บทที่ 33 ฉันไม่ยอมเสี่ยงเรื่องนี้
“อย่างนั้นดีที่สุดก็ให้เซี่ยงหวั่นฉิงคุกเข่าขอโทษฉัน”
ซูสือเยว่เบะปาก“จากนั้นก็ให้ทุกคนที่เคยดูถูกฉันก่อนหน้านี้ ผู้กำกับ คนเขียนบท โปรดิวเซอร์ ทุกคนคุกเข่าตรงหน้าฉัน”
ฉินโม่หานรู้สึกแปลกใจที่เธอพูดออกมาแบบนี้
เขาหรี่ตามอง ยิ้มแล้ว “ได้”
ซูสือเยว่หันไปมองเขา “อย่างนั้นต้องการให้ฉันเสนอรายชื่อให้คุณมั้ย”
มุมปากชายหนุ่มกระตุก“ถ้ามี ก็ยิ่งดี”
“ไม่มี ฉันสามารถไล่ออกมาได้ทีละคนเหมือนกัน”
ซูสือเยว่：“……”
ผู้ชายคนนี้เอาจริงเหรอ
เธอถอนหายใจ “ฉันล้อคุณเล่น”
พูดจบ เธอลดกระจกรถยนต์ลง ให้ลมด้านนอกพัดเข้ามา
ลมเย็นอ่อนๆ ทำให้เธอตื่นตัวไม่น้อย “ตอนที่ฉันปฏิเสธเถ้าแก่หวงเท่มาก ฉันบอกเขาว่า เรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ ไม่จำเป็นต้องใช้เส้นสายของคุณ”
“ถ้าสุดท้ายแล้วฉันยังต้องอาศัยคุณเพื่อให้คนอื่นยกย่องฉัน ฉันจะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีมาก”
ฉินโม่หานมองหน้าเธอเงียบๆ
ซูสือเยว่เองก็สบตามองเขาอย่างไม่เกรงกลัว
พักใหญ่ เขาหันหน้าไปมองข้างหน้า “เมื่อไหร่ที่ต้องการผม ผมก็อยู่เสมอ”
นี่เขารับปากแล้วเหรอ
ซูสือเยว่รีบพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”
เธอมองเขา ยิ้มใบหน้าโค้ง “ตอนที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ฉันจะไม่เกรงใจนะ”
เขาหันมา สบตา พอดีกับตอนที่เธอยิ้มหวานให้พอดี ในตาเหมือนมีดวงดาวนับหมื่นนับพันส่องประกาย
แทบไม่รู้ตัวฉินโม่หานยื่นมือออกมา ลูบที่ศีรษะเธอเบาๆ“ผมจะรอ”
การกระทำนี้ใกล้ชิดสนิทสนมมากเกินไป ซูสือเยว่อึ้งตะลึง
แต่ชายหนุ่มที่ยื่นมือมากลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ ยังลูบที่ศีรษะเธออีกสองสามครั้ง จึงดึงมือกลับไป พิงตัวบนเบาะหลับไป
ซูสือเยว่รู้สึกว่าวิญญาณตนเองจะล่องลอยออกไป
หน้าแดง ใจเต้น ทุกรูขุมขนทั่วร่างต่างสั่นเบาๆ
ด้วยจิตใต้สำนึกของเธอ เธอใช้หางตาเหล่มองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ
ตอนที่เขาหลับตาหลับไปนั้น ใบหน้าเย็นชาที่หล่อเหลา หล่อและสูงส่งจนเธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
ผู้ชายอย่างเขานี้……ถ้าไม่เพราะซิงหยุนและซิงเฉินชอบเธอ เขาจะแต่งงานกับหล่อนมั้ย
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถก็มาถึงคฤหาสน์
ซิงเฉินไปเล่นหมากรุกกับคุณปู่ยังไม่กลับมา ซิงหยุนเองก็ไม่รู้ว่าไปไหน
ตอนที่ซูสือเยว่ขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ถือโอกาสเปิดคอมพิวเตอร์
ชาวเน็ตที่รุมด่าว่าเธอนั้นยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ
มีคนเอารูปภาพและข้อมูลของเธอมาเปิดโปงแล้วบนใบหน้าของเธอถูกคำว่า“นังแพศยา”สองคำนี้ ประทับหน้าไว้ ล่องลอยอยู่ในทุกหน้า
คำประณามหยามเหยียดเหล่านั้น ต่อให้คนที่มีจิตใจเข้มแข็งมากแค่ไหน มองเห็นก็ต้องไม่สบายใจ
ซูสือเยว่ก็ไม่มีข้อยกเว้น
บีบเม้าส์เอาไว้ เซลล์แทบจะทั่วทั้งร่างเธอสั่นเทา!
เมื่อก่อนเธอมักจะคิดว่าจิตใจตนเองนั้นแข็งแกร่งมากพอ แต่ตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับคำปรามาสเหล่านี้ เธอพบว่าตนเองทำไม่ได้
ในเมื่อทำเป็นมองไม่เห็นไม่ได้ ก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา
มองหน้าจอที่สว่างขึ้นมา “เซี่ยงหวั่นฉิง”สามตัวซูสือเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่รับสายนั้น ก็กดปุ่มบันทึกเสียงด้วย
“เมื่อครู่ผู้กำกับบอกว่า เถ้าแก่หวงยอมรับปากแล้ว ว่าจะไล่เธอออกไปจากสตูดิโอภาพยนตร์”
หญิงสาวที่อยู่ปลายสายนั้นทั้งหยิ่งยโสทั้งสะใจ“ซูสือเยว่ ฉันบอกเธอแต่แรกแล้วว่า เธอไม่มีทางสู้ฉันได้หรอก”
“ยังจำได้ตอนแรกที่พวกเรารู้จักกันได้มั้ย เธอเป็นคุณหนูตระกูลซูผู้หยิ่งทระนง ฉันเป็นเด็กสาวข้างถนน”
“ตอนนั้น เธอคิดว่าไล่เจ้านายที่อยากดูแลชุบเลี้ยงฉันไป ให้เงินฉันห้าร้อย ให้ฉันรักและเคารพตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป”
“แต่ตอนนี้……”
“เธอดูเธอสิ เธอแทบจะไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลซูเป็นแค่สัตว์เดรัจฉานชนิดหนึ่งเท่านั้น”
“ตอนนี้ เธอถูกแฟนทิ้ง ถูกสามีที่เพิ่งแต่งงานใหม่ดูถูก แม้แต่งานก็ไม่มีแล้ว”
“โชคดีจะอยู่กับเธอตลอดไปไม่ได้”
ซูสือเยว่บีบโทรศัพท์มือถือแน่น “ดังนั้นทั้งหมดล้วนเป็นแผนของเธอ ถูกมั้ย”
“เมื่อวานเธอไปที่ห้องพักเห็นฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เพื่อให้แน่ใจในตำแหน่งบาดแผลของฉัน”
“เห็นชัดว่าเฉิงเซวียนควรจะต้องกดบดหัวไหล่ขวาของฉัน เขากลับกดบนหัวไหล่ซ้ายของฉันแทน……”
“ใช่！”
ซูสือเยว่ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเซี่ยงหวั่นฉิงที่อยู่ปลายสายตัดบทเลย
“แม้แต่เรื่องที่เธอถูกขังอยู่ในห้องพักผ่อน ก็เป็นแผนของฉันด้วย”
“ฉันรู้ว่าตั้งแต่คืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนเธอก็กลัวความมืด ดังนั้นฉันก็เลยจงใจทำ”
“เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก”
ซูสือเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหลือบตามองบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ สี่คำ“กำลังบันทึก” กัดฟันพูดต่อไปว่า “เซี่ยงหวั่นฉิง เมื่อก่อนทุกเรื่องที่เธอแสดงล้วนเป็นคำแนะนำที่ฉันเขียนบันทึกตัวละครให้เธอ”
“แต่เรื่องนี้ฉันไม่ได้วิเคราะห์ให้เธอ ไม่ได้เขียนให้เธอ เธอก็ไม่ต้องอับอายจนโกรธขนาดนี้หรอกนะ”
เซี่ยงหวั่นฉิงส่งเสียงฮึ่มในลำคอ “อยากจะเล่นงานเธอจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
“เธออย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งขนาดนั้น ฉันหาอาจารย์วิเคราะห์บทคนใหม่ได้แล้ว”
“เรื่องสองวันนี้ ก็คืออยากจะกลั่นแกล้งเธอเฉยๆเท่านั้น ไม่ได้เหรอ”
“ได้แน่นอน”
ซูสือเยว่ส่งเสียงฮึ่ม “แต่ว่า พวกเรารอดูไปเถอะ”
พูดจบ เธอก็วางสายไปทันที
ถึงขั้นกล้าวางสาย!
เซี่ยงหวั่นฉิงจับมุมโต๊ะด้วยความโกรธ สั่งผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆด้วยเสียงดังว่า “ซื้อคนปั่นโพสต์ไปด่าหล่อนต่ออีก! ยิ่งหนักเท่าไหร่ยิ่งดี!”
“หวั่นฉิง ไม่ต้องรีบขุดรากถอนโคนขนาดนี้ก็ได้”
เฉิงเซวียนเดินมา เอาเธอเข้าไปในอ้อมกอด ในดวงตายังมีความเห็นใจสงสารต่อซูสือเยว่อยู่บ้าง “เป็นแบบนี้ต่อไป ผมกลัวว่าเธอจะรับไม่ไหว ถ้าเกิดคิดสั้นขึ้นมาคงไม่ดี”
เซี่ยงหวั่นฉิงเอาศีรษะแนบชิดหน้าอกเขา น้ำเสียงออดอ้อน “หล่อนไม่ตายง่ายๆขนาดนั้นหรอก ถ้าจะตาย อุบัติเหตุเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นเธอก็จะตายไปนานแล้ว”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องในครั้งนั้น เฉิงเซวียนถอนหายใจเบาๆ“ก็ถูก”
“แต่ว่า”
เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเซี่ยงหวั่นฉิง “ในเมื่อจะฆ่าเธอให้ตาย ทำไมคุณไม่เปิดโปงเรื่องฉาวโฉ่ในตอนนั้นออกไปด้วย”
ความรุนแรงของข่าวฉาวในครั้งนั้น เมื่อเทียบกับตอนนี้ ที่ซูสือเยว่ยั่วยวนเขาอย่างไร้ยางอาย รุนแรงกว่ามากหนัก
“เรื่องนั้นจะหยิบเอามาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
เซี่ยงหวั่นฉิงกลอกตาขาว “เมืองหรงพื้นที่ใหญ่โตขนาดนี้ขอแค่มีใจ ตรวจสอบนิดหน่อยก็ต้องตรวจเจอแล้ว”
“ยิ่งไปกว่านั้นลูกของหล่อนก็ไม่ได้ตายไปจริงๆ ถึงเวลาเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา ครอบครัวของเด็กสืบมาจนถึงตัวเธอ ไม่แน่ว่าจะปกป้องหล่อนเพราะเห็นแก่หน้าลูก ฉันไม่เสี่ยงเรื่องนี้หรอก”
……
หลังจากอาหารกลางวัน ซูสือเยว่ได้รับโทรศัพท์ของหลิงหยวนแล้ว
“เพราะเรื่องของเธอ มีพวกปาปารัสซี่ตามมาแอบถ่ายลั่วเยียน ดังนั้นหล่อนให้คุณมาหา”
“ในเมื่อพวกเขาอยากดู ก็ให้พวกเขาดูเสียให้พอ”
“ลั่วเยียนจะพาคุณไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจบาดแผล”
“สงครามวิพากษ์วิจารณ์นี้ ไม่ใช่แค่คุณกับเซี่ยงหวั่นฉิงเล่นเป็น พวกเราก็ทำเป็น”
