การกระทำอันดูเย่อหยิ่งของซูสือเยว่แบบนี้นั้น ทำให้ลู่จื่อเหยาเบิกตากว้างและจ้องมองมาในทันที
เธอกัดฟันอย่างแรง ดวงตาทั้ง2ข้างนั้นจ้องมองไปยังไปหน้าของซูสือเยว่อย่างเกลียดชัง :
“เธออย่าคิดว่าฉันไม่กล้ายิงนะ!”
ซูสือเยว่เหลือบตามองไปที่เธออย่างเย็นชา “แกไม่กล้าแม้แต่จะยิงด้วยซ้ำ”
“ถ้าแกยิง คนที่อยู่ในห้องนี้ทั้งหมดล้วนสามารถเป็นพยานในการตายของฉันได้”
ถึงตอนนั้น เธอคงไม่เพียงแต่จะต้องติดคุก แต่จะถูกกลุ่มของพวกนักโทษประหารตามรังควานอยู่ในคุก ท้ายที่สุดก็คงต้องมีจุดจบเหมือนกับฉัน โดนจบชีวิตด้วยปืน”
รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา “เธอไม่ยอมตายแบบนั้นหรอก”
“ลู่จื่อเหยา คนที่เห็นแก่ตัวแบบเธอน่ะ จะยอมให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นหรือ?”
“เพราะแบบนั้น เธอก็ทำได้แค่ขู่ให้ฉันกลัวเท่านั้นแหละ อยากจะเอาของของเฉินโม่หาน แล้วก็หนีออกนอกประเทศ หลังจากนั้นก็เอาไปขาย แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างหลบซ่อน แล้วพอตื่นจากการจำศีลแล้ว ก็รอโอกาสแล้วค่อยกลับมาอีกครั้ง ใช่มั้ยล่ะ?”
คำพูดของซูสือเยว่ นั้นเปิดเผยแผนการของลู่จื่อเหยาออกมาทั้งหมด
เธอกัดริมฝีปากแน่น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นขาวซีดเพราะแผนการถูกเปิดโปง :
“ซูสือเยว่ เธออย่ามาขู่ฉันนะ!”
“ฉันขู่เธออยู่หรือเนี่ย?” ซูสือเยว่ยิ้มเยาะตามมา
“เห็นชัดๆ ว่าเป็นเธอที่กำลังขู่พวกเราอยู่”
“เธออย่าคิดว่าแผนการพวกนั้นของเธอ พวกฉันจะดูไม่ออก”
เธอว่าพลางหันหน้าไปมองลั่วเยียน
ลั่วเยียนเปิดไฟล์ของลู่จื่อเหยา ที่มีชื่อว่า “ลู่จิ่งเฉิน” ออกมา
เนื้อหาด้านใน ทำให้ลู่จิ่งเฉินนั้นแทบจะยืนไม่ไหว!
เมื่อไฟล์ถูกเปิดออกมา ด้านในเป็นเผยการทั้งหมดในช่วงไม่กี่ปีมานี้ที่ลู่จื่อเหยาจงใจเข้าใกล้ลู่จิ่งเฉิน
รวมไปจนถึง การวางเพลิงที่บ้านของพ่อแม่บุญธรรมของลู่จิ่งเฉิน แล้วหลังจากนั้นก็โยนความผิดให้ลู่จิ่งเฉินและท้ายที่สุดก็ใช้เงินในการปรับความเข้าใจใหม่กับพ่อแม่บุญธรรม เพื่อทำให้ลู่จิ่งเฉินเชื่อใจเธออย่างสุดใจ
ก้าวเดินของเธอกับลู่จิ่งเฉินนั้นที่เดินมาด้วยกันนั้น ทุกก้าวเดินเธอคำนวณเอาไว้หมดแล้ว
และต้นเหตุของแผนการ……
ทั้งหมดเป็นเพราะฉินโม่หาน!
ด้านหลังของทุกๆ แผนการ ล้วนถูกลู่จื่อเหยาใช้คำพูดอวดดีเขียนเอาไว้:
“ฉันจะต้องทรัพย์สมบัติทั้งหมดของฉินโม่หานมาแน่นอน!”
“ไม่ช้าก็เร็วฉินกรุ๊ปก็จะเป็นของฉัน!”
“มีลู่จิ่งเฉินแล้ว ฉันทำสำเร็จอย่างแน่นอน!”
คำพูดพวกนี้ ทุกๆ ตัวอักษรเป็นเหมือนดั่งเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของลู่จิ่งเฉินอย่างโหดเหี้ยม
ก่อนหน้านี้ ขอยังรู้สึกขอโทษต่อลู่จื่อเหยา
สุดท้ายสิ่งที่ลู่จื่อเหยาพูดว่า ถ้าหากเขาไม่มีเงินจากการหลอกลวงของเธอนั้น ก็จะไม่มีเขาในวันนี้
แต่ว่าในตอนนี้ เขามองดูแผนการที่ลู่จื่อเหยาวางแผนขึ้นมาด้วยตัวเองบนการฉายภาพแล้วนั้น หัวใจของเขาก็ชาลงจนแทบไม่มีความรู้สึก
ชาจนถึงที่สุด
ที่แท้……
ตั้งแต่ต้นจนจบ ลู่จื่อเหยาก็หลอกใช้เขามาโดยตลอด
เพราะว่าหน้าตาของเขาเหมือนกับฉินโม่หานมาก เพราะลู่จื่อเหยารู้ว่าใบหน้านี้ไม่ช้าก็เร็วก็จะเป็นประโยชน์!
ลู่จิ่งเฉินหลับตาลง ไม่กี่เดือนก่อนหน้าที่หลิวหลานกับหลิวซือยู่จะหาเขาพบและมาปรากฏตัวต่อหน้า…..
ลู่จิ่งเฉินในตอนนั้น กำลังมีความสุขมากๆ กับลู่จื่อเหยาในหานเฉิงอันแสนไกล
เขาในตอนเริ่มต้นมีแค่ร้านขายของเล็กๆอยู่ 1ร้าน แต่ในตอนท้ายเขาได้เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่สองสามแห่งในหานเฉิง……
เขารู้สึกพึงพอใจและมีความสุขเป็นอย่างมาก และอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อยู่ในเมืองเล็กๆ นี้กับลู่จื่อเหยาตลอดไป
ภายหลังการปรากฏตัวของหลิงซือยู่กับหลิงหลาน ก็ทำลายชีวิตอันเงียบสงบของเขากับลู่จื่อเหยา
วันนั้น เขาได้ฟังหลิงซือยู่กับหลิงหลานพูดถึงเมืองหรง บอกว่าเขามีน้องชายอยู่คนหนึ่งชื่อว่าฉินโม่หาน
เดิมทีเขาไม่อยากที่จะออกจากหานเฉิงเลย
แต่เป็นลู่จื่อเหยาที่กุมมือเขาไว้อย่างตื่นเต้น หลอกล่อเขา บอกกับเขาว่าเขาควรจะพบเจอกับญาติพี่น้องที่แท้จริงของตนเอง จะต้องได้อยู่ด้วยกันกับญาติพี่น้อง
ในตอนที่ลู่จิ่งเฉินถูกเธอพูดจาเกลี้ยกล่อมในตอนนั้น ก็ยังคงมีความอบอุ่นอยู่ในใจ
เขาคิดว่าลู่จื่อเหยาแคร์เขา ถึงอยากจะให้เขากับครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากัน
แต่คิดไม่ถึงว่า…….
แท้จริงแล้วสิ่งเหล่านี้ เป็นความต้องการแอบแฝงของลู่จื่อเหยา
ถึงแม้ว่าจะไม่มีหลิงซือยู่กับหลิงหลาน ไม่ช้าก็เร็วเธอก็คงพาเขามาที่เมืองหรง
ลู่จิ่งเฉินหลับตาลง ถอนหายใจออกมาอย่างแรง
ครู่ใหญ่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองลู่จื่อเหยาที่กำลังถือปืนจ่อไปที่ซูสือเยว่:
“จื่อเหยา พอเถอะ”
“ถึงแม้ว่า……”
“ถึงแม้ว่าคุณจะหลอกใช้ฉันมาตลอด แล้วก็ไม่เคยที่จะแสดงความจริงใจกับฉันเลย”
“แต่ว่า อย่างน้อยๆ คุณก็อยู่กับผมในช่วงชีวิตที่ยากลำบากอย่างยาวนาน ยังรู้สึกขอบคุณคุณอยู่เหมือนเดิม”
“ฉันจะพูดเกลี้ยกล่อมให้ซูสือเยว่กับคนตระกูลฉิน ไม่ยุ่งกับเธออีก”
“เธอเอาเงินที่ฉันให้เธอ แล้วออกจากเมืองหรงไป แล้วไม่ต้องกลับมาอีก”
พูดจบ ลู่จิ่งเฉินก็สูดลมหายใจเข้าพร้อมหันไปมองหน้าของซูสือเยว่ :
“ได้รึเปล่า?”
ซูสือเยว่เลิกคิ้วขึ้น แล้วมองไปยังลู่จื่อเหยาที่กำลังจ่อปืนมาทางตนเองอย่างเย็นชา
“ฉันเองก็อยากที่จะรับปากอยู่นะ แต่นายดูสิ……”
ลู่จิ่งเฉินเลิกคิ้วขึ้น หันหน้าไปทางลู่จื่อเหยา “จื่อเหยา”
ลู่จื่อเหยาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะลดปืนในมือลง
หลังจากวางปืนพกลงแล้ว ลู่จื่อเหยาก็มองไปยังลู่จิ่งเฉินอย่างจำใจ :
“ลู่จิ่งเฉิน นายพูดแล้วต้องรักษาคำพูดนะ”
ลู่จิ่งเฉินพยักหน้า
เขาสูดลมหายใจเข้า มองไปยังซูสือเยว่ที่กำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมอยู่ “น้องสะใภ้”
ชายหนุ่มลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าของซูสือเยว่ :
“ฉันรู้ว่าเรื่องที่ลู่จื่อเหยาทำนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือว่าฉินโม่หาน ก็ยากที่จะยกโทษให้ได้โดยง่าย”
“อย่างไรเสีย……”
“ถ้าไม่ใช่ว่าทุกๆ ท่านที่อยู่ในที่นี้ ล้วนมีการตอบสนองอย่างมีไหวพริบ แผนการของลู่จื่อเหยาอาจจะสำเร็จเข้าจริงๆ”
“ถึงตอนนั้น ก็อยากที่จะประมาณการผลที่จะเกิดขึ้นตามมา”
“แต่ว่า……”
เขามองหน้าของซูสือเยว่อย่างแน่วแน่ :
“ฉันหวังว่า คุณยังคงมองช่วงเวลานี้ แล้วเห็นแก่สิ่งที่ฉันทำเพื่อฉินโม่หาน แล้วปล่อยเธอไปสักครั้ง”
“ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณของเธอแทนฉันก็แล้วกัน”
“ถ้าหากว่าหลังจากนี้ เธอยังก่อเรื่องวุ่นวายไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามให้กับทุกคนอีก ฉันก็จะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งอีก”
ซูสือเยว่เม้มปาก แล้วมองไปยังลู่จิ่งเฉินที่อยู่ด้านหน้า
ชายคนนี้ หน้าตาที่เหมือนกับฉินโม่หานราวราวกับพิมพ์เดียวกัน แล้วยังรู้จักรับผิดชอบเหมือนกับฉินโม่หานอีกด้วย
ตั้งแต่เด็กฉินโม่หานนั้นถูกลู่เหนียนโหรวทิ้งไว้ที่ตระกูลฉิน เพราะแบบนั้นก็เลยกลายเป็นฉินโม่หานในตอนนี้
ลู่จิ่งเฉินเองก็ถูกส่งออกไปตั้งแต่เด็ก ไปอยู่ทางตอนเหนืออันแสนไกล เคยมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ยากจน
แต่ไม่ว่าในอดีตเขาจะยากจน หรือหลังจากแผนการของลู่จื่อเหยา ก็ไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยของเขาได้ เขาก็ยังคงเป็นคนที่ทุกคนคุ้มค่าที่จะชื่นชม เป็นคนที่เชื่อถือได้
อีกทั้งเขาก็เป็นพี่ชายแท้ๆ ของฉินโม่หาน
เธอเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะขัดขวาง
เธอเชื่อว่า ต่อให้ฉินโม่หานรู้ เขาก็จะไม่ปฏิเสธคำขอของลู่จิ่งเฉิน
คิดถึงตรงนี้ ซูสือเยว่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ได้ ฉันรับ……”
เธอพูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของเธอก็ดังขึ้น
เป็นริงโทนพิเศษที่ตั้งไว้สำหรับซิงหยุน
ซูสือเยว่ตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง!
แล้วรีบกดรับในทันที
เสียงที่ออกมาจากปลายสายนั้น เป็นเสียงที่แสดงความตื่นเต้นของซิงหยุน
“หม่ามี๊หม่ามี๊!”
“หม่ามี๊แต่งตัวให้สวยๆ แล้วรีบมาที่โรงพยาบาลเลย!”
“แด๊ดดี้ฟื้นแล้ว!”
“แต่ว่า……”
“แด๊ดดี้ไม่ดีใจเลย ไม่ยินดีที่เห็นพวกเรา 3คนเลย!”
