ลั่วเยียนตกตะลึง
เธอค่อนข้างไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “คุณ……คุณบอกว่าใครนะ?”
“คุณผู้ชายนามสกุลฉินคนหนึ่ง เขานั่งอยู่ในรถเข็น บอกว่าเขาเป็นลูกเขยของหวงหรู”
พอนางพยาบาลพูดจบ มองลั่วเยียนอย่างละเอียดขึ้นๆลงๆ “ดูจากหน้าตาแล้ว คุณคงจะเป็นลูกสาวของหวงหรู?”
“สามีของคุณช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลของมารดาคุณเรียบร้อยแล้ว คุณยังไม่เข้าใจ?”
ลั่วเยียนรู้สึกว่าหัวสมองของตัวเองนั้นระเบิดออกขึ้นมาทันที
เธอหยิบบัตรธนาคารที่อยู่บนเคาน์เตอร์ขึ้นมา พุ่งตรงขึ้นชั้นบน
“ฉินหนาน ขอบคุณมาก เป็นเพราะคุณแท้ๆ ถ้าหากว่าไม่ใช่คุณ แม่สามีคุณคงผ่านเมื่อคืนไปไม่ได้แน่ๆ”
ลั่วเยียนเพิ่งจะขึ้นมาชั้นบน ได้ยินเสียงพ่อของตัวเอง
ตัวเธอนั้นหยุดชะงัก
จากนั้น ภายในห้องผู้ป่วยก็ได้ยินเสียงของฉินหนานเซิงที่ปนไปด้วยรอยยิ้มดังออกมา:
“พ่อสามีพูดอะไรแบบนี้ได้อย่างไรกัน เรื่องของแม่สามีก็ถือว่าเป็นเรื่องของผม”
“ลั่วเยียนทำงานยุ่งมาก ผมมาที่นี่ช่วยดูแลถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”
คำพูดของผู้ชาย ทำให้คุณพ่อลั่วเงียบไปนาน
สักพักใหญ่ เขาถึงจะถอนหายใจ “ลั่วเยียนยุ่งอะไรนักหนากัน?”
“เรื่องของเธอ พวกเรารู้กันหมดแล้ว”
“เธอประกาศออกจากวงการบันเทิงเพียงฝ่ายเดียว และยังหย่ากับคุณโดยไม่ต้องการทรัพย์สินใดๆทั้งสิ้น……”
“ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะรู้ว่าตอนนี้เธอนั้นกำลังลำบาก พวกเราก็คงไม่ปล่อยให้แม่ของเธอป่วยหนักจนเป็นขนาดนี้ได้ และก็คงไม่ปิดบังเธอเอาไว้”
คำพูดของคุณพ่อลั่ว ทำให้ลั่วเยียนที่อยู่ด้านนอกปิดปากจากจิตใต้สำนึกทันที
น้ำตาที่ไร้เสียงร่วงหล่นลงมา
ที่แท้……
ที่แท้อาการของมารดา รุนแรงกว่าที่บิดาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้……
ทั้งหมดต้องโทษเธอ ทั้งหมดต้องโทษเธอที่ใจร้อน……
ตอนแรกถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะว่าเธอถูกลู่จื่อเหยาคุกคามได้ง่ายๆและ ก็คงจะไม่……
ภายในห้องผู้ป่วย ฉินหนานเซิงถอนหายใจเบาๆ “เธอยังโกรธผมอยู่”
“ไม่ว่าจะเรื่องออกจากวงการบันเทิงหรือจะเรื่องหย่า ทั้งหมดนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบพูดเพราะโมโห”
“รอเธอไม่โกรธผมแล้ว ฉันสามารถให้เธอกลับเข้าวงการบันเทิงอีกครั้ง และก็ให้เธอ……จัดงานแต่งงานกับผมอีกครั้ง”
คำพูดของผู้ชาย ทำให้ลั่วเยียนที่อยู่ด้านนอกประตูตกตะลึง
เธอกัดริมฝีปาก ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ในสมองนั้นอึดอัดพร้อมจะระเบิดออกมา
เธออยากจะพุ่งตรงเข้าไปบอกบิดาว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ว่าก็กลัวมารดาที่เพิ่งกู้ชีพกลับมาได้และบิดารับไม่ไหว
แต่ว่าถ้าไม่เข้าไป……
ก็เท่ากับเธอยอมรับคำพูดของฉินหนานเซิงไปโดยปริยายแล้ว
เธอไม่อยากที่จะมีความสัมพันธ์ใดๆกับเขา นิดเดียวก็ไม่อยาก
“พี่สาว?”
ลั่วชิงเจ๋อที่กลับมาจากการไปซื้ออาหารเช้าด้านนอกออกจากลิฟต์มา สายตาเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยน้ำตายืนอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยเขาโน้มไปมองอย่างละเอียด เป็นลั่วเยียนจริงๆ!
ลั่วชิงเจ๋อขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ลดเสียงต่ำลงโน้มไปที่ข้างหูของลั่วเยียน “ยืนอยู่ข้างนอกทำอะไร? ทำไมไม่เข้าด้านใน?”
ลั่วเยียนกัดริมฝีปากมองไปที่ลั่วชิงเจ๋อ ยื่นมือไปดึงลั่วชิงเจ๋อมาที่บันไดด้านข้าง:
“ฉินหนานเซิงมาที่นี่ได้ยังไง?”
“และยังมี เรื่องที่พอเพิ่งจะพูดเมื่อกี้ ถ้าหากว่าไม่ใช่ฉินหนานเซิง เมื่อคืนแม่ก็คงผ่านไปไม่ได้ ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“อาการป่วยของแม่ ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณพูดทางโทรศัพท์ว่าไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากขนาดนั้นใช่หรือเปล่า?”
คำพูดของลั่วเยียนต่อเนื่องเหมือนยิงกระสุนปืน ทำให้ลั่วชิงเจ๋ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ผ่านไปสักครู่ใหญ่ เขาก็ถอนหายใจ:
“อาการของแม่……ฉันกับพ่อปิดบังคุณไว้จริงๆ”
“ก่อนหน้านี้พวกเราคิดว่าเธอนั้นก็แค่ป่วยเพราะว่าตกบันไดลงมา แต่ว่าหลังจากที่ได้รับการตรวจก็พบว่า ไตทั้งสองข้างของแม่นั้น……”
“หนึ่งข้างนั้นได้ใช้การไม่ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ส่วนอีกข้างนั้นก็เสียหายไปแล้วครึ่งหนึ่ง จะต้องทำการเปลี่ยนไต”
“แต่ว่าฉันกับพ่อทั้งหมดทำการตรวจเรียบร้อยแล้ว ไม่เข้ากับชนิดของแม่ได้”
“ไตที่เข้ากับแม่นั้น ที่สามารถหาได้ก็หาหมดแล้ว ก็หาไม่เจอ……”
ลั่วชิงเจ๋อถอนหายใจ ส่ายศีรษะ:
“เมื่อคืนไตของแม่เกิดปัญหา เงินช่วยเหลือผู้ป่วย ฉันกับพ่อก็เอาออกมาไม่ได้แล้ว”
“พวกเรารู้ดีว่าคุณไม่ได้ไปทำงานเป็นนักแสดงหญิงดีเด่นแล้ว จะต้องหาเงินในเวลาสั้นๆไม่ได้แน่”
“ดังนั้น……”
ลั่วชิงเจ๋อก้มหัวมุดต่ำมา “ฉันก็เลยโทรหาพี่เขย”
“บังเอิญอยากมากเลยก็คือ ตอนที่ฉันโทรศัพท์หาพี่เขยนั้น ตัวเขาก็ถึงเขตเล็กๆของเราแล้ว”
“โทรศัพท์ติดต่อยังไม่ถึงสิบนาทีเขาก็มาถึงโรงพยาบาลด้านล่างจ่ายเงินเรียบร้อย แม่ก็เลยได้ผ่าตัดอย่างปลอดภัย……”
พอฟังคำพูดของลั่วชิงเจ๋อจบ ลั่วเยียนทั้งโกรธทั้งทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
เธอยื่นมือไปเคาะหัวของลั่วชิงเจ๋อ:
“ฉันไม่ใช่ว่าเคยบอกไปหลายทีแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันหาเงินได้ ฉันหาเงินได้!”
“แล้วอีกอย่าง ข่าวการหย่าของฉันกับฉินหนานเซิงพวกคุณเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้!”
“คุณตอนนี้ก็ยังจะเรียกว่าพี่เขยอยู่อีก?”
ลั่วชิงเจ๋อจมอยู่กับการใช้สมอง:
“แต่ว่าพี่เขยบอกว่า พวกคุณสองนั้นยังไม่ได้ไปจดทะเบียนหย่ากัน”
“เพราะฉะนั้น……ตอนนี้คุณก็ยังเป็นภรรยาของเขาอยู่”
ลั่วเยียนกลอกตาไปมาอย่างอดไม่ได้
ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เธอรีบร้อนหาเงิน วิ่งไปทั่วทุกสารทิศ ไม่นึกเลยว่าจะลืมไปเอาใบจดทะเบียนหย่ากับฉินหนานเซิง!
พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็สูดลมหายใจเข้าลูกๆ หมุนตัวตรงเข้าไปในห้องผู้ป่วย
“เยียนเยียน”
พอเห็นลั่วเยียนเข้าประตูมา คุณพ่อลั่วและคุณแม่ลั่วก็หันไปยิ้มให้เธอ
คุณแม่ลั่วที่เอนกายอยู่บนเตียง มองไปที่ลั่วเยียนยิ้มอย่างเอาใจ:
“คุณเด็กคนนี้นี่ ทำไมเพิ่งจะมาเวลานี้กัน?”
“หนานเซิงของเราเมื่อคืนก็มาเยี่ยมฉันสองรอบแล้ว ฉันถามเขาว่าตัวคุณละ เขาบอกว่าคุณยุ่งมาก ไม่อยากที่จะรบกวนคุณ”
“คุณมาดูคนอื่น แล้วดูคุณสิ!”
คุณพ่อลั่วที่อยู่ด้านข้างรีบพูดสนับสนุน:
“ใช่แล้วใช่แล้ว หนานเซิงเพื่อเรื่องของแม่คุณ ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้นอนหลับสบายเลย”
“คุณยังดีกว่า มาเวลานี้”
คำพูดของบิดามารดา ทำให้ลั่วเยียนรู้สึกว่าหน้าตึงขึ้นมาทันที
เดิมทีเธอเข้ามาด้วยความโมโหอยากจะให้ฉินหนานเซิงออกไป ให้เขาอย่าพูดส่งเดช พวกเขาไม่ช้าก็เร็วก็ต้องหย่า!
แต่ว่า ขณะที่อยู่ต่อหน้าคุณแม่ลั่วและคุณพ่อลั่วที่ตำหนิด้วยความจริงใจและสุจริตใจ คำพูดทำร้ายจิตใจมากมายนั้น เธอก็พูดไม่ออกแล้ว
ผู้หญิงกัดริมฝีปาก วางของที่อยู่ในกระเป๋าลง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หมุนตัวเดินกลับไปข้างกายของคุณแม่ลั่ว จับมือของเธออย่างเงียบๆ “แม่ คุณดีขึ้นแล้วใช่ไหม?”
คุณแม่ลั่วถอนหายใจ ยกมืออีกข้างขึ้นมาตบหลังมือของเธอ:
“ขอแค่คุณกับหนานเซิงทั้งสองดีกัน แม่เองก็ดีขึ้นเหมือนกัน”
พูดจบ เธอนั้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหันไปมองฉินหนานเซิงที มองลั่วเยียนที:
“พวกคุณเด็กทั้งสองคน ทะเลาะก็ทะเลาะกันไป พูดอะไรเรื่องหย่ากัน?”
“ฉันกับพ่อคุณ คิดว่าพวกคุณจะหย่ากันจริงๆแล้ว ฉันร้องไห้อยู่ตั้งนาน……”
คำพูดของมารดา ทำให้หัวใจของลั่วเยียนสลาย
เธอหันหน้าหนี อยากที่จะพูดอะไร ฉินหนานเซิงที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มออกมา “ลั่วเยียนเธอนิสัยเหมือนเด็ก พอเจอกับความพ่ายแพ้ก็จะเริ่มพูดจาเหลวไหล”
“ทั้งหมดเป็นเพราะผมตามใจจนเสียคน”
คุณแม่ลั่วถอนหายใจ อยากจะพูดอะไร โทรศัพท์มือถือของลั่วเยียนก็ดังขึ้นมา
หมายเลขที่ไม่รู้จัก
ลั่วเยียนคิดว่าเป็นเรื่องของบ้านเช่าฝั่งนั้น เลยไม่ได้หลบเลี่ยงใคร รับโทรศัพท์ขึ้นมา
“สวัสดีครับ ใช่คุณลั่วเยียนหรือเปล่าครับ?”
เสียงที่ดังมาจากต้นสายโทรศัพท์นั้น เป็นเสียงผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยน:
“ผมเป็นลูกชายของเพื่อนท่านเวิน เขาน่าจะเคยพูดถึงผมให้คุณฟัง”
“ผมชื่อหรงหลิน คุณมีเวลาเมื่อไหร่ พวกเรามาเจอกันหน่อย?”
