ค่ำคืนนี้ ซูสือเยว่นอนหลับอย่างสนิท
แต่ฉินโม่หานนั้นแทบจะไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย
ภาพที่ซูสือเยว่ควงแขนของหลิงซือยู่ยังคงปรากฏต่อหน้าเขา
สุดท้าย ชายหนุ่มที่ไม่ท่าทีจะนอนหลับก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปยังห้องอ่านหนังสือ
ในห้องอ่านหนังสือมีเอกสารกองเท่าภูเขาวางอยู่
เขาพยายามตั้งสติ บังคับให้ตัวเองทำงานต่อ
แต่……
“สถิติเริ่มฟื้นตัว” เมื่อคำศัพท์นี้ปรากฏ เขาก็จะคิดถึงซูสือเยว่
“การลงทุนย่อมมีความเสี่ยง” ประโยคนี้ ทำให้เขานึกถึงภาพที่ซูสือเยว่ควงแขนหลิงซือยู่
“หากมีอะไรผิดพลาด จะเสียหายอย่างมหาศาล” ประโยคนี้ ทำให้เขานึกถึงการที่ไม่มีซูสือเยว่อยู่ข้างเขา เขาต้องโดดเดี่ยวตัวคนเดียว เป็นคนแก่ที่น่าเวทนา……
สุดท้าย ชายหนุ่มก็โยนเอกสารลงบนโต๊ะ
ไอ้งานบ้านี่ ทำต่อไปไม่ได้แล้ว!
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหากู้ถิงเซิง
กู้ถิงเซิงที่อยู่ปลายสายน้ำเสียงงัวเงีย “เป็นอะไรอีกครับ บอสใหญ่ของผม?”
“มาบ้านตระกูลจี้”
“ทำไม?”
“ฉันนอนไม่หลับ อารมณ์ไม่ดี จะทำงานก็ไม่มีกะจิตกะใจทำ”
“แกมา ทำงานให้ฉันดูหน่อย”
กู้ถิงเซิงขมวดคิ้วแล้วดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะตอบอย่างหัวร้อน “ฉินโม่หาน แกเป็นบ้าหรือเปล่า!?”
“นี่มันตีสองครึ่งแล้วนะ! แกจะให้ฉันไปนั่งทำงานที่ห้องอ่านหนังสือบ้านแกให้แกดู?”
“แกเลิกกับเมียแกไม่ใช่ฉันเลิกกับเมียฉันสักกหน่อย!”
“แค่นี้นะ!”
หลังจากที่พูดจบ ชายหนุ่มก็กดวางสายทันที
เสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดดังขึ้นอย่างถี่ๆ ฉินโม่หานใช้มือนวดหว่างคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เขานั่งเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างรู้สึกเหนื่อย
นอนไม่หลับ แล้วไม่อยากทำอะไรอีกด้วย
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแล้วหลับตาลง
เริ่มไม่แน่แล้วสิว่าบททดสอบนี้กำลังทดสอบเขา หรือซูสือเยว่
ในที่สุด ฉินโม่หานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันได ขับรถไปยังชั้นล่างของบ้านหลิงซือยู่
เขามองห้องหัวมุมบนชั้นสองที่ยังมีไฟเปิดอยู่ ในใจรู้สึกทรมานขึ้นมา
หรือว่า……
ซูสือเยว่ก็นอนไม่หลับเหมือนเขา?
พอคิดแบบนี้ ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมา เขาเอนหลังลงบนหนังแท้ของเบาะรถ จ้องมองไปยังแสงไฟในห้องอย่างไม่ละสายตา
ความทรมานนั้น จริงๆก็กระทบทั้งสองฝ่าย
แต่ ถึงจะรู้สึกเศร้า เขาก็ต้องทำแบบนี้
เจี่ยนหมิงจงที่ความจำเสื่อมไปยี่สิบกว่าปี หลังจากที่ได้รู้ว่าหลิวหรูเยียนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา อาจจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาเท่านั้น ความทรงจำของเขาก็กลับมาอย่างทันที
“ยาลบความจำประเภทนี้ ทำให้คนลืมเรื่องที่มีความสุข จำได้เพียงเรื่องที่เจ็บปวด”
“ต้องเจอกับเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดขั้นสุดเท่านั้น ถึงจะไปกระตุ้นสมองได้ แล้วความทรงจำทั้งหมดก็จะกลับมา”
เสียงของหานหยุนเมื่อหลายวันก่อนดังขึ้นในหูของเขา “นอกจากความเจ็บปวดขั้นสุดแบบนี้ ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว”
“บางที คุณอาจจะต้องเสียเวลายี่สิบปีเหมือนคุณเจี่ยนหมิงจง ถึงจะทำให้เธอจำเรื่องราวในอดีตของพวกคุณขึ้นได้”
หลังจากที่พูดจบ หานหยุนยังถอนหายใจแล้วปลอบเขาอีกว่า “จริงๆแล้วถึงจะความจำเสื่อมก็ไม่เป็นไรหนิครับ”
“เพราะคนที่ภรรยาคุณชอบในตอนนี้ ก็คือคุณไม่ใช่หรอครับ? มันก็ไม่ได้แตกต่างกันนะครับ”
ฉินโม่หานหัวเราะอย่างเย็นชา “แตกต่างกันสิครับ”
“อดีตของเธอ แม้จะมีความทรงจำที่เจ็บปวดมากมาย แต่เรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขก็มีครับ”
“ผมอยากให้เธอจำเรื่องราวทุกๆอย่างได้ ไม่ใช่แค่เรื่องของผมคนเดียว”
“เพราะว่า……”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา “ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าชีวิตเธอขาดอะไรไป”
“ถึงจะต้องเสี่ยงกับการที่เธอจะทิ้งผมไป ผมก็จะทำให้ความทรงจำของเธอกลับมาให้ได้ครับ”
“เธอไม่อยากเป็นคนที่ไม่มีเรื่องราวในอดีต”
“ทำไมผมจะทำให้เธอสมหวังไม่ได้ครับ?”
ฉินโม่หานที่นั่งอยู่ในรถ หลับตาลง
ถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของเขา
เธอบอกว่า เธอไม่อยากเป็นคนที่ไม่มีเรื่องราวในอดีต
เธอบอกว่า เธอไม่อยากจำได้เพียงความทรงจำที่เจ็บปวดในอดีต เธออยากมีความทรงจำที่มีความสุขในอดีตด้วยเหมือนกัน
เธอบอกว่า เธอไม่อยากรู้สึกว่าชีวิตของเธอขาดอะไรไป
เพราะฉะนั้น เขาจะไม่ช่วยเธอได้ยังไง……
และในขณะที่ชายหนุ่มเหม่อมองไฟที่อยู่ไกลออกไปนั้น หน้าต่างรถของเขาก็ถูกใครบางคนเคาะ
คนที่เคาะหน้าต่างรถเขาคือ หลิงหรานที่เพิ่งกลับมาจากการแข่งรถ
เธอสวมเสื้อหนังสีดำ สวมหมวกกันน็อคสีแดง และนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ยามาฮ่าคันหล่อ ทำให้เธอดูเท่เป็นอย่างมาก
“คุณเองหรอ?”
หลังจากที่รู้ว่าคนที่อยู่ในรถคือฉินโม่หาน หลิงหรานก็หัวเราะออกมา “ทำไมคะ ดึกดื่นแบบนี้มาเฝ้ามองภรรยาตรงนี้หรอคะ?”
ฉินโม่หานหัวเราะนิ่งๆ “นอนไม่หลับหน่ะ”
พูดจบ เขาก็ใช้นิ้วชี้ไปยังห้องที่ยังมีไฟเปิดอยู่ “ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่นอนนะครับ”
หลิงหรานขมวดคิ้ว แล้วมองไปยังทิศทางที่เขาชี้
จากนั้นหญิงสาวก็หัวเราะจนตัวเอนไปข้างหน้า “ท่านชายฉิน ดิฉันขอนำเสนอให้คุณนะคะ”
“ห้องนอนที่เปิดไฟไว้นั้น คือห้องของฉันค่ะ”
“ฉันชอบเปิดไฟทิ้งไว้ เวลาไปแข่งรถดึกๆหน่ะค่ะ เป็นการบอกแม่บ้านว่าฉันยังไม่ได้กลับมา”
พูดจบ เธอก็ชี้ไปยังห้องที่มืดมิดตรงปลายทางเดิน “ภรรยาคุณอยู่ห้องนั้นค่ะ”
ฉินโม่หานกระแอมไอเสียงเบาอย่างรู้สึกเขินอาย “ผมหมายถึง เวลานี้ซูสือเยว่น่าจะนอนไม่หลับ”
“แต่ว่า ถึงเธอจะนอนไม่หลับ เธอไม่มีนิสัยที่เปิดไฟทิ้งไว้ค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง”
หลิงหรานมองเขาแล้วกะพริบตา “ฉันไปช่วยคุณดูไหมคะ”
“ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมนอน ไม่ดีต่อสาวน้อยที่ผิวบอบบางอย่างเธอจริงด้วยครับ”
หลิงหรานโบกมือมาทางเขา “รอข้อความจากฉันได้เลยค่ะ!”
พูดจบ หญิงสาวก็ขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดในโรงจอดรถของวิลล่า
หลังจากนั้นห้านาที ฉินโม่หานก็ได้รับข้อความจากหลิงหราน :
“ฉันได้ยินเธอละเมอค่ะ กำลังด่าคุณเลย”
“สบายใจได้เลยนะคะ นอนหลับสนิทมากค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ กลับไปนอนเถอะค่ะ!”
ด้านหลังข้อความ มีข้อความเสียงสั้นๆต่อท้าย
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว แล้วกดเปิด
เป็นเสียงละเมอที่ฟังไม่รู้ศัพท์ของซูสือเยว่ : “ไอ้สารเลว! การไปแต่งหน้ากับคนอื่น!”
“เชื่อไหมว่า……เชื่อไหมว่าฉันจะแต่งงานกับคนอื่นก่อนคุณ……”
“ใครกลัวใคร……”
หว่างคิ้วของฉินโม่หานกระตุก
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ชายหนุ่มตอบกลับข้อความหลิงหราน :
“ทะเบียนบ้านของหลิงซือยู่……อยู่ที่คุณหรือว่าคุณอาเจี่ยนครับ?”
หลิงหรานตอบกลับอย่างรวดเร็ว “อยู่ที่ฉันค่ะ ทำไมหรอคะ?”
“ซ่อนไว้ให้ดีครับ”
หลิงหรานนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องนอน หัวเราะอย่างรู้สึกตลก “ทำไมคะ คุณกลัวซูสือเยว่จะกล้าแต่งงานก่อนคุณจริงๆหรอคะ?”
“หลิงซือยู่ไม่กล้าหรอกค่ะ ถึงแม้ว่ามันจะเคยชอบซูสือเยว่ แต่นั่นมันตั้งแต่ม.ต้นแล้วนะคะ ตอนนี้มันกำลังติดการเดทออนไลน์อยู่ มีสาวในโลกออนไลน์อย่างเยอะ…..”
ข้อความนี้ยังไม่ทันได้ส่งไป เธอก็ได้รับข้อความจากฉินโม่หานอีกครั้ง :
“เขาตกลงกับเธอเมื่อเย็นแล้วครับ ว่าจะคบกัน”
แค่ประโยคเดียว ทำให้มือของหลิงหรานที่จับโทรศัพท์ไว้นั้นเริ่มสั่น
หญิงสาวเม้มปาก เงียบอยู่สักพัก ก่อนจะลบข้อความประโยคหลังที่บอกว่าหลิงซือยู่เดทออนไลน์ออก
“ค่ะ ฉันจะซ่อนทะเบียนบ้านไว้อย่างดีค่ะ”
หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จ หลิงหรานก็ทิ้งโทรศัพท์ไปอีกข้าง นอนอยู่บนเตียง แล้วมองเพดานในห้องอย่างเหม่อลอย
เขา……ยังชอบซูสือเยว่จริงๆ ใช่ไหม?
เวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะควักโทรศัพท์มา เปิดบัญชีออนไลน์ของเธอสิบกว่าบัญชี แล้วลบหลิงซือยู่ออก ทีละบัญชี
