” เธอจึงคิดว่าเบอร์นั้นเป็นเบอร์ของฟู๋เชียนเชียน เธอก็เลยส่งข้อความไปทักทายในยามเช้าเป็นประจำ แถมยังส่งคำพูดหวานๆชวนเลี่ยนไปอีกด้วย

สิ่งเหล่านี้เป็นข้อเท็จจริงที่เป็นรูปธรรม ไม่เสียหายที่จะยอมรับ

“อ๋อ”

ซิงเฉินยิ้มตาหยี​แล้วหันไปหาซิงกวงที่อยู่อีกด้านหนึ่ง “ได้ยินหรือยัง!”

“สิ่งที่แด๊ดดี้ของพี่พูดเป็นความจริงทั้งนั้น!”

“หม่ามี๊​ของพี่ชอบแด๊ดดี้​จริงๆ!”

มือที่กำลังกินข้าวของซิงกวงสั่นเล็กน้อย

วินาทีต่อมา สาวน้อยก็ไปคีบผักกาด แล้วยัดไปที่ปากของซิงเฉิน “กินข้าวดีๆ!”

ซิงเฉินพูดถึงครึ่งหนึ่งก็มีผักกาดยัดเข้าไปในปาก เด็กน้อยอึ้งไปทันที ไม่รู้ว่าควรกินผักเข้าไปแล้วพูดต่อ หรือคายผักทิ้งดี

หลังจากที่ตีกับความคิดของตัวเอง ซิงเฉินก็ตัดสินใจที่จะกินผักเข้าไปแต่โดยดี

เมื่อเห็นการโต้ตอบของซิงกวงและซิงเฉินแล้ว ภายในใจของซูสือเยว่ก็รู้สึกเต็มไปด้วยความอบอุ่น

นี่ถึงจะเป็นภาพของพี่ชายและน้องสาวที่เธอจินตนาการ​ไว้

พูดตามจริง ในหลายๆครั้ง เธอยังเคยสงสัยว่า ซิงเฉินกับซิงกวงเป็นพี่น้องแท้ๆหรือเปล่า

เพราะในหลายๆครั้ง ปฏิสัมพันธ์​ระหว่างเขาสองคนนั้นสนิทสนม​กันอย่างเป็นธรรมชาติ​ ราวกับว่า พวกเขาไม่ได้เพิ่งรู้จักกัน แต่เป็นพี่น้องสายเลือด​เดียวกันที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด

“หม่ามี๊​”

ทันใดนั้น เสียงของซิงหยุนก็ดึงสติเธอกลับมา

ผู้หญิงได้สติกลับมา แล้วมองไปยังซิงหยุนที่อยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง “ว่าไงคะ?”

ซิงหยุนคีบปลาให้เธอด้วยท่าทางที่สง่างาม “หม่ามี๊​”

“หม่ามี๊​กับแด๊ดดี้​มีน้องสาวที่น่ารักเหมือนซิงกวงอีกคนดีไหมครับ?”

เด็กน้อยถามขึ้นอย่างจริงจัง สีหน้าของซูสือเยว่จึงแดงขึ้นมาทันที

เธอกัดริมฝีปาก​ แล้วพูดขึ้นเสียต่ำ “หม่ามี๊​เคยรับปากลูกๆไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

แม้แต่สัญญา​ก็เซ็นแล้ว เธอจะหนีไปไหนได้?

มีลูกสาวกับฉินโม่หาน………

เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

นอกจากนี้ ช่วงนี้ฉินโม่หานก็ช่วยเหลือเธอเยอะมาก นอกเหนือจากเรื่องนี้แล้ว เธอก็ไม่รู้จะตอบแทนเขายังไงแล้ว…….

“แด๊ดดี้​ ได้ยินหรือยังครับ?”

ซิงหยุนหันไปกะพริบ​ตาให้ฉินโม่หาน “หม่ามี๊​ยินยอมแล้ว”

ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว ยังไม่เข้าใจความหมายของซิงหยุน ฉินโม่หานที่อยู่ข้างๆเธอก็วางตะเกียบ​ลงแล้ว “เธอกินอิ่มหรือยัง?”

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงถามขึ้นแบบนี้ ทว่า เธอก็ตอบไปอย่างจริงจัง “อิ่มแล้ว”

“กินอิ่มก็ดีแล้ว”

ผู้ชายยืนขึ้นด้วยท่าทางที่สง่า แล้วเดินเข้าไปหาเธอ

เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีบางอย่าง……..

ภายในใจของซูสือเยว่ราวกับมีสัญญาณ​เตือนภัยดังขึ้น

ยังไม่ทันโต้ตอบอะไร เธอก็ถูกฉินโม่หานอุ้มขึ้นท่าเจ้าหญิง!

“อ๊ะ…….”

ในตอนที่ขาสองข้างลอยขึ้นจากพื้น เธอก็อุทานออกมาโดยสัญชาตญาณ​

สองพี่น้องที่กำลังถกเถียง​กันก็หยุดชะงัก​ แล้วมองไปยังซูสือเยว่ด้วยความตกใจ

ซูสือเยว่ถูกผู้ชายอุ้มไว้ในอ้อมอก ดวงตาใสๆสามคู่มองไปยังเธอพร้อมๆกัน

เธออายจนรีบซุกหน้าเข้าไปที่อกของฉินโม่หาน “ลูกๆก็อยู่ นายทำอะไรเนี่ย”

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาพูดขึ้น

“ลูกชายของฉันสองคน กับสาวน้อยที่ตัวติดเธอทั้งวัน”

“อยู่ต่อหน้าพวกเขา มีอะไรน่าอายล่ะ?”

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “หรือว่า เธอกลัวว่าสาวน้อยจะไปรายงานจี้หนานเฟิง?”

“เธอชอบจี้หนานเฟิง?”

ซูสือเยว่：“……”

นี่มันเหตุผล​อะไรเนี่ย?

เธอกัดริมฝีปาก​ และจงใจโกรธ​เขา “จี้หนานเฟิงเป็นความฝันของวัยรุ่นมากมาย การที่จะชอบเขาเป็นเรื่องปกตินี่นา ขนาดฟู๋เชียนเชียนยังชอบเขาเลย!”

“เขาชอบได้ แต่เธอชอบไม่ได้”

ผู้ชายใช้ขาเตะประตูห้องนอนออก

วินาทีต่อมา ซูสือเยว่ก็ถูกวางลงบนเตียงใหญ่ที่นุ่ม

ร่างกายที่แข็งแรงของผู้ชายก็กดทับลงไป “ต่อไปนี้ ในใจของเธอและในสายตาของเธอ ต้องมีแค่ฉัน”

คำพูดที่เอาแต่ใจนี้ ทำให้ซูสือเยว่รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปาก​ แล้วสบตากับฉินโม่หานอย่างแพ้ไม่ได้ “ในใจและในสายตาของฉันสามารถมีแค่นายได้”

“แล้วนายล่ะ?”

“ในใจและในสายตาของนายก็มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหม?”

เธอถามกลับอย่างเจ้าเล่ห์​ ทำให้ฉินโม่หานยกยิ้มมุมปาก

ยัยบื้อนี้ เรียนรู้ที่จะโต้ตอบกลับแล้ว

เขาเอามือขึ้นไปจับกรามของเธอ ให้เธอมาสบตากับเขา

ดวงตาที่ลึกไร้ก้นบึ้ง​ของผู้ชายนั้น ราวกับจะดูดซูสือเยว่เข้าไปทั้งตัว “เธอคิดว่าไงล่ะ?”

วินาทีต่อมา มือของผู้ชายก็จับไปที่ท้ายทอย​ของเธอ จากนั้นก็กดจูบลงไป

เขาจูบไปทั่วทุกตารางนิ้ว​ของผิวเธออย่างเอาแต่ใจ และสุดท้าย มือหนาก็หยุดอยู่ที่เอวบางของเธอ “ซูสือเยว่”

เธอถูกเขาจูบจนสติหลุด และสมองก็พร่ามัว​ไปหมด

เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อเธอ เธอจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “หืม?”

ความอ่อนโยนราวกับสายน้ำนี้ ทำให้สติเส้นบางๆของฉินโม่หานนั้นขาดไปโดยสมบูรณ์​

เขากัดไปที่ติางหูของเธอ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำข้างๆหูเธอ “เธอนั้นหวานกว่าน้ำผึ้งเสียอีก”

พูดจบ สิ่งที่ต้อนรับซูสือเยว่คือ ศึกหลวง

การทรมานและเพลิดเพลินร่วมกัน

ในตอนที่กำลังเสพสมกันอย่างเพลิดเพลิน​ เธอก็กอดคอของเขาแน่น จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อยว่า “ทำไม นายถึงชอบบอกว่าฉันหวานล่ะ?”

ในความทรงจำ​ลางๆ เธอจำได้ว่าเคยมีคนพูดกับเธอแบบนี้

“เพราะว่า”

เขาจูบไปที่ไหปลาร้า​ของเธอ “สิ่งที่หวาน จะทำให้คนจดจำได้ดี”

ในชีวิตนี้ ฉินโม่หานเคยมีอะไรกับผู้หญิง​แค่สองคน

คนแรกคือ คนที่มีอะไรด้วยเมื่อห้าปีก่อน

วันนั้นเขาดื่มเหล้าที่โดนวางยาเข้าไป แล้วเข้าไปในห้องของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็ทำกิจกรรม​และอ้อยอิ่ง​ไปทั้งคืน

เธอทิ้งเขาไว้กับลูกชายสองคนและเสียชีวิตไป

อีกคนหนึ่งก็คือ ห้าปีต่อมา ซูสือเยว่ที่กำลังอยู่ใต้ร่างเขา

ผู้หญิงสองคน แม้จะไม่เกี่ยวข้องกัน ทว่า ความรู้สึกที่ให้เขานั้นเหมือนกัน

หวาน อ่อนโยน ทำให้ผู้คนจดจำและยากที่จะลืม