มองเห็นว่าหยางชิงโยวเอามือกุมท้องและวิ่งมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำ ซิงเฉินกับซิงกวงก็พาดลงบนโต๊ะ จนหัวเราะตัวโยกไปมา
พวกเขาคิดว่าหยางชิงโยวคนนี้จะยากในการรับมือซะอีก คืนนี้ได้เตรียมแผน Aที่ไม่ค่อยยากกับแผน B ที่ยากอยู่นิดหน่อย
แม้กระทั่ง ซิงเฉินยังเตรียมแผน C แผนการอันซับซ้อนเอาไว้เลย
ถ้าคิดไม่ออก แผนการที่ง่ายที่สุดคือแผน A ก็คือให้หยางชิงโยวอับอายได้ขนาดนี้!
“ผมคิดว่าลูกทั้งสามคนของคุณ มีแค่ซิงหยุนที่ฉลาดอยู่คนเดียว”
“ไม่คิดเลยว่าอีกสองคนก็ไม่ได้แพ้กันเลย”
โต๊ะที่อยู่ไกล หลิงซือยู่กำลังนั่งจิบชา พลาดพูดออกมาอย่างอารมณ์ไม่เลวเลยทีเดียว “ถ้าต่อไปผมมีลูกๆ ที่ฉลาดแถมยังน่ารักขนาดนี้ ก็ดีนะสิ”
ซูสือเยว่เลิกคิ้ว “อันดับแรก คุณต้องไปหาแม่ของเด็กก่อน”
หลิงซือยู่กลอกตามองบน “อย่าดูถูกคนนะ ผมมีคนคุยด้วยสิบกว่าคนในแชตในเนตเลยนะ”
ซูสือเยว่ยิ้มให้ “ไอ้สิบกว่าคนที่ว่าก็แค่คุยกันในเน็ตแต่ไม่ได้เจอหน้ากันนี่ แล้วจะมีลูกให้คุณได้ยังไง?”
พูดจบ เธอก็อดใจไม่ไหวจนเหลือบมองเขา “ไม่แน่นะ ไอ้ที่คุณพูดว่าสิบกว่าคนที่คุยกันอยู่ในเนตอ่ะ คนเดียวกันซะล่ะมั้ง”
หลิงซือยู่： “……”
เขากลอกตามองซูสือเยว่ พลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลางเอาเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ในแชทสิบกว่าคนที่ลากเขาขึ้นบัญชีดำไปแล้วลองแอดเพิ่มเข้าไปใหม่อีกครั้ง
จากนั้นก็ได้รับข้อความปฏิเสธมาสิบกว่าครั้ง พร้อมทั้งข้อความต่อว่าต่อขานมาอีกเป็นสิบกว่าข้อความ
ตอนที่หลิงซือยู่หมดหวังและเตรียมจะวางโทรศัพท์ลงนั้น พลันมีข้อความเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์ของเขาพอดีเลย
ฉินโม่หานเป็นคนส่งเข้ามา
“น่าจะไปห้องน้ำได้แล้ว”
หลิงซือยู่：?
“ทำไมผมต้องไปห้องน้ำ?”
“เพราะว่าผมดื่มน้ำที่ใส่ยาเอาไว้ อาการมันจะออกฤทธิ์แล้ว”
“ผมไม่หวังให้คนอื่นมายืนขวางหูขวางตาผม”
หลิงซือยู่： “……”
ขอร้องแหละ คนของพวกเขาได้ตรวจสอบอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว หยางชิงโยวใส่ยาให้ฉินโม่หาน ไม่ใช่ตัวยาที่ออกฤทธิ์ได้ดีนี่!
แม้ว่าในมือของฉินโม่หานจะมียาชนิดนั้นอยู่ แต่ไม่ใช่เวลาเหมาะเจาะ ก็ไม่ควรเอาขึ้นมานี่!
แต่ว่ามันก็แค่เป็นยาที่ทำให้คนสลบลงเท่านั้นเอง!
แล้วเรื่องออกฤทธิ์นี่ มันเกี่ยวข้องยังไง?
ตอนที่เขายังคิดไม่ออกว่าจะตอบกลับเขายังไงดี ซิงเฉินกับซิงกวงที่นั่งอยู่โต๊ะฝั่งตรงข้ามก็สบตากัน
“พี่รอง จู่ๆ หนูก็ง่วงแล้ว”
“อ้อ งั้นพี่ก็ง่วงตามด้วย”
“พระเจ้า นี่มันทุ่มครึ่งแล้วนี่ เรากลับบ้านไปนอนกันเถอะ!”
“ใช่สิ พวกเราเป็นเด็กอายุเท่านี้ เป็นช่วงเวลาในการเจริญเติบโต เดี๋ยวนอนไม่พอมันจะทำให้ไม่สูง!”
เจ้าสองแสบคนหนึ่งพูดอีกคนก็เสริมทัพเป็นพวกเดียวกันตลอด ไป๋ลั่วโค้งทำความเคารพและเดินเข้ามาหา “องค์หญิงน้อย คุณชายน้อย รถเตรียมพร้อมแล้ว”
“แด๊ดดี้ พวกเราขอกลับก่อนนะ เดี๋ยวแด๊ดดี้ดูและคุณน้าหยางต่อให้ดีนะ!”
“ใช่ แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ต้องอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกับ…คุณน้า”
ซิงเฉินกับซิงกวงโบกมือให้ฉินโม่หาน แล้วเดินไปทันที
หลิงซือยู่จ้องมองจนดวงตาจะทะลุออกจากเบ้าแล้ว
เจ้าเด็กสองคนนี้…
นี่เพิ่งห้าขวบเองนะ?
ทำไมถึงได้รู้เรื่องมากได้ถึงขนาดนี้?
น่าจะเป็นเพราะว่าจับสัมผัสของสายตาของหลิงซือยู่ได้ ฉินโม่หานเงยหน้าขึ้น พลางกวาดตามองเขา
ในสายตานั้นราวกับพูดว่า :
“คุณดูนะขนาดเด็กห้าขวบยังเข้าใจเรื่องมากกว่าคุณอีก นี่ยังไม่ไปอีกเหรอ?”
หลิงซือยู่เผยอปากขึ้น เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา ซูสือเยว่ที่นั่งอยู่ข้างเขาพลันดื่มชาในแก้วที่อยู่ตรงหน้าหมดแก้วทันที
“ผิดหวังอยู่หน่อยๆ แหละ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ?”
ซูสือเยว่ถอนหายใจ “ซิงเฉินกับซิงกวง”
“พวกเขารู้ทั้งรู้ว่าหลังจากที่ฉินโม่หานดื่มน้ำที่หยางชิงโยวเอามาให้แล้ว คือมันเริ่มออกฤทธิ์แล้ว”
“แต่กลับจงใจหาโอกาสในหนีกลับ เพื่อให้ฉินโม่หานกับหยางชิงโยวได้อยู่กันสองต่อสอง”
พูดจบ หญิงสาวก็ผ่อนลมหายใจยาว พลันพยิบกาน้ำชามารินให้ตนเอง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา “อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาก็เหมือนกับฉินโม่หานแหละ”
“ที่ไม่ชอบหยางชิงโยว แต่ก็รู้สึกว่าการอยู่กับหยางชิงโยว เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉินโม่หานแล้ว”
หลิงซือยู่ชะงักเล็กน้อย ถึงได้เข้าใจว่าซูสือเยว่เข้าใจเรื่องอะไรผิดอยู่
เขาขมวดคิ้วเพื่ออยากจะอธิบายให้ฟัง แต่จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
ที่ซิงเฉินกับซิงกวงจงใจทิ้งให้ฉินโม่หานอยู่ที่นี่ต่อ เพราะว่าเป้าหมายของฉินโม่หานไม่ใช่หยางชิงโยวเลยนะสิ!
ถ้าเขาต้องการอยากจะให้ความสนิทสนมอบอุ่นกับหยางชิงโยว แล้วทำไมต้องให้หยางชิงโยววางยาเขาด้วยล่ะ?
ไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นเหรอ?
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างฉินโม่หานกับซูสือเยว่ในเวลานี้…
เขาก็ไม่สามารถที่จะพูดความจริงออกไปได้
ชายหนุ่มขมวดคิ้วให้ พลางตัดสินใจแล้วว่าต้องผงะตัวออกไปให้อย่างว่องไว
ถ้าขืนช้าไปอีกนิด ฉินโม่หานฆ่าเขาตายแน่!
หลิงซือยู่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางลุกขึ้นยืน “สือเยว่ จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีของบางอย่างลืมอยู่ที่บ้านไม่ได้เอามา”
“คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ผมขอตัวไปหยิบมาก่อน”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้วมองเขา “ของอะไรที่คุณลืมหยิบมาเหรอ?”
ขมวดคิ้วตอบ “ก็ยันต์ความโชคดีของผมไง ไม่มียันต์โชคดีแล้ว ผมก็รู้สึกว่าผมจะมีความโลคร้ายวนเวียนอยู่รอบตัว!”
ซูสือเยว่มองไปยังพวงกุญแจที่เขาวางอยู่บนโต๊ะพลางยื่นปากพูด “ไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”
หลิงซือยู่สายตาจับจ้องมอง
อยู่ที่นี่จริงๆด้วย
ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ “ไม่ใช่อันนี้ คืออันอื่น!”
“อย่างไรก็ตาม…คุณก็รอผมอยู่ที่นี่สิ ผมขอตัวกลับไปเอา”
“พอเถอะ”
ซูสือเยว่ก็เริ่มขี้เกียจจนลุกขึ้นยืน “ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว”
“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน ฉันจะกลับไปกับคุณ”
“เมื่อกี้ซิงกวงกับซิงเฉินก็พูดมาแล้ว เด็กนอนดึกแล้วจะไม่สูง”
“ฉันก็ต้องนอนแต่หัวค่ำ ไม่แน่ฉันอาจจะสูงขึ้นก็ได้นะ”
หลิงซือยู่： “……”
นี่พี่สาว คุณกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? คุณสูงต่อไม่ได้แล้วเนี่ย!
“พอ…พอเถอะ”
หลิงซือยู่เม้มริมฝีปาก “พวกเราก็ไม่ง่ายเลยที่จะนัดกันสักครั้ง ยังเพิ่งกลับเร็วขนาดนั้นเลย…”
พูดจบ เขาก็กวาดตามองไปทางฉินโม่หาน “ฉินโม่หานถูกวางยาอีก คุณไม่อยากไปดูสักหน่อยเหรอ ต่อไปเขากับหยางชิงโยว จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว พร้อมทั้งกวาดตามองฉินโม่หานอย่างเย็นชา และยิ้มให้ “พวกเขาจะทำอะไรก็ทำไปสิ มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ?”
เธอเสียใจพอแล้ว
หรือว่ายังต้องอยู่ที่นี่อีก เพื่อให้เห็นฉากที่ฉินโม่หานกับหยางชิงโยวไปเปิดห้องกันด้วยเหรอ?
ขอโทษด้วย เธอทำไม่ได้!
“เอ่อคือ…”
หลิงซือยู่เลิกคิ้วขึ้น จากนั้นก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ “สือเยว่ ความจริงแล้วที่ผมอยากจะกลับไป ก็เพื่อที่จะเก็บของสักหน่อย”
“ผมไปนัดบอดกับคนที่อยู่ในเนตอีกเดี๋ยวจะมาหาผม ผมเลยอยากจะกลับไปจัดการสักหน่อย”
“ก็เมื่อกี้คุณพูดว่า ถ้าผมอยากมีลูก ก็ต้องหาแม่ของลูกก่อน”
“หรือว่า แม่ของเด็กคนนี้ คืนนี้ผมก็จะได้เจอแล้วนะ”
พูดจบ เขาก็กดตัวซูสือเยว่กลับไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม “ผมขอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวดีๆ ก่อน คุณช่วยรอเธออยู่ที่นี่แหละ ถ้าเธอมาแล้วหาตัวผมไม่เจอ คุณก็จะได้ช่วยผมรั้งเธอเอาไว้ไง”
ซูสือเยว่เลิกคิ้ว ยังไม่ทันได้ปฏิเสธเลย หลิงซือยู่ก็วิ่งหนีจุกตูดไปแล้ว ขนาดแม้เงาที่ยังมองไม่ทัน
ซูสือเยว่ถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย แม้ว่าจะไม่ยอม แต่ว่าก็ต้องกลับไปลงบนเก้าอี้เช่นเดิม
เพราะอย่างไรก็ไม่ง่ายเลยที่หลิงซือยู่ คนเขามาช่วยเธอแสดงละคร เธอก็ไม่สามารถทำให้นัดบอดของเขากับหญิงสาวคนในเนตพังทลาย
หลังจากที่หลิงซือยู่เดินไปแล้ว เธอก็เอาแต่คอยมองซ้ายมองขวารอแล้วรอเล่า ก็ไม่เห็นว่าเพื่อนสาวในเนตที่เขานัดเจอคนนั้นจะมาเลย
แต่รอแล้วรอเล่าจนรถพยาบาลมาแทน
เจ้าหน้าที่พยาบาลในรถพยาบาลรีบเข้าไปในห้องน้ำอย่างรีบเร่ง
จากนั้น…
ซูสือเยว่ก็เห็นว่า คนที่ใบหน้าอิดโรยไม่มีเลือด ที่ถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลหามขึ้นเปลออกมานั้นคือหยางชิงโยว
ซูสือเยว่ : “….”
ซิงเฉินใส่ยาถ่ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ?
จนทำให้คนท้องเสียตกอยู่ในขั้นนี้เลย?
เธอทั้งถอนหายใจ พร้อมทั้งมองเจ้าหน้าที่บุรุษพยาบาลที่เข้ามาหามตัวหยางชิงโยวออกไป
รอจนเสียงรถพยาบาลไปไกลแล้ว เธอถึงได้ดึงสายตากลับมา
ตอนที่ดึงสายตากลับมานั้น เธอก็เห็นฉินโม่หานที่นั่งอยู่ไกลๆ แต่ไม่พูดไม่จาอะไรเลย
หญิงสาวเบิกตาโต
ทำไมเขาถึงอยู่ล่ะ?
เขาจงใจวางยาหยางชิงโยว ไม่ใช่ว่าก็เพื่อจะได้สนิทสนมกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหยางชิงโยวเหรอ?
หยางชิงโยวถูกรถพยาบาลพาตัวไปแล้ว แล้วเขายังอยู่ที่นี่ทำไม?
ตอนที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ลุมฟุบไปกับโต๊ะดัง “ปึง” ทันที
พนักงานในร้านต่างเข้ามามุงรอบ “คุณผู้ชายครับ คุณครับ!?”
