ซูสือเยว่ขมวดคิ้วเข้าหากัน หลังจากที่เห็นสีหน้าลำบากใจของหลิงซือยู่ เธอทำสีหน้าจริงจัง “นายไม่โอเค?”
ชายหนุ่มเม้มปาก เงยหน้ามองซูสือเยว่อย่างอ่อนแรง “ฉัน……”
“ไม่โอเคได้ไหม?”
“ไม่ได้”
ซูสือเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ มือทั้งสองข้างกำแน่น “งั้นเรามาสู้กันเถอะ”
“ถ้านายแพ้ฉัน นายต้องเป็นแฟนฉัน”
หลิงซือยู่：“……”
เขากระแอมไอเสียงเบา “งั้นฉัน……เลือกเป็นแฟนเธอก็ได้”
“ไม่ต้องสู้กันแล้ว”
เหตุผลหนึ่งคือ นอกจากหลิงหรานแล้ว เขาไม่เคยมีเรื่องกับผู้หญิงอื่น
ส่วนอีกหนึ่งเหตุผล……
หลิงซือยู่แอบๆเหลือบมองซูสือเยว่
เธอเป็นถึงลูกสาวแท้ๆของคุณอาเจี่ยน แล้วมีเจี่ยนเฉิงเพื่อนสนิทของคุณอาเจี่ยนสอนเธอมาตั้งแต่เด็ก
เขาอาจจะ……สู้เธอไม่ไหวก็ได้
“งั้นก็ดี”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เธอยื่นมือออกมาจับข้อมือของหลิงซือยู่ “เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ นายคือแฟนของฉัน”
“ภารกิจของนายคือ ทำให้ฉันลืมฉินโม่หานได้ภายในสิบวัน!”
พูดจบ หญิงสาวก็ดึงมือของเขา แล้วเดินกลับไปทางวิลล่า
หลิงซือยู่：“……”
ในม่านฝนที่ไกลออกไป รถมาเซราติคันสีดำที่จอดอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถมองท่าทางของซูสือเยว่ที่จับมือหลิงซือยู่เดินเข้าประตูอย่างขุ่นเคือง สายตาของเขานั้นลึกจนมองไม่เห็นพื้น
ไป๋ลั่วที่นั่งอยู่เบาะคนขับ กระแอมไปเสียงเบา
“คุณชายครับ……จะไปเคลียร์กับคุณนายให้ชัดเจนไหมครับ……”
“นี่เพิ่งเริ่มการแสดงวันแรก คุณนายก็หาแฟนใหม่ได้แล้วนะครับ……”
เขาหันหลังมองฉินโม่หานที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถ “อีกสิบวันข้างหน้า……คุณนายคงจะไม่ไปจดทะเบียนสมรสกับเขานะครับ?”
อุณหภูมิภายในรถต่ำลงอย่างกะทันหัน
ฉินโม่หานมองไปยังทิศทางที่ซูสือเยว่และหลิงซือยู่จากไป เขาแอบกำหมัดอย่างแน่น “หลิงซือยู่ไม่กล้าหรอก”
ไป๋ลั่ว：“……”
หลิงซือยู่ไม่กล้า แต่คุณนายกล้าหน่ะสิ!
อีกอย่างดูท่าจากเมื่อกี้แล้ว……
เหมือนว่าหลิงซือยู่……จะสู้คุณนายของพวกเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังรถเลิกคิ้วขึ้น เขาเงยหน้าเหลือบมองไปยังวิลล่าหลังนั้น
จนมั่นใจว่าซูสือเยว่นั้นถึงห้องนอนของตัวเอง และหลิงซือยู่ก็กลับถึงห้องของตัวเอง ชายหนุ่มถึงจะถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่ง “ไปเถอะ”
ไป๋ลั่วสะดุ้ง ก่อนจะรีบขับรถออกจากที่นั่น
บนระเบียงของวิลล่า เด็กชายในชุดนอนสีเทาเข้มมองไปยังทิศทางที่รถแด๊ดดี้ของเขาจากไป ก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก
เดิมทีนั้น เขาคิดว่าฉากนี้ คนที่เจ็บปวดที่สุดต้องป็นหม่ามี๊ของเขาแน่นอน
แต่ตอนนี้พอดูๆแล้ว……
ใครจะเจ็บปวดกว่ากันยังไม่มีใครรู้หรอก!
ท่านชายฉิน คุณก็มีวันนี้สินะ!
……
ในตอนที่ฉินโม่หานกลับถึงบ้านตระกูลจี้ ก็บังเอิญเจอฟู๋เชียนเชียนกับจี้หนานเฟิงที่เพิ่งกลับมาจากการเดท
“จิ๊จิ๊”
พอเห็นฉินโม่หาน ฟู๋เชียนเชียนก็รู้สึกโกรธจัด
เธอถลึงตาใส่ฉินโม่หานอย่างเย็นชา “ท่านชายฉินคะดึกขนาดนี้แล้วไปไหนมาคะ?”
“ไปเดทกับหยางชิงโยวตระกูลเจี่ยนของคุณมาหรอคะ?”
พูดจบ เธอก็เบะปากอย่างรู้สึกเหยียด “ซูสือเยว่ไม่คู่ควรจริงๆด้วยค่ะ”
“ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกฉันว่า ไม่ว่าเธอจะความจำเสื่อมหรือไม่ เธอก็จะรักแค่คุณคนเดียว”
“ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอน่าสงสารเหมือนคนโง่จริงๆนะคะ”
“จริงสิ คุณคือคนที่ฮอตในแวดวงธุรกิจ จะมาชอบคนอย่างสือเยว่ที่ไม่มีภูมิหลังอะไรเลยได้ยังไง”
“เมื่อก่อนที่ทำดีกับสือเยว่ เพราะนึกว่าเธอคือคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยนจริงๆสินะคะ?”
“พอตอนนี้รู้ว่าเธอไม่ใช่ ถึงได้ทิ้งเธอไป แล้วคบกับหยางชิงโยวแทน”
“ท่าทางนางมารอย่างหยางชิงโยว ก็มีแต่คุณที่มองลงนั่นแหละค่ะ!”
พูดจบ เธอก็หันไปจับมือของจี้หนานเฟิง “เราไปกันเถอะ!”
“ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา!”
จี้หนานเฟิงเลิกคิ้วขึ้น แล้วปล่อยมือฟู๋เชียนเชียนออกเบาๆ
“เชียนเชียน คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะ”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับฉินโม่หาน”
ฟู๋เชียนเชียนขมวดคิ้วเข้าหากัน กำลังจะพูดอะไรต่อ แต่พอเห็นสายตาของจี้หนานเฟิง ก็ชะงักไป
เธอเม้มปาก แล้วยิ้มแห้งๆ “จริงสิ”
“คุณอยากจีบซูสือเยว่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ตอนนี้เธอโสดแล้ว คุณมีโอกาสแล้วนะ”
หญิงสาวหันหลัง “พรุ่งนี้ฉันจะไปดูบ้าน ถ้าเจอบ้านที่เหมาะสม ฉันจะย้ายออกจากบ้านตระกูลจี้ทันที”
พูดจบ เธอก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย
จี้หนานเฟิงเลิกคิ้วขึ้น เขามองแผ่นหลังของเธอ ปากขยับเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไปสักคำ
เขาอยากจะตามฟู๋เชียนเชียนไปเพื่อคุยให้รู้เรื่อง
แต่เพิ่งจะดินได้หนึ่งก้าว ก็นึกถึงฉินโม่หานขึ้นมา
จากนั้นชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมา ก้าวเท้ายาวเดินมายืนหน้าฉินโม่หาน “ฉันอยากถามแกว่า แกคิดอะไรอยู่กันแน่?”
“ไม่ว่าแกจะเป็นคนตระกูลจี้ หรือว่าคนตระกูลฉิน แกก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องรีบร้อนแต่งงานกับหยางชิงโยวคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยน”
“สิ่งที่แกทำในตอนนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด!”
เดิมทีจี้หนานเฟิงพยายามที่จะให้ตระกูลจี้เรียกคุณชายใหญ่ตระกูลจี้ฉินโม่หานให้กลับมา โดยเหตุผลของเขาคือเขาไม่อยากแต่งงานตามที่ครอบครัวบอก
ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือ เขาอยากรู้ว่า ถ้าฉินโม่หานเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้. เขาจะจัดการมันยังไง
แต่ปรากฏว่าฉินโม่หานถ้าไม่ทำก็ไม่ทำพอได้ทำก็ทำจนถึงที่สุด เขาทิ้งซูสือเยว่ แล้วหมั้นกับหยางชิงโยวเลย?
เรื่องแบบนี้ แม้แต่เขาจี้หนานเฟิง ก็ไม่สามารถทำได้!
“แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”
จี้หนานเฟิงเข้าใจอย่างมาก
แม้ว่าเขาจะได้ไม่ได้รู้สึกดีกับฉินโม่หาน
แต่จากที่เขารู้จักฉินโม่หานนั้น ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่ต้องการความเหมาะสมในด้านครอบครัวหรือฐานะทางสังคม
เพราะตอนอยู่เมืองหรง ซูสือเยว่ก็เป็นแค่ลูกสาวแท้ของคนธรรมดาที่ติดเหล้า
เขาก็เลือกที่จะแต่งงานกับเธอหนิ?
ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับซูสือเยว่ แต่เขาก็ไม่เคยรังเกียจเธอ
ทำไมตอนนี้เริ่มรังเกียจเธออีกแล้วหล่ะ หรือว่าชอบหยางชิงโยวเข้าแล้ว?
จี้หนานเฟิงคิดไม่ออกจริงๆ
“ฉันคิดยังไง เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
ฉินโม่หานเกี่ยวยิ้มขึ้นเบาๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นมอง และยื่นปากไปยังฟู๋เชียนเชียนที่เดินจากไป “ไม่ตามไปจริงหรอ?”
จี้หนานเฟิงขมวดคิ้ว ไม่ได้ตอบกลับอะไร
“หรือว่าจะจีบซูสือเยว่จริงๆ?”
ชายหนุ่มเกี่ยวยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา “งั้นตอนนี้แกยังมีคู่แข่งคนอื่นอยู่นะ”
“แกคิดว่าฉันเป็นแกหรอ?”
จี้หนานเฟิงมองบน “ตั้งแต่ที่ฉันเลือกจะคบกับฟู๋เชียนเชียน ฉันก็ไม่เคยคิดนอกใจ”
“เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน ฉันจะเลิกกับเธอได้ยังไง?”
“ถึงจะเลิก ก็ต้องรอหลังจากนี้หนึ่งปี ต้องรู้สึกว่าเข้ากันไม่ได้จริงๆถึงจะเลิก”
“ถ้าไม่อย่างนั้น คำสัญญาของลูกผู้ชายก็เป็นแค่ลมตดไม่ใช่หรือไง?”
พูดจบ เขาก็ถลึงตาใส่ฉินโม่หาน “พูดกับนายไปก็ไร้ประโยชน์”
“แกไม่ใช่คนประเภทเดียวกับฉัน”
“คำสัญญาที่แกเคยให้ซูสือเยว่ เกรงว่าจะไม่เป็นจริงสักข้อสินะ?”
ท้ายสุด จี้หนานเฟิงร้องฮึออกมา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ฉินโม่หานยังคงยืนอยู่ที่เดิม แล้วมองแผ่นหลังของชายหนุ่ม หัวเราะขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้
เขารู้ว่า การตัดสินใจของเขานั้น นอกจากเจี่ยนหมิงจง ไม่มีใครที่จะเข้าใจเขา
และใช่
แม้ว่าเขาอยากจะล้มฉินหลิงยี่จริงๆ เขาก็ไม่จำเป็นใช้วิธีที่ต้องทำให้ตัวเองลำบากใจหรือทำให้ซูสือเยว่ลำบากใจ
เพียงแต่ว่า……
ชายหนุ่มหลับตาลง เสียงของเจี่ยนหมิงจงที่คุยกับเขาดังขึ้นในหู :
“จำได้แต่เพียงความทรงจำที่เจ็บปวด แต่กลับจำเรื่องที่มีความสุขไม่ได้”
“ลืมคนที่รักมากที่สุด และลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา……”
“ยาความจำเสื่อมแบบนี้ที่สือเยว่ได้รับ เหมือนกับที่ฉันได้รับเป๊ะๆ……”
