สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 179 นายคิดว่าฉันจะยังนอนหลับอยู่อีกมั้ย?

ซูสือเยว่ขมวดคิ้วออกมา โทรศัพท์ไปพลางเปิดลิงค์ไปพลาง

ในลิงค์นั้นมีวิดีโอสั้นๆที่มีคนแอบถ่ายเอาไว้ ในวิดีโอผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของฉินโม่หานคนนั้นก็คือเย่เชียนจิ่ว

เย่เชียนจิ่วได้หยิบกระดาษใบหนึ่งมาจากทางด้านหลังส่งให้ฉินโม่หานไปก่อน บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนนั้นไม่นับว่าดีนัก

สุดท้ายลี่จิ่งชวนก็ถือกระดาษใบนั้นเดินออกไป ส่วนเย่เชียนจิ่วก็โกรธจนพังของอยู่ที่ในร้านกาแฟนั้น

ช่วงสุดท้ายของวิดีโอ เป็นสภาพที่เย่เชียนจิ่วอาละวาดออกมาโดยได้มีคนในร้านใช้โทรศัพท์บันทึกภาพเอาไว้

“ดูอะไรกันนักหนา ไม่เคยเห็นคนอกหักกันหรือไง!”

ท่าทางเสียสติของเธอ มันช่าง…ดูไม่ได้เลยจริงๆ

“สือเยว่ ผู้หญิงคนนี้…เธอรู้จักหรือเปล่า?”

ทางปลายสาย ฟู๋เชียนเชียนได้เอ่ยถามออกมาเบาๆ

“รู้จัก”

ซูสือเยว่ยิ้มออกมาจางๆ แล้วปิดคลิปไป “ผู้หญิงคนนี้ก็คือเย่เชียนจิ่ว”

ฟู๋เชียนเชียนตื่นตกใจออกมา “เธอก็คือเย่เชียนจิ่ว? เย่เชียนจิ่วที่พยายามทุกวิถีทางที่จะได้แต่งงานกับท่านชายฉินคนนั้นน่ะเหรอ?”

ถึงแม้ว่าฟู๋เชียนเชียนจะไม่เคยเจอคนคนนี้มาก่อน แต่ก็เคยได้ยินมาจากทางซูสือเยว่เกี่ยวกับข่าวลือของเย่เชียนจิ่วมาแล้วบ้าง

อย่างเช่นเย่เชียนจิ่วอ้างตัวว่าเป็นคู่หมั้นของฉินโม่หาน อย่างเช่นที่ว่าเย่เชียนจิ่วใช้เฉินเชี่ยนมาโจมตีซูสือเยว่ไม่หยุด

“เป็นหล่อนนี่เอง”

ซูสือเยว่เปิดลำโพงโทรศัพท์ วางโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะ เก็บกระเป๋าไปพลางคุยกับฟู๋เชียนเชียนไปพลาง “ดูจากเวลาแล้วคงจะเป็นช่วงตอนกลางวันของวันนี้”

มิน่าล่ะฉินโม่หานรับสายแล้วบอกว่าจะไปบริษัทด้วยสีหน้าที่ผิดปกติไป

ที่แท้ก็เป็นเพราะเย่เชียนจิ่วต้องการเจอเขานี่เอง

ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ทางปลายสายกัดริมฝีปากออกมา “งั้นสือเยว่ ฉินโม่หานจะ…”

ซูสือเยว่ไม่ได้ตอบข้อสงสัยของเธอ แต่ได้เบี่ยงประเด็นไปนิ่งๆ “เมื่อกี้ผู้กำกับเฉิงบอกว่ากองละครจะต้องออกไปถ่ายทำที่เขตภูเขาอาทิตย์นึง บอกว่าอาทิตย์หน้าจี้หนานเฟิงมีงานอื่น”

“เธอติดตามทิศทางของจี้หนานเฟิงอยู่ตลอด อาทิตย์หน้าเขาไปไหน?”

ได้ยินซูสือเยว่พูดถึงจี้หนานเฟิง ฟู๋เชียนเชียนก็เบะปากออกมาเงียบๆ “อาทิตย์หน้าเขาไปทางยุโรป ไปบ้านของเขาเอง”

“ทางแฟนคลับได้หาสาเหตุกันออกมาแล้วเหมือนจะเป็นเพราะว่า…ลูกพี่ลูกน้องเขากำลังจะแต่งงาน”

“คนที่แต่งก็คือคุณหนูรองแห่งตระกูลเจี่ยนที่มีฐานะใกล้เคียงกับครอบครัวพวกเขา”

พูดจบ ฟู๋เชียนเชียนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา “ฉันได้ข่าวมาว่าพวกเขาตัดสินใจให้ทายาทรุ่นนี้ของตระกูลจี้กับตระกูลเจี่ยนมาแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์กัน”

“ไม่เพียงลูกพี่ลูกน้องของจี้หนานเฟิงเท่านั้นที่ต้องแต่งกับคุณหนูรองตระกูลเจี่ยน ตัวจี้หนานเฟิงเองก็ได้มีการหมั้นหมายกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจี่ยนด้วยเหมือนกัน”

“แต่คุณหนูใหญ่ของตระกูลเจี่ยนนี้ได้ถูกคนลักพาตัวไปตั้งแต่เด็ก คนที่บ้านตามหากันมาเป็นสิบกว่าปี ก็ยังหาไม่เจอ”

“แล้วก็ยังมีคนบอกว่าที่จริงตระกูลเจี่ยนไม่ได้ตามหาเธอเลย ปล่อยให้เธอไปตามยถากรรม”

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ฟู๋เชียนเชียนก็ได้ถอนหายใจออกมา “ความสัมพันธ์ของพวกตระกูลเศรษฐีมันซับซ้อนมากเลยจริงๆ…ลูกสาวดีๆคนนึง บอกไม่หาก็ไม่หา”

“เป็นเหตุให้จนถึงตอนนี้จี้หนานเฟิง แม้แต่ลูกสาวก็รับเลี้ยงมาแล้ว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน”

“แต่ว่า…”

ฟู๋เชียนเชียนชะงักไป “ดูจากท่าทีที่จี้หนานเฟิงมีต่อเธอแล้ว ฉันคิดว่าเขากลับไปครั้งนี้ น่าจะไปยกเลิกการหมั้นหมาย แล้วกลับมาจีบเธอ”

ซูสือเยว่ถูกทำให้ขำขึ้นมา “เธอพูดบ้าอะไรกันเนี่ย?”

“ฉันแต่งงานแล้วนะ เขาจะมาจีบฉันทำไม? จีบเธอไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ฉินโม่หานไปจีบผู้หญิงของเขาลับหลังเธอได้ เธอมีผู้ชายมาจีบสักคนมันจะทำไม?”

ฟู๋เชียนเชียนเบะปาก ภายในใจเกิดความรู้สึกไม่ยุติธรรมเป็นอย่างมาก “สือเยว่ ฉันคิดมาตลอดว่าท่านชายฉินดีกับเธอเสียขนาดนั้น เขาจะไม่มีวันเหมือนผู้ชายคนอื่นอย่างแน่นอน!”

“เขาก็ไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นจริงๆนี่”

ซูสือเยว่ยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเก็บข้าวของต่อไป “ฉันไม่คิดว่าเขาเจอกับเย่เชียนจิ่วมันจะมีอะไร”

“มันก็แค่ดื่มกาแฟกันเท่านั้นเอง”

“ถ้ามีเปิดห้องกัน ฉันคงร้อนรนขึ้นมาหน่อย”

พูดจบ เธอผ่อนลมหายใจออกมา “ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว อำเภอเสวียนซานที่พวกเราจะต้องไปพรุ่งนี้เธอคุ้นเคยกับที่นั่นหรือเปล่า?”

……

ฉินโม่หานเปิดประชุมมาตลอดทั้งบ่าย

ช่วงนี้การจดทะเบียนออกสู่ตลาดของบริษัทย่อยในต่างประเทศ ตลาดทางนั้นได้ปั่นป่วนขึ้นมา มีสถานการณ์ฉุกเฉินมากมายที่จะต้องให้เขาไปจัดการเอง

เขาถึงกับไม่กินมื้อเย็นเลย กินแซนด์วิชง่ายๆแล้วไปทำงานต่อ

จวบจนกระทั่งเช้าห้าโมงกว่าในวันต่อมา การประชุมที่เขาเปิดมาสิบกว่าชั่วโมงในที่สุดก็ได้สิ้นสุดลง

ระหว่างทางกลับ ชายหนุ่มนั่งพิงเข้ากับเบาะหนังแท้ภายในรถด้วยความเหนื่อยล้า เอ่ยถามออกไปนิ่งๆ “คุณผู้หญิงอยู่ที่กองถ่ายหรือว่าอยู่ที่บ้าน?”

“อยู่ที่กองถ่ายครับ”

ไป๋ลั่วตอบกลับมาด้วยความขลาดกลัว “เมื่อคืนคุณผู้หญิงบอกว่าทางกองละครบอกว่าพรุ่งนี้จะต้องไปออกถ่ายทำนอกสถานที่ เธอกลัวว่าตอนเช้าถ้าออกเดินทางจากบ้านไปมันจะสาย ไม่อยากทำให้คนอื่นเขาเสียเวลา ก็เลยไปกับทางกองละครเลย”

พูดจบ ไป๋ลั่วก็มองดูเวลา “ตอนนี้ทางกองก็คงจะเตรียมตัวที่จะออกเดินทางกันแล้วล่ะมั้งครับ?”

ฉินโม่หานพยักหน้าออกมาเล็กน้อย พลางหลับตาลง “ไปโรงแรมของทางกองละคร”

“ไป๋ลั่วย่นคิ้วออกมา “คุณผู้ชายอยากไปหาคุณผู้หญิงเหรอครับ?”

เขากระแอมออกมาเบาๆ “เมื่อวานตอนที่คุณผู้หญิงออกไป ได้กำชับเอาไว้โดยเฉพาะว่าคุณเหนื่อยมากแล้ว อย่าไปพวกแถวๆเขตภูเขาสถานที่จำพวกนั้นเลย เธอไปทำงาน และมันก็แค่อาทิตย์เดียวเองไม่นานเลย”

คำพูดของไป๋ลั่ว ทำให้หัวใจของฉินโม่หานนิ่งค้างไปเล็กน้อย

ชายหนุ่มยกยิ้มออกมาจางๆ

“เธอก็ยังคงเอาใจใส่กันมากเลย”

“แต่ว่า “

ไป๋ลั่วฝืนใจเอ่ยออกไป “เมื่อวานตอนเย็นมีคนถ่ายคลิปช่วงที่คุณผู้ชายเจอกับคุณเย่เชียนจิ่วแชร์ลงไปในเน็ต…”

ฉินโม่หานค่อยๆลืมตาออกมาช้าๆ “แล้ว?”

“ผมเห็นว่าเมื่อวานคุณผู้ชายเหนื่อยมากแล้ว ไม่มีเวลามาจัดการเรื่องพวกนี้ ก็เลยถือวิสาสะให้คนช่วยลบไปให้ ควบคุมการแสดงความคิดเห็นในเน็ตเอาไว้”

“ผมนึกว่าผมจะเร็วพอ คุณผู้หญิงจะไม่เห็นมัน…”

“แต่เมื่อวานตอนเย็น ความหมายของสิ่งที่คุณผู้หญิงได้โทรคุยกับเพื่อนนั้น เหมือนว่าเธอจะเห็นมันแล้ว…”

บนที่นั่งเบาะหลัง คิ้วของชายหนุ่มได้ย่นออกมาแน่น

เขารับโทรศัพท์ที่ไป๋ลั่วส่งมาให้

คลิปที่อยู่ในโทรศัพท์เป็นภาพที่เขากับเย่เชียนจิ่วที่มีคนแอบถ่ายเอาไว้

มือที่กำโทรศัพท์เอาไว้ของชายหนุ่ม เริ่มขาวซีดออกมา

เขานึกไม่ถึงเลยว่าเย่เชียนจิ่วจะเล่นไม้นี้กับเขาได้!

ชายหนุ่มหรี่ตาลง ดูคลิปนี้ซ้ำๆไปสามรอบ

“เมื่อวานตอนที่คุณผู้หญิงจะออกไป…อารมณ์ของเธอดูเป็นยังไง?”

“มองไม่ออกเลยครับ”

ไป๋ลั่วพูดออกมาตามตรง “เธอสงบนิ่งมากเลย”

“แต่ตอนที่เธอคุยกับเพื่อน น้ำเสียงฟังดูขึ้นจมูกนิดหน่อยนะครับ…”

ไป๋ลั่วมองใบหน้าของชายหนุ่มผ่านทางกระจกมองหลังไปอย่างระมัดระวัง “ผมเดาว่าคุณผู้หญิงคงจะ…ร้องไห้มา…”

แววตาของฉินโม่หานหม่นลง

หัวใจมันก็ได้ดำดิ่งลงไปเช่นเดียวกัน

ผู้หญิงคนนี้เดิมทีแล้วไม่ได้มีความเชื่อมั่นต่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย ขนาดแม้แต่ตอนที่เมาก็ยังบอกว่าเขาไม่รักเธอเลย

วันนี้เมื่อตอนเที่ยงบอกกับเธอไปว่าไปประชุมที่บริษัท แต่ความจริงแล้วไปเจอเย่เชียนจิ่ว

เธอเห็นเข้า…ก็คงจะคิดมากไปต่างๆนานาเลยล่ะมั้ง?

คิดถึงตรงนี้แล้ว ชายหนุ่มก็หลับตาลง พร้อมกับทอดถอนหายใจออกมา “ไม่ต้องกลับบ้านแล้ว”

“เตรียมตัวสักหน่อยแล้วไปที่หมู่บ้านที่เธอออกไปถ่ายทำเลย”

ไป๋ลั่วแสดงอาการตกใจออกมา “แต่คุณผู้ชายครับ คุณไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วนะครับ…”

ชายหนุ่มถลึงตามองไป๋ลั่วไปด้วยความเย็นชา “นายคิดว่าฉันยังนอนหลับอยู่อีกเหรอ?”