ลั่วเยียนหายใจลึก ๆ เธอหลับตาลง
ผู้กำกับที่ปลายสายโทรศัพท์หัวเราะ “ทำไมคุณไม่พูดต่อล่ะ ราชินีแห่งภาพยนตร์ลั่ว?”
“ถ้าหากว่าคุณยังไม่สามารถปล่อยเงาความเป็นนักแสดงของตัวเองไปได้ คุณก็ลืมมันไปซะ”
“ถึงแม้คุณจะลาออกและเกษียณจากวงการบันเทิงแล้ว แต่จำนวนเงินที่คุณสะสมไว้ได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็ควรที่จะเพียงพอแล้วสำหรับความกลัดกลุ้มในเรื่องของอาหารการกินและเสื้อผ้า”
“การถ่ายโฆษณาประเภทนี้ของพวกเราน่ะ ได้เงินจำนวนมากเลยล่ะ แต่มันก็สามารถที่จะทำให้คุณเสียหายได้ในฐานะที่คุณเป็นดาราดัง”
หลังจากพูดจบ ผู้กำกับคนนั้นก็กำลังจะวางสายลง
“ไม่…ไม่เอา!”
ลั่วเยียนกัดริมฝีปาก รีบขัดผู้กำกับก่อนที่เขาจะวางสาย “ฉัน…”
เธอหายใจเข้าลึกๆและกำมือแน่น “ฉันทำได้”
“ตอนนี้ฉันสามารถถ่ายได้ ฉันจะลงนามทำสัญญา”
เพียงทำสัญญาข้อตกลง เธอก็จะไม่มีอะไรให้นึกเสียใจทีหลังอีกแล้ว
กลายเป็นแบบนี้ไปได้สินะ
ลั่วเยียนบอกตัวเอง
การถ่ายแบบโฆษณาชุดชั้นในสุดเซ็กซี่นี้ แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่แต่ก่อนเธอเคยดูถูก แต่ในตอนนี้ กลับช่วยชีวิตเธอไว้ได้จริงๆ
ผู้กำกับพูดว่า ตามที่แต่ก่อนเธอสะสมชื่อเสียงได้มานานนับหลายปี…
ถ่ายครั้งหนึ่งก็ได้ประมาณ สองแสนหยวน…
เพียงแค่เธอถ่ายแบบกับผู้กำกับคนนี้ถึงหกครั้ง ก็จะสามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดของที่บ้านได้แล้ว!
อีกทั้งเธอสามารถถ่ายวันละเซต เธอสามารถที่จะทำแบบนั้นได้อยู่แล้ว
ถ้าเป็นแบบนี้…
ภายในเจ็ดวัน เธอก็สามารถหาเงินได้ครบ 1.2ล้านหยวน
คุณแม่ก็จะสามารถรักษาให้หายดีได้แล้ว
ขอเพียงแค่คุณแม่มีชีวิตอยู่ต่อ คุณพ่อก็ไม่โทษว่าเป็นเพราะตัวเองอีกต่อไป
ลั่วชิงเจ๋อก็จะไม่อ่อนแรง ทั้งครอบครัวก็จะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวัง
ชื่อเสียง?
ศักดิ์ศรี?
ถ้าเพื่อคนที่รักแล้ว มันก็ไร้ค่า
“คุณ…แน่ใจแล้วใช่ไหม?”
ผู้กำกับที่อยู่ปลายสายของโทรศัพท์ขมวดคิ้วราวกับว่าลั่วเยียน มีความสุขมากอย่างคาดไม่ถึง “คุณไม่ได้เพิ่งประกาศถอนตัวจากวงการบันเทิงเมื่อวานนี้เหรอ?” “ทำไมตอนนี้ถึงไม่มีเงินแบบนี้ล่ะ?”
“อย่าถามเยอะ”
ลั่วเยียนกัดฟัน “บอกที่อยู่ของคุณมา”
ผู้กำกับเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงได้ส่งที่อยู่ไปให้ลั่วเยียน
ลั่วเยียนรีบให้ที่อยู่นั้นกับคนขับแท็กซี่
สตูดิโอของผู้กำกับเป็นชั้นใต้ดินที่ตรงใจกลางเมือง
นอกจากตรงสถานที่มืดๆแล้ว บริษัทก็ดูปกติดี
เมื่อเห็นลั่วเยียนมาถึงแล้ว ผู้กำกับก็มาพบเป็นการส่วนตัว:
“สวัสดี คุณลั่ว คุณสามารถเรียกผมว่าผู้กำกับหวง”
เขาพาลั่วเยียนเข้าใจในออฟฟิศ
ภายในออฟฟิศนั้น นอกจากลั่วเยียนแล้ว ที่เหลือก็เป็นผู้ชายทั้งหมด
ตรงกลางห้องประชุม มีชุดชั้นในสุดเซ็กซี่ที่ทำจากผ้าบางๆ
หลังจากที่พาลั่วเยียนเข้ามาแล้ว ผู้กำกับหวงก็ชี้ไปที่กล่อง กล่องหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ “คุณลั่ว ที่นี่เป็นสตูดิโอหลักของเรา ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณต้องรู้สึกลำบากใจแต่อย่างใด”
“คนที่นั่งอยู่เหล่านี้ ล้วนเป็นช่างภาพ เป็นผู้ช่วย ต่างๆของสตูดิโอของฉัน”
“ก่อนอื่นพวกเราต้องการถามเพื่อความแน่ใจอีกที ว่าต่อหน้าพวกเราทั้งหมดแล้ว คุณจะกล้าสวมชุดชั้นในหรือไม่ พวกเราจึงจะสามารถทำสัญญากับคุณได้”
ลั่วเยียนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เธอมองไปที่กล่องใบนั้น สิ่งนั้นมันไม่สามารถเรียกว่าเป็นเสื้อผ้าได้แล้ว เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
ต่อหน้าคนพวกนี้…จะกล้าใส่มันไหมนะ?
เธอกัดฟันแน่น ร่างกายแข็งทื่อไม่ขยับ
ช่างภาพข้างๆเธอก็หลุดหัวเราะออกมา “ฉันบอกได้ว่าเธอทำไม่ได้แน่ๆ ใช่ไหมล่ะ?”
“ตั้งกี่ปีที่ผ่านมาที่เธอเป็นดาราดัง ล้วนถูกเอาใจใส่และถูกตามใจโดยต้นสังกัดของฉินหนานเซิง”
“ในวงการมีแค่กี่คนเองล่ะ ที่ไม่เคยถ่ายรูปเซ็กซี่?”
“มีแค่เธอนั่นแหละ ที่ไม่เคยต้องถ่าย ไม่ต้องถ่ายรูปเซ็กซี่ ไม่ต้องถ่ายภาพที่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นหรือไม่สวมเสื้อผ้า”
“ปกป้องดูแลดีอะไรขนาดนั้น”
“รู้แล้วล่ะ เธอถูกบริษัทส่งมาให้ทำเงินใช่ไหมล่ะ ก็ไม่รู้สินะ และฉันยังคิดว่าเธอก็คงเป็นภรรยาของบริษัทนั่นใช่ไหมล่ะ”
คำพูดพวกนี้ ทำให้ลั่วเยียนหน้าซีดขึ้นมาในทันที
ที่จริงแล้ว
เข้ามาอยู่ในบริษัทตั้งนานหลายปี บริษัทเองก็ไม่เคยอนุญาตให้เธอต้องมาทำอะไรพรรคนี้….
ถึงแม้ว่า เป็นเพียงแค่ถ่ายโฆษณาครีมอาบน้ำที่ต้องเปลือยกายบ้างบางส่วน ฉินหนานเซิงก็จะสั่งให้ปิดตัวหรือสวมใส่เสื้อผ้า
เป็นอย่างที่ช่างภาพพูด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา…เธอได้รับการปกป้องอย่างดีมาโดยตลอด
ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้แล้ว
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ลั่วเยียนก็กัดริมฝีปาก ข่มใจไว้ เธอหยิบกล่องตรงหน้าของเธอ และเดินตรงไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ข้างๆ
แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่คิดในใจ กับตอนที่มาทำจริงๆ มันต่างกันมาก
ลั่วเยียนยืนอยู่ในห้องแต่งตัว มองดูกล่องในห้องนั้น ทำไม..ถึงถอดเสื้อผ้าไม่ลงกันนะ
สู้กับพวกอุปสรรคในใจไม่ได้จริงๆ
แต่…
ถ้าเธอไม่ทำล่ะก็ เธอก็คงจะไม่รู้แล้ว ว่าจะหาเงินได้ถึง 1.2 ล้านหยวน ได้จากไหนภายในหนึ่งอาทิตย์
หรือจะต้องไปหาซูสือเยว่ จะได้ไปหาฉินโม่หานเพื่อยืมเงินจากเขาจริงๆ?
แต่ถ้าเกิดเธอยืมเงินมาจริงๆ เธอจะเอาที่ไหนมาคืนล่ะ?
เธอรู้ดี ว่าโรคที่คุณแม่กำลังเป็น ไม่สามารถรักษาได้ด้วยเงินอันน้อยนิด
ในภายหลังนี้ถ้าเธอจะทำงานเพื่อหาเงิน และยังมีลั่วชิงเจ๋อที่ทำงานเพื่อหาเงิน ก็คงจะต้องเอาไปจ่ายเป็นค่ารักษาให้คุณแม่แน่ๆ
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาคืนฉินโม่หานกันล่ะ?
หรือไม่คืนดี?
ไม่สิ ขอโทษที แต่ประเด็นหลักคือ ยังไงก็ไม่ยอมทำเรื่องแบบนั้นแน่ๆ
เมื่อนึกถึงจุดนี้แล้ว ลั่วเยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และในที่สุดก็เอื้อมมือออกไปและปลดเสื้อคลุมของเขาออก
“ตงตงตง”
ในขณะนั้น ผู้กำกับหวงก็เคาะประตู
“คุณลั่วเยียน ออกมาเถอะ”
ลั่วเยียนตกใจ รีบร้อนถอดเสื้อผ้าต่อไป “เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉัน..ฉันยังเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ คุณใส่เสื้อผ้าดีๆแล้วออกมาเถอะ”
คำพูดของผู้กำกับหวง ทำให้ลั่วเยียนอดไม่ได้ที่จะยืนงง
เธอกัดริมฝีปาก ในที่สุดก็ก้าวออกมานอกประตูพลางติดกระดุม
ข้างนอกประตู ภายในออฟฟิศมีแค่ผู้กำกับหวงคนเดียว
คนอื่นๆมีงานที่ต้องรีบทำ
ลั่วเยียนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง “ผู้กำ…”
ผู้กำกับหวงโบกมือพลางยิ้มให้เธอ “คุณลั่วเยียน อย่างที่ผมได้พูดไป พวกเราถ่ายงานถ่ายแบบเซ็กซี่เป็นประจำ”
“การที่คุณกำลังเก้เก้กังกังลังเลที่จะให้ความร่วมมือกับเรา มันเหมือนกับว่าพวกเราบีบบังคับให้คุณเป็นโสเภณีอย่างไรอย่างนั้น”
“ดังนั้นพวกจึงได้ปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้วว่า คุณคงไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ ดังนั้นช่างมันเถอะ”
คำพูดของผู้กำกับหวง ทำให้หัวของลั่วเยียนระเบิดตูม
แม้…แม้กระทั่งถ่ายแบบชุดชั้นใน เธอก็ยังคงทำไม่ได้งั้นเหรอ?
งั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ?
ในหนึ่งอาทิตย์จะไปหาเงิน 1.2 ล้านหยวนมาจากไหน?
เธอยังเหลือวิธีไหนบ้าง?
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เธอก็กัดริมฝีปากของเธอ และรีบพรวดไปหาผู้กำกับหวง “ผู้กำกับหวง ฉันขอโอกาสแก้ตัวอีกรอบ”
“ฉัน…ฉันทำได้แน่ๆ”
“จริงๆนะ!”
ผู้กำกับหวงส่ายหัว “ช่างมันเถอะ คุณลั่ว”
“คุณยังสามารถทำงานอื่นอีกมากมายที่ไม่ใช่งานของเรา”
“แต่ว่า…”
ลั่วเยียนกัดริมฝีปากแน่น และเปิดปากพูดออกไป “แต่ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงิน”
“ฉันมีเวลาเพียงเจ็ดวัน เพื่อที่จะหาให้ครบ 1.2 ล้านหยวน ดังนั้น ฉันจึงต้องทำงานนี้จริงๆ ฉัน…”
ผู้กำกับหวงถอนหายใจพลางมองลั่วเยียนขึ้นและลง “งานของพวกเรา ไม่เหมาะกับคุณจริงๆ”
“แต่มีงานที่เหมาะกับคุณมากกว่า ไม่ได้เป็นถึงขนาดงานนี้ของพวกเรา ผมไม่รู้ว่าคุณจะอยากทำมั้ย”
ดวงตาของลั่วเยียนเบิกกว้างในทันที:
“งานอะไร?”
“คือ…”
ผู้กำกับหวงมองไปที่ลั่วเยียนอีกที “ผมมีเพื่อนอายุราว หกสิบปี คนหนึ่ง และเขาเป็นหม้าย…”
