ที่โรงพยาบาล
ซูสือเยว่ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย มองดูผู้หญิงที่อยู่บนเตียง และก็เกิดความเศร้าขึ้นมาในหัวใจ
เธอนอนอยู่บนนั้นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว หลับตาราวกับว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่อย่างเงียบๆ
เธอเดินเข้าไปอย่างไม่ตั้งใจ
“ท่านเจ้าบ้านถูกวางแผนทำร้ายครับ”
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับถอนหายใจยาวออกมา “อีกฝ่ายหนึ่งวางยาเธอ อยากจะพรากชีวิตเธอไป”
“แต่โชคดีที่เจอเร็ว ก็เลยช่วยเหลือได้ทันเวลา”
“ผมหลอกคนอื่นๆ ในตระกูลเจี่ยน บอกว่าช่วงนี้คุณผู้หญิงร่างกายอ่อนแอเลยไม่อยากพบแขก”
“ตอนนี้ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว ความอดทนของคนอื่นๆ เกือบจะหมดลงแล้ว”
พอพูดจบ ผู้ดูแลบ้านเสิ่นก็ถอนหายใจยาว แล้วก็หันหน้าไปมองฉินโม่หานที่อยู่ข้างๆ “คุณฉิน ในเมื่อตอนนี้พวกคุณก็ได้เห็นเธอแล้ว ก็แน่ใจได้แล้วว่า ท่านเจ้าบ้านได้ถูกวางแผนร้ายจนนอนเป็นผักอยู่แบบนี้”
“ตอนนี้บอกได้รึยังว่า คุณมีแผนจะช่วยตระกูลเจี่ยนยังไง? ”
ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่คฤหาสน์นั้น ซิงกวงให้ผู้ดูแลบ้านเสิ่นรับปากว่าจะคุยเรื่องเงื่อนไขกับฉินโม่หาน
และเงื่อนไขข้อแรกที่ฉินโม่หานเรียกร้อง ก็คือพาซูสือเยว่มาเยี่ยมหลิวหรูเยียนที่โรงพยาบาล
ชายหนุ่มค่อยๆ เงยหน้ขึ้นแล้วก็เหลือบมองหลิวหรูเยียนที่นอนอยู่บนเตียง “ผมมีเรื่องบางเรื่องที่อยากจะคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว”
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นเหลือบมองหลิวหรูเยียนที่นอนอยู่ในห้องอย่างลังเล
ผ่านไปนาน เขาก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยไปพร้อมกับปิดประตู
บรรยากาศในห้องผู้ป่วยก็เงียบลงอีกครั้ง
ฉินโม่หานเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ ซูสือเยว่
หญิงสาวยังคงยืนอยู่ข้างเตียง มองดูหลิวหรูเยียนที่นอนหลับอยู่อย่างเงียบๆ
“เธอ……คือแม่ของฉันเหรอ? ”
ตอนเด็กๆ ที่เธอสลับตัวกับซูโม่นั้น เธอนึกว่าเฉินฟางคือแม่ของเธอ เธอก็เลยมอบความรักและความเคารพทั้งหมดให้กับเฉินฟาง
แล้วหลังจากนั้น เธอก็นึกว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่ได้เจอแม่อีกแล้ว
เมื่อก่อนเจี่ยนเฉิงเคยบอกเธอ ว่าแม่ของเธอมีความยากลำบากมาก แถมยังบอกว่าแม่ชอบเธอมากอีกต่างหาก
แต่ว่าเธอไม่เข้าใจ ในเมื่อชอบเธอ แล้วทำไม20กว่าปีมานี้ไม่ตามหาเธอเลย
หลังจากมีลูก เธอก็ยิ่งสามารถเข้าใจความคิดถึงที่แม่คนหนึ่งมีต่อลูกอย่างดี
และเธอก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมการที่เป็นแม่เหมือนกัน……
ตอนที่เธอหาลูกทั้งสามคนของตัวเองไม่เจอ เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ได้มีความสนุกสนานอีกต่อไปแล้ว
แต่แม่ของเธอนั้น หลังจากที่เธอหายตัวไปนานกว่า20กว่าปี ก็กลับเมินเฉย
แม้แต่ ซูสือเยว่ยังรู้สึกอีกว่า ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้เธอกลายเป็นคนผักไม่รู้จะเป็นหรือจะตาย ตลอดชีวิตนี้ เธอคงไม่รู้ว่าแม่ของตัวเองความจริงแล้วนั้นหน้าตาเป็นยังไง
เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเตียงของหลิวหรูเยียน ยื่นมือออกไป แล้วก็ลูบใบหน้าที่ซีดเซียวอย่างแผ่วเบา
“อยากให้เธอฟื้นขึ้นมาเหรอ？”
ฉินโม่หานค่อยๆ เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เธอ แล้วก็ถามด้วยเสียงเบา
หญิงสาวเงียบอยู่นาน แล้วก็พยักหน้า
“อยากจะให้เธอฟื้นขึ้นมา แล้วก็ถามเธอ ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่”
“ทำไมตอนแรกถึงได้ทิ้งเถอะ ทำไมหลายปีขนาดนี้แล้วถึงไม่เคยตามหาเธอเลย”
“ผู้ดูแลบ้านเสิ่นบอกว่าตระกูลเจี่ยนตามหาฉันอยู่ตลอด แต่ว่าทุกครั้งที่เจอนั้นกลับไม่ใช่ตัวจริง”
“แต่ว่าฉันไปค้นข้อมูลมาแล้ว คนที่ตระกูลเจี่ยนส่งออกไปตามหาฉันนั้น……ไม่เคยออกจากเมืองนี้เลย”
“ทุกครั้งที่มีคนโกหกว่าเป็นฉัน ตระกูลเจี่ยนก็จะพาคนคนนั้นกลับมา แล้วก็ตรวจสอบตัวตน”
พอพูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาของเธอดูงุนงงและเปราะบาง “นายว่า ทำไมเธอถึงไม่ต้องการฉันเหรอ”
ความลังเลและสับสนในสายตาของเธอ กระแทกหัวใจของฉินโม่หานอย่างรุนแรง
ชายหนุ่มอดไม่ไหวที่จะดึงเธอเข้ามากอด “เธอน่าจะมีเรื่องลำบากใจแหละ”
“ต่อให้เธอจะไม่ต้องการเธอจริงๆ เธอก็ยังมีฉันกับลูกๆ นะ”
อ้อมกอดของเขาอบอุ่นและแน่นหนา ทำให้เธอได้สัมผัสถึงความรู้สึกปลอดภัยที่คุ้นเคย
ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะพึ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ว่าเขาในตอนนี้นั้น ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจและเงียบสงบ อย่างที่ไม่มีใครทำได้
แม้แต่ทำให้เธอรู้สึกเชื่อเลยว่า ตอนที่ตัวเองยังไม่ได้สูญเสียความทรงจำไปนั้น ต้องรักกับเขามากอย่างแน่นอน
พอคิดได้แบบนี้แล้ว เธอก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบรอบเอวที่แข็งแรงของเขา
ตอนที่มือของหญิงสาวโอบรอบเอวของเขานั้น ฉินโม่หานก็หลับตาลง แล้วก็ดมกลิ่นผมของเธออย่างแผ่วเบา “พวกเราคือบ้านของเธอตลอดไป”
“อืม”
หญิงสาวแนบอยู่กับอ้อมอกของเขา แล้วก็ตอบด้วยเสียงที่เศร้าหมอง
ฉินโม่หานกอดเธอแน่นขึ้นอย่างตื่นเต้น
ต่อให้เธอจะความจำเสื่อม หรือว่านิสัยเปลี่ยนไป
แต่ว่าเธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่ชอบพึ่งพาเขา และก็ซ่อนเขาไว้ในหัวใจอยู่เสมอ
ทั้งสองคนกอดกันอยู่ครู่หนึ่ง ฉินโม่หานถึงได้หายใจเข้าลึกๆ และปล่อยเธอ “ตอนนี้ฉันอยากจะถามเธอคำถามหนึ่ง”
ซูสือเยว่เงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรเหรอ? ”
“เธออยากจะช่วยตระกูลเจี่ยนไหม? ”
เขามองเธอด้วยแววตาที่จริงจัง “ไม่มีใครเกิดมาเพื่อรับผิดชอบหรอก เธอก็เหมือนกัน”
“ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสายเลือดของตระกูลเจี่ยน แต่ว่าเธอกลับไม่เคยได้รับประโยชน์อะไรจากตระกูลเจี่ยนเลยสักวันเดียว”
“ดังนั้น”
ชายหนุ่มดึงเธอมาไว้ตรงหน้าและจูบลงไปอย่างแผ่วเบา “ฉันให้อำนาจเธอในการเลือก”
“ถ้าเกิดว่าเธอยินยอมที่จะรับผิดชอบหน้าที่ของตระกูลเจี่ยน ฉันก็จะช่วยแก้ปัญหาที่ตระกูลเจี่ยนเจออยู่ตอนนี้ทั้งหมด และค้นหาว่าใครเป็นคนวางยาแม่ของเธอด้วย”
“แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอไม่อยากจะกลายเป็นหุ่นเชิดของตระกูลเจี่ยน ฉันจะพาเธอออกไปจากที่แห่งนี้ กลับไปใช้ชีวิตที่เมืองหรง ดูแลให้เธอใช้ชีวิตอย่างปราศจากความกังวล”
ตอนที่พูดถึงความเจริญรุ่งเรืองนั้น เขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่จริงใจและรักใคร่
เมื่อมองตาของเขา หัวใจของซูสือเยว่ก็อบอุ่นขึ้นในทันที
เขาบอกว่า ให้อำนาจเธอในการตัดสินใจ
เขาไม่ได้เหมือนผู้ดูแลบ้านเสิ่นที่บังคับให้เธอต้องรับผิดชอบภาระหน้าที่ของตระกูลเจี่ยน และก็ไม่ได้เรียกร้องให้เธอไปกับเขาให้ได้
แต่เขาแค่ปล่อยให้เธอเลือก
แม้แต่ว่า ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไร เขาก็จะสนับสนุนเธอ
หัวใจของผู้หญิงคนนี้กำลังลุกไหม้ ฝ่ามือของเธอกำลังไหม้ และแก้มของเธอก็เริ่มจะไหม้
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ดึงมือของเธอกลับ “ฉัน……”
เธอหันกลับไปมองหลิวหรูเยียนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง
“ถ้าเกิดว่าฉันเลือกไปกับนาย……ฉันจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วใช่ไหม? ”
ฉินโม่หานหรี่ตา “ถ้าเกิดว่าเธออยากเจอ ก็สามารถเจอได้”
“แต่……เธอได้อุทิศทั้งชีวิตให้กับกิจการของตระกูลเจี่ยนไปแล้ว”
หญิงสาวหลับตาลงและถอนหายใจออกมา “ถ้าเกิดว่าตอนนี้ฉันหนีออกไป ต่อให้เธอฟื้นขึ้นมา ก็คงไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม?”
ฉินโม่หานไม่ได้พูดอะไร
ซูสือเยว่หันหน้าไปมองหลิวหรูเยียนอยู่นาน
สุดท้าย มือของเธอก็กำหมัดแน่น
“ฉัน……เลือกที่จะอยู่ต่อ”
“เผื่อต่อจากนี้เธอฟื้นขึ้นมา……”
“ฉันหวังว่าเธอจะเสียใจในสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจไป”
ฉินโม่หานชะงักไป หลังจากนั้นก็พยักหน้า “ได้”
ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เธอเลือก
เขาก็ต้องอยู่กับเธอ ผ่านร้อนผ่านหนาวกับเธอ
ใครให้เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตเขากันล่ะ……
……
นอกห้องผู้ป่วย
ผู้ดูแลบ้านเสิ่นมองดูเวลาในโทรศัพท์
ฉินโม่หานกับซูสือเยว่เข้าไปในห้องผู้ป่วยได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว
ใบหน้าของเขามีเหงื่อออกเพราะความวิตกกังวล
ครึ่งชั่วโมงแล้ว
สองคนนั้นคงไม่ได้แอบฆ่าท่านเจ้าบ้านที่นี่หรอกใช่ไหม?
ตอนที่เขากำลังเครียดมากอยู่นั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เขาขมวดคิ้วพร้อมกับรับสาย
“ผู้ดูแลบ้านเสิ่นใช่ไหม？”
เสียงที่เย็นชาของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากปลายสาย “พวกคุณหาคนผิดแล้ว”
”ฉันต่างหากที่เป็นคุณหนูของตระกูลเจี่ยน”
