บทที่ 37 ผมเข้าใจเรื่องเซอร์ไพรส์ของคุณนายฉินผิดแล้ว
วางสายของฟู๋เชียนเชียน ซูสือเยว่จิตใจสับสนกระวนกระวาย
ห้าปีก่อน ร่างกายของเธอได้รับความเสียหายมากเพราะเด็กคนนั้น ดังนั้นโอกาสที่จะตั้งครรภ์ในอนาคตก็มีไม่มาก
ไม่ต้องพูดถึงว่าจะตั้งท้องกับฉินโม่หานได้ภายในหนึ่งปี แม้ว่าจะให้เวลาสองปี ก็ไม่แน่ว่าเธอจะทำได้
แต่ฟู๋เชียนเชียนพูดถูก แม้แต่โอกาสตั้งท้องก็มีน้อยมาก ต้องแสดงความจริงใจและทัศนคติของเธอออกมา
อาบน้ำเสร็จ เธอมองตัวเองในกระจก ถอนหายใจอย่างโล่งอกยาวๆ คืนนี้เธอจะ……
คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เธอก็หน้าแดงไปถึงใบหู หัวใจเต้นเร็วราวกับจะหลุดออกมานอกทรวงอกแล้ว
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเขามาก่อน
แต่ว่า ครั้งนั้นเธอดื่มจนเมา ทั้งหมดจำได้อย่างเลือนราง
แต่ตอนนี้……
หญิงสาวยกมือขึ้นมาตบหน้าที่ร้อนผ่าวออกมามาจากห้องน้ำ
หลังจากพลิกตัวกลับไปกลับมาหลายรอบบนเตียง หัวสมองของซูสือเยว่ก็ยิ่งสับสนขึ้นเรื่อยๆ
สุดท้ายเธอก็โทรศัพท์หาฟู๋เชียนเชียนด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ฉันคิดว่าฉันทำไม่ได้ ฉันอยากเปลี่ยนวิธีตอบแทนบุญคุณเขา”
ฟู๋เชียนเชียนกลอกตามองบนให้เธอ “พวกเธอเป็นสามีภรรยากัน ไม่มีอะไรที่จะตอบแทนได้ตรงและเหมาะสมมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
“เขาเพื่อเธอมากขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นภรรยาของเขาหรอกหรือ ระหว่างสามีภรรยาก็ต้องเล่นเกมของสามีภรรยากันสิ! เขาเป็นคนเย็นชาขนาดนั้น ต้องรอเธอเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนแน่นอน!”
ซูสือเยว่：“……”
“อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้รังเกียจเขา หรือว่าเธอไม่อยากจะลองดู ว่าเขาจะรักษาโรคกลัวผู้ชายของเธอได้หรือไม่”
“หรือว่าเธอไม่ชอบเขา คิดว่าเขาไม่คู่ควร”
ซูสือเยว่บีบโทรศัพท์มือถือ จู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ที่เธอพูด……ก็ดูเหมือนจะมีเหตุผล
แต่ “ถ้าเขาไม่ได้ความคิดอย่างนี้ล่ะ ฉันก็ไม่ต้องอับอายมากเหรอ”
ฟู๋เชียนเชียนให้คำแนะนำเธออีกว่า “โทรหาเขา บอกว่าเธอเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เขาอยู่ที่บ้าน อยากให้เขากลับมาเร็วๆ”
“ถ้าเขารีบกลับมาทันที แสดงว่าเขาก็คิด ถ้าเขาบอกว่ายุ่งมาก อย่างนั้นก็หมายความว่าเขาไม่ได้คิดแบบนี้ไง”
หลังจากวางสายแล้ว ซูสือเยว่อยากจะโทรศัพท์หาฉินโม่หาน แต่กลับพบว่าเธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา
เธอคิดจะลงไปหาพ่อบ้าน ตอนที่ผลักประตูเปิด ก็เจอเข้ากับซิงเฉินที่กำลังเคาะประตูพอดี
เด็กน้อยส่งโทรศัพท์ให้ซูสือเยว่ “หม่ามี๊ พ่อจะคุยด้วยครับ”
หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ รับโทรศัพท์มา “ท่านชาย…ฉิน…คุณสามี”
เธอเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกกลับมาดื้อๆทันที “คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ ฉัน ……ฉันเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้คุณ”
“อยู่บนรถ”
เสียงชายหนุ่มทุ่มเสนาะหู “ผมรู้แล้วว่าคุณเตรียมเซอร์ไพรส์อะไรให้ผม”
หน้าของซูสือเยว่“ตึง”ไปเล็กน้อย แดงก่ำไปถึงใบหู
เธออ้ำๆอึ้งๆ “คุณ……คุณรู้แล้วเหรอ”
“อืม ผมพอใจมาก”
เสียงของฉินโม่หานแฝงด้วยรอยยิ้ม “แต่ว่า คืนนี้ผมต้องใช้เวลาของคุณทั้งคืน ได้มั้ย”
ซูสือเยว่：“……”
ผู้ชายปลายสายยิ้ม “อีกสามสิบนาทีผมจะถึงบ้าน ไปรอผมที่ห้องหนังสือ”
หญิงสาวหน้าแดงร้อนผ่าวพยักหน้า “ได้ค่ะ……”
วางสาย
ซิงเฉินเอียงคอมองหน้าของซูสือเยว่ “หม่ามี๊ ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
ทำไมหน้าถึงแดงขนาดนั้น
“เปล่า ไม่ได้ไม่สบายจ้ะ”
เธอเอาโทรศัพท์คืนให้ซิงเฉิน แล้วก็รีบปิดประตูกลับห้อง
ในหัวมีแต่คำพูดของฉินโม่หานวนเวียนอยู่อย่างนั้น
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่น่าดึงดูดชวนหลงใหล ทุกครั้งที่เธอย้อนกลับไปคิด หัวใจก็เต้นรัวขึ้นมา
สุดท้าย เธอสูดหายใจลึกๆ เลือกชุดนอนที่แนบเนื้อชุดหนึ่งออกมาจากในตู้เสื้อผ้า
ชุดนอนเป็นของขวัญแต่งงานที่ฟู๋เชียนเชียนพาเธอไปเลือกซื้อก่อนหน้านี้
ตอนที่มีเวลาเหลือห้านาทีก่อนที่ฉินโม่หานจะมาถึงบ้าน ซูสือเยว่ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเอง ทำเหมือนขโมยย่องเข้าไปในห้องหนังสือ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่ห้องหนังสือของเขา
เครื่องเรือนภายในห้องหนังสือดูเย็นชาจริงจัง เป็นโทนสีขาวดำ พื้นที่กว้างขวาง อีกทั้ง……บนโต๊ะหินอ่อนสีดำ
เธอกัดริมฝีปากพลางนั่งลงบนเก้าอี้ ภาพที่มีเสน่ห์บางอย่างปรากฏขึ้นในใจของฉันอย่างอธิบายไม่ถูก
เธอเอื้อมมือออกไปแตะบนโต๊ะโดยสัญชาตญาณ
ตอนที่เธอทุกข์ทนสัมผัสพื้นโต๊ะที่เย็นเยียบ ด้านนอกก็มีเสียงรถจอด เสียงเปิดประตูรถ
เขากลับมาแล้ว
เธอกัดริมฝีปาก รวบรวมความกล้าหาญ ดึงผ้าขนหนูออกไปไว้ข้างๆ
เขาช่วยเธอรับมือกับเซี่ยงหวั่นฉิงและเฉิงเซวียน เสียเงินไปมากมายขนาดนั้นเพื่อเธอ เธอก็ต้องยอมเปิดใจให้ได้!
“ท่านชาย คุณกลับมาแล้วหรือครับ”
เสียงพ่อบ้านดังขึ้นที่ชั้นล่าง
ซูสือเยว่ตื่นเต้นจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอย่างชัดเจน
แต่เธอก็ยังคงรักษาคุณสมบัติที่นักแสดงพึงมี เธอนั่งบนเก้าอี้ ทำท่าทางที่คิดว่าตนเองมีเสน่ห์ดึงดูดมาก รอเขาเข้ามา
เสียงฝีเท้าดังมาจากทางขึ้นบันได จากไกลมาใกล้
แต่ว่า ทำไมถึงมีเสียงสองฝีเท้า
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว สงสัยว่าตัวเองตื่นเต้นจนฟังผิดไป
ตอนที่เธอเอียงหูเตรียมจะฟังเสียงอยู่นั้น ประตูห้องหนังสือก็ถูกคนด้านนอกเปิดเข้ามา
คนที่เข้ามา นอกจากร่างสูงใหญ่ของฉินโม่หานแล้ว ยังมีชายหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาหล่อเหลาหนึ่งคน
วินาทีที่ประตูเปิดออกนั้น โลกก็เงียบสงัด
ซูสือเยว่เกือบจะตกลงมาจากเก้าอี้
ทะๆๆๆ ทำไมด้านหลังของฉินอี้หานยังมีผู้ชายอีกคน!
เธอตัวแข็งทื่อจนลืมเปลี่ยนท่าทางตัวเองกลับมา!
ตอนที่สายตาสัมผัสถึงเรือนร่างที่เย้ายวนของซูสือเยว่ นัยน์ตาของฉินโม่หานลึกล้ำดำดิ่งขึ้นมาทันที
เขาสั่งเสียงเย็นเยือกว่า “ไสหัวออกไป!”
สีหน้าซูสือเยว่ขาวซีดไม่มีสีเลือดแม้แต่นิดทันที
เขา……รู้สึกว่าเธอทำแบบนี้ทำให้เขาขายหน้าใช่มั้ย
แต่ว่า เมื่อครู่ในโทรศัพท์นั้น เห็นชัดว่าเขาก็คิดแบบนี้นี่……
หญิงสาวทำจมูกฟึดฟัด ลงมาจากเก้าอี้ กัดริมฝีปากทั้งอายทั้งไม่รู้จำตัวอย่างไรดี “ขอ……”
“ขอโทษค่ะ” คำสามคำนี้ของเธอยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มด้านหลังของฉินโม่หานกลับเคลื่อนไหวแล้ว
เขาแอบมองซูสือเยว่แวบหนึ่ง “อาสะใภ้สวยจริงๆเลย！”
พูดประโยคนี้จบ ฉินหนานเซิงก็พุ่งตัวจากไปทันที กระนั้นก็ยังไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องหนังสือ
เสียงดัง “ปัง——！” ประตูห้องหนังสือถูกปิดลงแล้ว
ซูสือเยว่ “ขอโทษค่ะ” คำสามคำที่ติดอยู่ในลำคอ
เธอเงยหน้าขึ้นพลางมองไปยังทางที่ฉินหนานเซิงจากไปอย่างงุนงง “ฉัน……”
“คุณนายฉิน”
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงประตูถอดเนคไทออกด้วยท่วงท่าสง่างาม มุมปากมีรอยยิ้มชั่วร้าย บีบเข้าใกล้ซูสือเยว่มาทีละก้าวอย่างเยือกเย็น “ดูท่าผมจะเข้าใจ ‘เซอร์ไพรส์’ของคุณนายฉินผิดไปแล้ว”
เขากดเธอไว้บนโต๊ะทำงาน “ก่อนหน้านี้ซิงเฉินส่งรูปภาพปลาน้ำแดงมาให้ผม ผมคิดว่าเซอร์ไพรส์ของคุณนายฉินคือปลาตัวหนึ่ง”
สายตาของชายหนุ่มมองไปยังชุดนอนที่เซ็กซี่เย้ายวนอย่างยิ่งบนร่างของ “ดูท่าผมจะดูถูกคุณนายฉินเสียแล้ว”
“ที่แท้เซอร์ไพรส์ของคุณนายฉินไม่ได้จะให้สิ่งของอะไรกับผม แต่อยากให้ผมให้อะไรบางอย่าง”
ซูสือเยว่อึ้งอยู่นาน ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมายของเขา “ตึง”ใบหน้าเล็กแดงก่ำขึ้นมาทันที
