ซูซือเยว่คุยกับ“อาจารย์”คนนี้ไปทั้งช่วงเย็น
ไม่ใช่เพราะพวกเขามีเรื่องที่จะคุยด้วยกันอย่างลงตัว แต่เพราะการตอบข้อความของอาจารย์คนนี้……ช้าเกินไปมาก!
ทุกครั้งที่ส่งข้อความไป ซูซือเยว่ก็ต้องรอข้อความจนเกือบจะนอนหลับไป ถึงจะได้ข้อความตอบกลับจากเขา
เธอคิดอยู่สักแป๊ป เธอรู้สึกว่าอาจารย์คนนี้ของสถานีโทรทัศน์เหลยถิงอายุน่าจะไม่น้อยแล้ว
อย่างน้อยน่าจะประมาณห้าสิบกว่ามั้ง?
ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมถึงตอบหรือพิมพ์ช้าขนาดนี้?
เพราะฉะนั้นหลังๆที่พวกเขาคุยกันนั้น เธอจึงคุยกับเขาอย่างมีมารยาทและนับถือมากเธอใช้คำว่า “ท่าน” แทนสรรพนาม
“ความหมายของท่านคือให้คุณเป็นคนในใจ”
ภายในวิลล่าตระกูลฉินเมืองหรง ซิงเฉินใช้คอมพิวเตอร์ควบคุมโทรศัพท์พ่อของเขา พลางให้คำแนะนำนิ่งๆ “แด๊ดดี๊ แด๊ดเชยมาก นี่มันเป็นการแสดงความจริงใจ!”
ฉินโม่หานชะงัก ตอนเขาตอบข้อความซูซือเยว่ก็เพิ่มคำว่า“ท่าน”เข้าไป
ซูซือเยว่ที่ได้รับข้อความรู้สึกกลัวจนไม่สบายใจ จะให้คนที่อายุมากกว่าใช้คำว่า“ท่าน”กับเธอได้ยังไง?
“ไม่กล้าค่ะ ไม่กล้า”
เธอคุยกับเขาอย่างรีบ พอตกลงขั้นตอนการแคสติ้งเสร็จ ก็รีบบอกลา
แล้ววางโทรศัพท์ลง หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงได้รู้สึกว่าครูฉินในโทรศัพท์นั้น……ค่อนข้างแปลก?
พอวางโทรศัพท์ลง สีของฟ้าด้านนอกก็เริ่มจะมืดแล้ว
เพราะว่าอยู่แต่ในห้องมาทั้งวันฟู๋เชียนเชียนเสนอว่าจะลงไปหาอะไรกินด้านล่าง
ตอนกลางคืนพวกเธอต้องเข้าร่วมเทศการหนังที่สวนน้ำ ต้องรีบกินข้า วถึงจะได้ไปจองที่ดีๆ
ซูซือเยว่ลุกจากโซฟาแล้วบิดขี้เกียจ แล้วจัดการตัวเองแป๊ปหนึ่ง ก็ออกห้องพร้อมกับฟู๋เชียนเชียน
ตอนที่เดินผ่านห้องของฉินโม่หาน ฟู๋เชียนเชียนสะกิดให้เธอเคาะประตูห้องฉินโม่หาน “เมื่อคืนตอนเขาไม่เจอเธอก็รีบไปหาที่สวนน้ำเลย เธอก็ต้องแสดงความรู้สึกอะไรตอบกลับหน่อยไหม?”
ซูซือเยว่ลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาเคาะประตู
แท้จริงเธอไม่ค่อยอยากจะให้ฟู๋เชียนเชียนกับฉินโม่หานกินข้าวด้วยกัน
เพราะฉินโม่หานเป็นคนที่ค่อนข้างหยิ่ง นอกเสียจากบางครั้งที่เขาจะอ่อนโยนกับเธอ แต่กับคนอื่นแล้วเขาเย็นชาใส่ตลอด
เธอกลัวว่าฟู๋เชียนเชียนจะรู้สึกอึดอัด
แต่ฟู๋เชียนเชียนพูดมาแบบนี้แล้ว เธอคงทำได้เคาะประตูแล้วสินะ
ไม่นานมาก ประตูห้องถูกเปิดออก
ชายร่างสูงยืนอยู่หน้าประตู “มีเรื่อง?”
“มี”
ซูซือเยว่เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับที่ลึกล้ำของเขา “กินข้าวด้วยกันไหม?”
ใบหน้าที่หยิ่งและเยือกเย็นของชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า
ฟู๋เชียนเชียนดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น!
เธอจะได้กินข้าวด้วยกันกับฉินโม่หานแล้ว!
ฟู๋เชียนเชียนดีใจอย่างมากเธอรู้สึกว่า ฉินโม่หานคงจะไม่ชอบร้านอาหารเล็กๆที่เธอกับซูซือเยว่ชอบ
เขาต้องพาพวกเธอไปภัตตาคารหรูๆแน่นอน!
สุดท้ายแล้ว เขาน่าจะเป็นคนจ่ายตังค์!
พอนึกแล้ว ฟู๋เชียนเชียนก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
เธอยังไม่เคยดินเนอร์เหมือนพวกสังคมชั้นสูงเขากันเลย!
“กินอะไร?”
หลังจากที่เข้ามาในลิฟต์ ชายหนุ่มมองไปทางด้านหน้านิ่งๆ
ซูซือเยว่ชะงัก หันกลับมามองเขา “นายอยากกินแบบไหน?”
น้ำเสียงของฉินโม่หานยังคงนิ่ง “กินของที่ปกติพวกเธอชอบก็ได้แล้ว”
ฟู๋เชียนเชียนส่งสายตาให้ซูซือเยว่
ความหมายของเธอคือ เดิมทีอยากจะให้ซูซือเยว่ร่วมมือกับเธอ พาเธอไปภัตตคารหรูๆพาเธอไปเปิดโลก
แต่ในสายตาของซูซือเยว่นั้น หมายความอีกแบบหนึ่ง
หญิงสาวยิ้มแย้ม “โอเค งั้นเย็นนี้พานายไปกินร้านอาหารข้างทางละกัน”
ฟู๋เชียนเชียนถึงกับนิ่งไป
ไปร้านอาหารข้างทางบ้าไรกัน!
คนอย่างฉินโม่หานไม่เหมาะกับร้านอาหารข้างทางเลยสักนิด!
ไปภัตตาคารหรูๆไม่ดีหรือไง!
และแล้ว เธอก็พยายามส่งสายตาให้ซูซือเยว่อย่างที่สุดหวังว่าซูซือเยว่จะเปลี่ยนใจ
แต่ซูซือเยว่แค่ยิ้มแล้วพูดว่า “เชียนเชียนบอกว่าเย็นนี้เขาเลี้ยง”
ฟู๋เชียนเชียน：“……”
เธอพูดเมื่อไหร่กันว่าเธอจะเลี้ยง!
ฉินโม่หานหันหน้าไปมองฟู๋เชียนเชียนนิ่งๆ มุมปากอมยิ้ม “งั้นขอบคุณคุณฟู๋นะ”
“ไม่……ไม่ต้องเกรงใจ มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
ทั้งสามออกจากโรงแรมด้วยกัน แล้วไปถนนเส้นที่มีร้านอาหาร
ฉินโม่หานในเสื้อสูทสีดำทั้งตัวนั่งอยู่ในร้านอาหารข้างทาง ความเย็นชาและเย่อหยิ่งของเขา ไม่เข้ากับร้านอาหารข้างทางเลยสักนิดเดียว
แต่กลับเป็นภาพตัดกันที่ดูสวยงามแปลกๆ
ท่าทางสง่าของเขาที่กำลังเล่นโทรศัพท์ดูขี้เกียจแต่ดูแพง ไม่ว่าใครจะเดินผ่าน ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง
ซูซือเยว่ก็ทนไม่ได้ที่จะมองเขาอยู่หลายครั้ง
พนักงานนำเมนูอาหารมาให้พวกเขา
หญิงสาวเพิ่งจะกำลังเตรียมสั่งอาหาร โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ครูฉินคนเมื่อเย็นนี้นั่นเองที่เป็นคนส่งข้อความมา: กินข้าวเสร็จหรือยัง?
ซูซือเยว่เม้มปาก แล้วตอบกลับอย่างรวดเร็ว “กำลังจะทานค่ะ”
“อาจารย์หล่ะคะ?”
“กำลังสั่งอาหาร”
“งั้นบังเอิญจังเลยค่ะ ฉันก็กำลังสั่งอาหารค่ะ ฮ่าๆๆ”
“ซือเยว่ อย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์สิ”
ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ด้านข้างแสร้งทำเป็นใจกว้างมากๆ “วันนี้ฉันเป็นคนเลี้ยง พวกเธอทั้งสองคนอย่าเกรงใจกับฉันนะ!”
ซูซือเยว่รีบวางโทรศัพท์ลง เพิ่งจะหยิบเมนูอาหารขึ้นมา โทรศัพท์ก็ดังอีกครั้ง
เธอทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบอีกครั้ง
ฟู๋เชียนเชียนเบ้ปาก “ข้อความอะไรถึงได้สำคัญกว่ากินข้าว?”
“ครูฉินคนเมื่อเย็นนี้ไง”
ซูซือเยว่เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ตอบไปด้วยบ่นไปด้วย “อาจารย์คนนี้เมื่อเย็นตอนคุยเรื่องงาน ยังดูจริงจังมากอยู่เลย”
“แต่เมื่อกี้เขากลับมาถามฉันว่าเย็นนี้กินอะไร?”
ฟู๋เชียนเชียนเหลือบมองผู้ชายอีกฝั่งที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างตั้งใจ
พอเห็นว่าเขาสังเกตพวกเธอ เธอจึงกดเสียงต่ำ กระซิบข้างหูซูซือเยว่ “ตาแก่นั่นเล็งเธอแล้วหรอ?”
“ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”
คิ้วของซูซือเยว่ขมวดเข้าหากันอย่างแน่น
ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมชายอายุห้าสิบกว่าถึงได้มาคุยกับเธอในเวลาอาหารเย็นหล่ะ?
“แต่เขาเล็งผิดคนแล้ว”
หญิงสาวยกมุมปากขึ้น “ถึงฉันจะไม่เอาบทนางเอกนี้ ฉันก็ไม่มีทางให้โอกาสเขา”
พูดจบ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา “ครูฉิน ฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันกำลังทานข้าวกับสามีค่ะ”
“พอดีสามีฉันค่อนข้างขี้หึง เขาไม่ชอบให้ฉันเล่นมือถือเวลาทานข้าวค่ะ”
“ฉะนั้นเราค่อยคุยกันทีหลังนะคะ!”
พอตอบเสร็จ เธอก็วางโทรศัพท์ลง หันหน้ามาสั่งอาหารกับฟู๋เชียนเชียนอย่างตั้งใจ
ระหว่างการสั่งอาหารนั้น ครูฉินคนนั้นก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาต่อแล้ว
แต่พอซูซือเยว่เพิ่งจะวางปากกาที่สั่งอาหารลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ยังคงเป็นครูฉิน
“เธอแต่งงานแล้ว?”
“ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานแล้ว”
“ความสัมพันธ์กับสามีเป็นยังไงบ้าง?”
“ดี ดีมากเลยค่ะ”
ซูซือเยว่กัดฟัน เงยหน้าแอบๆมองใครบางคนที่นั่งขี้เกียจอยู่ตรงนั้น ผู้ชายที่เล่นโทรศัพท์อย่างตั้งใจ
“สามีฉันคลั่งรักฉันมากเลยค่ะ ไม่เจอฉันหนึ่งแทบจะคลั่งเลยค่ะ เขาไม่เพียงแค่ขี้หวงมากนะคะ เขาติดฉันด้วย ตามติดฉันทุกวันเลยค่ะ แม้แต่กินข้าวยังป้อนฉัน……”
เพื่อเป็นการป้องกัน“ครูฉิน”คนนี้คิดกับเธอมากกว่าเพื่อนร่วมงาน ซูซือเยว่จึงจงใจพูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับฉินโม่หานอย่างเกินจริงมากๆ
ฉินโม่หานยิ้มออกมา
ภรรยาตัวเล็กๆของเขาคนนี้ น่าสนใจกว่าที่เขาคิดไว้
ไม่นานมาก อาหารก็ถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ
ฉินโม่หานเก็บโทรศัพท์ด้วยท่าทางที่ดูสง่า เขาคีบซี่โครงแล้วป้อนให้ซูซือเยว่อย่างสุภาพบุรุษ “นี่ถือว่าฉันป้อนข้าวเธอหรือเปล่า?”
