เสียงของฉินโม่หาน ทำให้มือของซูสือเยว่ที่กำลังเตรียมจะจู่โจมจี้หนานเฟิงนั้นหยุดชะงัก
เธอเก็บสีหน้าที่ดุร้ายของตัวเอง แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าที่บ๊องแบ๊ว
หญิงสาวหันหน้าไปมองเขา “สามี กลับมาได้ยังไงเนี่ย? ”
การเปลี่ยนแปลงของเธอ ทำให้ฟู๋เชียนเชียนกับจี้หนานเฟิงอึ้งไปเลย
ฉินโม่หานยกคลี่ยิ้มจางๆ แล้วก็ยื่นมือไปเอาผมทัดหูให้กลับเธอ “ได้ยินว่ามีแขกมาที่บ้าน ฉันก็เลยกลับมา”
พอพูดจบ ชายหนุ่มก็ยิ้มแล้วก็กุมมือของเธอที่กำหมัดเอาไว้ แล้วก็ค่อยๆ แกะนิ้วของเธอออก หลังจากนั้นก็จับมือกับเธอ “ไหนลองบอกมาซิ ว่าแขกท่านนี้ทำอะไร เธอถึงได้โกรธขนาดนี้? ”
ซูสือเยว่เบะปาก แล้วก็หันไปกลอกตาใส่จี้หนานเฟิงอย่างชั่วร้าย แล้วก็ลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นก็ถูกฉินโม่หานดึงไปนั่งที่โซฟา “เขาพูดเรื่องที่ไม่น่าฟัง ฉันไม่ชอบ”
“ฉันก็เตือนเขาแล้วนะ ให้เขารีบกลับไป ฉันยังพอทนไหว”
“แต่ว่าเขาไม่ยอมไปเองนี่”
พอพูดจบ หญิงสาวก็หันไปถลึงตาใส่จี้หนานเฟิง หลังจากนั้นก็หันมามองฉินโม่หานด้วยสายตาที่อ่อนโยน “สามี เมื่อก่อนฉันกับเขาสนิทกันเหรอ? ”
ฉินโม่หานยิ้มจางๆ “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
แล้วสายตาที่ลึกซึ้งของชายหนุ่มก็เหลือบไปมองจี้หนานเฟิง “แต่ว่า เขาคิดไปเองว่าสนิทกับเธอ”
จี้หนานเฟิงสับสนไปหมด
ทำไม……
ซูสือเยว่ในตอนนี้ ถึงได้เหมือนกับไม่รู้จักเขาเลยล่ะ?
“เธอความจำเสื่อม”
น่าจะมองความสงสัยในแววตาของจี้หนานเฟิงออก ฉินโม่หานก็พูดออกมาเรียบๆ “ความทรงจำในหนึ่งปีล่าสุดที่ผ่านมา เธอจำไม่ได้เลย หนึ่งในนั้นก็รวมถึงนายกับฉันด้วย”
คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้จี้หนานเฟิงเหม่อไปหลายวินาที
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ลูบจมูกที่เจ็บปวดจากการที่ถูกซูสือเยว่ทำร้ายของตัวเอง “ถ้ายังงั้นที่เธอตีฉัน……ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ”
เขาไม่รู้เรื่องที่ซูสือเยว่ความจำเสื่อม ก็เลยทำท่าทางเหมือนคนที่คุ้นเคยกัน แถมยังให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านตระกูลจี้อีก แถมยังบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่ฉินโม่หานเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจี้อีกต่างหาก
แค่ว่า เขาในสายตาของซูสือเยว่ในตอนนี้นั้น เป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
อยู่ดีๆ คนแปลกหน้าก็วิ่งโร่มาที่บ้านของตัวเอง แล้วก็บอกให้ตัวเองเลิกกับสามีแล้วย้ายไปอยู่บ้านของเขา……
มันก็ดูกวนบาทาไปหน่อยจริงๆ แหละ
จี้หนานเฟิงขมวดคิ้ว กำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองฉินโม่หาน “นายบอกว่า เธอความจำเสื่อม ลืมนาย แล้วก็ลืมฉันด้วยไม่ใช่เหรอ? ”
“แล้วทำไม……”
ทำไมซูสือเยว่ถึงได้ทำกับฉินโม่หาน……
เหมือนจะอ่อนโยนกว่าตอนความจำเสื่อมอีกล่ะ?
“น่าจะเป็นเพราะว่าพรสวรรค์น่ะ”
ฉินโม่หานยิ้มอย่างสง่างาม แล้วก็หลุบตามองมือของซูสือเยว่ที่พึ่งทุบตีคนอื่นไปเมื่อกี้ “ต่อให้เธอความจำเสื่อม แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ลืมว่ารักฉัน”
จี้หนานเฟิง：“……”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
ซูสือเยว่หน้าแดง เธอกัดริมฝีปากตัวเอง “ยังไงตอนแรกฉันก็เป็นคนจีบนายก่อน เมื่อก่อนฉันตกหลุมรักนายแรกพบได้ ตอนนี้ก็เหมือนกัน”
จี้หนานเฟิงเกือบจะกระอักเลือดออกมา
เวลาที่พวกเขาจะสวีทหวานกัน ช่วยคำนึงถึงฉันที่กำลังเตรียมจะเลื่อยขาเก้าอี้อยู่ตลอดเวลาด้วยได้ไหม!
ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ด้านข้างกระแอมเบาๆ แล้วก็หยิบยาบรรเทาปวด แก้ฟกช้ำจากกล่องยาแล้วส่งให้จี้หนานเฟิงเงียบๆ “คุณจี้ ตอนนี้คุณก็เห็นสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว……”
“สือเยว่ไม่มีทางไปกับคุณหรอก คุณกลับไปเถอะ”
“อยู่ที่นี่ต่อไป……”
ฟู๋เชียนเชียนเหลือบมองคู่สามีภรรยาที่กำลังมองกันอย่างเสน่หาในอีกด้านหนึ่งของโซฟา แล้วก็กระซิบเบาๆ “ถ้าเกิดว่ายังอยู่ที่นี่ต่อ ฉันเกรงว่าคุณจะบาดเจ็บภายในน่ะสิ”
จี้หนานเฟิง：“……”
เขารับยาที่ฟู๋เชียนเชียนส่งมาให้ แล้วก็ลุกขึ้น
ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูนั้น เขาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้แล้วก็หันไปมองฟู๋เชียนเชียน “เธอ……ชื่อเชียนเชียน ใช่ไหม? ”
พอฟู๋เชียนเชียนถูกเรียกแบบนี้ ก็หน้าแดง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาในทันที “ใช่ ฉันชื่อ……เชียนเชียน”
“เธอไปส่งฉันแล้วกัน”
จี้หนานเฟิงขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ฉันมีเรื่องบางเรื่องอยากคุยกับเธอ”
“อ้อ”
ฟู๋เชียนเชียนรีบพยักหน้าทันที แล้วก็วางของที่อยู่ในมือของตัวเอง หยิบเสื้อคลุมแล้วก็เดินตามเขาไป
ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูนั้น เธอก็หันไปมองซูสือเยว่ “ตอนเช้าเธอไม่อยู่บ้าน ตอนบ่ายฉันจองโปรแกรมเรียนทำอาหารไว้ให้เธอแล้ว”
“โปรแกรมนั้นอยู่ที่ซิงหยุน ตอนเย็นเธอก็เอามาดูนะ!”
พอกำชับซูสือเยว่เสร็จ ฟู๋เชียนเชียนถึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็เดินตามจี้หนานเฟิงไป
ซูสือเยว่นั่งอยู่บนโซฟา ถูกฉินโม่หานกอดไว้ในอ้อมแขน แล้วก็มองยังทิศทางที่ทั้งสองคนเดินออกไปอย่างเงียบๆ
เมื่อเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนหายไปแล้ว ซูสือเยว่ถึงได้หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็หันไปมองฉินโม่หาน
“เมื่อกี้……”
เธอมองดูใบเคร่งขรึมและคมชัดของเขา “เมื่อกี้จี้หนานเฟิงพูดว่า……นายตกลงจะไปงานกินอาหารเย็นกับตระกูลจี้”
“แล้วหลังจากนั้น……”
หญิงสาวกะพริบตามองเขาด้วยดวงตาที่กลมโต “นายจะกลับตระกูลเดิม แล้วยอมรับตำแหน่งคุณชายใหญ่ของตระกูลจี้รึเปล่า? ”
“ถ้าเกิดว่านายเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจี้ล่ะก็……นายก็ต้องถูกคลุมถุงชน แต่งงานกับหยางชิงโยวนั่นใช่ไหม? ”
ฉินโม่หานค่อยๆ หรี่ตาลง แล้วก็ก้มหน้ามองใบหน้าเล็กๆ ที่ขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ “กลัวว่าฉันจะเหมือนกับที่จี้หนานเฟิงพูด หย่ากับเธอ แล้วไปแต่งงานยังงั้นเหรอ? ”
ซูสือเยว่กัดริมฝีปากของตัวเอง ใบหน้าก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ
เธอพยักหน้าอย่างจริงใจ แล้วก็พิจารณาคำพูดอย่างระมัดระวัง “ฉันยังไม่แน่ใจ ว่าสรุปแล้วฉนัคือคุณหนูของตระกูลเจี่ยนรึเปล่า”
“ถ้าเกิดว่านายกลายเป็นคนของตระกูลจี้ ในสถานการณ์ที่ฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นคุณหนูของตระกูลเจี่ยนรึเปล่า……”
“ฉันกลัวว่าสุดท้าย……”
หญิงสาวก้มหน้า ดวงตาที่เหมือนกับกวางน้อยเหมือนมีหมอกจางๆ “สุดท้ายแล้ว ไม่ใช่แค่ฉันไม่ใช่คุณหนูของตระกูลเจี่ยน แถมตัวตนของการเป็นภรรยาของฉินโม่หานก็จะไม่มีอีกแล้ว”
“จนถึงตอนนั้น ฉันไม่มีตัวตน ไม่มีความทรงจำ……ฉันก็จะกลายเป็นคนที่โดดเดี่ยวเดียวดาย”
ตอนที่เธอก้มหน้าพูดเรื่องพวกนี้ น้ำเสียงของเธอก็อ่อนแอเหมือนกับสายตาของเธอ
อ่อนแอจนทำให้คนปวดใจ
มองดูเธอเป็นแบบนี้ ฉินโม่หานก็อดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามากอดไว้
ซูสือเยว่ที่ความจำเสื่อม ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูน่ารักและสดใสมากขึ้น จะรักหรือเกลียดอะไรก็ชัดเจนมากขึ้น แต่ว่าภายในของเธอนั้น ไม่ได้มีความมั่นใจเหมือนแต่ก่อนเลย
เขาสามารถสัมผัสได้ว่า เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมาก
ในฐานะที่เป็นสามีของเธอ สิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้ ก็คือปกป้องเธอให้ดี
แล้วเขาจะปล่อยให้ตระกูลจี้ ที่นอกจากความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย มาทำให้เธอเสียใจด้วยล่ะ?
ชายหนุ่มถอนหายใจ ลมหายใจอุ่นๆ พร้อมกับเสียงที่ทุ้มต่ำก็พ่นอยู่ที่ข้างหูของเธอ “ฉันรับปากจะไปร่วมงานทานอาหารเย็นของตระกูลจี้จริงๆ แหละ”
“แต่……เป้าหมายที่ฉันจะไปที่นั่น มันไม่เหมือนกับที่พวกเขาคิด”
ซูสือเยว่กัดริมฝีปากแล้วมองเขา “ไม่เหมือนยังไง? ”
“ตอนนี้ไม่ค่อยเหมาะที่จะบอกเธอเท่าไหร่”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็จูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ “เธอแค่รู้เอาไว้ ว่าไม่ว่าจะตอนไหน สถานการณ์อะไร ฉันก็ไม่มีทางแยกกับเธอแน่นอน เธอรู้ไว้แค่นี้ก็พอ”
“ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับเธอนั้น ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตนี้จะต้องแยกจากเธอ”
