ซูสือเยว่หัวเราะออกมาเพราะคำพูดของหยางชิงโยวอย่างกลั้นไม่อยู่
เธอพลางยิ้ม พลางยกมือที่จับข้อมือของหลิงซือยู่ขึ้นมา “ใครบอกว่าต้องเป็นคุณหนูตระกูลเจี่ยน ถึงจะมีนิสัยจู้จี้จุกจิก?”
“ถึงฉันไม่ได้เป็นคุณหนูตระกูลเจี่ยน แต่ฉันก็เป็นถึงคู่หมั้นของหลิงซือยู่”
“คู่หมั้นของฉันรวย ฉันจะเรื่องมาก เธอมาแส่อะไรด้วย?”
เมื่อพูดจบ เธอเหลือบมองหยางชิงโยวและฉินโม่หานที่อยู่ด้านหลังหยางชิงโยวแวบหนึ่ง “คุณหยาง หากไม่รังเกียจล่ะก็ มาเรียนกับฉันไหม ความจุกจิกจู้จี้น่ะ?”
“เธอไม่จู้จี้จุกจิก…..”
เธอเหยียดมุมปาก พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “เพราะคู่หมั้นไม่เอาใจใส่เธอ ก็เลยไม่ยอมออกเงิน เธอเลยจู้จี้จุกจิกล่ะสิ?”
คำพูดของซูสือเยว่แฝงไว้ด้วยความยั่วยุ
ในเวลานี้ หยางชิงโยวผู้เป็นดั่งหญิงสาวผู้เพียบพร้อมมีหรือจะทนการจิกกัดของซูสือเยว่ได้?”
เธอพลางแค่นหัวเราะ ก่อนจะก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมกุมข้อมือของฉินโม่หาน “ซูสือเยว่ ถึงอย่างไรคู่หมั้นของฉันก็เป็นสามีเก่าของเธอ เหมือนกันนะ”
“เขามีทรัพย์สินเงินทองมากมายขนาดไหน เธอคงรู้สินะ?”
“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
ซูสือเยว่กระตุกมุมปาก พลางเอาหัวคลอเคลียแผ่นอกของหลิงซือยู่ เรียวปากพลางหัวเราะเสียงเย็น “ที่แท้เรื่องคุณหนูตระกูลเจี่ยนเธอก็รู้แล้ว คู่หมั้นของเธอในตอนนี้ เป็นผู้ชายที่ฉันไม่ต้องการแล้ว”
เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกไป บรรยากาศโดยรอบพลันเย็นเยียบลงในชั่วพริบตา
ฉินโม่หานที่ถูกหยางชิงโยวกุมข้อมือไว้หรี่ตาลง แววตาเย็นชาลอบมองใบหน้าของซูสือเยว่
ถึงได้กล้าพูดว่าเขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ต้องการแล้ว!
หลิงซือยู่กลั้นยิ้มจนแทบช้ำอยู่แล้ว
ตอนนี้เขาอยากสัมภาษณ์ท่านชายฉินสักหน่อย ว่าทำตัวปราดเปรื่องให้ซูสือเยว่ปวดใจ สุดท้ายเลยต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้….
เขาคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามหัวเราะอยู่ในใจ เพราะกลัวว่าวินาทีถัดไปตัวเองจะโดยลอบสังหารเอา
ท่ามกลางบรรยากาศอันเย็นเหยียบและหนักอึ้ง หยางชิงโยวขมวดคิ้วแน่น “ซูสือเยว่ ฉันรู้ว่าเธอถูกทิ้งเลยรู้สึกไม่ยุติธรรม”
“แต่เวลาจะพูดอะไรก็ควรพูดความจริงนะ”
“เธอเลิกกับฉินโม่หานซึ่งเป็นคู่หมั้นของฉัน ไม่ใช่เพราะเขาอยากอยู่กับฉันรึไง?”
“ต่อให้ต้องเลิกกัน ก็เป็นเขาที่บอกเลิกเธอ ตอนนี้ ทำไมกลายเป็นเธอบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ต้องการเสียแล้ว?”
เธอเอ่ยต่อ พร้อมขบขันไปด้วย “หาเหตุผลให้ตัวเองขว้างปาศักดิ์ศรีลงพื้นทิ้งแบบนี้ ได้อะไรขึ้นมา?”
ซูสือเยว่คลี่ยิ้ม
“ใครกันแน่ที่เอาศักดิ์ศรีทิ้งขว้าง”
“คุณหยาง เธอคงลืมไปแล้วสินะ ฉินโม่หานทิ้งฉันก็จริง นั้นเพราะเขาเป็นผู้ชายที่ฉันไม่ต้องการไง”
“นอกจากนี้….”
ซูสือเยว่หันไปมองกลุ่มผู้คนมากมายที่จับกลุ่มมุงดูอยู่ห่างๆ “คุณหยางพูดถูกแล้ว”
“ฉินโม่หานทิ้งฉันเพื่อไปอยู่กับเธอ”
“แล้วเธอล่ะเป็นอะไร กิ๊กของกิ๊กคนก่อน?”
“ไหนจะวิธีร้ายกาจต่างๆ นานา?”
หยางชิงโยวตาเบิกกว้าง
เพราะคำพูดของประโยคนี้ของซูสือเยว่ ทำเอาเธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว!”
เธอเอื้อมมือออกไป ก่อนจะจับที่ใบหน้าของซูสือเยว่สั่นระริก “เธอ…เธอ…”
ไม่ใช่ว่านังนี่มันความจำเสื่อมหรอกเหรอ!?
เมื่อก่อนเธอยังเอาแต่เงียบ เป็นคนโง่ที่ใช้แค่กำปั้นสื่อสาร
ทำไมผ่านมาไม่กี่วัน……กลับกลายเป็นคนต่อปากต่อคำได้ขนาดนี้?
“เธอจะทำไมกับฉัน?”
ซูสือเยว่กลอกตาใส่เธอแวบหนึ่ง ก่อนจะกวาดตามองฉินโม่หานที่อยู่ด้านหลังครั้งหนึ่ง
แม้ว่าเธอจะบอกตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน อย่าสนใจ อย่าสนใจ
ทว่าตอนที่เธอมองใบหน้าของฉินโม่หานนั้น หัวใจพลันเจ็บราวกับถูกกระชากออกมาอย่างห้ามไม่ได้
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกำข้อมือของหลิงซือยู่ “ไปกันเถอะ พวกเราไปเลือกแหวนตรงนั้นดีกว่า อย่าไปมองคนขวางหูขวางตาพวกนี้เลย”
เอ่ยจบ เธอก็ดึงหลิงซือยู่เดินจากไป
“ท่านชายฉิน”
หลิงซือยู่ทันได้แค่เอ่ยทักทายฉินโม่หาน ก็โดนซูสือเยว่ลากออกไป
“โม่หาน คุณดูหล่อนสิ!”
หยางชิงโยวมองซูสือเยว่ที่เดินจากไปด้วยท่าทางเชิดๆ เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “เธอพูดแบบนั้นใส่คุณ มันจะมากเกินไปแล้ว!”
ฉินโม่หานมองตามแผ่นหลังของหญิงสาว ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย
“เกินไปมากจริงๆ”
ถึงกับบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ต้องการ
รอหลังจากเรื่องนี้ผ่านไปและเธอฟื้นคืนความทรงจำแล้ว เขาจะค่อยๆ ค่อยถามเธอว่าเขาเป็นผู้ชายที่เธอต้องการอยู่ไหม?”
“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ หล่อนเป็นผู้หญิงกวนโอ๊ยขนาดนี้ ทำไมถึงได้มีลูกน่ารักขนาดนั้นมาแล้วตั้งสามคน”
เมื่อพูดจบ หยางชิงโยวพลางจัดปลายผมคาดไว้ที่หลังหู “จริงสิ โม่หาน เรื่องที่ฉันเคยคุยกับคุณก่อนหน้านี้ ว่าจะส่งซิงเฉินและซิงกวงไปฝากเลี้ยง คุณคิดว่ายังไง?”
ซิงเฉินและซิงกวงล้วนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซูสือเยว่ ฉันเกรงว่าหลังจากที่พวกเราแต่งงานกัน พวกเขาจะยังไม่ยอมรับฉันในช่วงเวลาสั้นๆ เผลอๆ จะต่อต้านฉันด้วย”
“ส่งพวกเขาไปฝากเลี้ยงไม่กี่ปี ไว้รอฉันคลอดลูกสักสองคน….ค่อยไปรับพวกเขากลับมา”
“พอถึงเวลาพวกเขาก็เติบโตพอดี คงเข้าใจคุณและฉัน”
“คุณคิดว่ายังไง?”
ฉินโม่หานหรี่ตาเล็กน้อย “ไว้หลังพวกเราแต่งงานค่อยคุยกัน”
หยางชิงโยวขมวดคิ้ว เธอรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย
ลูกทั้งสามของซูสือเยว่ฉลาดขนาดไหน ทำไมเธอจะไม่เคยประสบพบเจอ!
หากไม่จัดการเจ้าเด็กน่ารำคาญทั้งสองอย่างซิงเฉินและซิงกวงล่ะก็ ชีวิตหลังแต่งงานของเธอต้องไม่ได้อยู่สุขแน่ๆ !
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอขบปาก พลางเลือกแหวนกับฉินโม่หาน พร้อมกับแสร้งพูดขึ้น “ช่วงนี้ฉันติดต่อกับคนเมืองสตัฟฟ์ นิสัยดีๆ มากมาย พอพวกเขาได้ฟังก็อยากช่วยท่านชายตระกูลจี้เลี้ยงเด็กเลย พวกเขาพากันดีใจมากๆ เลย!”
“ฉันวางแผนว่าจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้เสร็จก่อนที่พวกเราจะแต่งงานกัน รอจัดงานแต่งงานของพวกเรา ค่อยย้ายซิงเฉินและซิงกวงออกไปเนอะ ดีไหม?”
ฉินโม่หานหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรกลับไป
หยางชิงโยวเป็นเคยเป็นเพื่อนสนิทของเย่เชียนจิ่ว ทั้งยังเป็นคนช่วยชี้โพรงให้เย่เชียนจิ่วหลอกใช้ซูสือเยว่อีกด้วย
เขาคิดมาตลอดว่า หยางชิงโยวเป็นผู้หญิงที่พอมีมันสมองอยู่บ้าง
แต่เขาไม่คิดเลยว่า……
ในตอนที่โชคหล่นใส่หัวของหญิงสาวคนนี้ เธอคงดีใจมากเกินไปจนลืมตัว
ยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็ออกลายแม่เลี้ยงเลี้ยงลูกติดซะแล้ว
เธอคงลืมไปแล้วสินะ ว่าซิงกวงอยู่ที่ตระกูลจี้ตั้งแต่เด็กจนโต?
ความรู้สึกที่ตระกูลจี้มีให้ต่อซิงกวง ยังกว้างขวางมากกว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อซิงกวงเสียด้วยซ้ำไป
จะเอาซิงเฉินและซิงกวงไปฝากเลี้ยง?
ดีนะที่เธอนึกออก
หากเจ้าเด็กทั้งสามคนในบ้านรู้ความคิดของเธอเข้าล่ะก็ เธอกลัวว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสิบวันแน่ๆ
และในตอนนั้นเอง……
“บ้าเอ๊ย!”
“พระเจ้า!”
ภายในคฤหาสน์ตระกูลจี้ ซิงเฉินและซิงกวงนั่งเคียงบ่าเคียงไหล่อยู่บนม้านั่งตัวน้อย เมื่อได้ฟังคำพูดของหยางชิงโยวผ่านกล้องวงจร ก็ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“น่าสนใจ”
รวมถึงซิงอวินที่เชื่อมต่อระบบเสียงกับพวกเขาอยู่ภายในคฤหาสน์ของหลิงซือยู่ พลางฟังคำพูดของหยางชิงโยว พลางเหยียดยิ้มออกมา “พี่ซิงเฉิน พี่ซิงกวง นี่พวกพี่ยังทนได้อยู่อีกเหรอ?”
“ทนไม่ได้!”
“ต้องทนไม่ได้อยู่แล้ว!”
ซิงเฉินขมวดคิ้วแน่น
ซิงกวงกำหมัดแน่น
“หากเป็นอย่างนี้ละก็”
ซิงอวินแค่นยิ้ม “คืนนี้ พวกเราเชิญคุณหยางชิงโยวท่านนี้ มาทานอาหารกับพวกเราสักมื้อดีไหม?”
