สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 273 เคารพฉันหน่อย

มือของซูสือเยว่ที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นก็ชะงัก

เธอกัดริมฝีปากตัวเองเงียบๆ เหมือนกับหัวใจของตัวเองถูกกระแทกอย่างแรง มันทั้งเจ็บและช็อก

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง

เธอในตอนนี้ ได้รื้อฟื้นความทรงจำทั้งหมดกลับมาแล้ว

เพราะฉะนั้นความเจ็บปวดในตอนที่ยังทำอะไรไม่ได้นั้น เธอแทบจะไม่รู้สึกถึงมันแล้ว และเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าตัวเองในตอนนั้นเป็นทุกข์ขนาดนั้นเลยหรอ

เสียงของฟู๋เชียนเชียน ยังคงดำเนินต่อไป

“สือเยว่ ฉันรู้สึกว่า สิ่งที่ฉินโม่หานทำ มันก็ไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่จริงๆ นั่นแหละ”

“แต่ว่า มันมาจากมุมมองของเขาที่รักเธอ คิดเพื่อเธอ”

“แน่นอน ฉันไม่ได้บังคับให้เธอต้องยกโทษให้เขา เพราะถึงยังไงเขาก็ทำผิด”

“ ฉันก็แค่บอกความจริงกับเธอ หวังว่าเธอจะไม่มองเพียงด้านเดียว แล้วสงสัยเกี่ยวกับความรักที่ฉินโม่หานมีต่อเธอ……”

ซูสือเยว่กัดริมฝีปากของตนแน่น อยากจะพูดอะไรต่อแต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก

เธอถอนหายใจออกมา “ ขอบคุณนะ เชียนเชียน”

พอพูดจบ ซูสือเยว่ก็ตัดสาย

เธอต้องการความสงบ

เธอต้องการความสงบจริงๆ

คำขอโทษของฉินโม่หาน การชักจูงของฟู๋เชียนเชียน……

หรือว่าเธอต้องยกโทษให้ฉินโม่หานจริงๆ?

ในเมื่อเขาหวังดี ทำเพื่อที่จะให้เธอได้รื้อฟื้นความทรงจำกลับมา

แต่ว่า ความเสียใจที่ต้องอกหักของเธอนั้น มันจะช่างมันได้ง่ายๆ แบบนี้หรอ?

วันที่เธอนึกว่าฉินโม่หานไม่ต้องการเธอแล้วจริงๆ เธอต้องทุกข์ทนมากแค่ไหนไม่มีใครรู้หรอก

และในตอนนี้ เพราะความพยายามของฉินโม่หาน เพราะว่าเขาทุ่มเทเพื่อเธอ เธอก็เลยต้องปล่อยวางความรู้สึกเสียใจของตัวเองลง แล้วก็เลือกที่จะให้อภัยเขาหรือเปล่า?

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู

ด้านนอกประตูนั้น ฉินโม่หานกับลูกๆ ทั้ง 3 คนกำลังยืนอยู่ตรงทางเดิน

เพราะเห็นว่าเธอเปิดประตูออกมา ชายหนุ่มก็รีบหันหน้ามาแล้วก็มองเธออย่างจริงจัง “สือเยว่ เธอจะไปไหน? ”

ซูสือเยว่มองเขาด้วยสายตาที่ย็นชา เธอไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินลงไปชั้นล่าง

ชายหนุ่มเดินตามไปอย่างหน้าไม่อาย

เธอเข้าไปชงกาแฟในห้องครัว เขาก็ตามเธอเข้าไปในห้องครัวเหมือนกัน

เธอไปเปิดทีวีในห้องนั่งเล่น ดูข่าวไปด้วยดื่มกาแฟไปด้วย เขาก็ตามเธอไปนั่งลงบนโซฟา ดื่มน้ำเปล่าไปด้วยเราก็ดูข่าวไปด้วย

พอมีเขาอยู่ด้วย ซูสือเยว่ที่ปกติดูข่าวไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วนั้น ก็ยิ่งดูไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่

ต่อให้ฉินโม่หานเอาแต่นั่งอยู่ข้างๆเธอ ไม่ได้พูดอะไรหรือไม่ได้ทำอะไรก็ตาม แต่ว่าเธอก็รู้สึกอึดอัด

หญิงสาวขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ยืนขึ้น แล้วก็เดินออกไปที่สวนดอกไม้ข้างนอก

ฉินโม่หานก็ยังคงตามเธอไป

เธอเดินไปที่ทะเลสาบเทียม เขาก็เดินไปเหมือนกัน

เธอเดินไปที่ศาลา เขาก็ตามไป

ในที่สุดซูสือเยว่ก็ทนไม่ไหว

หญิงสาวหันไปด้วยความรำคาญ แล้วก็มองหน้าฉินโม่หานอย่างไม่มีทางเลี่ยง “ ไม่ต้องตามฉันแล้วได้ไหม? ”

ชายหนุ่มมองเธอพร้อมกับยิ้ม และพูดอย่างนั้นไม่อาย

“เธอสนใจฉันแล้วหรอ？”

ซูสือเยว่กลอกตาใส่เขา

เธอล่ะไม่อยากจะสนใจเขาจริงๆ ！

แต่ว่ากลยุทธ์ในการเดินตามของเขานั้น ทำให้เธอรำคาญมากจริงๆ ！

“ฉินโม่หาน”

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เราก็มองเขาอย่างจริงจัง “ ไหนให้ฉันอยู่เงียบๆ หน่อยได้ไหม？”

ฉินโม่หานเม้มปาก เขาลดเสียงลง แล้วพูดอย่างถ่อมตัว

“ฉันก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลยนะ”

ซูสือเยว่：“……”

เขาไม่ได้ส่งเสียงอะไรจริงๆ

แต่ว่า แค่เขายืนอยู่ข้างๆ เธอ ก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายแล้ว

มันไม่ได้จำเป็นต้องส่งเสียงอะไรเลย！

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และหันหน้าไปมองหน้าฉินโม่หาน “คุณฉิน ฉันต้องเตือนอะไรนายหน่อยนะ นายกับฉันเราหย่ากันแล้วนะ”

“ถึงแม้ว่างานแต่งงานของนายกับหยางชิงโยวจะถูกยกเลิกแล้ว แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายกับฉัน ก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อน คืออดีตสามีภรรยา”

“เพราะฉะนั้น นายหัวอย่าเอาแต่ตามอดีตภรรยาของนาย ไม่อย่างนั้นจะแจ้งตำรวจนะ！”

พอพูดจบ เธอก็ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย แล้วก็หันหลังเดินออกไป

ฉินโม่หานยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังของเธอ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา

“สือเยว่”

เสียงของชายหนุ่มทั้งทุ้มต่ำและอ่อนโยน “ฉันบอกตอนไหนว่าฉันหย่ากับเธอ? ”

ฝีเท้าของซูสือเยว่หยุดชะงัก

เธอหันกลับมาแล้วมองเขาด้วยแววตาที่สงสัย “นายกับหยางชิงโยวหมั้นกันแล้ว แล้วจะไม่ได้หย่ากับฉันได้ยังไง? ”

เกี่ยวกับเรื่องหย่านั้น ที่จริงแล้วเธอก็ยังไม่เคยเผชิญหน้ากับเรื่องนี้จริงๆ เลย

แต่เธอแค่รู้สึกว่า……

ตอนแรกที่ฉินโม่หานแต่งงานกับเธอนั้น ไม่ได้ต้องออกงาน และก็ไม่ได้ต้องมีรูป

เพราะฉะนั้นเรื่องหย่าของพวกเขา สำหรับฉินโม่หานแล้วนั้น มันก็เป็นแค่เรื่องที่ทำได้เพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้น

ตอนแต่งงานกัน เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยังแต่งงานกันได้โดยที่ไม่ได้แม้แต่ถ่ายรูปด้วยกันด้วยซ้ำ

ถ้าอย่างนั้นตอนหย่า ก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินการโดยทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอ?

แต่ว่าตอนนี้ คำพูดของฉินโม่หาน มันกลับทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ

“ นาย……ไม่หย่ากับฉัน แล้วจะไปหมั้นกับหยางชิงโยวได้ยังไง？”

ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม “ก็แค่หมั้นปากเปล่าเท่านั้นเอง”

ซูสือเยว่ขมวดคิ้วด้วยความตกใจ “แล้วเธอยอมหรอ? ”

ฉินโม่หานยักไหล่“เธอก็ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว แต่ว่าก็เลี่ยงจนได้”

“ฉันบอกว่า รอให้ฉันกับเธอแต่งงานกันเมื่อไหร่ ฉันก็จะให้เธอได้เห็นใบหย่าของเรา”

ซูสือเยว่อึ้งไปอยู่นาน พูดอะไรไม่ออก

“แต่ว่า……นายไม่กลัว……”

“ตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่เคยคิดจะแต่งงานกับหยางชิงโยวอยู่แล้ว”

ชายหนุ่มมองหน้าเธอ ในสายตาที่ลึกซึ้ง “สือเยว่ เธอเองก็น่าจะรู้ ว่าที่ฉันหมั้นกับเขาเพราะอะไร”

“แต่ไหนแต่ไรในใจของฉันมีแค่……”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

ซูสือเยว่หายใจเข้าลึกๆ เราก็ตัดบทเขา

“ฉินโม่หาน นายไม่ต้องตามฉันแล้ว”

“ให้ฉันอยู่เงียบๆ หน่อยได้ไหม？”

“อย่าบังคับให้ฉันต้องตัดสินใจ”

“ตอนแรกที่นายตัดสินใจ นายก็ไม่เคยถามความคิดเห็นของฉัน”

“ตอนนี้ก็ช่วยเขาเคารพความต้องการของฉันด้วย โอเคไหม? ”

คำพูดถัดมาของชายหนุ่ม ต้องกลืนกลับลงคอไปเพราะเธอ

ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้น เงียบเชียบเหมือนตาย

ผ่านไปนาน ฉินโม่หานก็ถอนหายใจออกมา พร้อมกับหัวเราะอย่างข่มขืน “ ฉันไม่เคยคิดเลยว่า……ผลลัพธ์มันจะเป็นแบบนี้”

“เธอพูดถูก ฉันควร……เคารพการตัดสินใจของเธอ”

แล้วชายหนุ่มก็มองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งอีกครั้ง “LYกรุ๊ปล้มลงแล้ว ฉินหลิงยี่ก็หายไปไหนไม่รู้”

“เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เขาทำร้ายเธอ ฉันจะส่งคนมาดูแลเธอ”

“หลายวันนี้……ฉันจะไม่มาอีกแล้ว”

พอพูดจบ ฉินโม่หานก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็เดินออกไป

ซูสือเยว่ยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นแผ่นหลังที่อ้างว้างของเขา เธอก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

“พ่อก็นึกว่า ลูกสาวของเจี่ยนหมิงจง จะมั่นใจเหมือนเมื่อก่อน ถ้าไม่ชอบให้เขาตาม ก็จะใช้กำปั้นเพื่อไล่เขาออกไป”

หลังจากฉินโม่หานเดินออกไปพักหนึ่ง ด้านหลังของซูสือเยว่ ก็มีเสียงชายวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้น

ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว แล้วก็หันหน้าไปมองทันที

บนหินที่ตั้งอยู่ด้านหลังของศาลานั้นเจี่ยนหมิงจงนั่งอยู่บนนั้น ออร่าของเขาเต็มไปด้วยความสูงศักดิ์และเย็นชา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง

เพราะเห็นว่าเธอหันมามองเขา ชายหนุ่มก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “ทำไม ศิลปะการต่อสู้ มันใช้ไม่ได้กลับฉินโม่หานสินะ? ”