“ซูสือเยว่”
หานหยุนเลิกคิ้วขึ้น
ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่ายาที่ฉีดจะทำให้ความทรงจำของเธอหายไป แต่ความเป็นจริง ยาที่เขาฉีดคือยาฟื้นความทรงจำ!
ตอนนี้เธอควรจะจำเรื่องราวในอดีตได้ถึงจะถูกสิ
ทำไมท่าทางของซูสือเยว่เหมือนได้รับยาลบความทรงจำจริงๆหล่ะ?
เขาเหลือบตามอง ยาที่วางไว้ในกล่องปฐมพยาบาลอย่างปลอดภัย แล้วก็สับสนขึ้นมา
เธอทำไม……
“คุณกำลังแสดงหรอ?”
“ถึงฉันจะเป็นนักแสดง”
ซูสือเยว่เงยหน้ามองเขานิ่งๆ “แต่ฉันไม่ได้แสดง”
หญิงสาวหันไปมองโซ่ที่มัดมือเธอไว้บนหัวเตียง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม “ปล่อยฉัน”
หานหยุนสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณจำผมไม่ได้หรอ?”
ซูสือเยว่หรี่ตาแล้วหัวเราะแห้ง พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันจำเป็นต้องรู้จักคุณ?”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจำได้ไหมว่าคุณคือใคร? พ่อคุณคือใคร สามีคือใคร ลูกคุณคือใคร?”
สายตาของซูสือเยว่เย็นชาขึ้น “ตรวจทะเบียนบ้าน?”
สายตาเย็นชาของหญิงสาวทำให้หานหยุนตัวหด
เกิดเรื่องแล้ว
ถ้าไม่ใช่ ส่วนผสมของยาผิด ต้องมีคนมาเปลี่ยนยาของเขาแน่ๆ
ซูสือเยว่ในตอนนี้ กับเมื่อสักครู่ ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย
แม้แต่สายตาก็ไม่เหมือนเดิม
เขาตกใจสายตาของเธอจนเดินถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วกลืนน้ำลาย พูดอย่างหวาดระแวง “ผมก็แค่อยากในใจ อาการของคุณในตอนนี้”
ซูสือเยว่เหลือกตามองบน “ฉันชื่อซูสือเยว่”
“เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยนที่อยู่ในเมืองหรง”
“พ่อฉันคือผู้นำตระกูลเจี่ยนที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แม่ฉันคือหลิวหรูเยียนเป็นผู้นำตระกูลเจี่ยนหลังจากที่พ่อเสีย เมื่อไม่นานมานี้โดนคนวางยาจนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
“พ่อเลี้ยงของฉันชื่อเจี่ยนเฉิง”
“ฉันมีลูกทั้งหมดสามคน ชายสองหญิงหนึ่ง ลูกสาวตอนเพิ่งเกิดก็โดนคนเอาไปทิ้งแล้ว ส่วนลูกชายสองคนโดนพ่อเขาพาตัวออกท่ามกลางกองไฟ”
ขณะพูด เธอก็เปลี่ยนท่านั่งให้สบายแล้วเอนหลังพิงหัวเตียง “แฟนเก่าฉันชื่อเฉิงเซวียน เป็นดาราที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง ตอนนี้ลอยนวลอยู่ในวงการบันเทิง”
“ฉันยังมี……”
หานหยุนที่ฟังเธอพูด ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลก
“คุณจำเรื่องพวกนี้ได้หมด……”
“งั้น……คุณจำสามีของคุณได้ไหม?”
ซูสือเยว่เงยหน้าขึ้น “ตลก ฉันไปมีสามีตอนไหน? ตระกูลเจี่ยนตามตัวฉันกลับมาก็เพื่อจะให้ฉันแต่งงาน ฉันนจะไปมีสามีได้ยังไง?”
หานหยุนเคาะหัวตัวเองเบาๆ
เขายังคงรู้สึกไม่เต็มใจ
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเลื่อนหาอยู่นาน กว่าจะเจอรูปของชายคนหนึ่งก่อนจะยื่นให้ซูสือเยว่ดู “รู้จักเขาไหม?”
ชายในรูปนั้นหน้าตาเย็นชา รูปร่างหล่อคม
เขาสวมชุดสูทสีดำ พอดูแล้วเหมมือนจะเป็นคนขรึมๆ
ผู้ชายในรูป กับผู้ชายในหัว ที่ทิ้งเธอไว้ในกลางกองไฟนั้น……
“……เธอรอฉันกลับมานะ……”
“……ไม่ต้องหาลูกของคุณแล้ว ชาตินี้พวกขาไม่มีวันนับถือคุณหรอก……”
“……“คุณก็แค่อุ้มท้องเฉยๆ คุณคิดหรอว่าเขาจะแต่งงาน แล้วก็จริงจังกับคุณจริงๆหน่ะ……”
“……คุณอย่าโทษพวกเราที่ทำแบบนี้กับคุณเลย มันเป็นความต้องการของพ่อเด็ก เขาไม่อยากให้คุณมีชีวิตออกไป……”
ชิ้นส่วนควาวมเจ็บปวด และทุกข์ทรมาน ค่อยๆก่อตัวรวมกัน กลายเป็นใบหน้าของชายตรงหน้า
เธอจ้องมองรูปภาพนั้น ความเกลียดชังก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
ท้ายสุด เธอก็เงยหน้าขึ้นอย่างเยือกเย็น “เขาอยู่ไหน?”
พอเห็นว่าเธอมีปฏิกิริยาตอบสนองหลังดูรูปฉินโม่หาน หานหยุนรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที “คุณยังจำเขาได้ ใช่ไหม?”
“ต่อให้กลายเป็นฝุ่นก็จำได้”
พูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้น “เขาอยู่ไหน?”
หานหยุนถอนหายใจ “ตอนนี้สุขภาพร่างกายของเขาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ยังคงอยู่ในภาวะไม่ได้สติ ไม่แน่นอนว่าจะเป็นหรือตาย……”
เดิมที เขาคิดว่าถ้าเขาพูดแบบนี้ ซูสือเยว่จะเสียใจและเป็นห่วงเขา
แต่เธอกลับขมวดคิ้วเบาๆ “ถ้าตายไปแบบนี้น่าเสียดายแย่”
หานหยุนนิ่งเหมือนโดนแช่แข็ง
“คนอย่างเขา ควรโดนหั่นให้เป็นชิ้นๆ”
หานหยุน：“……”
เขาเงยหน้าขึ้น ถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า ตอนที่ซูสือเยว่พูดถึงฉินโม่หานนั้น ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
นี่……
เขาเงยหน้ามองเธอเบาๆ “คุณไม่ชอบเขาแล้วหรอ?”
“ฉันจะไปชอบเขาได้ยังไง?”
“แย่งลูกของฉันไปไม่พอ แล้วยังให้ฉันรอในกางกองไฟอีก”
“ฉันรอจนสลบไป ก็ไม่เห็นว่าเขาจะหาฉัน”
“ส่งฉันเข้าโรงพยาบาลจิตเวชอีก ถูกทรมาน ทุบตีทุกวัน แล้วยังไม่ให้ฉันเจอลูกอีก ฉันเกือบจะตายไปหลายรอบแล้วด้วย”
“สุดท้ายยังมาฉีดยาลบความทรงจำให้ฉัน กลัวว่าฉันจะคิดถึงพูดถึงแต่ลูกของฉัน กลัวว่าฉันจะแย่งลูกไป”
พูดจบ เธอก็เงยหน้ามองหานหยุนอย่างเย็นชา “ผู้ชายแบบนี้ ฉันแทบจะรอไม่ไหวที่จะทุบเขาเป็นชิ้นๆ!”
“ปัง—!”
หานหยุนล้มลงไปนั่งลงกับพื้นทันที
เขาไม่ได้ใช้ยาผิด
ซูสือเยว่จำเรื่องราวหลายปีก่อนที่เธอลืมได้แล้ว
แต่ ตัวยายังคงมีปัญหา
เธอลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉินโม่หาน ความรู้สึกที่มีต่อฉินโม่หาน จากความชอบและความรัก กลายเป็นเกลียดชังละโกรธแค้น
นี่……
ถ้าเขาจะเริ่มหลบหนีตอนนี้ จะหลบฉินโม่หานที่ไล่ฆ่าเขาทันไหม?
ในเวลานี้ ผู้ดูแลบ้านก็ได้เปิดประตูเข้ามา
“คุณหมอหาน นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”
ผู้ดูแลบ้านหัวเราะพร้อมพยุงเขาให้ลุกขึ้นยืน “คุณหนูใหญ่ของเราเป็นไงบ้างแล้วครับ?”
“ผู้ดูแลบ้านเสิ่น”
หานหยุนยังไม่ทันจะได้เปิดปากพูด ซูสือเยว่ที่นั่งมองอยู่บนเตียงมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง
น้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาว “เสียแรงลักพาตัวฉันมาจากเมืองหรง เพื่อให้ฉันเป็นตุ๊กตาโมเดลตั้งอยู่ในห้องนี้หรือไง?”
น้ำเสียงการพูด สายตาของเธอ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วสักนิดเดียว!
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นทักเธออย่างประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่ คุณยอมรับแล้วหรอครับว่าคุณเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยนของพวกเรา?”
ซูสือเยว่พยักหน้า “ยังไม่ปล่อยตัวฉันอีก?”
“เร็วเร็วเร็ว รีบปล่อยตัวคุณหนูใหญ่!”
เขาเริ่มสั่งคนรับใช้อย่างตื่นเต้น “รีบไป!”
ซูสือเยว่มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “พวกเขาไม่จำเป็น คุณมาปล่อยเองเถอะ”
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นลังเลอยู่แป๊ปหนึ่ง
หญิงสาวที่เอนตัวพิงอยู่บนหัวเตียง มองพวกเขาแล้วหัวเราะ “ทำไม ฉันเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยน จะสั่งแกที่เป็นผู้ดูแลบ้านมารับใช้หน่อย ก็ไม่ได้หรอ?”
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นชะงัก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินยิ้มตาหยีเข้าไป “ได้รับใช้คุณหนูใหญ่ ถือว่าเป็นเกียรติของผมครับ”
พูดจบ เขาก็หยิบกุญแจออกมา แล้วปลดล็อคโซ่ออก
ในวินาทีที่ปลดล็อคออก สายตาของซูสือเยว่ส่องประกายด้วยความเยือกเย็น
วินาทีต่อมา มือของหญิงสาวค้างอยู่ที่คอของผู้ดูแลบ้านอย่างชำนาญ ก่อนจะดันหลังเขาให้ติดผนัง
การเคลื่อนไหวของเธอเร็วมากจนคนที่เหลือไม่มีเวลาที่จะได้โต้ตอบ
หลังจากที่เรียกสติกลับมาได้ ผู้ดูแลบ้านเสิ่นก็โดนเธอบังคับเสียแล้ว
หญิงสาวออกแรงที่มือ และจ้องมองไปที่สีหน้าของผู้ดูแลบ้านเสิ่นด้วยสายตาเย็นชา “ซ่อนทักษะของตัวเองมาตลอด แกคิดว่าฉันรังแกได้ง่ายๆหรอ?”
“ใช้โซ่ล็อคฉันไว้?”
“เดี๋ยวฉันก็ได้ฆ่าแกทิ้งหรอก!”
พอเห็นซูสือเยว่แบบนี้ หานหยุนที่นั่งอยู่บนพื้นดันตัวถอยหลังอย่างธรรมชาติ
เขาสร้างหายนะครั้งใหญ่เสียแล้ว
แกะตัวน้อยที่โดนเขาฉีดยา……กลายเป็นพริกตัวมน้อยเสียแล้ว
