นี่เป็นลมล้มพับไปแล้วเหรอ?
ซูสือเยว่มองไปทางฉินโม่หาน หัวคิ้วย่นเข้ากันอย่างหนักหน่วง
ไป๋ลั่วพาตัวซิงเฉินกับซิงกวงกลับไปนอนแล้ว
หยางชิงโยวก็ถูกรถพยาบาลพาตัวไปแล้วเพราะว่ากินยาถ่ายเข้าไป
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้มาเป็นลมล้มกองอยู่ตรงนี้….
ฉินโม่หานประธานยักษ์ใหญ่ของเมืองหรง กลับมาเป็นลมนอนคอพับอยู่ในต่างประเทศแต่ไม่มีคนมาดูดำดูดีเลยเหรอ?
“คุณผู้หญิงท่านนี้”
ตอนที่ซูสือเยว่กำลังจ้องมองเขานิ่งๆ อยู่เช่นนั้น ข้างกายพลันมีเสียงพนักงานดังออกมา
ซูสือเยว่ดึงสติกลับมา
“สวัสดีครับ”
พนักงานนั้นยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและมีมารยาท “คุณจ้องมองคุณผู้ชายท่านนั้นมานานแล้ว”
“คุณรู้จักเขาใช่ไหม?”
ซูสือเยว่ชะงัก พลางรีบส่ายหน้าปฏิเสธไป “ไม่ใช่ ฉัน…”
“แม้ว่าคุณจะไม่ใช่เพื่อนของเขา อย่างน้อยก็น่าจะรู้จักแหละใช่ไหม?”
พนักงานไม่ได้สนใจไยดีกับปฏิกิริยาตอบสนองของซูสือเยว่เลย ได้แต่ชี้ไปทางผู้ชายที่เป็นลมนอนคอพับอยู่บนโต๊ะคนนั้น “ผมดูจากหน้าตาแล้วคุณเป็นคนจิตใจดี แถมยังรู้จักคุณผู้ชายท่านนั้นอีก…”
“เช่นนั้นก็รบกวนคุณช่วยดูแลคุณชายท่านนี้หน่อยได้? พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างยุ่งมากๆ เลย”
ซูสือเยว่ : “….”
เธอเม้มริมฝีปากเอาไว้ “พวกคุณไม่กลัวว่าฉันเป็นคนเลวเหรอ หรือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับเขา?”
พนักงานยิ้มให้ “มองคุณแล้วก็เป็นคนดีนะ ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย”
“อีกอย่าง ผมว่าคุณชายท่านนนี้ก็ไม่ใช่คนเลว คุณก็ไม่เหมือนคนเลว แล้วทำไมถึงเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันล่ะ?”
ตอนที่กำลังพูด พนักงานก็นำโทรศัพท์กระเป๋าสตางค์รวมทั้งกุญแจของฉินโม่หานยื่นให้กับซูสือเยว่ “รบกวนคุณด้วยนะ”
“พวกเราดูกันแล้วนะ คุณผู้ชายท่านนี้น่าจะดื่มจนเมาหลับไป พวกเราเลยเปิดห้องให้ที่โรงแรมฝั่งตรงข้าม อีกสักพักจะมีพนักงานพาตัวคุณผู้ชายท่านนี้ไปส่งให้”
“ถึงตอนนี้คุณก็สามารถเลือกที่อยู่ดูแลเขาต่อ หรือว่าจะให้ญาติของเขามาดูแลเขาต่อ”
พูดจบ พนักงานก็เดินหนีไปเลย
ซูสือเยว่ยังไม่มีโอกาสได้อธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ
ไม่นานนัก ผู้ช่วยบุรุษพยาบาลก็ประคองตัวฉินโม่หานขึ้นมา
“คุณผู้หญิงท่านนี้ ช่วยรับมือพาดอีกข้างหน่อยครับ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว พลางเหลือบมองผู้ช่วยบุรุษพยาบาลผู้ชายที่เข้ามาช่วยทั้งผอมแห้งแรงน้อยที่กำลังประคองฉินโม่หานจนส่ายไปส่ายมา พร้อมทั้งอดไม่ได้ถึงกับถอนหายใจ จนสุดท้ายก็เดินเข้าไปหา พร้อมทั้งประคองฉินโม่หาน เอาไว้อีกฝั่ง
ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกผิดพลาดของเธอหรือเปล่า เธอมักจะรู้สึกว่าแม้ว่าฉินโม่หานจะสลบไป แต่มุมปากมีรอยยิ้มประดับอยู่
สองวันแล้วนะที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้
ซูสือเยว่ประคองชายหนุ่มเอาไว้ จนสัมผัสได้ถึงความอุ่นกับกลิ่นกายของเขา จนเหมือนว่าหัวใจถูกอะไรบางอย่างเข้ามากระทบ มันอ่อนยวบยาบ และหวั่นไหวไม่หยุด
ผู้ชายคนนี้…
กระทั่งทำให้เธอเสียใจขนาดนั้น แต่ตอนที่สัมผัสกับเขานั้น เธอก็ยังใจเต้นเล็กน้อยอย่างอดใจไม่ได้
ด้านในโยวจู๋วเซวียน พนักงานมองท่วงท่าของซูสือเยว่ประคองฉินโม่หานออกไป จนถึงขั้นถอนหายใจยาวโล่งอกออกมา
จากนั้น เขาก็ก้มหน้าลง พร้อมทั้งกดรับเงินพิเศษที่ไป๋ลั่วเป็นคนส่งข้อความมาให้
“ต่อไปเรื่องคู่สามีภรรยากลับมาคืนดีกัน ก็สามารถเรียกหาผมได้ ผมเป็นมืออาชีพ!”
……
ซูสือเยว่พาตัวฉินโม่หานเข้ามาด้านในโรงแรมพร้อมกับผู้ช่วยบุรุษพยาบาลแล้ว ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และอยากจะหยิบโทรศัพท์โทรหาไป๋ลั่ว พลันมีข้อความของหลิงซือยู่เด้งเข้ามาพอดิบพอดี
“สือเยว่ ผมมาเจอกับเพื่อนผู้หญิงในเนตของผมคนนั้นแล้วตรงกลางทางพอดี ผมไม่กลับไปแล้วนะ คุณเรียกรถกลับบ้านเอง”
ซูสือเยว่ : “….”
ถ้าบนโลกใบนี้มีการแข่งขันให้คนที่เจ้าชู้จนลืมเพื่อนฝูง เธอก็มั่นใจได้ว่าหลิงซือยู่ต้องเป็นคนที่หลงเหลือไว้สุดท้ายจนเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน
พลางถอนหายใจออก เธอปัดข้อความของหลิงซือยู่ออกไป จากนั้นก็โทรศัพท์หาจี้หนานเฟิง
“ดื่มจนเมาหนักแล้ว? งั้นก็ให้เขาเมาไปแบบนั้นดีแล้ว ผมไม่ไปดูหรอกผู้ชายทุเรศแบบนี้!”
“ผมกำลังเดตกับเชียนเชียนอยู่นะ วางแล้วนะ!”
ซูสือเยว่ “….”
เธอโทรศัพท์หาเจี่ยนหมิงจง
“ผู้ชายตัวโตซะเปล่า ดื่มจนเมาหนักขนาดนี้แล้วยังต้องให้คนดูแลอีกเหรอ? ฉันไม่ให้คนไปหรอก คุณก็กลับมาเถอะ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า “แต่ว่า เขาไม่ใช่ว่าที่สามีของลูกสาวของคุณหรอกเหรอ?”
เจี่ยนหมิงจงเงียบขรึมชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มออกมา
“ใช่สิ ต่อไปเขาเป็นลูกเขยของฉันจริงๆ นี่แหละ”
“แต่จะเป็นแบบนี้ก็ตาม เรื่องดูแลการทำงานของเขาน่าจะเป็นลูกสาวของฉันมาทำ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”
พูดจบ เจี่ยนหมิงจงก็ตัดสายทิ้งทันทีแบบไร้เยื่อใย
ซูสือเยว่จ้องมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือจนตาจะทะลุเบ้าตาอยู่แล้ว
เธอหันกลับไป ก็เหลือบเห็นผู้ชายนอนหลับอยู่บนเตียงไม่ขยุกขยิกเลย
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเผือกร้อนที่อยู่ในมือเช่นนั้น
เธอไปตกปากรับคำกับพนักงานไว้ว่าจะดูแลเขาให้ดี ถ้าเอาเขามาทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอก็ไม่อาจจะอธิบายได้เต็มปาก
แต่ถ้าอยู่เพื่อดูแลเขาแล้ว…
ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาในเวลานี้ก็เคอะเขินอยู่มาก เธอมาดูแลเขา จะพูดยังไงก็ขว้างงูไม่พ้นคออยู่ดี
อีกอย่าง ตอนนี้ยาของฉินโม่หานกำลังออกฤทธิ์อยู่ คงไม่มีความทรงจำอะไรแล้วแหละ?
ถ้าเกิดว่าเธอมาดูแลเขาอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลย ตอนเช้าเขาตื่นขึ้นมาเขาเกิดไม่ยอมรับ แถมยังมาพูดตลบหลังว่าเธอข่มขืนเขาอีก เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าเธอเสียท่านะสิ?
หญิงสาวนั่งอยู่ในห้อง หลังจากที่ครุ่นคิดเรียบร้อยแล้ว สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวจนลุกขึ้นมา
เธอเหลือบมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง “ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณดื่มจนเมา หรือว่าเป็นเพราะถูกวางยาด้วย…”
“แต่ว่าฉันไม่สามารถที่จะอยู่ดูแลคุณที่นี่ได้จริงๆ”
“คุณดูแลตัวเองไปสักพักก่อน เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกหาบุรุษพยาบาลดีๆ มาดูแลคุณให้”
พูดจบ หญิงสาวก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันเตรียมหันตัวเดินออก
ซูสือเยว่กำลังเอามือวางบนบานประตู ยังไม่ทันเปิดประตูเลย ด้านหลังพลันมีเสียงดังขึ้นมา
เธอขมวดคิ้ว จากนั้นก็หันไปตามสัญชาตญาณ
ชายหนุ่มเปลี่ยนท่วงท่าบนเตียงนอน ผ้าห่มที่คลุมตัวของอยู่ก่อนหน้านี้มันลื่นลงมากองกับพื้น
น่าจะเป็นเพราะว่าการพลิกตัวที่แรงไปหน่อย จนเสื้อเชิ้ตของเขามาแหวกออกจากกัน กระทั่งกล้ามหน้าท้องตรงท้องน้อยของเขาโผล่ออกมา
ท่ามกลางแสงไฟ กล้ามหน้าท้องของชายหนุ่มที่โผล่ออกมาครึ่งหนึ่งมันช่างยั่วยวนเซ็กซี่เกินทน
ซูสือเยว่เม้มปากเอาไว้ ในสมองพลันหวนนึกถึงตอนที่เธออยู่ใต้เรือนร่างสัมผัสพร้อมทั้งลูบคลำกล้ามเนื้อของเขาอย่างอดไม่ได้
ความสัมผัสอันหนักหน่วงเช่นนั้น ราวกับมันติดอยู่ที่ปลายนิ้ว
สักครู่ เธอก็สะบัดใบหน้าไปมา เพื่อให้ความคิดเลยเถิดพวกนี้ออกไปจากสมอง
ความทรงจำระหว่างพวกเขา แม้ว่าทำให้คนเราหวนรำลึกนึกถึงได้เช่นนั้น แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่ควรจะหวนนึกถึงแล้ว
พวกเขาเลิกกันแล้ว
เขาจะเป็นสามีของคนอื่นอยู่แล้ว
เธอ…ไม่ควรจะคิดถึงเขาอยู่อย่างนี้
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จากนั้นก็เดินมาหาพร้อมทั้งเอื้อมมือออกไปหยิบผ้าห่มที่หล่นลงพื้น และจัดการห่มทับบนตัวเขา
ตอนที่ห่มให้นั้น เธอยังระมัดระวังในการดึงเชิ้ตให้เขาหากัน เพื่อจะได้ปกปิดกล้ามเนื้อเอาไว้
ดูเหมือนว่า ต้องหาบุรุษพยาบาลผู้ชายคนหนึ่งมาถึงจะถูก
การมาเผชิญหากับผู้ชายเช่นนี้ พยาบาลผู้หญิงคงอดใจไม่ไหว…
เมื่อทำทุกอย่างจบแล้ว ซูสือเยว่ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหันตัวเพื่อจะเดินออก ทว่าข้อมือของเธอก็ถูกค้นคว้าเอาไว้แทน
ซูสือเยว่ขมวดคิ้วหากัน พร้อมทั้งหันกลับมาด้วยอาการหวาดหวั่น
ด้านหลัง เป็นดวงตาของผู้ชายที่เมาค้างอยู่
ราวกับว่ายามันควบคุมสมองอยู่ จนทำให้สายตาพร่ามัว
“สือเยว่…”
ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอออกมา พร้อมทั้งดึงเธออย่างแรงๆ ทันที–
ร่างกายของซูสือเยว่เซถลาไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา
