ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่เข้าตลาดไป ซูสือเยว่ก็เอาแต่รู้สึกว่าไม่ว่าตัวเองจะไปที่ไหน ก็มีแต่คนพากันทำตัวลับๆล่อๆจ้องเธอไปหมด
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธออึดอัดสุดๆ
ไม่นาน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฟู๋เชียนเชียน
“สือเยว่ ฉันจำได้ว่าเธอตื่นเช้าทุกวันเลยใช่ไหม”
“อื้ม”
เธอขมวดคิ้วไป แล้วก็นึกถึงอาหารที่จะทำให้เด็กน้อยสองคนในตอนกลางคืนไป “ทำไมหรอ”
“ช่วงนี้ที่บ้านฉันบังคับให้ฉันไปเจอคู่ ฉันเลยโกหกพวกเขาว่าฉันมีแฟนแล้ว……แต่ทำยังไงพี่ชายของฉันก็ไม่เชื่อเลย”
“ฉันบอกเขาว่าแฟนของฉันเป็นดาราของวงการบันเทิงงานยุ่งทุกวัน แตกต่างกับฉันมากเลยไม่ค่อยได้เจอฉันได้ง่ายๆ”
“แต่พี่ชายของฉันรู้สึกว่า ถึงจะอยู่ไกลกัน ก็ต้องส่งข้อความบอกมอนิ่งบอกฝันดีกันสิ ให้ตายยังไงก็ต้องคุยกันสักสองคำ”
“แล้ว……”
เสียงของ ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ปลายสายนั้นอ่อนหดหู่สุดๆ
แล้วซูสือเยว่ก็เข้าใจทันที “ให้ฉันแกล้งเป็นแฟนเธอหรอ ให้ส่งข้อความหาเธอหรอ”
“ใช่ใช่ใช่”
ฟู๋เชียนเชียนพยักหน้า “ฉันได้เปลี่ยนชื่อเบอร์ของเธอแล้ว ถ้าต่อไปเธอว่างๆก็ส่งข้อความหาฉันหน่อยนะ ถ้าฉันตอบกลับ เธอก็แสร้งทำเป็นรักฉันหน่อยล่ะ”
“เพราะไม่แน่บางทีพี่ชายของฉันอาจจะมาแย่งโทรศัพท์ฉันไป เธอก็อย่ารับโทรศัพท์ล่ะ”
“ได้”
ก็แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้
แต่ว่า……
“เชียนเชียนแกไม่คิดจะหาแฟนแล้วจริงๆหรอ”
“ไม่หา”
ฟู๋เชียนเชียนที่อยู่ปลายสายก็ถอนหายใจ “ที่ไม่หล่อฉันก็ไม่สนใจ ที่หล่อเกินไปก็ไม่สนใจฉัน ฉันโสดแบบนี้ก็ดีมากเหมือนกัน”
ซูสือเยว่หัวเราะ เมื่อกี้คิดจะพูดอะไรสักอย่าง แล้วซิงเฉินก็โทรศัพท์เข้ามา
เธอเลยรีบวางสายของฟู๋เชียนเชียนทันที
“หม่ามี๊”
เสียงของซิงเฉินที่อยู่ปลายสายนั้นซุกซนน่ารักสุดๆ “ตอนนี้แด๊ดดี้ไปรับหม่ามี๊แล้ว หม่ามี๊รอแด๊ดดี้อยู่ที่ประตูนะ อย่าเดินไปไหนมั่วนะ”
“มารับแม่หรอ”
ซูสือเยว่รู้สึกแปลกใจว่า “เขาไม่ได้ยุ่งอยู่รึไง”
ทำไมเธอจำได้ว่าวันนี้เช้า ฉินโม่หานบอกไว้ว่า เพราะเมื่อวานลาพักไปวันนึง งานวันนี้เลยแทบจะกองเป็นภูเขาอยู่แล้ว
จะมีเวลามารับเธอได้ยังไง
“ถึงงานยุ่งก็ต้องไปรับหม่ามี๊สิ”
แล้วซิงเฉินที่อยู่ปลายสายก็จีบปากจีบคอ “ก็หม่ามี๊เป็นภรรยาของเขาหนิครับ”
คำพูดของเจ้าเด็กน้อยนี่ทำให้ซูสือเยว่รู้สึกใจฟูแปลกๆ
“แม่รู้แล้วหน่า”
พอวางสายแล้ว เธอก็ยกขาตรงไปที่โซนอาหารทะเลทันที
เธอยังจำได้ว่า ฉินโม่หานชอบกินปลาด้วย
ซูสือเยว่เลือกอยู่นาน ถึงจะเลือกปลาดำที่น่าพอใจกว่ามาตัวนึง
อุ้มปลาหนักๆเอาไว้ พอเธอเพิ่งจะออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต ก็โดนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งล้อมเอาไว้ทันที
“แกคือซูสือเยว่ใช่ไหม”
หญิงสาวที่เป็นแกนนำจ้องเธออย่างดุดัน “อีกะหรี่”
“กล้าดีมาอ่อยจี้หนานเฟิง”
“ไม่ดูสารรูปตัวเองเอาซะเลย”
“จี้หนานเฟิงของเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงอย่างแกแต่แรกเลยสักนิด”
แล้วคนที่มาดูก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็พากันต่อว่าซูสือเยว่
ผู้หญิงหลายคนก็พากันหัวเราะเยาะ “พวกเราหาแกเจอแล้ว แกก็คือซูสือเยว่”
“อย่าคิดจะปฏิเสธเลย”
“อ่อยเฉิงเซวียนก่อน พอตอนนี้เห็นว่าเฉิงเซวียนเอารางวัลมาไม่ได้ ก็เริ่มมาอ่อยหนานเฟิง อยากดังจนบ้าเลยสิท่า”
ซูสือเยว่รู้สึกว่าพวกเธอต่างหากที่บ้าไปแล้ว
เธออธิบายด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ฉันไม่ได้อ่อยหนานเฟิง”
“ฉันแต่งงานแล้ว ฉันมีสามีแล้ว”
เธอคิดเอาเองว่าอธิบายแบบนี้แล้ว ผู้หญิงพวกนี้จะปล่อยเธอไป
แต่หลังจากที่เธอพูดออกไปแล้ว พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นกลับแกร่งขึ้นกว่าเดิม “แต่งงานแล้วยังจะมาอ่อยคนอื่นอีก ดูสิว่าแกมันกะหรี่แค่ไหน”
“ผัวแกทำการบ้านไม่พอใช่ไหม ถึงได้มาปลดปล่อยความร่านข้างนอกแบบนี้”
“อยากจะอ้วก ทำไมถึงมีผู้หญิงที่ไร้ยางอายแบบแกอย่างงี้ได้ ยังจะมาพูดปาวๆว่าตัวเองแต่งงานแล้วอีก ผัวแกรู้ไหมเนี่ยว่าแกร่านขนาดนี้”
คำพูดที่ทนไม่ได้ แต่ละคำ เป็นเหมือนเข็มแทงเข้ามาในใจของ ซูสือเยว่
นิ้วของเธอจับอาหารในมือแน่น
ภายใต้แรงผลักดันของผู้หญิงเหล่านี้ เธอเลยมองถนนข้างหน้าไม่ชัด และเธอไม่รู้ว่า ฉินโม่หานมาหรือยัง
เขาจะมองเห็นเธอไหม
ก็นึกถึงฉินโม่หาน……
หญิงสาวสูดหายใจไปทีนึง แล้วก็ถอดใจที่จะออกจากฝูงชนพวกนี้ แล้วสายตาก็หยุดมองไปที่หน้าประตูที่อยู่บนถนนซุปเปอร์มาร์เก็ตต่อ
ผ่านไปสิบนาทีแล้วที่ซิงเฉินโทรหาเธอ
ถ้าตามหลักแล้ว ฉินโม่หานก็ควรจะมาถึงแล้ว
หรือว่าอีกวินาทีเดียวเขาก็จะถึงแล้ว
หรือไม่เขาก็มาถึงแล้ว
คิดวนแบบนี้อยู่ในหัว เธอโดนคนกลุ่มนี้ห่อหุ้มไว้ แล้วก็เดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก
แค่พวกแฟนคลับบ้าคลั่งพวกนี้จะปล่อยเธอไปง่ายๆได้ยังไงล่ะ
คำพูดของพวกเธอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วคำพูดก็คมขึ้นเรื่อยๆ และบางคนถึงขั้นขว้างสิ่งของใส่ ซูสือเยว่อีกด้วย
ซูสือเยว่เก็บความโมโหเอาแล้ว แล้วก็บ่นอยู่ในใจ
ห้านาที
ถ้าภายในห้านาทีแล้วฉินโม่หานยังไม่มีอีก เธอก็จะไม่รอแล้ว
อีกอย่างก็จะเอาปลาตัวนี้ทิ้งด้วย
เวลาผ่านไปอีกหนึ่งนาที
ในตอนที่ซูสือเยว่ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งนาทีจากห้านาทีที่ตัวเองกำหนดเอาไว้นั้น รถมาเซราติสีดำก็จอดลงข้างทาง
ไป๋ลั่ววิ่งไปพร้อมกับการ์ดอีกสองสามคนอย่างรวดเร็ว แล้วก็ควบคุมแฟนคลับบ้าคลั่งพวกนั้นเอาไว้
ชายที่ร่างใหญ่คนหนึ่งเดินก้าวเท้ายาวเดินเข้ามา แล้วก็กอดซูสือเยว่เข้าไปไว้ในอ้อมอก “ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ลมหายใจบนตัวเขาที่คุ้นเคยนั้นทำให้ซูสือเยว่รู้สึกปลอดภัย
เธอซบไปบนอกของเขา แล้วก็พูดเสียงเบาๆว่า “ถ้าคุณยังไม่มา ฉันต้องเป็นอะไรแน่”
“ขอโทษที ถนนรถติดน่ะ”
ฉินโม่หานสูดหายใจเบาๆ แล้วก็โอบไหล่ของเธอเอาไว้ และพาเธอขึ้นรถไป
“คุณผู้ชายครับ ทำยังไงกับคนพวกนี้ดีครับ”
“ต่อยไปทีนึง แล้วแจ้งตำรวจ”
ไป๋ลั่วค่อนข้างลำบากใจหน่อยๆ “แต่พวกนี้เป็นผู้หญิงหมดเลยนะครับ”
ชายหนุ่มมองไปที่ไป๋ลั่วอย่างเย็นชาทีนึง “คนที่รังแกภรรยาของฉัน ยังต้องแบ่งชายหญิงมาจัดการอีกหรอ”
ไป๋ลั่ว“……”
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
“นี่”
พวกแฟนคลับผู้หญิงที่อยู่ทางนั้นได้ยินบทสนทนาที่พวกเขาคุยกันแล้ว ก็โมโหขึ้น “กล้ารังแกผู้หญิงแบบนี้ ยังแมนอยู่ไหม”
ฉินโม่หานหันหน้าไป แล้วก็ขี้เกียจจะมองเธอ
แฟนคลับผู้หญิงคนนั้นก็กัดฟัน “ซูสือเยว่ อย่าคิดว่าพวกฉันจะกลัวแกนะ”
“ที่ฉันทำอยู่ก็เพื่อจี้หนานเฟิงทั้งนั้น”
“ขอแค่จี้หนานเฟิงไม่เป็นไร แกจะทำยังไงกับฉัน ก็ทำร้ายฉันไม่ได้หรอก”
คำพูดของเธอ ทำให้ฉินโม่หานค่อยๆยักคิ้วขึ้น “หรอ”
ชายคนนั้นหันหน้าไป แล้วแววตาของเขาก็เหลือบมองเธออย่างเย็นชา “งั้นฉันก็จะยุ่งกับจี้หนานเฟิง”
พูดจบ ในแววตาที่สั่นคลอนของแฟนคลับผู้หญิงพวกนั้น ก็มองตามรถมาเซราติสีดำไป
ไป๋ลั่วถอนหายใจอย่างหมดปัญญา หันกลับมามองผู้หญิงพวกนั้นไปทีนึง “พวกคุณคงมีกรรมกับไอดอลของพวกคุณสินะ”
คุณผู้ชายของเขานั้นเป็นคนชอบแก้แค้นมากเลยทีเดียว
เหตุการณ์ที่ตอนที่จี้หนานเฟิงนั่งข้างภรรยาของเขาในงานมอบรางวัลครั้งก่อน ก็ทำให้คุณผู้ชายของเขาไม่พอใจมากแล้ว
วันนี้……
เขายังจะมาแอบทำเรื่องวุ่นวายอีก
จี้หนานเฟิงก็ช่างรนหาที่ตายจริงๆ
“เอ่อ”
เบาะหลังของรถมาเซราติที่กำลังแล่นอยู่นั้น ซูสือเยว่กังวลไปสักพัก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก “คุณไม่ได้จะแก้แค้นจี้หนานเฟิงจริงๆใช่ไหม”
“เมื่อกี้นั้นเป็นแค่แฟนคลับของเขา เขาไม่ได้เป็นคนออกคำสั่ง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย……”
เพราะแฟนคลับของจี้หนานเฟิงนั้นหาเรื่องแทนจี้หนานเฟิง ซูสือเยว่เลยรู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่
“ตอนนี้มาพูดแทนเขาแล้วหรอ ห้ะ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น แล้วก็มองตรวจไปที่หน้าของเธออย่างละเอียด “ในใจคุณน่ะ เขาคงสำคัญมากเลยสินะ สำคัญจนเจ็บตัวก็ไม่เป็นไร”
