ถือโอกาสตอนที่ชายหน้าหนวดคนนั้นไม่ได้ขยับ เหลียงหยูซินก็ได้รีบประคองซูสือเยว่ที่ได้เมาจนเหมือนกับก้อนโคลนที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งข้างถนนเอาไว้
ซูสือเยว่อ่อนเปลี้ยไปทั้งร่างก็ได้ทิ้งร่างลงมาบนบ่าของเธอ น้ำเสียงที่เมามายแต่ก็ยังมีความกราดเกรี้ยวอยู่ “ฉันไม่ใช่ว่าจะสู้เขาไม่ได้เสียหน่อย!”
ชายหน้าหนวดคนนั้นขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย อยากจะชักมือออกมาจากมือของฉินโม่หานตามสัญชาตญาณ แต่มันกลับชักออกมาไม่ได้เลย
เขาแทบจะใช้แรงทั้งหมดที่มี ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราได้บีบแรงออกมาจนหน้าแดง ก็ยังชักมือข้างนั้นออกมาไม่ได้
ทางเลือกสุดท้าย ชายคนนั้นจำต้องมองจ้องไปยังฉินโม่หาน “ปล่อยฉันนะ!”
“พี่น้องของฉันอยู่ที่นี่กันหมด อย่าบังคับให้ฉันต้องฆ่าแกนะ!”
“งั้นเหรอ?”
เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มได้เอ่ยออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาจางๆ เลิกตาขึ้นกวาดสายตาออกไปรอบๆ “พี่น้องของแก ยังจะช่วยแกได้อยู่เหรอ?”
ลูกพี่ใหญ่หน้าหนวดคนนั้นจึงได้ขมวดคิ้วออกมา พร้อมกับหันหน้าออกไปทันที…
ด้านหลังของเขา พี่น้องยี่สิบกว่าคนนั้นของของเขา แต่ละคนต่างก็ได้ถูกคนของฉินโม่หานจับกุมโดยการจับทั้งสองมือมาไขว้เอาไว้ข้างหลัง
สีหน้าของชายหน้าหนวดคนนั้นได้ซีดเผือดออกมาทันที
เขาหันหน้าไป จ้องมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆคนนั้นไปนิ่งๆ “แก…”
เขาเอาคนมากมายมาจากไหน!?
“คุณเฉิน”
ฉินโม่หานสะบัดมือของชายหน้าหนวดออกไปอย่างเย็นชา มือใหญ่ได้คีบบุหรี่มามวนนึง พร้อมกับจุดมันไปอย่างสง่างาม “เคยมีใครบอกแกมั้ยว่าคนที่ไม่ควรหาเรื่องก็อย่าไปหาเรื่อง”
ในระหว่างที่สูบบุหรี่อยู่นั้น เขาก็ได้ยกมือขึ้นชี้ไปทางซูสือเยว่ “นี่คือภรรยาของฉัน”
“ได้ข่าวว่าแกไม่เพียงแต่จะหยาบคายกับภรรยาของฉันแล้ว แต่ยังคิดจะให้ฉันเอาเงินมาไถ่ตัวมาให้แกอีก”
“ความคิดดี”
“แต่อันดับแรก”
ชายหนุ่มพ่นควันบุหรี่ออกมาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ผันร่างหันไปนั่งลงบนม้านั่งยาวที่อยู่ตรงกันข้ามกับเหลียงหยูซิน
เขาพิงเข้ากับม้านั่งยาวไปอย่างเกียจคร้าน ขาทั้งสองข้างไขว้กันอย่างสง่างาม “อันดับแรกแกต้องมีชีวิตเพื่อที่จะได้เสพสุขก่อน”
ความเยือกเย็นที่รุนแรงบนร่างของเขาได้แผ่ออกมา ทำให้ชายหน้าหนวดคนนั้นหนาวสั่นออกมาทันที
เขากัดริมฝีปากออกมา มองซูสือเยว่ที่เมามายกับเหลียงหยูซินที่อยู่ไม่ไกลออกไป แล้วก็หันมามองเหล่าพี่น้องด้านหลังที่ได้ถูกคุมตัวเอาไว้ทั้งหมดไปอีกที…
“ปัง—!”
ชายคนนั้นได้คุกเข่าลงตรงหน้าของฉินโม่หานเสียงดังทันที “คุณฉิน พวกเราเมาก็เลยพูดอะไรที่มันไร้สาระออกไป”
“ผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณช่วยยกโทษให้กับความผิดพลาดของผู้ต่ำต้อยอย่างผม อย่าได้เอามาใส่ใจเลยนะครับ”
เหลียงหยูซินที่โอบซูสือเยว่อยู่ข้างๆส่งเสียง “พรืด” ออกมา
ลูกพี่ใหญ่หน้าหนวดคนนั้น เมื่อกี้นี้ยังดุร้ายมากขนาดไหน ตอนนี้กลับตะลีตะลานเป็นอย่างมาก!
เธอยังนึกเลยว่าด้วยท่าทีที่จะต้องทำลายความบริสุทธิ์ของเธอกับซูสือเยว่เสียให้ได้นั้นแล้ว ให้ตายยังไงก็คงจะไม่ยอมแพ้แน่
แต่พอเจอฉินโม่หานได้ไม่เกินห้านาที ก็ยอมคุกเข่าลงไปเสียแล้ว?
“รู้ว่าแกมันทำงานตามเงินจ้าง”
ฉินโม่หานพ่นควันบุหรี่ออกมานิ่งๆ “บันทึกการคุยเรื่องการโอนเงิน”
ชายหน้าหนวดใบหน้าซีดเผือดออกมา
“คุณฉิน นี่มัน…มันคงไม่ดีหรอกมั้งครับ?”
หลังจากนี้ไปเขายังต้องอยู่ในสายนี้อยู่ ถ้าถูกคนอื่นรู้เข้าว่าเขาขายลูกค้าแล้วล่ะก็ จากนี้ไปคงไม่มีทางที่จะได้รับงานแบบนี้อีกแน่!
“ไป๋ลั่ว”
ฉินโม่หานเองก็ไม่ได้บังคับอะไร เขาได้มองไป๋ลั่วไปนิ่งๆ “แจ้งตำรวจเถอะ”
“คุณ…คุณฉิน!”
ทันทีที่ได้ยินว่าฉินโม่หานต้องการจะแจ้งความ ชายหน้าหนวดก็เริ่มลนลานขึ้นมา
“คุณ…คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”
“แต่อย่าแจ้งความเลยนะครับ!”
คนอย่างพวกเขาแล้ว คดีที่แบกเอาไว้ก็เยอะอยู่ ก็เลยกลัวคนจะแจ้งความที่สุดแล้ว!
ฉินโม่หานสูบบุหรี่ไปนิ่งๆ “การโอนเงินและบันทึกการสนทนา”
เห็นเขายืนกรานมาอย่างนั้น ชายหน้าหนวดก็ได้ทอดถอนหายใจออกมายาวๆ สุดท้ายก็ต้องเอาโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า วางลงไปในมือของไป๋ลั่วที่อยู่ข้างๆ “คุณรู้มันก็ได้อยู่หรอก”
“แต่อย่าประกาศออกไปเลยนะ…”
ไป๋ลั่วรับโทรศัพท์มาตรวจดูไปรอบหนึ่ง
“คุณผู้ชายครับ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย “เป็นหยางชิงโยวครับ”
“หยางชิงโยว!?”
เหลียงหยูซินที่อยู่ข้างๆก็ได้ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที “ฉันก็รู้อยู่หรอกว่ายัยผู้หญิงคนนี้มันไม่ได้ความหวังดีอะไรเลย!”
ก่อนหน้านี้ยังกินอาหารข้างทางมาด้วยกันกับพวกเขา ในตอนหลังก็ติดต่อกับพวกอันธพาลเพื่อมาทำลายความบริสุทธิ์ของเธอกับซูสือเยว่!?
ผู้หญิงแบบนี้ ทำไมจิตใจมันถึงได้ชั่วร้ายอย่างนี้?
ยังดีที่ด้วยความช่วยเหลือของซูสือเยว่ เธอก็เลยได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับหล่อนไปนานแล้ว
ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็ จะตายยังไงก็ไม่รู้!
“เก็บหลักฐานเอาไว้”
ฉินโม่หานสั่งไป๋ลั่วจบ เลิกสายตาขึ้นมองชายหน้าหนวดที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นไปแวบหนึ่ง และกลุ่มลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่งอยู่ด้านหลังของเขา
“ฉันจะไม่แจ้งตำรวจ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ระบายอารมณ์ออกไปให้กับภรรยากับเพื่อนของภรรยาของฉันหรอกนะ”
“จัดการพอให้นอนพักฟื้นอยู่บนเตียงไปสักครึ่งเดือนแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน สาวเท้าเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของเหลียงหยูซิน
มือใหญ่ของชายหนุ่มกุมไหล่ของซูสือเยว่เอาไว้ “ให้ฉันจัดการเองดีกว่า”
เหลียงหยูซินถูกการกระทำนี้ของเขาทำเอาเธอรู้สึกหล่อโดนใจไปเลย
เธอผละมือออกไปอย่างเลื่อนลอย ปล่อยให้ฉินโม่หานอุ้มซูสือเยว่เดินออกไป
หล่อ…หล่อเกินไปหน่อยแล้วมั้ยเนี่ย?
ท่านชายฉินคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าจี้หนานเฟิงเลย!
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือว่าบุคลิกลักษณะ แม้แต่ระดับความจริงจังต่อตัวซูสือเยว่เอง เขาก็เหนือกว่าทั้งนั้น!
ถ้าหากว่าเหลียงหยูซินเมื่อก่อนหน้านี้นั้นก็จะยังคิดว่าการที่ซูสือเยว่ไม่ชอบจี้หนานเฟิงนั้นมันเป็นการไม่รู้จักดีชั่ว
อย่างนั้นแล้วตอนนี้ เธอคิดว่าถ้าซูสือเยว่ไปชอบลี่จิ่งชวน นั่นต่างหากที่จะเป็นการไม่รู้จักดีชั่วน่ะ!
“ไปกันเถอะ”
ฉินโม่หานอุ้มซูสือเยว่ที่กำลังเมามายไม่ได้สติขึ้นมา สาวเท้าก้าวใหญ่ๆเดินออกไป
เหลียงหยูซินนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ได้รีบตามไปทันที
ทั้งสองคนเดินอยู่ข้างหน้า ด้านหลังก็มีเสียงร้องไห้ครวญครางของผู้ชายดังเข้ามาเป็นช่วงๆ
เหลียงหยูซินเดินไปพลาง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาไปโดยจิตใต้สำนึกไปพลาง
ตลอดทั้งเย็นวันนี้ ความรู้สึกของเธอมันเหมือนกับกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะอยู่เลย
ความสิ้นหวังตั้งแต่ตอนแรก จนถึงความรู้สึกเบิกบานใจหลังจากที่ซูสือเยว่ได้ต่อยคนพวกนั้นร่วงไป จนถึงตอนที่ถูกปิดล้อมกันเอาไว้ แล้วก็ความรู้สึกยินดีปรีดาหลังจากที่ได้หลุดพ้นออกมาจากสถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างนั้นได้ในตอนนี้
เป็นเพื่อนกับซูสือเยว่ แท้จริงแล้วมันให้ความรู้สึกตื่นเต้นกว่าการเป็นเพื่อนกับหยางชิงโยวเยอะเลย!
คิดถึงตรงนี้แล้ว เธอก็ได้ถ่ายภาพที่ฉินโม่หานกำลังอุ้มซูสือเยว่ออกไปส่งไปให้หยางชิงโยว
“สามีของซูสือเยว่หล่อมากจริงๆ!”
ในเมื่อเรื่องคืนนี้ล้วนแล้วจะเป็นฝีมือของหยางชิงโยวทั้งนั้น อย่างนั้นแล้วเธอจะต้องกำลังตั้งตารอข่าวอยู่แน่นอน
และมันก็เป็นไปอย่างที่คิด
ภายในห้องของโรงแรมที่เป็นสถานที่ในการถ่ายทำแห่งหนึ่ง
หยางชิงโยวกำโทรศัพท์นอนอยู่บนเตียง ทุกๆห้านาทีเธอก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู กำลังรอการตอบกลับมาของคนทางฝั่งนั้นอยู่
แต่ในครั้งนี้ ผ่านไปแล้วห้านาที ข่าวที่เธอได้มาไม่ได้ส่งมาจากลูกพี่ใหญ่หน้าหนวดคนนั้น แต่กลับเป็นเหลียงหยูซินแทน
หยางชิงโยวย่นคิ้วออกมา ภายในใจเกิดสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อย
ในเวลานี้… เหลียงหยูซินไม่ใช่ว่าควรจะต้องถูกจับเอาไว้กับซูสือเยว่อยู่หรือไง?
ทำไมถึงได้ยังมีอารมณ์มาส่งข้อความให้เธออีก?
หรือว่าจะเป็นคนของเธอที่ส่งมา?
ความรู้สึกที่แฝงไปด้วยความสงสัย หยางชิงโยวกดเข้าไปในกล่องข้อความ
เข้าไปยังจุดหมายแล้ว เป็นภาพเบื้องหลังที่สูงใหญ่ของฉินโม่หาน
เขากำลังอุ้มซูสือเยว่อยู่ พร้อมกับเดินออกไปข้างหน้าทีละก้าวๆ
ร่างของเขานั้นสูงใหญ่ แผ่นหลังเหยียดตรง
ในวงแขนของเขานั้น ขายาวของผู้หญิงกำลังแวบออกมาตามการเคลื่อนไหวของเขา
แสดงให้เห็นถึงภาพที่สวยงาม แต่ในสายตาของหยางชิงโยวนั้น มันกลับเหมือนกับมัจจุราชกำลังกวักมือเรียกอยู่ก็ไม่ปาน
เธอ พวกเขา…
ล้มเหลวแล้ว
ฉินโม่หานไปช่วยซูสือเยว่แล้ว
หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น ทันทีที่คิดจะพูดอะไรออกไป ก็ได้มีข้อความหนึ่งส่งเข้ามาอีกครั้ง
คนที่ส่งข้อความมาให้เธอนั้นไม่ใช่เหลียงหยูซิน แต่กลับเป็นบัญชีที่มีชื่อว่า “หมู่ดาวโอบล้อมรอบดวงจันทร์”
“เธอถูกจับตาเอาไว้แล้ว”
“สำนึกผิดตอนนี้ยังทัน”
