ผ่านโลโก้ที่ติดบนผนัง ลั่วเยียนระบุได้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในโรงพยาบาลเอกชน
โรงพยาบาลนี้มีขนาดใหญ่มาก ระดับการแพทย์สูงเป็นพิเศษ เป็นโรงพยาบาลที่เชี่ยวชาญในการรักษาให้กับคนร่ำรวย
ค่าใช้จ่ายสูง ในทางตรงกันข้าม ความเป็นส่วนตัวก็ดีเป็นพิเศษด้วย
ก่อนหน้านี้ตอนที่ลั่วเยียนยังเป็นดารายอดนิยม ก็เคยมาเยี่ยมคนมีชื่อเสียงที่รู้จักที่โรงพยาบาลนี้ เธอรู้จักสามชั้นสูงสุดของแผนกผู้ป่วยใน เป็นห้องพักผู้ป่วยVIPที่ทันสมัยที่สุด
จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ยิ่งสถานะสูงยิ่งอยู่สูง ลั่วเยียนจึงไปที่ชั้นบนสุดเป็นอันดับแรก
แต่ชั้นบนสุดเหมือนจะไม่มีใคร เธอจึงลงลิฟต์มาอีกชั้น ในที่สุดก็เห็นบอดี้การ์ดที่คุ้นเคยตรงหน้าลิฟต์
ลั่วเยียนรู้ว่าตัวเองมาหาถูกที่แล้ว จึงเข้าไปถามว่าฉินหนานเซิงตอนนี้อยู่ที่ไหน
บอดี้การ์ดรู้จักลั่วเยียน แน่นอนว่าไม่กล้าปิดบัง พาเธอไปหาฉินหนานเซิง
ตอนที่ลั่วเยียนมา ไป๋ยู่หนานกำลังคุยกับฉินหนานเซิง
“คุณแน่ใจนะว่าต้องการทำแบบนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ มันมีความเสี่ยงต่อคุณ ถ้าพ่อแม่คุณรู้ ต้องไม่เห็นด้วยแน่”
แต่ฉินหนานเซิงสีหน้าแน่วแน่ เหมือนคนที่ไม่จริงจังกับอะไรกำลังเป็นอีกบุคลิกหนึ่งที่มีความนิ่งสงบ
“ไม่ต้องโน้มน้าวอีกแล้วครับ ผมตัดสินใจดีแล้ว”
“แต่……”
ยังพูดไม่ทันจบ บอดี้การ์ดก็พาลั่วเยียนมาเคาะประตู
เห็นลั่วเยียนเข้ามาหารวดเร็วมาก แววตาฉินหนานเซิงพลันมีร่องรอยประหลาดใจ ส่งสายตาเตือนไปให้ไป๋ยู่หนาน จากนั้นก็ยิ้มทักทายไปทางประตู
“คุณมาได้ยังไง มาหาผมเหรอ” เขาทำเป็นถามอย่างรู้ทัน
ลั่วเยียนมองไปรอบๆ ไม่เห็นพวกซูสือเยว่ คิดได้ว่าคงจะกลับบ้านตัวเองไปแล้ว
ร่องรอยความสงสัยแวบเข้ามาในจิตใจ สือเยว่กับคุณฉินมักจะรอบคอบเสมอมา เป็นไปได้อย่างไรที่จะกลับไปโดยไม่บอกเธอเลย ถึงขนาดทิ้งฉินหนานเซิงซึ่งขาเจ็บไว้ให้อยู่โรงพยาบาลคนเดียวด้วย
และเมื่อครู่การสนทนาของฉินหนานเซิงกับหมอก็แปลกๆ มีความเสี่ยงต่อฉินหนานเซิง มันคืออะไร
แต่ฉินหนานเซิงกลับหน้าตายิ้มแย้ม ลั่วเยียนจึงกลืนความสงสัยกลับเข้าไปในจิตใจ
ช่างเถอะ กำลังจะหย่าแล้ว เธอจะมาสนใจทำบ้าอะไรตรงนี้
“พวกนี้คืนคุณ เอามือถือคืนฉันมา”
น้ำเสียงลั่วเยียนแข็งกระด้าง คำพูดก็ง่ายๆ ตรงไปตรงมา
ฉินหนานเซิงเห็นของที่ลั่วเยียนนำมาพลันขมวดคิ้ว
“แค่สิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวัน ไม่ได้ใช้เงินมากมาย ทำไมคุณต้อง……” ต้องการแยกความสัมพันธ์กับเขาขนาดนี้เลยเหรอ
ลั่วเยียนเงยหน้าขึ้นกวาดตามองเขาอย่างเย็นชา
“ไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อน รับไว้ไม่ได้”
“เรายังไม่ได้หย่า”
“ยังไงก็อีกไม่นาน”
“เยียนเยียน คุณต้องเย็นชากับผมขนาดนี้จริงเหรอ”
ลั่วเยียนเหมือนได้ยินเรื่องอะไรที่มันตลกมาก ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา
“คุณฉิน โปรดยอมรับความเป็นจริง อย่าหลอกตัวเองอีกเลย”
“ตอนแรกเรื่องหย่าคุณก็ตกลงเอง กับลู่จื่อเหยาก็ทิ้งไม่ได้ แล้วคุณยังจะถ่วงชีวิตวัยสาวของฉันอีกเหรอ”
ถ้าเปลี่ยนเป็นก่อนหน้านี้ คาดว่าฉินหนานเซิงคงโกรธที่ถูกเธอพูดใส่แบบนี้ แต่เมื่อครู่แอบได้ยินการสนทนาของลั่วเยียนกับคุณแม่ลั่ว จึงเข้าใจจิตใจของเธออย่างถ่องแท้
ดังนั้นแม้ว่าเธอจะพูดแดกดัน เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ
เหลือแต่ความเจ็บปวดใจ ปวดใจจนเต็มตื้น
ลั่วเยียนเป็นแบบนี้เสมอ เธอมักจะคิดถึงคนอื่นตลอด แต่กลับไม่เคยคิดถึงสถานการณ์ของตัวเอง
เขาในก่อนหน้านี้ เคยชินกับการถูกลั่วเยียนตามใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีหัวใจ
“คุณพูดถูก ตอนแรกผมตกลงแล้วจริง แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
ลั่วเยียนเบิกตากว้าง มองฉินหนานเซิงอย่างไม่อยากเชื่อ
“เยียนเยียน คนเราผิดพลาดกันได้ คุณก็ต้องให้โอกาสผมเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วย”
ลั่วเยียนขมวดคิ้ว มองฉินหนานเซิงเข็นรถเข็นเข้ามาใกล้ จิตใต้สำนึกสั่งให้ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว
“คุณบอกว่าผมเห็นแก่ตัว บอกว่าผมไร้ยางอายหรืออะไรก็ตาม ผมยอมรับทั้งหมด”
“ตราบใดที่ทำให้คุณอยู่กับผมได้ เห็นแก่ตัวสักหน่อยแล้วยังไง”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของลั่วเยียนเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง โดยเฉพาะเวลานี้กับสายตาที่ฉินหนานเซิงมองเธอ เป็นความจริงจังและตั้งใจมาก ราวกับมองเห็นได้แค่เธอเพียงคนเดียว
ฉินหนานเซิงเข้าใกล้เรื่อยๆ ริมฝีปากเจือรอยยิ้มบาง หยิบถุงช็อปปิ้งที่ถูกทิ้งไว้บนพื้น แล้วส่งให้บอดี้การ์ดข้างๆ
“ส่งพวกนี้ลงไปชั้นล่าง บอกแม่ยายผม ต่อไปผมจะลงไปเยี่ยมเธอทุกวัน ให้เธอไม่ต้องกังวล เรื่องผ่าตัดผมจะจัดการอย่างดี”
บอดี้การ์ดไม่พูดพร่ำทำเพลง รับของแล้วหันเดินออกไป
ฉินหนานเซิงกระตุกยิ้มมุมปากแล้วมองลั่วเยียนอีกครั้ง
“เยียนเยียน คุณน่าจะรู้จักผมดี เรื่องที่ผมจะทำไม่มีใครห้ามได้ คุณเองก็ต้องรู้เอาไว้ ไม่ว่ากรณีใดๆ ผมจะไม่ยอมหย่ากับคุณ”
เมื่อพูดคำเหล่านั้น สายตาของฉินหนานเซิงจ้องลั่วเยียนชั่วขณะหนึ่ง
การมองของเขาทำให้หัวใจของลั่วเยียนเต้นแรง พบว่าตัวเองถอยหลังไปชิดผนังโดยไม่รู้ตัว และรถเข็นของฉินหนานเซิงกักเธอไว้ระหว่างผนัง คิ้วพลันขมวดเล็กน้อย
“ฉินหนานเซิง คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่”
“แน่นอนว่าผมรู้”
แต่ลั่วเยียนกลับยิ้มเย็นชาทันที “แต่ฉันว่าคุณไม่รู้เลยสักนิด”
ฉินหนานเซิงมีรอยยิ้มเจือใบหน้า ทันใดนั้นเขาก็จับที่วางแขนรถเข็นพยุงตัวลุกขึ้น ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังทั้งตัวลั่วเยียน ปล่อยให้ระยะห่างระหว่างเขากับลั่วเหยียนแนบชิดขึ้นเรื่อยๆ
“ผมรู้หรือไม่ เดี๋ยวคุณก็รู้”
พูดอย่างนั้นแล้วก็กดจูบลงบนริมฝีปากของลั่วเยียน
เขาอยากทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว
ไม่อยากได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจเหล่านั้นจากปากนี้อีก และไม่อยากจะได้ยินเธอพูดถึงคำว่า“หย่า”อีก
ริมฝีปากหวานล้ำ สมควรให้เขาได้ลิ้มลอง ทำไมเขาไม่ทำอย่างนี้ตั้งนานแล้ว
ลั่วเยียนดวงตาเบิกกว้าง
ระหว่างการหายใจ กลิ่นอายของชายหนุ่ม ทำให้เธอหน้าแดงอย่างไม่มีเหตุผล
ต่อให้เป็นตอนแต่งงาน ระหว่างพวกเขาไม่เคยทำเรื่องใกล้ชิดขนาดนี้เลย
แต่ตอนนี้ ฉินหนานเซิง……กลับจูบเธองั้นเหรอ
ลั่วเยียนกลั้นหายใจ นึกขึ้นได้ในภวังค์ว่าเมื่อครู่เธอตื่นขึ้นมาเหมือนจะยังไม่ได้แปรงฟันเลย จากนั้นก็เริ่มนึกรังเกียจตัวเองที่ไม่ได้เรื่องขนาดนี้
แค่ผู้ชายคนหนึ่ง แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอลั่วเยียนคนนี้ไม่ต้องการ
พูดในใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดลั่วเยียนก็มีความกล้า
ผลักฉินหนานเซิงออก แล้วยกมือขึ้นฟาดใส่หน้าอีกฝ่าย
“เพี๊ยะ”
เสียงตบดังคมชัดดังขึ้น ทั่วทั้งห้องก็เงียบกริบ
ใบหน้าฉินหนานเซิงหันไปข้างหนึ่ง เพื่อที่จะไม่ทำให้อาการบาดเจ็บแย่ลง เมื่อครู่เขายืนด้วยขาข้างเดียว ตอนนี้ถูกตบจนจุดศูนย์ถ่วงไม่มั่นคง ทำให้เขาต้องกลับลงไปนั่งบนรถเข็น
“ตึง” การเคลื่อนไหวไม่ใช่น้อยๆ
ไป๋ยู่หนานลืมตาอย่างทนไม่ไหว แล้วก็แทบจะหลุดหัวเราะ
อย่างที่เขาบอกไม่ใช่เหรอ เรื่องความเชี่ยวชาญในการลวนลามผู้หญิง ฉินหนานเซิงเทียบกับอาเล็กของเขา ยังห่างไกลนัก
เดิมทีลั่วเยียนโกรธมาก แต่เห็นฉินหนานเซิงถูกตบจนยืนไม่มั่นคง หัวใจอดไม่ได้ที่จะเต้นดัง “ตึกตัก” ครู่หนึ่ง
ปากเร็วกว่าสมอง คำพูดอย่างห่วงใยโพล่งออกมา
“คุณไม่เป็นอะไรนะ”
ฉินหนานเซิง “………”
ในห้องพักผู้ป่วย ยังคงมีความเงียบที่พาให้เคอะเขิน
