สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 274 เธอหายไปแล้ว

ซูสือเยว่มองหน้าเขา อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“คุณเจี่ยน”

เจี่ยนหมิงจงคลี่ยิ้ม “ตอนนี้เรียกฉันว่าคุณเจี่ยนแล้วหรอ？”

“ไม่อย่างนั้นจะให้เรียกคุณว่าอะไรหรอคะ? พ่อเหรอ? ”

หญิงสาวสุดหายใจเข้าลึกๆ เราก็นั่งลงบนม้านั่งหิน มองดูใบหน้าของเจี่ยนหมิงจง ด้วยสายตาที่เย็นชา “พ่อที่วางแผนกับคนอื่น คิดร้ายกับลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองอ่ะหรอ? ”

“ขอโทษด้วยนะ ฉันเรียกไม่ได้หรอก”

“ฉันยอมที่จะเชื่อว่า พ่อแท้ๆ ของฉัน คือเจี่ยนเฉิงที่เป็นขี้เมาที่อาศัยอยู่ในสลัมมากกว่า”

พอพูดถึงเจี่ยนเฉิง ซูสือเยว่ก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน

เหมือนกับว่าเธอไม่ได้เจอเจี่ยนเฉิงมานานแล้ว

ตั้งแต่หลังจากที่เจี่ยนหมิงจงปรากฏตัว คนที่ชื่อเจี่ยนเฉิง ก็เหมือนได้ระเหยหายไปจากโลกมนุษย์

พอคิดได้แบบนี้ เธอก็ถอนหายใจออกมา

ถึงแม้ว่าหลังจากที่เธอกลับเจี่ยนเฉิงรู้ตัวตนที่แท้จริง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจี่ยนเฉิงก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่ว่าเจี่ยนเฉิงก็ยังปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาวที่แท้จริง

เขาทั้งอ่อนโยน ห่วงใย ไม่น้อยไปกว่าพ่อคนอื่นๆ เลย

ที่เขาหายตัวไปนั้น……

ซูสือเยว่คาดว่า เจี่ยนเฉิงกลัวว่าการมีตัวตนอยู่ของเขา จะกระทบต่อความสัมพันธ์ของเธอกับเจี่ยนหมิงจง เขาก็เลยเลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวตน

พ่อบุญธรรมเจี่ยนเฉิงคนนี้เขาก็ยังเป็นแบบนั้นจริงๆ

แล้วพ่อแท้ๆ อย่างเจี่ยนหมิงจงล่ะ?

ตอนที่เขารู้ว่าเธอคือลูกสาวที่แท้จริงของเขา สิ่งแรกที่เขาทำ ไม่ใช่การทำความรู้จักกับเธอในฐานะลูกสาว แต่ว่าเขากลับร่วมมือกับฉินโม่หาน หลอกเธอ

แม้แต่ เขายอมแม้กระทั่งยอมรับว่ายัยของปลอมอย่างหยางชิงโยวคือลูกสาวแท้ๆ ของเขา

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจี่ยนหมิงจง แบบนี้ ซูสือเยว่ไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อ และก็ไม่ยอมรับตัวตนของเขาด้วย

เหมือนกับว่า การยอมรับตัวตนกับเขานั้นสำหรับเธอแล้ว มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดและน่าอัปยศ

เจี่ยนหมิงจงขมวดคิ้ว เขาเห็นการต่อต้านในแววตาของซูสือเยว่ชัดเจน

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เธอเกลียดฉันเพราะว่าเรื่องนี้หรอ? ”

“แน่นอน”

ซูสือเยว่ยิ้มช่างกลางพร้อมกับมองหน้าเขา “เพราะฉะนั้นคุณเจี่ยนก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลามาพูดอะไรกับฉันให้มากมายหรอกค่ะ”

“ฉันรู้ว่า คุณก็เหมือนกับคนอื่นๆ อยากจะมาเกลี้ยกล่อมให้ฉันดีกับฉินโม่หาน เกลี้ยกล่อมให้ฉันอภัยให้เขา”

“แปลว่า คุณมองตำแหน่งตัวเองผิดไป”

“ฉันยอมที่จะฟังคำเกลี้ยกล่อมจากเจี่ยนเฉิง แต่ไม่มีวันฟังคุณเด็ดขาด”

“ใครบอกว่าฉันจะมาเกลี้ยกล่อมเธอ？”

เจี่ยนหมิงจงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“หรือว่าเธอไม่อยากรู้ ว่าทำไมฉันถึงหายไปตั้งหลายปีหรอ? ”

ซูสือเยว่ขมวดคิ้วพร้อมกับมองหน้าเขา

ความจริงแล้ว……เธอก็ไม่ค่อยสนใจว่าสรุปแล้วเขาไปไหน หรือว่าทำอะไร

แต่ เธอก็แค่อยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรเพื่อเกลี้ยกล่อมเธออีก

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา จ้องหน้าของเขม็งแต่ว่าไม่ได้พูดอะไร

เจี่ยนหมิงจงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “การรักษาความจำเสื่อมด้วยความโศกเศร้าสุดชีวิต……ที่จริงมันก็คือสิ่งที่ฉันผ่านมา”

“ฉันก็เหมือนกับเธอ ถูกคนวางยาลบความทรงจำ จำผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิตไม่ได้”

“จนกระทั่งฉันได้ยินข่าวว่าเธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้อีก……”

“ฉันถึงได้จำความทรงจำที่มีเธออยู่ได้ จากความเจ็บปวดที่ลึกลงไปในกระดูกดำ”

“หลังจากนั้น ฉินโม่หานก็หาฉันเจอ บอกว่าอยากจะช่วยเธอ ช่วยฉัน ช่วยให้ครอบครัวของพวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง……”

ชายหนุ่มหันหน้ามา “ที่ฉินโม่หานตัดสินใจทำลงไปแบบนี้ ที่จริงมันก็เป็นความผิดของฉัน”

“ดังนั้น……”

เขามองหน้าซูสือเยว่นิ่ง “ฉันจะสนับสนุนการตัดสินใจของเธอ”

ซูสือเยว่เลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นคุณเจี่ยนรู้หรอว่าฉันจะทำอะไร? ”

เจี่ยนหมิงจงยักไหล่พร้อมกับยิ้ม “บางที ฉันก็คงรู้”

…………

ซูสือเยว่หายตัวไป

ไม่ว่าฉินโม่หานจะตามหายังไง ก็หาเธอไม่เจอ

ตัวถังเมืองสตัฟฟ์ เขาก็ไม่สามารถสืบหาบันทึกการเดินทางของซูสือเยว่ได้เลย

ก่อนที่เธอจะไปนั้น ได้ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้ให้ฉินโม่หาน

เธอบอกว่าเธอต้องการเวลาเงียบๆ และเธอจะกลับมาอีกครั้งหากอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว

แล้วที่เธอไม่ได้พาลูกทั้งสามคนไปด้วย ก็เพราะเธอรู้ว่า ซิงหยุน ซิงเฉินและซิงกวง ต่างก็คาดหวังให้เขาคืนดีกับเธอ แล้วก็จะแอบเปิดเผยที่อยู่ของเธอ

ท้ายจดหมายนั้น เธอได้วาดใบหน้ารอยยิ้มหน้าใหญ่ๆ

“ไม่ต้องพยายามตามหาฉัน ตราบใดที่นายรู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไปจริงๆ ดูแลลูกๆ อย่างดี ฉันจะกลับมาหานายอย่างแน่นอน”

ฉินโม่หานขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน 1 อาทิตย์เต็ม

ไป๋ลั่วพลิกแผ่นดินเมืองสตัฟฟ์ หา แต่ก็ไม่เจอข่าวคราวที่เกี่ยวกับเธอเลย

แล้วก็ได้ข่าวว่าฉินหลิงยี่หนีกลับเมืองหรงไป

ในขณะเดียวกัน เขาก็โจมตีฉินโม่หาน แล้วก็พาเย่เชียนจิ่ว หนีไป

“คุณผู้ชายครับ”

ไป๋ลั่วยืนอยู่ในห้องทำงาน แล้วก็มองผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าตัวเอง หนวดเครารุงรังเพราะไม่ได้ออกไปไหนมานาน

“คุณนายบอกแล้วว่า คุณแค่ต้องเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป แล้วก็ดูแลลูกทั้งสองคนให้ดี แล้วเธอจะกลับมา”

“คุณ……”

“เลิกทำตัวเสื่อมโทรมแบบนี้ต่อไปได้ไหมครับ? ”

ฉินโม่หานหลับตาลง รอยยิ้มที่มุมปากของเขาขมขื่นขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่มีอารมณ์”

ไป๋ลั่วถอนหายใจออกมา “ คุณผู้ชายครับ”

“ช่วงนี้ ผมเองก็คิด……คุณว่า การตัดสินใจในอดีตของคุณ มันผิดหรือเปล่า? ”

ถึงแม้ว่าคุณนายที่ความจำเสื่อมจะแอบร้องไห้ แอบทุกข์ใจอยู่คนเดียว

แต่ว่ากับคุณผู้ชายนั้น เธอก็รู้สึกดีเหมือนเมื่อตอนที่ยังไม่สูญเสียความทรงจำไป

ถ้าเกิดว่าคุณผู้ชายไม่ได้ไปให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ ความเจ็บปวดนั้น ก็จะมีแค่คุณนายที่รู้สึกอยู่คนเดียว

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ คุณนายไม่ได้ทุกข์ใจแล้ว แถมยังหนีไปคนเดียวอีก

แต่ว่าคุณผู้ชายกลับซึมเศร้าแบบนี้

“ฉันไม่เสียใจ”

ฉินโม่หานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ก้มหน้าลงอ่านเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ

มันคือข่าวที่เกี่ยวกับเมืองหรง

หลายวันมานี้ มีหญิงลึกลับคนหนึ่งไปที่เมืองหรง เปิดยิมศิลปะการต่อสู้ รับแต่นักเรียนผู้หญิง แล้วก็สอนศิลปะการป้องกันตัวให้กับเด็กผู้หญิงพวกนั้น

ค่าเรียนก็ถูกมาก1บทเรียนแค่1หยวนเท่านั้น

เพราะเห็นว่าฉินโม่หานกำลังอ่านข่าวนี้อยู่ ไป๋ลั่วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “ใครเอาข่าวแบบนี้มาวางบนโต๊ะคุณหรอครับ? ”

เขาเหลือบมองข่าว แล้วก็เยาะเย้ยพฤติกรรมของผู้หญิงที่อยู่ในข่าว

“ค่าเรียน1หยวนต่อ1บท ปีนึงก็คงยังเช่าบ้านไม่ได้เลยมั้ง? ”

“ลูกสาวคนรวยที่ไหนกัน ที่เอาพวกเด็กๆ ธรรมดามาล้อเล่น”

ฉินโม่หานคลี่ยิ้ม “บางที อาจจะเป็นลูกสาวคนรวยจริงๆ ก็ได้”

พอพูดจบ เขาก็เปิดคอม แล้วก็หาข้อมูลเกี่ยวกับ“สถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง ”

ในวิดีโอนั้น ผู้หญิงที่มีปานที่น่าเกลียดบนใบหน้าของเธอกำลังยืนอย่างกล้าหาญต่อหน้ากลุ่มสาวๆ และบอกพวกเขาถึงความจำเป็นในการป้องกันตัว

เสียงของเธอไม่ค่อยไพเราะ และใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียด

แต่ว่ามันกลับทำให้ฉินโม่หานมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

เขาดูวิดีโอนั้นทั้งหมด5 รอบ

สุดท้าย เขาก็ปิดคอม แล้วก็เงยหน้ามองหน้าไป๋ลั่ว

“เก็บของ ไปเมืองหรงกัน”

เมืองหรงเบิกตาโพลง

“คุณผู้ชาย นี่คุณ……จะกลับเมืองหรงแล้วหรอ? ”

”ไม่ตามหาคุณนายแล้วหรอครับ？”

ช่วงเวลาที่ผ่านมา คนของพวกเขาได้ดูบันทึกการเดินทางทั้งหมดแล้ว แต่ไม่มีข้อมูลของการที่ซูสือเยว่ออกจากเมืองสตัฟฟ์ เลย

ตอนนี้เธอต้องยังอยู่ที่เมืองสตัฟฟ์ อย่างแน่นอน

อยู่ดีๆ ก็จะกลับไปแบบนี้……ไม่ตามหาแล้วหรอ?

“ไม่หาแล้ว”

ฉินโม่หานยิ้ม “กลับเมืองหรง”

“ฉันรู้สึกว่าสถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง ’มันมีคุณค่าดี”

“อยากจะไปลงทุนสักหน่อย”