บทที่29 กล้ามายั่วแฟนฉัน
ใบหน้าเฉิงเซวียนดูไม่มีความสุข “ตอนแรกที่หวั่นฉิงวางแผนจะเข้าสู่วงการบันเทิง เธอเป็นคนพูดเอง ว่าต่อไปไม่ว่าเธอจะแสดงอะไร เธอก็จะช่วยเธอ”
“ทำไม นี่มันพึ่งผ่านไปแค่ปีเดียว ก็จะไม่ยอมรับแล้วเหรอ? ”
ซูสือเยว่หัวเราะเยาะ “ถ้ายังงั้นตอนแรกที่นายพูดว่าจะแต่งงานกับฉัน จะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตล่ะ”
เธอพูดแบบนี้ ความหมายก็คือ เขาเฉิงเซวียนยังพูดอะไรแล้วไม่ทำตามนั้นได้เลย แล้วทำไมเธอซูสือเยว่ถึงต้องรักษาสัญญาด้วยล่ะ?
แต่ว่าประโยคนี้พอเฉิงเซวียนฟังแล้ว กลับเข้าใจเป็นอีกความหมายหนึ่ง
เฉิงเซวียน ยกริมฝีปากขึ้นอย่างภาคภูมิใจ หลังจากนั้นก็มองไปที่ซูสือเยว่ด้วยความสงสารเล็กน้อย “สือเยว่ ฉันพูดอย่างชัดเจนมากแล้วนะ ว่าตัวตนและสถานะของฉัน ไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกกับคนอื่นหรอก”
“ ฉันเข้าใจดีเกี่ยวกับมิตรภาพที่เธอมีให้ฉัน แต่ว่าตอนนี้ฉันคบกับหวั่นฉิงแล้ว ต่อไปพวกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
ซูสือเยว่อึ้งไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงได้เข้าใจความหมายของผู้ชายคนนี้
เขาคิดว่าที่เธอพูดเกี่ยวกับคำสัญญาเมื่อครั้งก่อนของเขา เพราะว่าไม่อยากปล่อยมือจากเขาไปยังงั้นเหรอ?
ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้เนี่ย?
“แล้วอีกอย่าง เธอเองก็แต่งงานแล้ว เธอเป็นคนหักหลังฉันก่อนเอง เธอก็ไม่สามารถกล่าวหาฉันด้วยสิ่งนี้ได้ และก็ไม่สามารถใช้เหตุผลนี้เป็นข้ออ้างที่จะไม่ช่วยวิเคราะห์บทให้กับหวั่นฉิงด้วย”
ซูสือเยว่：“……”
เธอหัวเราะในลำคอ แล้วก็ปาสคริปต์ไปที่เฉิงเซวียน “เอาสคริปต์ของนาย แล้วไสหัวไป! ”
ตอนแรกเธอตาบอดจริงๆ ถึงได้รักเขาจนสุดหัวใจ!
“ซูสือเยว่！”
พอเห็นว่าเธอจะเดินออกไป เฉิงเซวียนก็กัดฟัน แล้วก็ถือสคริปต์พร้อมกับพุ่งเข้ามาอีกครั้ง “ฉันให้เงินเธอก็ได้! ”
“ ต่อให้เธอไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์หลายปีของพวกเขา ก็เห็นแก่เงินแล้วกัน เธอคงจะช่วยฉันแล้วสินะ? ”
เงิน?
ซูสือเยว่อึ้งไป
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหน้ากลับไป คลี่ยิ้มพร้อมกับมองหน้า เฉิงเซวียน “พูดถึงเรื่องเงิน ฉันก็นึกขึ้นมาได้”
“เมื่อห้าปีก่อน ที่คุณเฉิงใช้เงินที่ฉันหามาเพื่อฟอกตัว เคยบอกว่า รอให้นายมีเงินเมื่อไหร่ จะคืนให้ฉันเป็นสองเท่าไม่ใช่เหรอ”
“ แล้วคุณเฉิงเตรียมจะคืนเงินหนึ่งล้านที่เป็นหนี้ฉันอยู่เมื่อไหร่กันเหรอ? ”
“อ้อใช่สิ สคริปต์ของเซี่ยงหวั่นฉิงในครั้งนี้ ฉันก็สามารถช่วยวิเคราะห์ให้เธอได้นะ สองแสน”
“ คุณเฉิงเตรียมเงินไว้ หนึ่งล้านสองแสน แล้วฉันจะฝืนช่วยเธอวิเคราะห์บทในครั้งนี้ เป็นไง? ”
สีหน้าของเฉิงเซวียนเปลี่ยนไปเป็นดูแย่ทันที!
เขากัดฟันแน่น แล้วก็จ้องมองซูสือเยว่ด้วยสายตาที่ดุร้าย “ขอมากเกินไปแล้ว! ”
“ไม่ยอมเหรอ? ”
ซูสือเยว่ จับผมของตัวเอง มุมปากก็คลี่ยิ้มจางๆ “ถ้ายังงั้นก็ไปหาคนที่ดีกว่าฉันเถอะ”
พอพูดจบ เธอก็หันหลัง เตรียมจะเดินออกไป
เฉิงเซวียนยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขาจับจ้องไปที่แผ่นหลังของเธอ
…………
ในตอนเย็น ตอนที่ซูสือเยว่กำลังจะออกจากสตูดิโอนั้น ก็ถูกคนเรียกไว้
คนนั้นรีบวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “ ผู้กำกับต้องการเพิ่มฉากกะทันหัน ลั่วเยียนกลับไปแล้ว เหลือแต่คุณแล้วล่ะ”
ผู้หญิงขมวดคิ้ว แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร คนคนนั้นก็เสริมขึ้นมาอีกประโยคอย่างหอบ “มีค่าล่วงเวลาเพิ่มเติมให้ครับ”
“ได้ค่ะ！”
หลังจากติดตามคนนั้นไปที่กองถ่าย ซูสือเยว่ก็รู้สึกเสียใจแล้ว
บทที่ถูกเพิ่มเข้ามานั้น เป็นฉากของลั่วเยียนกับเฉิงเซวียน
ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
ในกองนั้นนอกจากผู้กำกับและพนักงานอีกสองคนนั้น ก็เหลือแค่เธอกับเฉิงเซวียน แล้วก็มีเซี่ยงหวั่นฉิงที่นั่งดื่มชานมอยู่ไกลๆ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า！”
ผู้กำกับรีบผลักให้เธอไปห้องแต่งตัว
ซูสือเยว่ถอนหายใจ
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ยอม แต่ว่าในเมื่อมาแล้ว งานที่ควรจะทำก็ต้องทำ
เธอพึ่งจะถอดเสื้อออก ประตูห้องแต่งตัวก็ถูกเปิดออก
ซูสือเยว่ปกป้องหน้าอกของเธอโดยสัญชาตญาณ
“ก็ไม่ได้มีเนื้อมากมายเท่าไหร่ ยังกลัวคนเห็นอีกเหรอ? ”
เซี่ยงหวั่นฉิง กอดอกยืนอยู่ตรงประตู จ้องมองไปที่แผลที่ไหล่ของซูสือเยว่ที่ยังพันผ้าก๊อซอยู่อย่างไม่แยแส “คิๆ หลายวันขนาดนี้แล้ว แผลยังไม่หายอีกเหรอ? ”
แผลบนไหล่ของซูสือเยว่ ตอนที่อยู่กองด้านข้าง เซี่ยงหวั่นฉิงแอบเปลี่ยนอุปกรณ์ประกอบฉากจากมีดปลอมเป็นมีดจริง
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว แล้วก็หันหลังให้กับเซี่ยงหวั่นฉิงแล้วเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า “จงใจวิ่งมาที่ห้องแต่งตัว เพราะว่าอยากจะเห็นว่าแผลของฉันหายดีแล้วรึยังงั้นเหรอ? ”
“แน่นอนว่าไม่ใช่”
เซี่ยงหวั่นฉิงกอดอก มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน “ซูสือเยว่ ต่อไปเธอควรจะหุบปากไว้จะดีกว่า”
“วันนี้คำพูดพวกนั้นที่เธอพูดออกไป ทำให้เกิดภาพลักษณ์ที่ไม่ดีขึ้นกับฉัน”
ซูสือเยว่ยิ้ม
เธอติดกระดุมที่อยู่บนชุดของเธอ พร้อมกับยกมุมปากขึ้น “ประโยคไหนที่ฉันพูดไปงั้นเหรอ? ”
“ที่บอกว่าเธอเป็นชู้น่ะเหรอ? ”
พอพูดจบ เธอก็หันหน้ากลับไปมองใบหน้าที่เป็นกังวลของหวั่นฉิง “แล้วเธอไม่ใช่เหรอ? ”
“ฉันแค่อยากจะเตือนเธอ ว่าอย่าไปพูดอะไรมั่วซั่ว เธอทำให้ฉันอยู่ได้ไม่ดี ฉันก็ไม่มีวันให้เธอได้อยู่ดีๆ เหมือนกัน”
เซี่ยงหวั่นฉิง มองซูสือเยว่ด้วยสายตาเยาะเย้ย “เธอคิดว่า ตอนนี้ที่เธอพึ่งจะแต่งงานกับท่านชายฉิน ถ้าเกิดว่าท่านชายฉินรู้ ว่าเมื่อห้าปีก่อนเธอท้องลูกของผู้ชายคนอื่น สุดท้ายคลอดออกมาแล้วก็แท้ง……”
“เขาจะรู้สึกว่าเธอสกปรกไหม แล้วจะรู้สึกว่าซวยรึเปล่า? ”
มือของซูสือเยว่ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้นหยุดลง
ตอนแรกที่เธอแต่งงานกับฉินโม่หานนั้น เธอนึกว่าเขาจะเหมือนกับที่คนเขาเล่ากัน ว่าทั้งแก่ น่าเกลียด และโหดเหี้ยม
เธอจึงไม่คิดว่าอดีตของเธอจะมีผลกระทบต่อเขา
แต่ว่าความจริงแล้ว ท่านชายฉินทั้งหนุ่ม ทั้งหล่อ สุขุม มีความรับผิดชอบ อดทนและจริงจังกับลูกทั้งสองคน และยังมีความรู้สึกผิดต่อแม่ของซิงหยุนกับตระกูลซู ความรักที่ลึกซึ้งและชอบธรรม
แต่เธอ ……กลับเคยผ่านผู้ชายกากเดนอย่างเฉิงเซวียนมาก่อน ทำในสิ่งที่ทำให้คนทอดทิ้ง และไร้เกียรติ
ถ้าเกิดว่าเขารู้เกี่ยวกับเรื่องอดีตพวกนั้นของเธอ ……
ซูสือเยว่กัดฟันแน่น ไม่กล้าคิดต่อ
พอเห็นว่าซูสือเยว่ไม่พูดอะไร เซี่ยงหวั่นฉิงก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ
“กลัวเหรอ? ถ้าเกิดว่ากลัวต่อไปก็หุบปากเอาไว้! ”
พอพูดจบ เธอก็เดินจากไปช่างเชิดหน้าชูตา
ซูสือเยว่อยู่คนเดียวในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามืดๆ อึ้งไปอยู่นาน
จนกระทั่งมีพนักงานด้านนอกมาเคาะประตูบอกให้เธอไปถ่ายทำ เธอถึงได้ดึงสติกลับมา แล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที
ฉากที่ผู้กำกับจะถ่ายเสริมนั้น คือฉากที่พระเอกต้องเผชิญหน้ากับ ซูสือเยว่
หันหลังให้กล้อง ซูสือเยว่มองเฉิงเซวียนที่อยู่ตรงหน้า สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาในหัว มีแต่ใบหน้าที่เย็นชาของฉินโม่หาน
เฉิงเซวียนคลี่ยิ้มอย่างเย้นชา แล้วก็ยกมือขึ้นมา จับที่ไหล่ซ้ายของ ซูสือเยว่เอาไว้
นิ้วของเขากดลงมาที่แผลบนไหล่ของ ซูสือเยว่อย่างแม่นยำ!
เธอเจ็บจนหน้าแดง จุดศูนย์ถ่วงของร่างกายไม่เสถียร เธอล้มลงไปข้างหน้าอย่างรุนแรง
เฉิงเซวียน ใช้ท่าทีที่เหมือนฮีโร่กำลังช่วยเหลือหญิงสาว กอดเอวของซูสือเยว่เอาไว้
ออร่าที่แปลกประหลาดที่ออกมาจากผู้ชายคนนี้ ซูสือเยว่หน้าซีด สัญชาตญาณของเธอเริ่มปฏิเสธการสัมผัสของเขา
ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน
เธอรีบยกมือขึ้นเพื่อจะผลักเฉิงเซวียนออกไป แต่ว่าเฉิงเซวียนกลับกอดแน่นขึ้นกว่าเธอ ทำให้เธอไม่ว่าจะขัดขืนขนาดไหน ก็ไม่สามารถหลุดไปได้!
จนถึง ——
“เพียะ——！”
เซี่ยงหวั่นฉิงพุ่งเข้ามา แล้วก็ตบหน้าซูสือเยว่อย่างรุนแรง “ยัยชั้นต่ำ! กล้ายั่วผู้ชายของฉัน! ”
พอเธอตบเสร็จ เฉิงเซวียนที่ตอนแรกกอดซูสือเยว่แน่นนั้นก็ปล่อยมือทันที
ซูสือเยว่ที่ถูกตบเซถอยหลังไปหลายก้าว แล้วหัวของเธอก็ชนเข้ากับกล้อง
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เธอก้มตัวลงทันที นั่งยองๆ พร้อมกับกุมศีรษะของตัวเอง ผ่านไปนานก็ยืนไม่ขึ้น
เสียงดังก้องอยู่ในหัว เป็นเสียงของเซี่ยงหวั่นฉิงที่กำลังด่าแล้วก็เสียงของเฉิงเซวียนที่กำลังเอาอกเอาใจจากไกลๆ
เธอถูกประคองขึ้นมา แล้วก็ส่งไปที่ห้องพักหลังเวที
ซูสือเยว่นอนอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งและพักผ่อนอยู่เป็นเวลานาน ถึงจะคลี่คลาย
ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งนั้น ความมืดก็อยู่ข้างหน้าของเธอ ด้านนอกเองก็มืดมากเหมือนกัน
เธอเปิดไฟฉายมือถือและจะเดินออกไป แต่กลับพบว่าประตูห้องพักผ่อนเปิดไม่ออก
มองไปด้านนอกหน้าต่าง กองถ่ายนั้นมืดและเงียบสงัด
เธอถูกขังอยู่ในกองถ่ายที่ว่างเปล่า
