ฉินโม่หานมองมาที่ซูสือเยว่ด้วยนัยน์ตาลึกล้ำไร้ก้นบึ้ง
เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “นี่เธอและเขา…..มาถึงขั้นพูดเรื่องแต่งงานกันแล้ว? ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วคุณจะทำไม? ”
ซูสือเยว่เชิดหน้าขึ้น พลางมองหน้าฉินโม่หานด้วยแววตาเย็นยะเยือก “ทีคุณยังจัดงานแต่งกับหยางชิงโยวภายในเก้าวันได้ ฉันก็จัดงานแต่งกับหลิงซือยู่ภายในแปดวันได้เหมือนกัน!”
“ไม่ใช่เพราะเปลี่ยนใจไปรักเขารึไง? ”
“อย่าคิดว่าโลกใบนี้มีแค่คุณที่ทำได้นะ!”
“ฉันจะทำให้คุณรู้เองว่าตอนที่ฉันเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น ความเร็วในการเปลี่ยนใจของฉัน มันเร็วกว่าคุณสองเท่า!”
เมื่อพูดจบ เธอชำเลืองมองหลิงซือยู่ที่กำลังยัดเงินให้บอดี้การ์ดทุกคนที่ถูกตีอยู่ด้านหลัง “ที่รัก อย่าไปสนพวกเขาเลย พวกเราไปเลือกแหวนกันดีกว่า!”
ทันทีที่เธอเอ่ยคำว่า “ที่รัก” ออกไป หลิงซือยู่พลันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างแข็งทื่อ พลางสบตาอันแสนเย็นชาของฉินโม่หาน
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ “ท่านชาย คือว่าฟังผมอธิบาย…..”
“อธิบายอะไร?”
“อธิบายกับเขาแล้วได้อะไร?”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไป ก่อนจะคว้าลากข้อมือของหลิงซือยู่ “พวกเราเข้าไปเลือกแหวนได้แล้ว!”
เมื่อกล่าวเสร็จ เธอก็กระชากลากถูหลิงซือยู่เดินมุ่งไปยังJewellery firm
ฉินโม่หานย่นคิ้ว ท้ายที่สุดเขาก็หมดความอดทน พุ่งตัวเข้าไปคว้ามืออีกข้างหนึ่งของซูสือเยว่ไว้ “สือเยว่ คุณกับหลิงซือยู่เพิ่งพบกันได้ไม่นานไม่ใช่เหรอ?”
“เมื่อวานเพิ่งตกลงความสัมพันธ์กัน วันนี้ก็ตัดสินใจซื้อแหวนแต่งงาน เร็วไปใช่ไหม?”
“เร็วมั้ย?”
ซูสือเยว่สะบัดมือของฉินโม่หานออกอย่างไร้เยื่อใย ริมฝีปากพลางแค่นยิ้มอย่างเยือกเย็น “เมื่อเทียบกับฉันและท่านชายฉินในตอนแรกพวกเราก็ไม่ได้พบหน้ายังมีใบจดทะเบียนสมรสแล้วเลย”
เอ่ยจบ เธอแค่นหัวเราะเสียงเย็น เธอลากหลิงซือยู่ก้าวฉับๆ เข้าร้านจิวเวอรี่ไปต่อหน้าต่อตาแววตาฉายแววสงสัยของฉินโม่หาน
หลิงซือยู่ที่ถูกซูสือเยว่ฉุดกระชากลากถูไป กระทั่งหลิงซือยู่ยังหันหน้าไปขอขอความช่วยเหลือจากฉินโม่หานด้วยรอยยิ้มน่าเกลียดยิ่งกว่าเวลาร้องไห้เสียอีก ทั้งยังเปิดปากบอกเขา
“ผมถูกบังคับ!”
ทว่าในสายตาของฉินโม่หาน เขาแทบไม่สนใจท่าทางของเขาเลยว่ากำลังพูดอะไร
สายตาและทั้งหัวใจของเขา ล้วนมีแต่ซูสือเยว่
เธอนึกออกแล้ว
เธอนึกตอนที่พวกเขาแต่งงานออก แม้เธอและเขาไม่ได้เจอหน้ากัน แต่ก็ได้รับใบจดทะเบียนสมรส
ก่อนหน้านี้ เหมือนกับเขาไม่เคยได้ยินเธอเอ่ยถึงมาก่อน
ถ้างั้นก็อธิบายได้ว่า…….
แผนการของเขา ยังได้ผล?
ตัวของซูสือเยว่อาจจะยังไม่รู้ ว่าเธอนึกเรื่องราวต่างๆ ในอดีตขึ้นมาได้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าสุขใจหรือปวดใจเอ่อล้นในหัวใจ
สุขใจเพราะในที่สุดเธอก็นึกเรื่องราวในอดีตร่วมกันกับเขาออกเสียที
ที่ปวดใจก็คือ…….
เธอคงรู้สึกเจ็บปวดมาก มากจริงๆ
เหมือนเรื่องของเจี่ยนหมิงจง ในตอนแรกก็เป็นเพราะข่าวการล้มป่วยนอนหนักของหลิวหรูเยียน ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากเกินไป เขาถึงนึกเรื่องราวทุกอย่างออก
ตอนนี้ซูสือเยว่นึกออกแล้ว นั่นก็พิสูจน์ได้ว่า…..
ในก้นบึ้งหัวใจของเธอ จริงๆ แล้วก็ทุกข์ทรมานและเสียใจมากสินะ?
“โม่หาน”
ในตอนนั้นเอง หยางชิงโยวที่ถูกฉินโม่หานทิ้งไว้เบื้องหลังก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางๆ พลางกุมข้อมือของเขาอย่างนุ่มนวล “คนเมื่อกี้ ใช่ซูสือเยว่กับหลิงซือยู่รึเปล่า?”
“อืม”
ชายหนุ่มผงกหัวเบาๆ “พวกเขา….ก็มาซื้อแหวนแต่งงานน่ะ”
หยางชิงโยวเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย “แหวนแต่งงาน?”
“ซูสือเยว่จะแต่งงานเหรอ?”
เธอกล่าวต่อ พร้อมมองฉินโม่หานพร้อมรอยยิ้มแวบหนึ่ง “คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะหาคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้”
หญิงสาวเอ่ยไปพลาง กุมมือฉินโม่หานเดินเข้าJewellery firm “ปุ้บปั้บก็ตกลงความสัมพันธ์กับหลิงซือยู่….”
“ไม่แน่ว่า หากตอนนี้คุณยังอยู่กับซูสือเยว่ เธอก็อาจจะมีความสัมพันธ์กับหลิงซือยู่อยู่ก็ได้นะ”
“ถ้าไม่ใช่ล่ะก็ ทำไมเธอถึงมีคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้ล่ะเนอะ แถมยังมานัดทำแหวนแต่งงานวันเดียวกับพวกเราด้วย?”
พอพูดจบ เธอยังมองใบหน้าของฉินโม่หานด้วยดวงตาที่ยิ้มจนตาหยี “ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่”
“หากแต่งงานวันเดียวกับเราก็คงดีเนอะ คึกคักน่าดูเลย!”
“โม่หาน คุณคิดว่างั้นไหม?”
ฉินโม่หานหรี่ตามองเธอ “นั่นสินะ”
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาข่มความรู้สึกในใจ ก่อนจะเข้าไปในJewellery firmกับหยางชิงโยวอย่างไร้บทสนทนา
Jewellery firmใหญ่โตมาก
ทันทีที่ฉินโม่หานและหยางชิงโยวเดินเข้าร้าน ก็เห็นซูสือเยว่และหลิงซือยู่กำลังยืนอยู่กลางร้าน ราวกับกำลังตั้งใจเลือกแหวนแต่งงานอยู่
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว พลางนำหยางชิงโยวเดินไปทางซูสือเยว่
หลังจากเดินไปสองก้าว เขาก็สงบสติอารมณ์
ชายหนุ่มรั้งฝีเท้าไว้ ก่อนจะพาหยางชิงโยวเดินไปทิศตรงกันข้ามกับซูสือเยว่
“หลบพวกเขาทำไมเหรอ?”
หยางชิงโยวพลางเหยียดยิ้ม ก่อนจะอ้อมไปอิงแอบด้านหลัง “ฉันสงสัยจังว่าซูสือเยว่จะเลือกแหวนแบบไหน”
กล่าวจบ เธอก็ปล่อยมือของฉินโม่หาน ก่อนจะก้าวเดินมุ่งไปทางซูสือเยว่และหลิงซือยู่
ทว่าหลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ก็พบว่าฉินโม่หานไม่ได้เดินตามมา เธอจึงหันหน้ามาพร้อมยิ้มบางๆ “คุณไม่มาดูหน่อยเหรอ?”
“หรือว่า คุณไม่อยากเห็นซูสือเยว่แต่งงานกับคนอื่น?”
“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ การหมั้นของฉันและคุณ…..”
แม้ท่าทางในตอนพูดจะดูอ่อนโยน ทว่าทุกคำพูดนั้น ล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอำนาจ
ฉินโม่หานหรี่ตาลง ก่อนจะแค่นหัวเราะเสียงยิ้มเย็น พลางเดินมาหยุดข้างการหยางชิงโยว “คุณหนูหยางกำลังขู่ฉัน?”
หยางชิงโยวเหยียดยิ้ม ก่อนจะกุมข้อมือของฉินโม่หานอย่างนุ่มนวล “จะเป็นไปได้ยังไงคะ?”
“พวกเราตระกูลเจี่ยน ยังคาดหวังช่วยเหลือของตระกูลจี้ ถึงจะต่อกรกับLYกรุ๊ปได้ ใช่ไหมคะ?”
เมื่อเอ่ยจบ เธอก็หาววอด “อ้อใช่ล่ะ ฉันจำได้ว่า หลิงซือยู่ท่านนี้ เป็นลูกบุญธรรมของคุณพ่อเจี่ยนหมิงจง จริงๆ แล้วเขาก็ถือว่าเป็นพี่ชายของฉันนะคะ”
“โม่หาน คุณว่าถ้าฉันไปปรึกษากับพี่ชายคนนี้ของฉันสักหน่อย ให้งานแต่งงานของเขาและซูสือเยว่ จัดงานตรงกับพวกเรา คุณคิดว่าเขาจะยอมไหม?”
ฉินโม่หานแค่นหัวเราะ “คุณก็ลองไปถามดูสิ”
“ได้เลย”
สิ้นสุดคำพูด พวกเขาก็เดินไปที่ด้านหลังของซูสือเยว่และหลิงซือยู่
“วงนี้ไร้รสนิยมไป”
“วงนี้ออกแบบซับซ้อนไปหน่อย”
“วงนี้ก็ออกแบบเรียบไป”
“วงนี้ธรรมดาเกินไป ฉันขอแบบมีเอกลักษณ์”
“วงนี้……”
สุรเสียงจู้จี้จุกจิกของซูสือเยว่แว่วดังมา ฉินโม่หานเลิกคิ้วเบาๆ
เขาจำได้ว่า ตอนแรกซิงอวินและซิงเฉินเตรียมแหวนแต่งงานให้เขาและเธอ
ต่อมา พวกเขายังใช้แหวนวงนี้รังแกซูโม่ให้ครั้งหนึ่ง
ทว่า แหวนวงนี้ เป็นแหวนที่ลูกชายของพวกเขาเลือกมาให้
ซูสือเยว่อยู่กับเขามาตั้งนานขนาดนี้……
ราวกับไม่ได้มาส่งเธอเลือกแหวนด้วยตัวเอง
“คุณซู จูจี้จุกจิกจังเลย”
หยางชิงโยวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผละออกจากฉินโม่หานแล้วเดินไปตรงหน้าซูสือเยว่ “ทั้งที่ไม่ใช่คุณหนูตระกูลเจี่ยนแล้วแท้ๆ วางมาดซะใหญ่โตเชียว”
