ซูสือเยว่ปฏิเสธไม่ได้
เธอถอนหายใจออกมา รู้สึกปลงอนิจจัง
“งานแต่งงานของพวกเราตอนแรก……ก็ลวกๆ เหมือนกันแหละ”
“แท้แต่พิธีแต่งงานยังไม่มีเลย พอซิงหยุนกับซิงเฉินเลือกฉัน เขาก็เลือกฉันเหมือนกัน”
ฟู๋เชียนเชียนเบะปาก “ก็นั่นไง”
พอพูดได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็ชะงักไปในทันที
ฟู๋เชียนเชียนก็เงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ “สือเยว่ เธอจำตอนที่แต่งงานกับฉินโม่หานเมื่อก่อนได้แล้วเหรอ? ”
ซูสือเยว่ส่ายหน้า “ฉันจำไม่ได้”
พอพูดจบ เธอก็ชะงักไป แล้วก็เอามือตีหัวตัวเองเบาๆ “ไม่สิ เหมือนกับว่า……จะจำได้”
“ฉันกับสามีแต่งงาน ไม่ใช่เพราะว่าฉันตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น และก็ไม่ใช่เพราะว่าฉันจีบเขา”
“แต่เพราะว่าไม่อยากมีคนแต่งงานกับเขา……”
ฟู๋เชียนเชียนเบิกตาโพลง ก็จับมือซูสือเยว่ด้วยความตื่นเต้น “ใช่ เพราะว่าซูโม่ไม่อยากแต่งงานกับเขา”
ซูสือเยว่เหลือบมองฟู๋เชียนเชียนด้วยความสงสัย “คนที่ขี้โลภและฟุ้งเฟ้ออย่างซูโม่ ทำไมถึงไม่อยากแต่งงานกับสามีฉันล่ะ? ”
“สามีฉันหน้าตาก็ดีแถมยังรวยมาก ทำไมเธอถึงไม่อยากแต่ง? ”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
นี่คือประเด็นเหรอ？
“เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญ！”
เธอจับมือซูสือเยว่ด้วยความตื่นเต้น “เธอยังจำอะไรได้อีก? ”
“จำคืนวันแต่งงานใหม่ได้ ฉันถูกซิงเฉินหลอกจนตกใจแทบตาย หลังจากนั้นซิงหยุนก็เอายาให้ฉัน แล้วหลังจากนั้น……”
“วันที่สองฉันกับสามีก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน”
พอพูดจบ เธอก็ย้อนกลับไปคิดอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง “เธอพูดถูก มันลวกมาก”
ฟู๋เชียนเชียนเม้มปาก “แล้วอย่างอื่นล่ะ? ยังจำอะไรได้อีกไหม? ”
ซูสือเยว่ส่ายหน้า “ไม่มีแล้ว”
“แล้วก็มีคำที่แล้วที่นึกคำว่า โรคกลัวสามี ขึ้นมาได้”
เธอเอียงหัว พยายามอย่างเต็มที่ที่ทำให้หัวแล่น
สุดท้าย ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ทำให้เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้
“จำได้แค่นี้แหละ”
ฟู๋เชียนเชียนรู้สึกปลื้มปีติเป็นอย่างมาก
ต่อให้ซูสือเยว่จะจำได้แค่นี้ แต่ว่าอย่างน้อยมันก็พิสูจน์ได้ว่า ความทรงจำของซูสือเยว่ มันสามารถฟื้นคืนกลับมาได้!
แล้วอีกอย่าง มันสามารถทำให้ฟื้นฟูจุดสำคัญของความทรงจำออกมาได้ และมันก็เคยเกิดขึ้นแล้ว แถมยังเกิดขึ้นสองครั้งแล้วด้วย!
เธอลืมเรื่องความสัมพันธ์กับจี้หนานเฟิงไปทั้งหมด แถมยังลืมเรื่องที่ซูสือเยว่กำลังหัดต้มโจ๊กอยู่ด้วย
หญิงสาวจับมือซูสือเยว่แน่นด้วยความตื่นเต้น “ถ้ายังงั้นเธอลองตั้งใจคิด ว่าครั้งที่แล้วตอนที่เธอนึกคำว่าโรคกลัวสามีขึ้นมานั้น กับครั้งนี้ที่เธอคิดเรื่องตอนที่แต่งงานกับฉินโม่หานขึ้นมาได้ มันมีอะไรที่เหมือนกัน? ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว แล้วพยายามคิด
“ต่างก็……ตอนที่กำลังทำกับข้าว”
“แล้วนอกจากทำกับข้าวล่ะ？”
นอกจากทำกับข้าวเหรอ？
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว พยายามตั้งใจย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะจำเรื่องพวกนี้ได้
ท้ายสุด หญิงสาวก็หน้าแดงพร้อมกับมองฟู๋เชียนเชียน “นอกจากทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวแล้ว ก็……”
“ตอนที่จูบกับสามีของฉัน”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
จูบสามารถรื้อฟื้นความทรงจำได้ด้วยเหรอ？
ตีเธอให้ตายก็ไม่เชื่อหรอก！
ฟู๋เชียนเชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็พูดบทสรุปอย่างเคร่งขรึม “ถ้ายังงั้นแสดงว่ามันเกี่ยวข้องกับการที่เธอทำอาหาร”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องทำอาหารทุกวัน ต้องแช่อยู่ในห้องครัวทุกวัน!”
“พวกเรามาลองดูกัน ว่าการทำอาหารจะทำให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำกลับมาได้รึเปล่า!”
ซูสือเยว่กะพริบตา แล้วก็พยักหน้าเงียบๆ “โอเค”
ถ้าเกิดว่าการทำอาหารสามารถรื้อฟื้นความทรงจำของเธอกลับมาได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
ยังไงเธอก็อยากได้ฝีมือการทำอาหารของตัวเองกลับมาอยู่แล้ว
ดังนั้นเธอก็รีบเข้าไปในห้องครัวอย่างไม่ชักช้า
ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูกระจกฝ้าของห้องครัวถูกเปิดจากด้านใน “เชียนเชียน ถ้ายังงั้นสองสามวันนี้ก็ต้องรบกวนให้เธอชี้แนะ แล้วก็ชิมอาหารให้ฉันด้วยนะ”
พอพูดจบ เธอปิดประตูกระจกฝ้าและเริ่มต่อสู้กับโจ๊กในครัวอีกครั้ง
มองดูร่างที่ยุ่งเหยิงของเธอตรงประตู ฟู๋เชียนเชียนก็ถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลี่ยง แล้วก็เริ่มทำความสะอาดโต๊ะที่ซูสือเยว่ได้ทำไว้ยุ่งเหยิง
โจ๊กที่อยู่บนโต๊ะนั้น ถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่ดี แต่ว่าความร้อนมันกำลังได้ที่
มันหมายความว่านี่ซูสือเยว่ตั้งใจนับเวลา ตั้งใจเรียนรู้จริงๆ
—แน่นอน ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้เติมเครื่องปรุงมั่วซั่วล่ะก็ เรื่องทำกับข้าวสำหรับเธอนี้ มันไม่ใช่เรื่องยากเลย
……
ซูสือเยว่แช่อยู่ในห้องครัวสองวัน
บ่ายวันที่สาม ฟู๋เชียนเชียนนอนฟุบอยู่บนโต๊ะอาหาร มองดูคนที่ห้องครัวที่ดูกระฉับกระเฉงและยุ่งเหยิง เธอก็รู้สึกเสื่อมโทรมทันที
สองวันมานี้ เธอได้ลิ้มรสมาครบทุกรสชาติบนโลกใบนี้แล้ว
อาหารที่ซูสือเยว่ทำออกมานั้น รสชาติแบบไหนก็มีทั้งหมด
เธอเป็นเหมือนเด็กที่ไม่มีกฎเกณฑ์ ทุกครั้งที่เธอทำอาหารมันจะต่างจากสูตรอาหารเสมอ
หลังจากผ่านไปสองวัน เธอพบรูปแบบบางอย่างในการทำอาหารของเธอ อาหารของเธอก็เปลี่ยนมาจากการยากจะกลืน เป็นสามารถกินได้
แต่ แต่แม้ว่าฝีมือการทำอาหารจะดีขึ้น แต่ว่าซูสือเยว่ก็ยังไม่สามารถจำความทรงจำในอดีตได้
“น้าฟู๋ วิธีการนี้ของน้าได้ผลไหมครับ”
ซิงเฉินนอนอยู่บนโต๊ะ มองดูฟู๋เชียนเชียนที่มีสีหน้าเหมือนอดอยาก แล้วคิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน “เหมือนกับว่าไม่ใช่แค่หม่ามี๊ยังไม่สามารถรื้อฟื้นความทรงจำได้ ตรงกันข้าม ความทรงจำกลับแย่ลงอีก”
ฟู๋เชียนเชียนอึ้งไป “ความทรงจำแย่ลงเหรอ? ”
“ใช่ครับ”
ซิงเฉินเอามือเท้าคาง มองไปที่ร่างที่ยุ่งอยู่ในครัวอย่างเงียบๆ “หม่ามี๊ลืมไปแล้ว ว่ายังมีลูกอีกสามคนรอให้หม่ามี๊ไปโอ๋อยู่”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
“หม่ามี๊ไม่สนใจพวกเราสองวันแล้ว”
“พี่ใหญ่ยังดี เขาเป็นคนที่ยากจะคาดเดาได้ หม่ามี๊ไม่สนใจเขา เขาก็ไม่สนใจหรอก”
“แต่ว่าซิงกวงนั้นไม่เหมือนกัน”
“สองสามวันมานี้เจ้าเด็กน้อยนั้นเครียด ว่าหม่ามี๊โกรธตัวเองเพราะว่าเรื่องของจี้หนานเฟิงรึเปล่า”
พอพูดจบ เด็กน้อยก็หันหน้ามามองฟู๋เชียนเชียน “จี้หนานเฟิงเป็นไอดอลของน้าไม่ใช่เหรอครับ? ”
“ไปเกลี้ยกล่อมเขาหน่อยได้ไหม ว่าอย่าพยามเอาชนะหม่ามี๊ของพวกเราเลย”
“ซิงกวงชอบเขามาก หลายปีมานี้ เธอพึ่งพาอาศัยจี้หนานเฟิงมาโดยตลอด เธอเองก็เห็นเขาเป็นคนสำคัญเหมือนกัน”
“แต่ว่าตอนนี้จี้หนานเฟิงกลับอยากจะได้หม่ามี๊ของพวกเรา ทำให้ซิงกวงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี”
“จะให้ห่างเหินกับเขา มันก็ดูไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ คนอื่นจะคิดว่าซิงกวงพอมีพ่อกับแม่แล้ว ก็ไม่สนใจพ่อบุญธรรมแล้ว”
“แต่ว่าถ้าไม่ห่างเหินกับเขา เขาก็เอาแต่หาโอกาสอยากจะชิงหม่ามี๊ของพวกเรา ซิงกวงก็จะกลายเป็นคนที่ทำลายความรู้สึกของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดอีก”
คำพูดของเด็กน้อย ทำให้ฟู๋เชียนเชียนชะงักไป
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา “เด็กอย่างพวกเธอเนี่ย คิดเยอะขนาดนี้เลยเหรอ? ”
“ครับ”
ซิงเฉินถอนหายใจ “ผู้หญิงน่ะ ชอบคิดไปเรื่อยอยู่แล้ว”
คำพูดของเด็กน้อย ทำให้ฟู๋เชียนเชียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ตอนนี้เอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา
เธอนึกว่าเป็นผู้กำกับจากเมืองหรงให้เธอไปเป็นนักแสดงสมทบ ก็กดเปิดลำโพงแล้วก็รับสาย
“ฟู๋เชียนเชียน”
ปลายสายเป็นเสียงที่เย็นชาของจี้หนานเฟิง “เธอลืมเรื่องอะไรไปรึเปล่า? ”
ฟู๋เชียนเชียนอึ้งไปในทันที “ฉัน……ลืมอะไรเหรอ? ”
“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนฉัน? ”
“ฉันให้ช่องทางการติดต่อเธอไป แต่ทำไมผ่านไปสองวันแล้วถึงไม่ติดต่อมา? ”
