สิ่งที่ลู่จื่อเหยาพูด ทำซูสือเยว่กำหมัดแน่น
เธอหรี่ตามอง พยายามสะกดอารมณ์โกรธไว้ในใจ:
“คุณลู่ คุณไม่คิดว่าสิ่งที่คุณขอ มันจะมากเกินไปเหรอ? ”
ลู่จื่อเหยายกมุมปากยิ่มขึ้นมาบางๆ “เกินไปเหรอ? ”
หญิงสาวก้มหน้าดูปากกาบันทึกเสียงที่เล่นอยู่ในมือ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ “เมื่อเทียบกับชีวิตของฉินโม่หานแล้ว ฉันไม่คิดว่ามันมากเกินไปนะ”
เธอมองหน้าซูสือเยว่แล้วยิ้มออกมา:
“รู้สึกว่าฉินโม่หานสามีของคุณ สู้ความรักและหน้าที่การงานของลั่วเยียนไม่ได้สินะ หรือรู้สึกว่า ชีวิตของฉินโม่หาน สู้กับสมบัติพวกนั้นของเขาไม่ได้? ”
“คุณจะไม่ตกลงก็ได้ อย่างนั้นฉัน…”
ลู่จื่อเหยายิ้ม หยิบไฟแช็กมาจุดไป แล้วค่อยๆ เลื่อนเข้าใกล้ปากกาบันทึกเสียง:
“อย่างไรซะ สำหรับคุณแล้ว เสียงบันทึกพวกนี้คงไม่สำคัญ สู้ให้ฉันช่วยคุณทำลายไม่ดีกว่าเหรอ? ”
พูดพลางทำท่าจะจุดปากกาบันทึกเสียงนั้นให้ติดไฟ!
ซูสือเยว่รีบก้าวเข้าไป
ลู่จื่อเหยาแสยะยิ้ม “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณนะ ซูสือเยว่”
“ฉันรู้ว่าคุฯฝีมือไม่ธรรมดา แต่อย่าคิดจะทำอะไรฉัน”
“อย่าลืมสิว่าวันนี้ตอนกลางวันเพิ่งจะเกิดคดีแทงคนที่นี่นะ ตอนนี้กล้องวงจรปิดที่นี่คงจะมาดีมากจริงเชียว”
“ถ้าคุณกล้าลงมือกับฉันแม้แต่นิดเดียว… ฉันก็สามารถตกลงไปอย่างง่ายดาย…”
“ตรงนี้ชั้นสาม ถ้าฉันตกลงไปไม่ตาย อย่างมากก็แค่พิการ”
“แต่ว่าคุณ ก็คงต้องเข้าคุก”
“ฉินโม่หานกำลังตกอยู่ในอันตราย ถ้าคุณยังเข้าไปอีกคนล่ะก็”
“หึๆๆๆ ฉันกับลู่จิ่งเฉินไม่มีทางช่วยคุณเลี้ยงลูกกำพร้าทั้งสามอย่างแน่นอน”
มือทั้งสองข้างของซูสือเยว่ที่อยู่ข้างตัวนั้นกำหมัดแน่น
ลู่จื่อเหยาวางแผนมาหมดแล้ว!
เธอวางแผนมาทุกอย่างแล้ว!
ตั้งแต่แรกที่มาที่นี่ เธอได้คิดทุกอย่างไว้ในแผนการจนหมดแล้ว!
รวมถึงการตอบโต้ การควบคุมของเธอ แม้กระทั่ง…
ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่
วินาทีนี้ ซูสือเยว่เพิ่งจะเข้าใจ ว่าทำไมหลายปีมานี้ลั่วเยียนที่อยู่ภายใต้การรังแกของลู่จื่อเหยานั้น ไม่มีหนทางที่จะตอบโต้
ความคิดของผู้หญิงคนนี้ ช่างลึกซึ้งเสียยิ่งกว่าเย่เชียนจิ่วและหยางชิงโยวรวมกันเสียอีก!
สูดลมหายใจเข้าลึก ซูสือเยว่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับลู่จื่อเหยาด้วยความจริงจัง:
“เงื่อนไขของคุณทั้งสองข้อ ฉันคงจะตกลงไม่ได้”
“ก่อนอื่น ชวงซิงกรุ๊ปของฉินโม่หาน และอย่างอื่นภายใต้ฉินซื่อกรุ๊ปของเขา ถึงแม้ว่าคนด้านกฎหมายจะเป็นเขา แต่นั้นเป็นความพยายามที่เขาทำร่วมมากับคนอื่น
“ความสำเร็จที่เกิดจากความพยายามมานานหลายปีของเขา ฉันไม่สามารถใช้โอกาสตอนที่เขาหลับใหลไม่ได้สติ และไม่ได้รับการยินยอมจากเขา ยกให้คนอื่นได้”
“แล้วอีกอย่าง”
เธอเงยหน้ามองลู่จื่อเหยาด้วยสายตาเย็นชา:
“ลั่วเยียนเป็นเพื่อนของฉัน แต่เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบ หรือความจำเป็น สละชีวิตรัก และการงานของตัวเองเพื่อสามีของฉัน”
หญิงสาวพูดพบางค่อยๆ เดินไปทางลู่จื่อเหยา
ลู่จื่อเหยายกมุมปากขึ้น เธอยังคงนั่งอย่างสง่างามอยู่ที่เดิม โดยไม่ได้สังเกตว่าซูสือเยว่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
เธอหัวเราะเบาๆ ：
“แสดงว่าคุณยังไม่เข้าใจในตัวลั่วเยียนมากเท่าไหร่”
“ลั่วเยียนเป็นคนเห็นแก่ความสัมพันธ์…”
“เธอเห็นความสำคัญมากเสียเท่าไหร่กันนะ? ”
“ตอนแรกฉันหลอกเขาว่าฉันเป็นโรคเรื้อรัง ใกล้จะตายแล้ว ยกฐานะนางฟ้าที่เขียนจดหมายถึงฉินหนานเซิงให้แก่ฉันได้ไหม…”
“เธอตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมา แถมยังไปหางามเสริมทำเพื่อหาเงินรักษาฉัน!”
เธอยิ่งพูดยิ่งได้ใจ แววตาของเธอไร้ซึ่งความเคารพต่อลั่วเยียน อย่างที่มีในเมื่อก่อน:
“เธอก็เป็นคนเช่นนี้ ฉันมองออกมาตั้งนานแล้ว”
“จนตอนนี้คุณยังความสัมพันธ์ที่ดีต่อเธอ ขอแค่เพียงคุณยอมหาเธอด้วยตัวเอง ต่อให้เธอมายินยอม เธอก็คงตกลงอยู่ดี!”
พูดจบ ลู่จื่อเหยาก็หันมา มองใบหน้าของซูสือเยว่:
“คุณนายฉิน เพื่อสามีของคุณ ก็ลองทบทวนดูนะ? ”
“ดูท่าความสัมพันธ์ของคุณและสามี ก็ไม่เท่าไหร่หรอกใช่ไหม”
ซูสือเยว่หรี่ตาลงเล็กน้อย “ฉันรู้สึกอย่างไรต่อสามีของฉัน ต้องให้คนนอกอย่างคุณลู่มาตัดสินเหรอคะ”
ตอนที่พูดจบ ซูสือเยว่ก็ได้มาตรงหน้าของลู่จื่อเหยาด้วยความรวดเร็ว
หญิงสาวรีบยื่นแขนเข้าไป ดึงลู่จื่อเหยากลับมาจากบนดาดฟ้า จากนั้นกดเธอลงกับพื้น แล้วลงมือแย่งปากกาบันทึกเสียงมาจากเธอ
“ฉันไม่มีทางให้ลั่วเยียนต้องมาเสียสละเพื่อฉันแน่นอน และไม่มีทางเอาความสำเร็จของสามีมาเป็นสิ่งต่อรองด้วย!”
“ปากกาอัดเสียงแท่งนี้มันเป็นของฉัน มันคือของฉัน ฉันจะเอาคืน！”
เธอกัดฟันไปด้วยพูดไปด้วย ในขณะที่กำลังดิ้นรนพยายามแย่งปากกาอัดเสียงมา
ลู่จื่อเหยาจะยอมให้เธอประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร?
เล็บยาวๆ ของหญิงสาวจิกไปที่หลังมือของซูสือเยว่ จิกจนทำให้ทั้งหลังมือและข้อมือของเธอ เต็มไปด้วยรอยข่วนและรอยเลือด!
อาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงเกิดขึ้น ซูสือเยว่ถึงได้พบว่า ลู่จื่อเหยาเตรียมตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว
เธอไม่เพียงแค่วางแผนตำแหน่งของตัวเองมาอย่างแม่นยำเท่านั้น แถมยังตรวจสอบกล้องวงจรปิดตอนที่พวกเธอเจอกันอีกด้วย……
แม้กระทั่งบนเล็บของเธอ ยังมีใบมีดขนาดเล็กอยู่ด้วย!
ใบมีดเล็กๆ นั้นกรีดแขนของซูสือเยว่จนเลือดไหล
แต่ว่าเธอก็ยังคงอดทนต่อความเจ็บปวด คร่อมลู่จื่อเหยาเอาไว้ แล้วก็พยายามแย่งปากกาอัดเสียงแท่งนั้นมาอย่างสุดชีวิต
ปากกาแท่งนั้นมีโอกาสที่จะทำให้ฉินโม่หานฟื้นขึ้นมาได้！
ลู่จื่อเหยาถูกซูสือเยว่ค่อมเอาไว้ ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนทำร้ายซูสือเยว่มาตลอด แต่ว่าเธอกลับเอาแต่ร้องไม่หยุด
“ช่วยด้วย！”
“ฆาตรกร！”
“จิ่งเฉิน ช่วยฉันด้วย！！！”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ประตูดาดฟ้าถูกเตะเปิดจากด้านนอก
วินาทีแรกที่ลู่จิ่งเฉินพุ่งเข้ามา สิ่งแรกที่เจอ ก็คือน้องสะใภ้ของเขาซูสือเยว่กำลังคร่อมคู่หมั้นเขาลู่จื่อเหยาอยู่ แล้วก็พยายามทำร้ายเธอสุดชีวิต
ทั้งบนใบหน้าและเนื้อตัวของทั้งสองคน ต่างก็เต็มไปด้วยเลือด
ลู่จิ่งเฉินคบกับลู่จื่อเหยามาสองปี เขาเคยเห็นลู่จื่อเหยาต้องได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ที่ไหนกัน?
ความสงสารที่เขามีให้กับซูสือเยว่เพราะเรื่องของฉินโม่หานเมื่อหลายวนมานี้ มันหายวับไปในทันที
ชายหนุ่มรีบก้าวเข้าไป แล้วก็ยื่นมือไปดึงซูสือเยว่ออกอย่างแรง “คุณทำอะไร！？”
ซูสือเยว่กุมปากกาในมือของลู่จื่อเหยาไว้อย่างสุดชีวิต เจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังจะล้มเหลวนั้น……
ลู่จื่อเหยากลับยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วก็ปล่อยมือ
เมื่อปากกาอัดเสียงไม่ได้ถูกลู่จื่อเหยายื้อเอาไว้ ซูสือเยว่ก็เลยออกแรงมากเกินไป
วินาทีที่ลู่จื่อเหยาปล่อยมือนั้น ซูสือเยว่ก็ล้มลงไปอีกด้านหนึ่งทันที
ร่างของเธอก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นดาดฟ้าที่สกปรกอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ชนกับที่กีดขวางด้านข้าง ถึงได้หยุดลง
ความเจ็บปวดที่รุนแรงแผ่คลุมอวัยวะทุกส่วนของซูสือเยว่
แต่ว่าเธอกลับเหมือนไม่รู้สึกถึงมันยังไงยังงั้น
หญิงสาวก้มหน้าลง มองดูปากกาอัดเสียงที่เปื้อนไปด้วยเลือดของตัวเองในอ้อมแขนของเธอ เหมือนกับได้ทรัพย์สมบัติ
