พอออกมาจากร้านชุดเจ้าสาวแล้วกลับไปที่คฤหาสน์ ซูสือเยว่ก็หาว่าด้วยความง่วง แล้วก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง
หลังจากที่ได้รู้สิ่งต่างๆ ที่ฉินโม่หานทำเมื่อวานนี้ เธอก็นอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนนี้ก็เลยรู้สึกง่วงมาก
ซิงหยุนยืนอยู่หน้าประตู เอาแต่ยืนมองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด สุดท้ายก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมา “หม่ามี๊ พักผ่อนดีๆ ครับ”
“ตอนตื่นขึ้นมา ทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า……
เหมือนว่าซิงหยุนจะไม่เคยนอนเป็นเพื่อนเธอเลยนะ?
พอคิดได้แบบนี้แล้ว หญิงสาวก็คลี่ยิ้ม เธอลงมาจากเตียงแล้วก็ก้าวเดินไปที่ประตู แล้วก็อุ้มเด็กน้อยที่เหมือนผู้ใหญ่ขึ้นมาวางไว้บนเตียงของเธอ
ซิงหยุนทถลึงตาด้วยความตกใจ “หม่ามี๊ นี่……”
“นอนเป็นเพื่อนหม่ามี๊หน่อย”
หญิงสาวเรียนแบบวิธีที่ฉินโม่หานกอดเธอนอน กอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วก็เอามือปิดตาของเขาไว้ “หลับตา แล้วก็นอนเป็นเพื่อนหม่ามี๊หน่อย”
ตอนเริ่มแรกนั้น ซิงหยุนก็แข็งทื่อไปทั้งตัว
ถึงแม้เขาจะรู้ว่า ซูสือเยว่คือแม่แท้ๆ ของเขา
แต่ว่า……
เขาอายุ 5 ขวบแล้ว
ตั้งแต่เด็กจนโต เขากับน้องก็เข้าใจผิดคิดว่าหม่ามี๊ตายไปแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่เคยเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ที่เติบโตขึ้นมาในอ้อมแขนของหม่ามี๊
แด๊ดดี้ก็ยุ่งมาก
คุณปู่ก็ยิ่งเข้าไปใหญ่
คุณปู่ผู้ดูแลบ้านกับพวกคนรับใช้ ก็ไม่กล้าใกล้ชิดสนิทสนมกับพวกเขา
หน้าที่ของคนรับใช้ที่ต้องดูแลเขากลับซิงเฉินนั้น ก็คือต้องทำให้พวกเขากินอิ่ม เสื้อผ้าอบอุ่น ไม่ร้องไห้โวยวาย
แต่……
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กอดเขาแบบนี้มาก่อน
เขาอายุห้าขวบแล้ว
วันนี้ เป็นครั้งแรก ที่เขาถูกหม่ามี๊กอดไว้ในอ้อมแขน แล้วมีโอกาสได้นอนกับหม่ามี๊
เด็กน้อยรู้สึกเขินอาย
แต่ที่มากกว่านั้นก็คือ เขารู้สึกมีความสุข
จนกระทั่งหูของเขาได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของซูสือเยว่ ซิงหยุนถึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ยื่นมือออกไปก่อนซูสือเยว่เบาๆ
“หม่ามี๊……”
เด็กน้อยเอาหัวหนุนแขนของซูสือเยว่ หัวใจอ่อนนุ่มเสียงของเขาก็เหมือนกัน
เวลานี้ เขาไม่ใช่ซิงหยุนที่มีพรสวรรค์
แต่ว่าเขาคือลูกชายอายุห้าขวบของหม่ามี๊
……
ซูสือเยว่นอนยาวถึงตอนเย็น
เธอสะลึมสะลือ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกอดซิงหยุนเอาไว้
แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เหมือนกับว่าซิงหยุนที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอนั้นตัวใหญ่ขึ้น
หัวโตขึ้นเท่าหนึ่ง ร่างกายก็โตขึ้น แข็งแกร่ง
นี่เธอฝันใช่ไหม？
ฝันว่าลูกชายของตัวเองโตแล้ว！
เธอคิดแบบนี้ ก็ยังคงนอนหลับตาอยู่เหมือนเดิม พร้อมกับกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว คนในอ้อมแขนของเธอก็เริ่มขยะ
เธอขมวดคิ้ว พร้อมกับหลับตาและพูดอย่างไม่ค่อยพอใจว่า
“ อยากขยับ นอนต่ออีกหน่อย”
เราคนในอ้อมแขนของเธอก็ไม่ขยับจริงๆ
“ดีมาก”
เธอจุ๊บที่หน้าผากของ“ซิงหยุน”ด้วยความพอใจ หลังจากนั้นก็กอดเขาไว้แล้วก็นอนหลับต่อ
แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว……
เสียงโทรศัพท์มือถือที่น่ารำคาญก็ดังขึ้นในห้องของเธอ
ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับสิ่งก่อกวน
ซูสือเยว่ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
ในเวลาแบบนี้ใครโทรหาเธอกัน？
ตอนนี้เอง คนในอ้อมแขนของเธอก็เริ่มขยับ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงที่ทนต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหู
“ฮัลโหล？”
“อืม ฉันเข้าใจแล้ว”
“ฉันกำลังนอนเป็นเพื่อนเธออยู่”
“แล้วตอนกลางวันทำไมจะนอนไม่ได้？”
“เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยคุยกัน ตอนนี้เธอยังไม่ตื่น……”
แม้ว่าเขาจะพยายามพูดเสียงเบาอย่างมาก แต่ว่าซูสือเยว่ก็ยังได้ยินทุกคำ
นี่มัน……
เธอตาสว่างขึ้นมาในทันที！
เสียงโทรศัพท์เมื่อกี้นี้ มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของเธอ！
แล้วอีกอย่าง เสียงที่ทุนต่ำของผู้ชายคนนี้
ฉินโม่หาน！？
ซูสือเยว่ลืมตาขึ้นมาทันที แล้วก็รีบลุกจากเตียง
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด
คนที่นั่งอยู่บนเตียงของเธอ ไม่ใช่ซิงหยุนลูกแท้ๆ ของเธอแล้ว！
แต่ว่าเป็นฉินโม่หานที่สวมใส่ชุดสูทสีดำ ดาราหญิง
ความหนาวเย็นพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้าขึ้นไปถึงศีรษะทันที
ซูสือเยว่ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็เหลือบมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา “นายมาที่นี่ได้ยังไง！？”
“ทั้งๆ ที่ฉันกอดซิงหยุนแล้วหลับไป แล้วนายเข้ามาได้ยังไง？”
ฉินโม่หานวางโทรศัพท์ลง หลังจากนั้นก็หันมามองหน้าซูสือเยว่ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
หลังจากนั้น——
ชายหนุ่มก็ลงจากเตียง แล้วก็หยิบกระดานซักผ้าจากใต้เตียงออกมา
ภายใต้สายตาที่ช็อกของซูสือเยว่ ฉินโม่หานก็คุกเข่าลงบนนั้น
ซูสือเยว่：“……”
นี่เขาทำอะไรน่ะ?
“สือเยว่”
ขนาดคุกเข่าอยู่บนกระดานซักผ้า แต่ว่าความสูงส่งของเขาไม่ได้ดูน้อยลงไปเลย
สายตาของเขาจ้องมาที่ซูสือเยว่นิ่ง แววตาดูเป็นประกายซับซ้อน “ฉันผิดไปแล้ว”
ซูสือเยว่：“……”
ให้อภัยที่เธอเพิ่งตื่น หัวสมองก็เลยยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่
“ฉินโม่หาน”
“นี่นาย……ทำอะไรของนาย? ”
สายตาของชายหนุ่มลึกซึ้ง “ฉันทำผิดไปแล้ว”
“ฉันก็อยาก ให้เธอได้ความสุขพวกนั้นกลับคืนมา แต่ว่าไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลย”
“ตอนบ่ายวันนี้ ฉันได้คุยกับซิงหยุน ซิงเฉินแล้วก็ซิงกวงเรียบร้อยแล้ว”
“ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉัน”
“ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอให้อภัยฉันในตอนนี้ แต่ฉันก็หวังว่า……”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา “เธออย่าเมินฉันเลยนะ”
สือเยว่：“……”
เธอกุมหัวตัวเอง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
เธอก็แค่ง่วงเกินไป เราก็หลับไปแป๊บเดียวเท่านั้นเอง
ทำไมพอตื่นขึ้นมา……เหมือนโลกได้เปลี่ยนไปแล้วล่ะ?
ผู้ชายที่เย่อหยิ่ง แล้วเอาตัวเองเป็นที่ตั้งอย่างฉินโม่หาน ทำไมอยู่ๆ ถึงได้ขอโทษเธอ?
แถมยังได้เตรียมกระดาษซักผ้ามาอีกด้วย？
การคุกเข่าบนกระดานซักผ้าแบบนี้ เป็นสิ่งที่ท่านประธานใหญ่อย่างเขาควรจะทำงั้นหรอ?
และอีกอย่าง ซิงหยุน ซิงเฉินกลับซิงกวง ขายเธอเร็วขนาดนี้เลยหรอ?
ซิงหยุนแม้แต่แอบสลับตัวเองกับเขาเนี่ยนะ?
ณิชากอดฉินโม่หานนอนทั้งบ่ายเลยหรอ?
คำถามทั้งหมด เพิ่งเข้ามาในหัวของซูสือเยว่พร้อมกัน
สองมือของเธอกำเสื้อผ้าแน่น “นาย……แป๊บหนึ่ง”
“ไหนให้ฉันสงบก่อน”
พอพูดจบ เธอก็มองดูเขาของชายหนุ่มที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนกระดานซักผ้า “ลุก……ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ”
“มันไม่ดีต่อร่างกาย”
ฉินโม่หานมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แล้วก็ลุกขึ้นมาจากกระดานซักผ้า
“ถ้าเกิดว่าจำเป็น ฉันคุกเข่าต่อเมื่อไหร่ก็ได้นะ”
ซูสือเยว่：“……”
“นายไม่อายหรอ? ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมา “คุกเข่าให้ภรรยาตัวเอง มันน่าอายตรงไหนกัน? ”
ภรรยาหายไปต่างหาก ถึงจะน่าอาย
ซูสือเยว่กุมขมับของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก “นาย……นายออกไปก่อน”
“ให้ซิงหยุน ซิงเฉิน ซิงกวงเข้ามา……”
“ไม่สิ ให้ซิงหยุนเข้ามาคนเดียวก็พอ”
วันนี้เธอสับสนจะตายอยู่แล้ว
ฉินโม่หานคลี่ยิ้มออกมา “ได้สิ”
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็เดินออกไป แล้วก็มีเด็กตัวน้อยใส่ชุดอยู่บ้านสีเทาเดินเข้ามาอย่าขี้ขลาด
“หม่ามี๊……”
ซูสือเยว่โบกมือให้เขา “มานี่”
“ขึ้นเตียงมา”
ซิงหยุนเม้มปาก รู้สึกหวาดกลัวนิดหน่อย “หม่ามี๊ โกรธผมใช่ไหมครับ”
ซูสือเยว่ไม่ได้สนใจคำพูดของเขา ฉันยังโบกมือเรียกเขาต่อ “มานี่”
ซิงหยุนเม้มปาก สุดท้ายก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ปีนขึ้นเตียงไป
พ่อเขาปีนขึ้นเตียงไปก็มีเสียงดัง “ป๊อก”ซูสือเยว่เคาะเบาๆ ที่หัวของเขา “มีความกล้ามากเลยนะเนี่ย กล้าทรยศหม่ามี๊เนี่ยนะ”
