บรรยากาศภายในห้องทานอาหารเงียบจนถ้ามีเสียงเข็มหล่นลงพื้นก็คงจะได้ยิน
จูบนี้ของซูสือเยว่มาอย่างกะทันหันมาก
ไม่ดีเพียงแค่ฟู๋เชียนเชียนเท่านั้นที่รู้สึกประหลาดใจ แม้แต่ฉินโม่หานก็รู้สึกแบบนั้น
ชายหนุ่มชะงัก เพียงไม่นานก็เข้าใจในสิ่งที่เธออยากจะทำ
เขากัดฟันตัวเองอย่างแน่น และอยากจะผลักเธอออก
แต่มือข้างหนึ่งของเขานั้นบาดเจ็บ เลยใช้งานได้แค่เพียงข้างเดียว
ส่วนซูสือเยว่นั้น ใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขา แล้วพยายามจูบให้ดุเดือดมากขึ้น
รสชาติที่หวานเยิ้มของเธอ ทำให้เขาปฏิเสธจูบนี้ไม่ได้
และแล้ว ซูสือเยว่ได้ลิ้มรสบางอย่างจากในปากของเขา ซึ่งมันคือรสชาติของเกลือที่ไหม้
ซึ่งมันเค็มมาก รวมกับรสชาติขมที่เกิดจากการไหม้
เธอเบิกตากว้าง ในวินาทีที่เธอได้ลิ้มรสนั้น ร่างกายของเธอผลักเขาออกโดยอัตโนมัติในทันที
“แค่กๆๆ—!”
รสชาติที่เค็มและขมนั้นพุ่งเข้าไปในหลอดอาหาร ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าหัวจะระเบิดได้ในทันที
เธอใช้มือทาบลงบนคอ รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตาย
รส—รสชาติแย่มาก!!!!
“ดื่มน้ำ”
ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆใช้มือข้างซ้ายเทน้ำให้เธออย่างงุ่มง่าม “นี่”
ซูสือเยว่แทบจะไม่ต้องคิดอะไร เธอหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นดื่มอย่างหิวกระหาย
หลังจากที่น้ำเปล่าพอชำระล้างรสชาติในปากของเธอให้จางลง เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้มีชีวิตรอด
“หู้ว~”
เธอถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่ง ก่อนจะดื่มน้ำต่อคำใหญ่ๆ
ตามหลักการแล้ว ทักษะการทำอาหารคงไม่เปลี่ยนไปตามความทรงจำหรอกมั้ง?
เธอทำแพนเค้กมันฝรั่งรสชาติแย่ขนาดนี้ ทำไมเจ้าเด็กทั้งสามคนยังอยากจะให้เธอทำให้กิน?
ฉินโม่หานด้วย……
พอนึกถึงฉินโม่หาน หญิงสาวก็รีบเงยหน้าขึ้น
ชายหนุ่มนั่งลงข้างโต๊ะอาหารนิ่งๆ เขาใช้สายตาที่ปรนเปรอมองเธอ
พอเห็นว่าเธอหันมามองหน้าตัวเอง เขาก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ยังรู้สึกแย่ไหม?”
ซูสือเยว่ส่ายหัว “ไม่……ไม่รู้สึกแล้ว”
“คุณชายฉิน……”
ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ข้างๆแอบยกนิ้วโป้งให้กับฉินโม่หาน
รสชาติแย่ขนาดนี้ แม้แต่ซูสือเยว่เองพอได้ชิมแล้ว ยังต้องดื่มน้ำตามอย่างบ้าคลั่ง
แต่ฉินโม่หานกลับกลืนมันลงท้องด้วยสีหน้านิ่งๆ?
ลิ้นของเขาไม่รับรสหรือว่าเขาบ้าไปแล้ว?
“คุณนี่มัน……น่าชื่นชมจริงๆค่ะ”
ซูสือเยว่เม้มปาก ก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มข้างๆ
สีหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“สามี……แพนเค้กมันฝรั่งรสชาติแย่ขนาดนี้ ลิ้นคุณ……ไม่รับรสหรอ?”
ฟู๋เชียนเชียนสูดหายใจเข้าลึกๆหลังจากได้ยินคำถามของซูสือเยว่
ก่อนจะมองบนใส่ซูสือเยว่อย่างเอือมระอา “ทำไมถึงจะไม่รับหล่ะ”
“เพราะเขาชอบแก ไม่ว่าแกจะทำอาหารรสชาติแย่ขนาดไหนเขาก็ต้องฝืนกินอยู่ดี!”
“หลังจากที่แกจูบเขาแล้วได้ลิ้มรสชาตินั้นยังต้องดื่มน้ำเยอะขนาดนั้น……”
“ถ้าฉันไม่ผิด จนถึงตอนนี้คุณชายฉินยังไม่ได้ดื่มน้ำสักคำนะ!”
“ถ้ายังปล่อยให้เขาอยู่แบบนั้น ร่างกายได้ขาดน้ำจนตายแน่!”
ซูสือเยว่อึ้งไปสักพัก
จากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็รีบวิ่งพุ่งตัวเข้าไปหน้าเครื่องกดน้ำในห้องครัว แล้วเริ่มเทน้ำให้ฉินโม่หาน
พอเห็นแผ่นหลังที่รีบร้อนของหญิงสาว ฉินโม่หานก็เหลือบมองฟู๋เชียนเชียน “คุณแกล้งเธอทำไม”
ฟู๋เชียนเชียนเบะปาก “อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะคะ ว่าคุณต้องฝืนอย่างลำบากแค่ไหน”
“อย่าว่าแต่ซูสือเยว่ในตอนนี้เลยค่ะ แม้แต่ซูสือเยว่คนเดิมที่เอาใจใส่ ฉันก็รู้สึกว่าหล่อนไม่มีทางสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของคุณ”
“ดังนั้นฉันในฐานะเพื่อนสนิท เลยต้องเตือนเธอด้วยความหวังดีค่ะ”
พูดจบ ฟู๋เชียนเชียนก็ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน “งั้นพวกคุณก็อยู่ด้วยกันสองต่อสองที่นี่ต่อไปนะคะ ฉันไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอดีกว่าค่ะ!”
ในตอนที่ซูสือเยว่ออกมาจากห้องครัวนั้น ภายในห้องทานอาหารก็เหลือเพียงฉินโม่หานคนเดียว
เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เชียนเชียนหล่ะ?”
“ไม่อยากเป็นก้างขวางคอ ไปแล้ว”
ชายหนุ่มเกี่ยวยิ้ม ก่อนจะหลุบตามองกระติกน้ำร้อนในมือของเธอ
ด้านในกระติกน้ำร้อน……
มีน้ำอยู่หนึ่งลิตรเต็มๆ
หัวคิ้วของฉินโม่หานกระตุก
ซูสือเยว่ไปเทน้ำ หรือว่าไปเอาถังน้ำจากเครื่องกดน้ำมาเนี่ย?
ทำไมน้ำเยอะขนาดนี้……
“สามี ฉันลองคำนวณดูแล้ว”
ซูสือเยว่เทน้ำให้เขาจากกระติกน้ำร้อน “เมื่อกี้ฉันชิมจากปากคุณแค่หนึ่งคำ แล้วฉันดื่มน้ำไปหนึ่งแก้ว”
“คุณกินเข้าไปสองแผ่น……เพราะฉะนั้นต้องดื่มน้ำเท่านี้ถึงจะโอเค”
พูดจบ หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างแนบแก้ม ก่อนจะดันแก้วน้ำอุ่นวางตรงหน้าของเขา “สามี ดื่มน้ำแก้พิษหน่อยนะ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว แล้วมองแก้วที่เธอยื่นมาอย่างฝืน ก่อนจะค่อยๆดื่มมันลงไป
หลังจากดื่มหมดไปหนึ่งแก้ว ชายหนุ่มยิ้มออกมาจางๆ แล้วมองสีหน้าที่กังวลของเธอ หว่างคิ้วของเขาแฝงด้วยความรู้สึกตลก “กลัวว่าผมจะขาดน้ำตาย เหมือนที่ฟู๋เชียนเชียนบอก?”
ซูสือเยว่กัดปาก นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่หล่อนพูด เป็นเรื่องจริงหรือว่ากำลังโกหกฉัน”
“แต่ฉันไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป”
คำพูดของหญิงสาว ทำให้หัวใจของฉินโม่หานรู้สึกอุ่นขึ้นมา
เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วรับแก้วที่เธอส่งมาต่อ “งั้นผมจะพยายามมีชีวิตต่อ เพื่อค”
หลังจากที่ดื่มไปหลายแก้วพอสมควร รสชาตินั้นในปากของชายหนุ่มก็ได้จางจนแทบไม่เหลือ
ชายหนุ่มกุมมือของซูสือเยว่ไว้เบาๆ “ขอบคุณครับ”
“ฉันต้องขอบคุณคุณถึงจะถูกค่ะ……”
หน้าของซูสือเยว่ร้อนผ่าว ราวกับขอบฟ้าที่เมฆโดดแผดเผาจนแดง
ระเบียงบันไดบริเวณชั้นสอง ซิงกวางมองไปยังภายในห้องทานอาหารที่มีคนสองคนกำลังมองตากันด้วยสายตาลึกซึ้ง
จิ๊จิ๊ เหม็นกลิ่นความรักจริงๆ
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถ่ายรูปที่พวกเขานั่งทานข้าวด้วยกันแล้วส่งให้จี้หนานเฟิง
“คุณอาจี้ อาดูสิคะว่าพวกเขาเหมาะสมกันแค่ไหน!”
และในเวลาเดียวกัน จี้หนานเฟิงกำลังนั่งอยู่ในห้องวีไอพีของโรงแรมระดับห้าดาวในเมืองหรง
“คุณบอกว่า คุณคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจี่ยน?”
“ก็ใช่หน่ะสิ”
หยางชิงโยววางรูปของสร้อยเส้นนั้นลงหน้าจี้หนานเฟิง “คุณดูสิคะ นี่คือหลักฐานที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหรง”
“แล้วก็ปานตรงเอวของฉัน……”
จี้หนานเฟิงหยิบเอกสารที่เธอกับตระกูลเจี่ยนยื่นมาให้เขาแล้วเปิดพร้อมกันก่อนจะนำมาเปรียบเทียบ จริงๆแล้วมันก็มีความแตกต่าง
ตัวอย่างเช่นในรูปภาพที่ตระกูลเจี่ยนให้มานั้น จะเป็นปานรูปหัวใจที่สมบูรณ์
แต่ปานตรงเอวของหยางชิงโยวนั้น มันไม่ได้สมบูรณ์ขนาดนั้น
อีกหนึ่งตัวอย่างคือ เธอเหมือนคาดเดาไว้แล้วว่าวันนี้เขาจะไม่เชื่อเธอ เพราะฉะนั้นทันทีที่เธอมา เธอมาพร้อมกับเอกสารที่จะเอามาเป็นหลักฐานชุดใหญ่
แล้วยังมี……
สายตาของหยางชิงโยวตรงหน้าเขา……
กับสายตาคนตระกูลเจี่ยนที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ ในสายตาของเธอนั้นขาดทั้งความโหดเหี้ยมและไร้ความช่วยเหลือ
“ผมขอถามอีกทีนะครับ คุณคือคนตระกูลเจี่ยนจริงหรอครับ?”
“นั่งยันนอนยันได้เลยค่ะ”
หยางชิงโยวหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณจี้คะ ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหกคุณ”
“อีกอย่าง ตระกูลระดับตระกูลเจี่ยนแล้ว ถึงฉันจะโกหกพวกเขา พวกเขาก็คงดูออกได้อย่างรวดเร็วอยู่ดี ไม่ใช่หรอคะ?”
