จี้หนานเฟิงเงยหน้า มองไปยังเมืองที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนไกลๆ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ “ผมไม่ได้คิดจะยื้อแย่งกับเขา”
“หรือจะพูดว่า ผมไม่ได้คิดจะแย่งชิงอะไรกับใครทั้งนั้น”
พูดพลาง เขาก็หันหน้ามา แววตาดื้อรั้น “สิ่งที่ผมสนใจ คือผมต้องการหรือไม่ ชอบหรือไม่ชอบ”
“ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่า ผมต้องการซูสือเยว่ ชอบซูสือเยว่”
“ดังนั้น ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายคือฉินโม่หานหรือหานโม่ฉิน สิ่งที่ผมควรแย่งชิง ผมก็จะพยายามแย่งชิงกลับมา”
มองดูสายตาของเขา เหลียงหยูซินขมวดคิ้ว “แต่ว่าเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงจี้ ฉันได้ยินว่า…คุณก็มีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ใช่มั้ยคะ”
“ฉันแค่คิดว่า ในเมื่อคุณมีการหมั้นหมายแล้ว ซูสือเยว่ก็มีท่านชายฉิน ก็ควรจะ….”
“การหมั้นหมายนั้น มีก็เหมือนไม่มี”
ผู้หญิงคนนั้นที่หมั้นหมายกับเขา จนตอนนี้ยังสาบสูญไม่รู้ชะตากรรม
เธออาจจะแต่งงานแล้ว หรืออาจจะตายไปตั้งนานแล้ว
เขาไม่สามารถให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้เป็นหรือตายมายึดติดอยู่กับตำแหน่งว่าที่ภรรยาของเขาเอาไว้ตลอด
ชายหนุ่มก้มมองดูโทรศัพท์มือถือ “ผมเคยถามผู้กำกับเฉิงแล้ว การถ่ายภาพยนตร์เรื่องนี้ยังมีเวลาอีกสองสัปดาห์ครึ่ง”
“หลังจากเสร็จสิ้นงานนี้ ผมวางแผนว่าจะกลับบ้านสักครั้ง เพื่อยกเลิกการหมั้นหมาย”
พูดจบ เขาก็หมุนตัวเหลือบมองเหลียงหยูซิน “รู้ว่าตัวผมมีการหมั้นหมายอยู่ ดูท่าสถานะของคุณเหลียง ก็คงไม่ธรรมดานะครับ”
เหลียงหยูซินยิ้มแต่ไม่พูดอะไร “ฉันถือว่ามีความเกี่ยวข้องกับว่าที่ภรรยาของคุณคนนั้นนิดหน่อย แต่เป็นแค่ญาติห่างๆ”
พูดจบ เธอก็บิดขี้เกียจ “ดูท่าคงจะไม่สามารถเป็นญาติที่เกี่ยวดองกับเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงจี้ได้แล้ว”
จี้หนานเฟิงกระตุกยิ้มที่ริมฝีปาก “ไม่ว่าสุดท้ายแล้วซูสือเยว่จะเลือกใคร……”
เขาก็จะพยายามทำทุกอย่าง เพื่อสิ่งที่ตนเองชอบ
……
เช้าตรู่วันต่อมา ซูสือเยว่ตื่นขึ้นมาที่คฤหาสน์ตระกูลฉิน
เธอลืมตา มองดูเพดานที่คุ้นตา ทั้งหัวตื้อไปเล็กน้อย
เมื่อคืนเธอ…ไม่ใช่ว่ากลับไปที่โรงแรมแล้วเหรอ
ทำไมถึงตื่นขึ้นมาที่ห้องนอนของเธอกับฉินโม่หานได้ล่ะ
เธอทะลุมิติเหรอ
ละเมอเหรอ
“หม่ามี๊ดื่มจนเมาแล้ว”
ตอนที่หญิงสาวคิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่นั้น ก็มีเสียงเย็นของเด็กน้อยดังขึ้นข้างหูเธอ
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว รีบลุกขึ้นจากเตียงมานั่ง
บนพรมในห้องนอน ซิงหยุนถือหนังสือนั่งเฝ้าเธออยู่บนม้านั่งตัวเล็ก
เด็กน้อยยังคงอ่านหนังสือต่อไปไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา “หม่ามี๊มาอยู่ที่นี่ได้ ก็เพราะหม่ามี๊ดื่มจนเมาแล้ว แด๊ดดี้ก็เลยอุ้มหม่ามี๊กลับมา”
“เมื่อคืนหม่ามี๊กอดแด๊ดดี้ร้องไห้ทั้งคืน บอกว่าแด๊ดดี้ไม่ชอบหม่ามี๊”
ซูสือเยว่ “………”
เธอรีบเอามือวางบนแก้มแดงทั้งสองข้าง “ลูกพูดโกหกเป็นแล้วเหรอเนี่ย”
มือของซิงหยุนที่กำลังจะเปิดหน้าหนังสือค่อยๆชะงัก
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ เด็กน้อยก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “มาที่ห้องนอนใหญ่สิ”
ปลายสายนั้นมีเสียงที่ไม่เต็มใจนักของซิงเฉิน “มีอะไรครับพี่ ผมกับซิงกวงกำลังเล่นว่าวกันอยู่นะ”
“หม่ามี๊บอกว่าพี่โกหก บอกว่าเมื่อคืนไม่ได้ดื่มจนเมาจนนอนกอดแด๊ดดี้ร้องไห้ทั้งคืน”
ซิงเฉิน “ได้ครับพี่ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้”
ซูสือเยว่ “……….”
เธอไอแห้งๆ “ลูกให้ซิงเฉินกลับมาทำไม”
“ให้หม่ามี๊ดูหลักฐาน”
เด็กน้อยวางโทรศัพท์มือถือลง “เมื่อคืนพ่อให้พวกเราเก็บหลักฐานเอาไว้ รอให้แม่ตื่นมาค่อยให้แม่ดู”
ซูสือเยว่ “…….”
“นี่เป็นความคิดของพ่อลูกเหรอ”
“อืม”
ซิงหยุนยักไหล่ “แด๊ดดี้บอกว่า ถ่ายวิดีโอตอนที่หม่ามี๊บ้าระห่ำในตอนสาวๆ เอาไว้ รอจนตอนแก่ค่อยเอาออกมาหัวเราะเยาะหม่ามี๊”
ซูสือเยว่ “…….”
ผู้ชายคนนี้ทำไมร้ายกาจแบบนี้
เธอเม้มปาก กำลังจะบอกว่าเธอไม่อยากดู คำพูดมาถึงข้างปากแล้วแต่กลับหยุดชะงัก
ถ้าเธอบอกว่าไม่ดู ด้วยความฉลาดระดับซิงหยุนและซิงเฉิน จะต้องไม่ให้เธอมีโอกาสได้สัมผัสวิดีโอนี้เลยแม้แต่ปลายเล็บ
อย่างนั้นเธอจะมีโอกาสลบทิ้งได้อย่างไร
เธอไม่อยากให้พวกเขาเก็บวิดีโอนี้เอาไว้เพื่อมาหัวเราะเยาะเธอตอนแก่จริงๆ! คิดมาถึงตรงนี้ หญิงสาวมองซิงหยุนพลางยิ้มอย่างเขินๆ “ซิงเฉินจะกลับมาเมื่อไหร่”
“5นาที”
เด็กน้อยนั่งพิงบนม้านั่ง เอ่ยปากอย่างจริงจังว่า “พวกเขาไปเล่นว่าวกันที่สวนดอกไม้หลังบ้านครับ จากสวนหลังบ้านมาที่วิลล่าต้องใช้เวลาสองนาที”
“เก็บว่าวหนึ่งนาที ขึ้นชั้นบนหนึ่งนาที”
“แล้วก็ยังมีอีกหนึ่งนาที ที่ซิงเฉินและซิงกวงโต้เถียงกัน”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในคำพูดของซิงหยุน
เธอคิดว่าซิงหยุนฉลาดมากพอและก็มีเหตุผลมากพออีกด้วย
แต่เรื่องของเวลานี้ เขาไม่สามารถคาดการณ์ได้แม่นยำขนาดนั้น
แต่เรื่องที่คาดไม่ถึงก็คือ…
ห้านาทีต่อมา ประตูห้องนอนก็ถูกคนผลักเปิดแล้วจริงๆ
ซูสือเยว่เหลือบมองดูเวลาตามสัญชาตญาณ ระยะเวลาห่างหลังจากที่ซิงหยุนวางสายห้านาทีพอดี
…..ซิงหยุนเด็กคนนี้เป็นปีศาจเหรอ
“หม่ามี๊!”
“คุณน้าซู!”
ซิงเฉินและซิงกวงสองเด็กน้อยผลักประตูเข้ามา นั่งลงข้างซิงหยุนซ้ายคนขวาคน
เด็กสามคนนั่งเรียงเป็นแถว ทำให้จู่ๆ ซูสือเยว่เกิดความรู้สึกว่าพวกเขาเป็นแฝดสามขึ้นมาทันที
พักหนึ่ง เธอก็ส่ายหน้า
ช่วงนี้เธอหัวสมองเลอะเลือนแล้วจริงๆ
ซิงหยุนและซิงเฉินเป็นลูกชายของเฉินเชี่ยน
ซิงกวงเป็นลูกสาวบุญธรรมที่จี้หนานเฟิงเก็บมาจากบ้านเด็กพร้าา
พวกเขาจะมีความเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร
“หม่ามี๊”
ซิงเฉินยิ้มเจ้าเล่ห์หยิบแท็บเล็ตออกมา หาวิดีโอ กดปุ่มเล่นวิดีโอ “หม่ามี๊ดู!”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว มองไปยังหน้าจอ…
ในวิดีโอ เธอถูกอุ้มอยู่ในอ้อมอกฉินโม่หาน สองมือของเขากำแน่น ร้องไห้น้ำตาเป็นสายฝน “คุณไม่ชอบฉันฮือๆๆๆ!”
“สำหรับคุณแล้วฉันไม่สำคัญ!”
“ฉันน่าสมเพชจัง แต่งงานครั้งแรก ก็ต้องเจอกับสามีที่ไม่มีฉันอยู่ในใจ!”
“ครั้งหน้า….ครั้งหน้าฉันจะต้องดูให้ดีๆ ก่อนแล้วฮือๆๆๆๆ!”
เสียงคร่ำครวญของหญิงสาวดังออกมาจากแท็บเล็ต ตะเบ็งเสียงแหลมมากขึ้น สุดท้ายเสียงก็แหบพร่าเลย
ซูสือเยว่ “…….”
เธอแทบจะทนไม่ไหวที่จะมุดหน้าแทรกแผ่นดินหนีไป
จะตีให้ตายเธอก็ไม่อยากที่จะยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้คือเธอ!
เธอรู้มาตลอดว่าตนเองคออ่อน
แต่เธอไม่รู้ว่า ตนเองเวลาดื่มจนเมาแล้ว….เครื่องดื่มแอลกอฮอล์นี่มันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ
“ซิงเฉิน ปิดเถอะ”
เธอเอ่ยอย่างขนหัวลุก
ซิงเฉินก็ปิดอย่างเชื่อฟัง “หม่ามี๊ ต่อไปไม่ต้องดื่มเหล้าแล้วนะครับ!”
“ได้ๆๆ ไม่ดื่มๆๆ ไม่ดื่มแล้ว!”
ตีให้ตายเธอก็ไม่ดื่มแล้ว!
ช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน!
เธอเตรียมจะลบวิดีโอทิ้ง
พอเงยหน้า ก็สบตาเข้ากับดวงตาที่แฝงด้วยความรอยยิ้มบริสุทธิ์ไร้เดียงสาสามคู่นั้น
ซูสือเยว่ “…….”
หลังจากดูวิดีโอที่ตนเองทำเรื่องน่าอับอายพร้อมกับพวกเขาสามคนแล้ว ซูสือเยว่ก็….ไม่อยากพูดคุยกับพวกเขาสักเท่าไหร่
เวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ส่งเสียงดังขึ้นมาพอดี
หญิงสาวเหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือ เป็นข้อความจากฟู๋เชียนเชียน
“สือเยว่ แกตื่นแล้วหรือยัง”
เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตอบข้อความกลับ กระแอมในคอเบาๆ “พวกเธอสามคนออกไปเถอะ หม่ามี๊จะตอบข้อความกลับเพื่อนของหม่ามี๊แล้ว”
ซิงหยุนซิงเฉินซิงกวงสบตากัน ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
คนหนึ่งเก็บแท็บเล็ต คนหนึ่งถือกระโปรงอยู่ คนหนึ่งกอดหนังสือเอาไว้
“พวกเราออกไปแล้วนะครับ!”
“ออกไปออกไปเถอะ!”
ซูสือเย่วหยิบโทรศัพท์มือถือ มองพวกเขาพลางยิ้มอ่อนๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอกในใจ
เธอต้องใจเย็น
“ใช่แล้ว หม่ามี๊”
ตอนที่เดินมาถึงประตู จู่ๆ ซิงเฉินก็ทำท่าทางเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “วิดีโอนี้หม่ามี๊จะลบทิ้งไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์ เพราะแด๊ดดี้มีบันทึกสำรองไว้แล้วครับ”
ซูสือเยว่ “…….”
ประตูปิดลง
ซูสือเยว่ล้มตัวลงบนเตียงอย่างกลุ้มใจ ในใจก็ยังรู้สึกโชคดีอยู่
ยังดี ที่ทำเรื่องน่าขายหน้าต่อหน้าฉินโม่หาน ไม่ได้ไปทำเรื่องพวกนั้นต่อหน้าทีมงานกองถ่าย
มิฉะนั้น ต่อไปเธอจะไปกองถ่ายอีกได้อย่างไร
เวลานี้ มีข้อความจากฟู๋เชียนเชียนส่งมาอีก เป็นวิดีโอ
หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย
ในวิดีโอ เธอนั่งอยู่ข้างๆ ทีมงานกองถ่ายทั้งหมด กอดขวดเหล้าร้องไห้น้ำตาไหลพราก “ฉินโม่หาน เขาไม่รักฉัน!”
ซูสือเยว่ “…….”
