สามีบอสของฉันทั้งเลวทั้งซื่อ – ตอนที่ 71 ผมก็คือคนชราที่คุณว่าคนนั้นนั่นเอง

ซูโม่อึ้งไปสักพัก สีหน้าแดงซีด สลับไปมา

เธอแค่เพียงอยากที่จะมาซุ่มโจมตีซูสือเยว่เท่านั้น แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกฉินโม่หานเห็นเข้า!

หญิงสาวมองดูใบหน้าที่มืดครึ้มของฉินโม่หาน น้ำเสียงกระอึกกระอักอยู่ในลำคอ “ท่านชายฉิน คุณ…คุณฟังฉันอธิบายก่อน…”

เธอยังคงมีความคิดที่เพ้อฝันกับฉินโม่หานอยู่ จึงไม่อยากให้เขามีความทรงจำที่ไม่ดีกับตนเอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ฝืนยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ความจริงแล้วฉัน ความจริงแล้วฉันกำลังล้อเล่นกับพี่สาวน่ะ”

“ฉันจะไปตบเธอได้อย่างไรกันล่ะคะ ซูสือเยว่เป็นพี่สาวของฉันนะคะ!”

พอพูดจบแล้ว เธอก็ยังแสร้งทำเป็นมองฉินโม่หานด้วยความขวยเขินแวบหนึ่ง “ท่านชายฉิน นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันและคุณได้พบเจอกัน ฉันสามารถ…”

ฉินโม่หานปล่อยมือของเธออย่างเย็นชา แล้วหันไปมองซูสือเยว่แวบหนึ่ง “เข้าไปเถอะ”

ซูสือเยว่เม้มริมฝีปาก จากนั้นหันไปมองที่ถนนนั้นแวบหนึ่ง

ครูฉินเพิ่งจะบอกว่าเขากำลังรีบมา แต่ทำไมตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา?

เพียงแต่จะให้ยืนตรงนี้ก็คงจะไม่ค่อยดีมากนัก เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นพยักหน้า ปล่อยให้ฉินโม่หานโอบไหล่เธอเข้าไปข้างใน

ทั้งสองเดินผ่านซูโม่และก้าวยาว ๆ เข้าไปในร้านอาหาร

ทำราวกับซูโม่เป็นมนุษย์ล่องหนก็มิปาน พวกเขาต่างก็มองไม่เห็นเธอเลยสักนิด

ซูโม่อุตส่าห์ประจบเอาใจแต่กลับโดนเพิกเฉยเสียอย่างนั้น ความโกรธแล่นเข้าสู่หัวใจ

ซูสือเยว่!

เธอจะต้องแย่งฉินโม่หานกลับมาในไม่ช้าก็เร็วแน่!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ควักเอาโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นโทรหาเซี่ยงหวั่นฉิง “ฉันช่วยเธอต่อก็ได้”

น้ำเสียงจากปลายสายของเซี่ยงหวั่นฉิงกำลังดีใจกับข่าวดีที่คาดไม่ถึง “จริงเหรอ!”

“ซูโม่ ฉันรู้ว่าเธอดีที่สุดแล้ว!”

ซูโม่มองดูแผ่นหลังที่จากไปของซูสือเยว่ แล้วหรี่ตาลงอย่างดุร้าย “ฉันจะซื้อรางวัลวัวทองสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมมาให้เธอ แต่ฉันมีข้อเรียกร้อง แล้วเธอก็ต้องทำได้ให้”

“ไม่มีปัญหา!”

เซี่ยงหวั่นฉิงยิ้ม “ฉันจะทำให้ซูสือเยว่กับเฉิงเซวียนเข้ากันให้ได้อย่างสุดความสามารถ!”

เมื่อพูดจบแล้ว เธอก็ตัดสายไป

ให้เฉิงเซวียนเข้ากันได้ดีกับซูสือเยว่?

เห็นเธอเป็นคนบ้าหรืออย่างไรกัน!

อย่างไรเสียเธอก็แค่กำลังประเมินซูโม่ก็เท่านั้น

อย่างไรเสียพอเมื่อถึงเวลาที่เธอได้รางวัลมาครองแล้ว ได้ภาพยนตร์กลับมาแล้ว ต่อให้ทำไม่สำเร็จ ซูโม่จะทำอะไรเธอได้?

……

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

หลังจากที่เข้ามาในร้านอาหารกับฉินโม่หาน ซูสือเยว่ก็เดินไปด้วย พร้อมกระซิบถามไปด้วย “มีนัดเจรจาธุรกิจ?”

ฉินโม่หานตัวสั่นไปทั่วทั้งร่างเล็กน้อย

เด็กโง่คนนี้ มาจนถึงตอนนี้แล้ว ยังมองไม่ออกอีกเหรอว่าเขาก็คือครูฉินของเธอนั่นเอง?

เพียงแต่เขาเองก็ไม่ได้รีบ

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพาเธอเดินไปข้างหน้าต่อ “นัดคนไว้”

“บังเอิญจริงๆ”

ซูสือเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยุดก้าวเดิน “ครูฉินเพิ่งจะบอกกับฉันว่ามาถึงแล้ว แต่ปรากฏว่ารอนานขณะนี้แล้วก็ยังไม่มา…”

หญิงสาวพูดไปด้วย พร้อมส่งข้อความหาครูฉินไปด้วย

เสียงโทรศัพท์มือถือของฉินโม่หานดังขึ้น

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาปิดเสียง “ไปนั่งกันก่อนเถอะ”

ซูสือเยว่ขมวดคิ้วแน่น “ฉันต้องไปรออยู่ที่หน้าประตูนะ…”

ฉินโม่หานค่อยๆ หรี่ตาลง สายตาจับจ้องไปที่ลำคอขาวเนียนและไหปลาร้าเซ็กซี่ของเธอ

…เจ้าตัวแสบซิงเฉิน

เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเพิ่งจะอายุได้แค่ห้าขวบ ทำไมถึงได้แต่งตัวซูสือเยว่ให้ได้น่าดึงดูดใจผู้คนอย่างนี้นะ?

ในตอนที่เขาเพิ่งจะอยู่ถนนอีกฟากหนึ่งแล้วมองชุดที่เธอสวมนั้น ก็ยังรู้สึกตกตะลึงไปแล้ว

พอมาตอนนี้ได้อยู่ในระยะใกล้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เย้ายวนคนแบบที่มองไม่เห็น

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ถอดเสื้อสูทที่สวมอยู่บนร่างมาปิดคลุมไหปลาร้าและลำคอของเธอเอาไว้

ซูสือเยว่อึ้งไปสักพัก เขาดึงเธอเอาไปในห้องชั้นพิเศษ แล้วปิดประตู “รอที่นี่เถอะ”

“ฉันให้ไป๋ลั่วรออยู่ที่ด้านนอกแล้ว ถ้าเกิดครูฉินของเธอมาแล้ว เขาก็จะบอกเอง”

ซูสือเยว่ยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมอยู่บ้างเล็กน้อย

พอเห็นสีหน้าที่ร้อนใจของเธอ ชายหนุ่มก็ก้มตัวเข้าไปใกล้ กักขังเธอไว้ระหว่างตัวเขาและประตู “ซูสือเยว่”

เขาก้มหน้าลงมา มองดูใบหน้ารูปไข่ของเธอ ขยับเข้าไปที่ข้างหูของเธอ แล้วพูดเสียงต่ำ “คุณก็ได้ยินที่ผมพูดแล้วไม่ใช่เหรอ หืม?”

ซูสือเยว่อึ้งไปสักพัก ใบหน้าก็พลันแดงเถือกไปถึงใบหู “ก็…ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่นั่งสักหน่อย”

พอพูดจบแล้ว เธอก็รีบออกจากรอบวงแขนของเขา แล้วกลับเข้าไปนั่งที่

แต่ที่คิดไม่ถึงเลยก็คือฉินโม่หานจะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยเหมือนกัน

เธอไม่เข้าใจ “คุณบอกว่าจะไปเจอเพื่อนไม่ใช่เหรอ?”

เขาเอนพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางที่สง่างามแล้วมองเธอแวบหนึ่ง “เพื่อนของผมคนนั้น ก็เหมือนกับครูฉินของคุณ สายแล้ว”

ซูสือเยว่ตอบ “อ้อ” คำหนึ่ง แต่ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ ครุ่นคิดไปมา แล้วส่งข้อความให้ครูฉิน

“ครูฉิน ฉันกับท่านชายกำลังคุยกันรอคุณอยู่ที่ห้องชั้นพิเศษนะคะ ถ้าคุณมาแล้วฉันจะไปรับคุณ!”

ฉินโม่หานที่นั่งอยู่ห่างจากเธอที่โต๊ะเดียวกันมองดูโทรศัพท์ แล้วยิ้มที่มุมปาก “ท่านชายคือใคร?”

“คือ…”

ซูสือเยว่หน้าแดงเล็กน้อย แล้วชำเลืองมองฉินโม่หานแวบหนึ่ง จากนั้นก้มหน้าลงแล้วตอบ “ท่านชายคือสามีของฉันเอง”

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกกับครูฉินแล้ว”

“อ้อ ก็คือสามีที่รักคุณมาก ๆ คนนั้นใช่ไหม?”

“ใช่แล้วค่ะ เขารักฉันมาก ๆ เลย ตามจีบฉันอยู่ตั้งนานกว่าจะจีบติด”

ซูสือเยว่แอบชำเลืองมองฉินโม่หาน แล้วก็แอบเพิ่มบทละครให้ตัวเอง

อย่างไรเสียฉินโม่หานกับครูฉินก็ไม่รู้จักกัน ชั่วชีวิตนี้ต่างก็คงจะไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกันด้วย!

ดังนั้นต่อให้เธอจะคุยโม้หน่อยก็คงไม่เป็นอะไร!

ซูสือเยว่เคยมีความฝันที่อยากจะถูกพี่ชายสุดหล่อไล่ตามจีบ

หลังจากที่ได้เจอฉินโม่หาน จู่ ๆ เจ้าชายในฝันของเธอก็มีตัวตนขึ้นมา

ดังนั้นเธอจึงได้มีความคิดเล็ก ๆ ที่คลุมเครือต่อหน้าครูฉินเช่นนี้ แต่เธอมักจะไม่พยายามทุ่มเทความคิดในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉินโม่หาน อยากจะให้ท่านชายรู้จักถอยเมื่อเห็นสถานการณ์แค่คนเดียว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ยังคงแอบสร้างเรื่องเหลวไหลลับ ๆ ล่อ ๆ ต่อไป “รอให้อีกเดี๋ยวครูฉินมาแล้ว ฉันจะเล่าเรื่องสามีของฉันให้คุณฟังดี ๆ นะคะ!”

“คุณเล่าตอนนี้ก็ได้”

ซูสือเยว่เพิ่งจะส่งข้อความเสร็จเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเยียบเย็นของผู้ชายดังขึ้นที่ข้างหู

“ไอ้หยา ไว้รอครูฉินมาแล้วค่อยพูดดีกว่าค่ะ!”

แทบจะเป็นไปตามสัญชาตญาณ ซูสือเยว่เอ่ยปากตอบกลับ

เมื่อพูดออกไปแล้วก็อึ้งไปสักพัก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ฉับพลันนั้นหญิงสาวก็ได้เงยหน้าขึ้น มองดูฉินโม่หาน “คุณ…พูดว่าอะไรนะ?”

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอดันน้ำผลไม้มาตรงหน้าเธอด้วยท่วงท่าที่สง่างาม “ก็บอกว่ารอให้ผมมาถึงแล้วคุณจะเล่าเรื่องระหว่างผมกับคุณไม่ใช่เหรอ?”

ชายหนุ่มมองดูหญิงสาว ในดวงตาที่ล้ำลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้งนั้นมีความขบขันเล็กน้อย “ตอนนี้เล่าให้ฉันฟังได้แล้ว”

“ผมอยากรู้มากเลยว่าผมไล่ตามจีบคุณยังไง”

ซูสือเยว่ “……”

เธอเบิกตาโตด้วยความตื่นตระหนก ฉับพลันนั้นก็จ้องมองดูฉินโม่หานอย่างอึ้ง ๆ “คะ คุณ คุณ…”

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเริ่มพรั่งพรูเข้ามาในจิตใจ ซูสือเยว่รีบยกน้ำผลไม้ขึ้นมาแล้วดื่มลงไปหนัก ๆ หนึ่งอึก “ท่านชายฉิน นี่คุณหมายความว่าอย่างไร?”

ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อย แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วแสดงประวัติการสนทนาให้เธอดู

“คุณนายฉิน”

ชายหนุ่มเอนกายพิงกับเก้าอี้อย่างเกียจคร้านและดูสูงส่ง ทั้งยังมีรอยยิ้มที่มุมปากไม่น้อย “ผมก็คือคนชราที่คุณว่าคนนั้นนั่นเอง ครูฉิน”

ซูสือเยว่: “……”